Oesters na de boodschappen…

oesters na de boodschappen

Het was even heel stil op ons weblog, niet omdat we niets te melden hebben. Het was heel simpel een technisch probleem; wij zijn in Luxemburg in onze caravan en de internetverbinding hier op de camping, lag er een paar dagen helemaal uit. Geen contact dus. Jammer want we hebben zoveel te vertellen…Gelukkig is er een echte techniker in het dorp die de campingmodum weer aan de praat heeft kunnen helpen. Merci Vielmools Sacha!!!

Wij zijn al een paar dagen hier en eerlijk gezegd was er toch niet veel tijd om te schrijven over “Eten en Drinken”. Wij hadden bezoek namelijk, hoog bezoek: De Keizer van Monera en Ans en
Hijn waren een paar dagen hier en samen hebben we natuurlijk weer de nodige avonturen beleefd; een uitstapje naar Frankrijk, en dagje naar Trier, en verder gewoon wat rondhangen en elkaar verhalen vertellen en borrreltjes drinken in het café. We hebben ons geen moment verveeld deze dagen! Natuurlijk hebben we ook lekker gegeten en gedronken, de recepten volgen nog, maar op dit moment zijn we gewoon lekker lui en moe.

Vanmorgen zijn we al vroeg met Ans en Hijn en De Keizer naar Stad Luxemburg gegaan. Er was een Marché aux puces, daar moesten we natuurlijk nog even heen. Ans kocht een prachtig kompasje uit de eerste wereldoorlog en de Keizer wat Romeinse munten met de Porta Negra erop. Daarna was het voor onze gasten tijd om naar huis te gaan. Na nog og wat opruimen en inpakken op de camping hebben we ze uitgezwaaid.

En toen was het hier zo onvoorstelbaar stil… Zijn we maar snel samen onze weekende-boodschappen gaan doen, hup, weer terug naar de stad. (Je rijdt hier al gauw zo’n 20 á 30 kilometer voor een paar boodschappen.) We hadden ons voorgenomen om wat lekkere dingen te kopen, snel naar ons ‘huis’ terug te rijden en dan lekker met een mooi boek bij de kachel te kruipen, maar de verleiding van de oesterbar konden we niet weerstaan. Alle supermarkten hier in de buurt vieren de wijnmaand oktober en onze favoriete super ‘de Cactus’ pakt dat ieder jaar groots aan. Stands met de meest uitgelezen wijnen, superaanbiedingen, wijnkoelkasten, glazen…en, zoals ieder jaar, een stand met oesters en wijn. Aan gewone hangtafels kun je hier een half dozijn oesters eten met naar keuze een glas witte wijn of champagne voor de prijs van € 9,-.

En ze waren heerlijk die oesters! Wat een prachtige manier om de zaterdagboodschappen te besluiten; een goed glas wijn met een lekker hapje. We reden zingend naar huis en hebben de kaarjes aangestoken, een mooi boek opengeslagen en er een goed glas wijn bij gedronken. Dat is vakantie!

© ellen

Pompoenpensen…

Halloweenworst, met pompoen natuurlijk...

Ik zag ze liggen bij een CORA supermarkt, in België, ergens aan de Franse grens. Ik dacht: gekker moet het niet worden… Boudin de Halloween!

Ik heb niks met dat rare pompoenenfeest, het is me veel te Angelsaksich. Ik stam nog uit een katholiek verleden van aflaten bidden aan de kerkpoort met Allerzielen…

Maar goed, ze lagen er, die Halloweenpensen. Ze zagen er mooi uit en de worstverzamelaar in mij gebood me er niet zomaar aan voorbij te lopen. Trouwens, we bevonden ons in de Gaumestreek, en daar laten ze zich voorstaan op hun culinaire betrouwbaarheid. Ik kocht een ringetje oranje worst, samen met een stuk “vertrouwde” groene koolpens.

Gisterenavond hebben we ze gegeten. De oranje kleur kreeg de worst natuurlijk door de farce op te stoppen met pompoen. En eerlijk is eerlijk, de smaak was ronduit prima.

Heel eenvoudig, de worst in schijfjes snijden en die aan elke kant even in de boter bakken. We aten er gebakken aardappeltjes met cantharellen bij, en broccoli voor de vitamientjes. Over die “dijk van een wijn” kom ik nog te schrijven.

Omdat het alweer een tijd geleden is dat ik op dit web-log over pensworsten schreef en er altijd weer vragen en spraakverwarring volgen op zo’n stukje verwijs ik naar twee eerdere artikelen:

11 januari 2007: Pensen

13 januari 2007: Beuling, bloedworst en pensen

pompoenpensen

© paul

Langzaam gegaarde ossenstaart uit de oven…

ossenstaart uit de oven

Paul is opeens helemaal verknocht geraakt aan “Slow Cooking”, sinds de runderlapjes wil hij het liefst alle het vleesgerechten gedurende lange tijd, op lage temperatuur garen. Ik kan hem geen ongelijk geven; vlees wordt botermals, alle geuren en smaken vermengen zich. Je moet dat langzaam garen wel even inplannen. Als wij alletwee werken kom ik laat thuis en Paul moet slapen tot 5 uur. Om daarna nog eens een stoofpot te maken die 4 á 5 uur moet garen dat gaat niet.

Vanavond dus een snelle maaltijd; een biefstukje, een salade en gebakken aardappeltjes. Niets bijzonders eigenlijk, behalve dan dat de biefstuk verschrikkelijk tegen viel. Een biefstuk, van de haas, door de slager snel op een vrolijk papiertje gelegd, bleek thuis, aan de onderkant, een flinke zeen te bevatten en voor de rest helemaal kapot gesneden (vermoedelijk om andere grotere zenen te verwijderen). Ik las ergens dat je een goede verhouding met je slager moet hebben! Dat zit hier dus helemaal fout! We zullen eens kijken wat er aan deze relatie nog te verbeteren valt.

Vandaag recept dat ik gisteren maakte; ossenstaart uit de oven. Ik kocht bij de slager een verse ossenstaart en die was prima voor mijn doel; heel traag garen.

Een beetje in onmin geraakt stukje vlees die staart. Jammer want je kunt er uitstekend soep van maken, maar ook om langzaam in de oven klaar te maken is dit prima vlees.

ossenstaart uit de oven

Ik vraag de slager altijd de ossensaart in delen te snijden van ongeveer 6 centimeter hoog, dat is een mooie maat ook als je soep wilt maken van de staart. Je kunt zien dat het vlees wat vet bevat. Je kunt dat wegsnijden maar het is in stoofpotten wel lekker. Het houdt het vlees mals en sappig. Gebruik je het vlees om soep van te trekken, dan kun je het vet achteraf van de bouillon scheppen. De vette drelletjes snijd je weg als je het vlees in de soep wilt serveren. Hond Max is dol op ossenstaart. Hij weet dan al dat hij een kluifje krijgt en daarna de minder mooie stukjes vlees en wat vet.

Gisteren was het hier een gure dag. Het regende, onweerde en het was bijna de hele dag donker en somber. wij waren moe en hadden zin in rust en stilte. De kaarsjes aan, een beetje lezen, wat rommelen op de computer, mooie muziek, wat wil je nog meer? Tijd genoeg om de ossenstaart heel, heel, langzaam te garen…

  • 1 kilo ossenstaart in stukken van ongeveer 6 centimeter
  • olijfolie
  • wat gedroogde venkelzaden
  • 1 ui, in stukken gesneden
  • 3 teentjes knoflook, geplet en grof gehakt
  • 1 winterwortel, in fijne blokjes gesneden
  • 1 stengel bleekselderij, in fijne blokjes gesneden
  • 1 eetlepel tomatenpuree
  • 1 blad laurier, chilipoeder, peper, zout, tijm, rozemarijn
  • 1/2 liter rode wijn
  • bouillon

Neem een zware pan met deksel, die ook in de oven kan en verwarm daarin wat olijfolie. Bak de stukken ossenstaart rondom bruin. Bestrooi ze met wat peper en zout en het venkelzaad. Schep het vlees uit de pan en houd het warm. Bak nu in dezelfde olie de groenten; eerst ui en knoflook en voeg dan de rest toe. Smoor alles even zachtjes en meng er dan de tomatenpuree door. Doe het vlees weer in de pan. Giet er de wijn bij en bouillon tot het vlees tot 3/4 onderstaat. Sluit de pan en zet die in de voorverwarmde oven op 100 graden. Dan kun je gewoon een boek gaan lezen… Het vlees mag zo zeker 5 uur langzaam garen. Na vier uur even testen, de gaarheid kan verschillen. Het vlees moet echt van de botjes rollen!

Haal de pan uit de oven en schep staartstukken op een schaal. Zet die even terug in de oven om warm te houden. Schep een deel van de groenten uit de pan en leg ze rondom het vlees. Schep het overtollige vet af en mix de rest van de groenten met de staafmixer tot een mooie gladde saus.

Serveer met aardappeltjes en salade. Geef de saus er apart bij.

Wij aten het restje van de spelt.

Ik had teveel spelt geweekt en kookte wat ik niet voor de soep gebruikte gaar. Ik heb de spelt afgegoten en bewaard. Even verwarmt in wat olijfolie bleken deze graankorrels een prima begeleiding te zijn voor ons ossenstaartgerecht.

Een mooi glas wijn erbij en een kopje espresso toe!

© ellen.

Lamsvlees met aardappel en zwarte olijven uit de tajine…

lamsvlees met aardappel, knoflook, ui, koriander enzovoorts...

Hij stond al een tijdje te pronken op de keukenkast, die mooie nieuwe tajin. (Ik kreeg al eerder een tajine, een hele sjieke, maar die is alleen om in op te dienen.) Deze is echt groot genoeg en mag in de oven of op het gas. Nog niet gebruikt, gewoon geen tijd gehad. Vandaag bedacht ik dat het er nu maar eens van moest komen; koken in de nieuwe tajine! Wel aten we maar ons tweeen, dus was deze tajine eigenlijk weer te groot, maar het restant van de stoofschotel gaat morgen wel op.

Ik kreeg een kookboekje bij de tajine maar vond daarin niets nieuws. Ik rommelde wat met andere kookboeken en kwam uiteindelijk tot deze stoofpot; beetje van mezelf en een beetje uit het boek…

  • voor vier personen;
  • olijfolie
  • 1 kilo lamsvlees, liefst van de schouder, mét wat bot, verdeeld in flinke stukken
  • 2 uien, 3 teentjes knoflook
  • wat geraspte gember (ongeveer één koffielepel)
  • 1 theelepel gemalen komijn
  • 1 theelepel gember, vers gehakt
  • 1 theelepel paprikapoeder
  • 1 verse chilipeper, zaad wegdoen en fijnsnijden
  • een flinke pluk saffraandraadjes
  • 1 ingelegde citroen, aleen de schil gebruiken (het vruchtvlees kan een wat bitterre smaak geven)
  • 4 flinke aardappelen, geschild en in stukjes gesneden
  • een handvol zwarte olijven
  • een flinke bos verse koriander, fijngehakt
  • zout, peper en eventueel bouillon naar smaak

lamsvlees met aardappel, knoflook, ui, koriander enzovoorts...

Verwarm de olijfolie in een braadpan en bak het vlees daarin lichtbruin aan. Bak in de tajine intusssen de ui en knoflook in wat olijfolie tot ze goudgeel zijn. Voeg hierbij de gember, komijn, paprikapoeder en chilipeper. Roer goed om en doe het vlees erbij. Giet er dan zoveel water of bouillion bij tot alles nét onderstaat. Laat de stoofpot nu zeker anderhalf uur zachtjes stoven. Giet er zonodig nog wat water of bouillon bij. Dan de stukjes aardappel, de olijven, de ingelegde citroen, de helft van de verse koriander en de saffraan toevoegen. Alles nog eens voorzichtig omroeren en nog eens 20 minuten laten garen. Vlak voor het opdienen nog wat verse koriander over het vlees strooien. Geef er een een mooie salade bij van ruccola en tomaten.

Kopje espresso toe, stukje chocolade erbij.

Hond Max was helemaal blij met het bot met nog wat vlees eraan.

© ellen.

Pré Messire, hét bier van Stavelot…

bier uit stavelot

Afgelopen zomer bezochten we óók Stavelot. Dat plaatsje ligt aan het Circuit van Francorchamps in de Belgische Ardennen, waar sinds dit jaar onder anderen weer Formule I wedstrijden worden verreden. In de middeleeuwse abdij van het stadje is een museum gevestigd dat zich richt op auto’s en de racerij. Wij hebben daar niet erg veel affectie mee. Maar deze zomer was er ook een gelegenheidstentoonstelling rond het thema: “De auto in het Stripverhaal”. En dat vonden we dan weer prachtig.

In het restaurant van het museum verkocht men een bier met de naam Pré Messire. Hét bier van Stavelot, werd ons verzekerd. Enfin…, nooit van gehoord.

Pré Messire is de naam van een wijkje achter de abdij. Daar liggen de sportvelden en bevindt zich een klein stadion. Vreemd om daar je bier naar te vernoemen…

Het bier wordt niet in Stavelot gebrouwen, het komt van de brouwerij Grain d’Orge, een kleine brouwerij, gelegen in het dorpje Hombourg (Homburg) in de Belgische Voerstreek. De brouwerij voert twee bieren in haar vaste assortiment, en verder brouwen ze voor “derden”. En ze doen dat op een mini-schaal. Hun brouwsels zijn per keer slechts 800 liter. Het is een steeds populairder wordende trent, dat brouwen voor kleine opdrachtgevers, nogal wat Belgische brouwerijtjes houden zich ermee bezig. Enkele Nederlandse overigens ook.

Ik ben mijn proefnotitie kwijt geraakt. Maar uit mijn hoofd herinner ik me een stevig bruin bier, zéker niet te zoet. Smaak en kwaliteit zoals je van een degelijk Belgische Bruine of Dubbele verwacht.

(Een dag later vonden we in Noord Frankrijk, in het stadje Sedan, alweer zo’n plaatselijk succesbier. Maar daarover de volgende keer.)

bière de Stavelot

© paul

Van Jongste Bediende tot Paranimf…

promotie Zjak

Zjak had het netjes gevraagd. Of hij onze Jongste Bediende mocht lenen. Zjak ging promoveren tot Doctor op het gebied van Natuurkunde, Wiskunde en Informatica, aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Hij deed er jaren onderzoek voor en schreef daar een boek over: Enantiomers and Polymorphism in Venlafaxine and Ondansetron.

Afgelopen woensdag moest een en ander dan zijn beslag krijgen. En zoals het hoorde zou de aanstaande Doctor zijn eigen personeel mee naar de promotie moeten nemen (of was het brengen?). Eén paranimf had hij al gevonden, bij Eupotours, maar hij had er twee nodig. En voor die andere had hij zijn oog laten vallen op de Jongste Bediende.

Wij leenden hem met liefde en plezier uit, onze Jongste Bediende. We hebben er geen moment aan getwijfeld dat we hem weer ongeschonden terug zouden krijgen. De tijd dat paranimfen fysiek dienden op te treden bij handgemeen en ander geweld tussen promovendus en College van Wijze Mannen ligt ver achter ons. Het gaat er tegenwoordig keurigjes aan toe bij zo’n promotie…

promotie zjak 013

Zjak verdedigde zijn proefschrift met verve en ontving hierna de Bul. Daaropvolgend zijn we met z’n allen gaan eten…

© paul

Ossobuco Milanese van grote schenkels…

osso buco

Ellen kocht in het weekend twee kalfsschenkels, ze vielen erg groot uit. Waar laat die slager toch de schekels van normaal formaat, vroegen wij ons af. Of ze zijn te groot, of ze zijn te klein, het juiste formaat is zelden of nooit voorhanden. Enfin, je bent natuurlijk een zeur wanneer je je erover beklaagt, maar al met al hadden we gewoon té veel vlees op ons bord liggen…

Gisterenavond aten we ze, deze groot uitgevallen schenkels. Ik had ze de dag daarvoor al klaar gemaakt. Ik gebruikte een beproefd recept van Ellen. De gestoofde groenten liet ik echter niet heel. Ik pureerde ze met de staafmixer tot een gladde saus. Voordien had ik nog wat tripio tomatenpuree uit de tube toegevoegd, ter verbetering van kleur en consistentie. Als gaartijd hield ik ruim twee uren aan. Daarna stonden de schenkels op een koele plaats ongeveer een etmaal lekker te worden in hun groentenbed. De dag daarop heb ik ze opgewarmd in de gepureerde saus.

We aten er eenvoudig spaghetti bij en hielden uiteindelijk nogal wat saus over. Geen nood, een van de komende dagen zal die dienen bij eenschotel van schouderkarbonaden, of misschien wel bij een ring gebraden verse worst.

Kopje espresso en een stukje chocolade toe.

© paul

Gegratineerde krab…

etentje met Jan en Ans

Ik had het Jan al verschillende keren beloofd, ik zou Noordzeekrabben voor hem klaarmaken. En aangezien ze de laatste weken weer vers werden aangeboden op de zaterdagmarkt in Helmond, moest het er nu maar eens van komen. Ik had het al eens eerder gedaan, zodat ik niet helemaal wereldvreemd hoefde te stuntelen. Ik zocht evenwel in een aantal verschillende publicaties nog eens terug hoe of het allemaal zat. En zoals dat gaat: ze spraken elkaar op veel punten tegen en ze volgden bij crusiale handelingen geheel andere wegen. Ik bewandelde in een aantal gevallen de Gulden Middenweg en liet verder mijn gezond verstand preveleren. Ik beschrijf je wat ik heb gedaan.

Krabben worden gekookt aangeboden of vers. En vers betekent dan dat ze nog leven. Mijn krabben waren dood en toch vers, omdat ze bevroren waren geweest en pas in de loop van de ochtend ontdooid. Een nadeel van bevriezen is dat de smaak van het vlees wat achteruit gaat, maar het verlost je wel van de vervelende klus van het vermoorden van de van de beesten.

Ik poetste zand en modder van de krabben en kookte ze in gezouten water, verrijkt met een flinke scheut azijn en een paar lourierbladeren. Voor de kooktijd hield ik een gemiddelde aan van wat ik her en der gelezen had, namelijk 20 minuten. Daarna spoelde ik de krabben met koud water af onder de kraan en liet ze enkele uren afkoelen voordat ik verder ging met de bewerking.

Het schoonmaken van krab is niet moeilijk, je moet het alleen even uitvinden: breek de staart los zodat het buikpantser vrij komt. Breek dan de poten en scharen af. Steek voorzichtig met een mes langs de randen van het buikpantser, langs de plaatsen waar eerder de poten aan het lijf vast zaten. Met een beetje wrikken, waarbij je het mes uiteindelijk aan de achterkant van het lijf een kwart slag draait, maak je het compacte lichaam vrij, samen met de kieuwen. Die kieuwen (de dodemansvingers) gooi je weg. Druk je nu met je duimen op de mond dan zal die los komen, samen met de maag en darmen. Gooi dat ook weg. Je kunt nu verder met een theelepeltje het vlees uit het rugpantser scheppen. Het is bruin vlees en van een tamelijk fijne structuur. Vervolgens snijdt je met een grof mes het eerder weggehaalde lichaan doormidden, eventueel maak je dat nog kleiner, en je haalt met een sate-pen, de achterkant van een theelepel, een kleine schroevendraaier het fijne witte vlees uit de holten. Hetzelfde doe je met de poten. Je kunt de schaal van de poten breken met een hamer, de achterkant van een zwaar koksmes, of zoals Johannes van Dam bedacht, je gebruikt een combinatietang. Het is een heel gefrot om het vlees te verzamelen, een geduldwerkje.

etentje met Jan en Ans

Het gerecht maakte ik voor vier personen, en zo zal ik het ook beschrijven:

  • vlees van vier krabben,
  • een zelfde hoeveelheid in melk geweekt witbrood,
  • 4 hard gekookte eieren,
  • 4 kleine augurkjes, fijn gehakt,
  • flink kaas om te gratineren,
  • wat broodkruim,
  • boter,
  • zout en peper.

Knijp het geweekte brood goed uit. Doe het in een mengkom, samen met het krabbenvlees en augurkjes en hardgekookte eieren, die grof werden gehakt. Peperen en zouten. Meng alles goed door elkaar. Je zou nu dit mengsel terug in de schoongemaakte rugpastsers kunnen doen. Dat zijn uitstekende gratineerbakken. Ik koos er echter voor om de massa in een vuurvaste schaal uit te storten. Een schaal, waarvan de rand was bekleed met een dikke laag aardappelpuree. Ik dekte het geheel af met een flinke laag kaas, vermengd met broodkruim in een verhouding van drie delen kaas tegen één deel broodkruim. Hierop kwamen vlokjes boter. De schotel mocht dan een half uur in de oven, op 180 graden. Bij het opodienen ging er een straaltje peterselieolie over de schotel.

Ik vond het een lekkere maaltijd, mijn tafelgenoten beaamden dat. Vooraf aten we gezoet zeewier met een stukje gerookte zalm en toe de honingvijgen. Een en ander werd rijkelijk besproeid met witte wijn uit de Gers, met bokbier en gedestilleerd.

etentje met Jan en Ans

© paul

Vijgen met rozensiroop, Griekse yoghurt en honing…

etentje met Jan en Ans

Paul had al weer lang geleden beloofd om een keer krab klaar te maken voor Jan en Ans. Het kwam er maar steeds niet van, druk, druk , druk…Tot we gisteren allemaal tijd en zin hadden. Paul maakte de krab klaar en schreef erover. Ik beperkte me tot een voorgerechtje en het dessert. Niet mijn sterke kant; het dessert. Ons dessert bestaat meestal uit een stukje kaas of wat vruchten. Toeval bracht me op dit nagerecht.

Van collega Broeder Herman kregen wij het boek “Het vloeibaar goud dat Honing heet” te leen. Ik las daarin een mooi recept met verse vijgen en honing. Behalve de vijgen en honing moest er ook wat rozensiroop over de vijgen gesprenkeld worden. Dat had ik even niet in huis dus belandde dit recept op de vage stapel “nog eens te maken”.

Heel toevallig kreeg ik vorige week een flesje rozensiroop van Maartje en Walter. Zij kochten het op hun vakantie in Frankrijk. Nogmaals dank Maartje en Walter, dit cadeau kwam dus precies van pas!

rozensiroop

Voor vier personen;

  • vier verse vijgen
  • 6 eetlepels Grgiekse yoghurt
  • 2 eetlepels honing
  • 2 eetlepels pistache noten
  • 2 eetlepels amandelschilfers
  • rozensiroop

Was de vijgen en droog ze voorzichtig af. Meng de yoghurt met de honing. Hak de pistachenoten fijn. Rooster de amandelen even lichtbruin. Snijd de vijgen in vieren tot bijna onderaan. Vouw de vijgen voorzichtig open en zet ze op een bordje. Sprenkel in de kern van elke vijg wat rozensiroop en schep er dan de met honing vermengde yoghurt in. Bestrooi met de amandelen en pistichenoten en dien snel op.

Voor espresso toe werd het te laat gisteren…

© ellen.

Peter zingt…

griekse kip

Ik ken Peter al heel lang. In een grijs verleden werden we bij toeval collega’s, en al spoedig waren we vrienden. Toen onze wegen uiteen gingen bleef die vriendschap bestaan. Niet erg vaak zagen we elkaar, maar het was voldoende om de band onverbroken te houden. Ik zocht een andere werkgever, Peter ging gezondheidsrecht studeren. Na een korte carrière als rechtsgeleerde besloot hij dat dát toch ook het leven niet was. Hij zegde zijn banen op, plunderde zijn moeizaam opgebouwde spaartegoeden en startte een muziek-studie aan het conservatorium in Tilburg, full-time. Peter zingt. Hij heeft een goede stem, een tenor. Niet écht boven-gemiddeld, gewoon goed.

Nu wil het verhaal dat op een verloren zaterdag, al weer enige jaren terug, Peter zijn ware talent ontdekte. Onder de Douche! Want wat doet men onder de douche, benevens het zich wassen en het plegen van geheime zaken? Men zingt.

Peter ontdekte die dag dat hij het leuk vond om met een hele hoge stem te zingen. Hij ontdekte zijn vermogen om te zingen als een Contra-tenor, ook wel Countertennor of Altus genaamd. Voor de goede orde; het betreft zo’n hele hoge mannenstem die een altpartij zingt op plaatsen waar dat niet door vrouwelijke alten gedaan mag of mocht worden. In het verleden wilde men jonge mannen nog wel eens castreren zodat hun hoge vrouwelijke knapenstem ook na de pubertijd behouden zou blijven.

Het kostte overredingskracht om zijn docenten te overtuigen van de nieuw ontdekte passie, het muziekwereldje heeft het kennelijk niet zo op “freaks”. Maar Contra-tenor was het, Contra-tenor zou het worden. Peter gaat einde voorjaar, begin zomer van het komend jaar afstuderen als Contra-tenor.

Gisteravond kwam Peter eten. Er dienden gewichtige zaken besproken te worden en dat doe je best tijdens en na een goede maaltijd. We moesten het hebben over de vorm waarin het Afstudeerproject gestoken gaat worden. En ook over een concert dat mogelijk plaats gaat vinden in ons dorp. En of dat concert gecombineerd kan worden met een renaissance-maaltijd, die dan weer verzorgd wordt door het Ministerie. Enfin, genoeg stof dus…

Ellen maakte voor deze gelegenheid de Griekse Kip. Een ovengerecht dat in elk gezelschap en bij elke gelegenheid past. Het recept beschreven we al eens. Aangezien Peter aan de late kant was lieten we de schotel langer garen, bij een fors gereduceerde temperatuur. Ik begin daar steeds meer plezier in te krijgen, in dat lange garen. Tot nu toe zijn alle pogingen bijzonder goed uitgevallen.

In ieder geval hebben we al wat voorzichtige plannetjes gesmeed en en wat vage opzetjes geboekstaafd. Je gaat er van horen…

© paul