OSSENSTAART UIT DE OVEN…

Dit gerecht komt bij ons al jaren regelmatig op tafel. Ik weet niet of het een bestaand recept is. Ik zag het in een film; Brutti, sporcho e cattivi van Ettore Scola. Een prachtige film over een Italiaanse familie in de krottenwijken van Rome. De vader heeft ongebluste kalk in zijn oog gegooid om geld van de verzekering te krijgen. De hele familie zit achter zdat geld aan. Hij vertrouwt niemand meer, ook zijn eigen vrouw niet, en neemt er een vriendin bij. Met de nieuwe vriendin gaat hij “luxe” eten in een gammel restaurantje. En daar eten ze dan ossenstaart…. Dat zag er zo smakelijk uit dat ik maar zoiets ben gaan maken.

1 kilo ossenstaart in schijven van ongeveer 4 cm. Trek een mooie bouillon van het vlees met een uitje, wat selderij, een takje rozemarijn, een stuk winterwortel, peper en zout. Maak dan tomatensaus van 1 blik tomaten of 4 grote verse tomaten, een stukje panchetta, 1 ui, 1 teentje knoflook, basilicum, peper en zout. Laat dat inkoken tot je een mooie dikke saus hebt. Leg de stukken ossenstaart in een ovenschotel, giet de tomatensaus erover en strooi er wat geraspte parmezaanse kaas op. Zet de schotel 20 minuten in een voorverwarmde oven op 200 graden. Wij aten er een salade bij en wat pasta. Mooi grof brood kan ook. Een stukje kaas toe. En espresso.

© ellen

DORADE IN ZOUTKORST…

Per persoon een dorade, schoongemaakt maar mét kop. Ongeveer 1 kilo grof zeezout Peper, rozemarijn, peterselie, schijfje citroen. Een ovenschaal invetten en de bodem met zout bedekken. De kruiden fijnhakken en met de peper en het schijfje citroen in de buikholte van de vis stoppen. De vis op het zout leggen en bedekken met de rest van het zout. De hele vis moet met een dikke laag zout bedekt zijn. Het zout nog wat gladstrijken een met een paar druppels water bevochtigen. Niet teveel water gebruiken. Zet de schotel in een voorverwarmde oven en laat de vis zo op 200 graden in 30 minuten garen. Klop dan de zoutkorst voorzichtig los en haal de vis eruit. Het bovenste vel verwijderen en de vis verder ontgraten. Serveren met aïoli. Dit is de simpelste manier om een zoutkorst te maken. Je kunt ook zoutkorst maken met eiwit. De korst wordt dan harder en iets makkelijker te verwijderen. Neem dan 1 kilo grof zeezout 2 eiwitten en 0,75 dl water. Meng de eiwitten en het water door het zout en zet het mengsel even weg. Verwerkt het zout verder zoals boven beschreven.

© ellen

FRANK ZAPPA MEETS JAMIE OLIVER…

 

Afgelopen dinsdag zond RTL5 een programma uit waarin televisiekok Oliver de strijd aanbindt met de slechte staat van de (verplichte) schoolmaaltijden in Engeland. Die zijn té vet, té eenzijdig en bezitten een voedingswaarde van niks. Oliver probeert met een klein budget volwaardige maaltijden te maken, en dat lukt hem. Blijken die rotkinders het niet te vreten! Op een aantal Kook-logs, Afval- en dieet-logs en een hele hoop Ondefiniëerbare Plaatsen-logs wordt druk over het programma en de deplorabele staat van de schoolmaaltijden geschreven en gediscussiëerd, al dan niet verwijzend naar de stand der dingen hier ten lande.

Alsof het een nieuw fenomeen is. Men had beter moeten weten: In de Grande Finale van zijn filmproject 200 Motels zingt Frank Zappa: Lord have mercy on the people in England, For the terrible food these people must eat, (Baaahhh…excuse me a minute).

Daaraan moest ik denken, surfend langs de lange reeks web-logs. Zappa had iets met eten… Het is verbazingwekkend in hoeveel van Zappa’s teksten voedsel en drank, eten en drinken een rol spelen. Ik heb er mijn oude platencollectie op nagekeken. Alleen de titels al: “Canard du Jour”, “Soup ‘n Old Clothes”, “Peaches”, “Easy Meat”, “Duke of Prunes”, “Call any Vegetable”, “Ritual Dance of the Young Pumkin”, “America Drinks”, “Son of Suzy Creamcheese”, “Jelly Roll Gum Drop”, “Uncle Meat”, “The Voice of Cheese”, “The Eric Dolphy Memorial Barbecue”, “This Town is a Sealed Tuna Sandwich”, “The Sealed Tuna Bolero”, “Wood You Like a Snack?”, “Redneck Eats”, “Don’t Eat the Yellow Snow”, “Saint Alfonzo’s Breakfast (Where I Stole the Margerine)”, “Muffin Man”, “Tittie’s and Beer”, “Watermelon at Easter Hay”, “Things That Look Like Meat”, “Bacon Fat”, “Baked-Bean Boogie”, “German Lunch”, “Don’t Eat There”, “They Made Me Eat It”. Dit zijn alleen titels, het citeren van teksten is echt onbegonnen werk. Een absoluut hoogtepunt in het Eetgenre van Zappa is ongetwijfeld The Dangerous Kitchen, waarin hij beschrijft hoe de meest gewone dingen in de keuken tot levensbedrijgende zaken kunnen verworden. Ook sommige platenhoezen getuigen van de voedsel-tic, bij voorbeeld de hoes van Just Another Band from L.A., waarbij het autotje van de band geparkeerd staat op een reuzenhamburger. Waar de fascinatie voor voedsel en dergelijken vandaan kwam weet ik niet. Zappa’s autobiografie geeft geen uitsluitsel. Hij at overigens biologisch-dynamisch, dronk matig en gebruikte géén drugs. “Koffie is mijn drug.”was zijn devies. Die dronk-ie dan ook met sloten. En hij rookte meer sigaretten dan goed is voor een mens.

Zappa stierf 4 december 1991 aan prostaatkanker. Hij was 52 jaar.

© paul

Vis in zoutkorst…

 

Vanavond aten we vis in zoutkorst; Dorade met aïolie. Een heel verhaal; voor het recept moet je nog even wachten, ik heb een afspraak voor vanavond helemaal vergeten! Sorrie Neel. Ik kom eraan. Later op de avond het verslag van de “vis in het zout”. We aten bij de vis in het zout, spinazie en een aardappeltje, maar vooral een zeer smakelijke aïolie. Het recept volgt. Ik moet nu even weg. Carnavalspakjes maken.

© ellen

BÚZIOS (wulken)…

 

 

Ellen merkte gisteravond terloops op dat het alweer een hele tijd geleden was dat we in Luxemburg waren. En dat is zo. Nu zat het weer de laatste tijd niet mee (zoals meestal ‘s winters), maar de gedachte hield me toch bezig. Al peinzend dwaalde ik van het een naar het ander en uiteindelijk belandde ik in het Portugees restaurant in Wandhaff. Herinneringen aan een warme zomerdag, zo rond het middaguur.We hadden er een forse wandeling opzitten en schoven vermoeid maar voldaan aan tafel. Voor de lunch werden er elke dag gerechten buiten de kaart om aangeboden, dat wist ik. Wat die waren was altijd weer een verrassing, afhankelijk van het marktaanbod en de luimen van de kok. Die dag stond er Búzios op de kaart. Via wederzijds Hakkelfrans werd duidelijk dat het om zeeslakken ging. En hoeveel zou ik bestellen? Eén kilo adviseerde de serveerster. Dat was rijkelijk veel, bleek achteraf. Het ging om Wulken, forse zeeslakken die ook in onze contreien gevangen worden, maar hier zelden worden gegeten. Ik had ze in een ver verleden wel eens klaargemaakt, maar dat was geen overweldigend succes geweest. Bij de Portugees werden ze opgediend in een dikke saus van tomaten, knoflook en ui, gestoofd in de oven, en op smaak gebracht met peper, koreander en iets wat ik niet thuis kon brengen. Je diende ze aan tafel uit hun schulp te halen en verder schoon te maken. Mooi brood erbij om in de saus te soppen en een glas witte ijskoude Elbling. Ik heb ze na die middag nog vaak gegeten. Het wordt waarlijk tijd weer eens naar Luxemburg te gaan. Zoekend in onze kookbibliotheek blijkt dat er nauwelijks recepten voorhande zijn. En als ze er zijn, dan zijn ze exotisch. Onze wulken worden dan ook meestal geëxporteerd naar Zuidoost Azië en Japan. Op de zaterdagmarkt in Helmond biedt elke vishandelaar evenwel altijd volop wulken aan, diepgevroren, meestal gekookt. Die worden gekocht door de talloze Viëtnamezen uit het Ruhrgebied (Duitsland), die de markt elke week weer overstromen. Het wordt tijd zelf weer eens wulken klaar te maken. Het Ministerie houdt je op de hoogte.

© paul

RETRO SALADE…

Het valt niet mee om elke dag een mooie foto van het eten te maken. Sommige dingen zien er niet lekker uit en we hebben ook geen zin om het eten koud te laten worden. Vandaag maar de salade op de foto; en het is een echte jaren zeventig foto geworden. Ondanks de enigszins vreemde foto toch lekker gegeten. Vooraf, onder het genot van een glas Barbera nog eens met de jongste bediende gediscussieerd over de Sjem van de Edah. Waren er nu Edah winkels in heel Nederland, of alleen hier in het Zuiden??? We komen er niet uit… Maar plekken deden ze, die winkels. Er waren nog sperzieboontjes over van gisteren, mooi kort gekookt, er was ook sla en tomaat, we besloten een salade te maken. Gemengde kropsla, sperzieboontjes, tomaat, hard gekookt ei, ui, lente-ui, een paar olijven, een geitenkaasje met spek erom, peper, zeezout, olijfolie, en een beetje wijnazijn. Schik het wat overdreven op een grote schaal en je hebt een retro salade! (Beetje verkeerd licht was nog mooier geweest, kan zo in een kookboek uit de jaren zeventig!) Paul at worst van de Sumiran varkens bij en ik een biefstukje en wat aardappeltjes. Espresso toe.

© ellen

KAAS…

Wij eten vaak een stukje kaas toe. Iemand vroeg mij: hoe kan je dat allemaal op? Het is niet zo dat wij enorme stukken kaas eten na de maaltijd. Gewoon een klein stukje, of twee kleine stukjes. Vandaag een stukje camembert van rauwe koemelk en een stukje Comté. Soms ook nog wat fruit erbij. Maar vanavond moet ik nog een beker yoghurt eten met jam! Om de foto bij het plekverhaal te maken heb ik een pot kerstpakkettenjam opengemaakt. Al net zo erg als de meeste kerstpakkettenwijn. Weggooien is ook zoiets. Maar hopen dat er snel kinderen komen die van jam houden!

©  ellen

VLAAMSE KARBONADEN…

Vanavond Vlaamse karbonaden. Wij aten schouderkarbonaden van de Sumiranvarkens, maar ribkarbonaden kun je ook gebruiken voor dit recept. Het vlees snel rondom bruin bakken in boter. Dan een flinke uit in ringen erbij doen en een fijngesnipperd teentje knoflook. Even laten bakken en dan afblussen met een half flesje donker bier. (bijvoorbeeld Leffe dubbel, Croy dubbel, maar Orval kan ook heel goed.) Een blaadje laurier erbij doen en het vlees zo drie kwartier zachtjes laten stoven. Op smaak brengen met peper en zout. De saus eventueel binden met een lepeltje beurre maniè.

We aten er sperzieboontjes bij en voor mij een paar zelfgebakken frietjes. Een stukje kaas toe. En espresso.

© ellen

SJEM VAN DUN EDAH, PLÈK PLÈK…

Het Ministerien bezoekt binnenkort het EDAH museum in Helmond. Daar zit dan ongetwijfeld een artikel in, we houden je op de hoogte. De regel in de titel van dit artikeltje moet onze streekgenoten als muziek in de oren klinken. Want dat deed je, je zong ‘m. Ieder kind kende het, ieder kind zong het, wij ook. Waar het vandaan kwam, géén idee! De oplossing van het raadsel werd door een oud medewerker verteld in een interview in het Eindhovens Dagblad. Wat wil het geval: Tot na de oorlog werd de jam van de EDAH (arme-mensen-beleg) aangevoerd in kistjes, bekleed met vetvrij papier. De klant bracht z’n eigen potje mee en in de winkel werd dat afgevuld. Een sympathieke manier van recikleren, maar het ontaardde natuurlijk regelmatig in een smeerboel. In ieder geval kwam je met plakhanden thuis. Raadsel opgelost…

© paul

ZALM MET SPAGHETTI…

Vanavond zalm in roomsaus met spaghetti en salade. Een gerecht dat snel klaar is en toch heel smakelijk. Zalm hoort tegenwoordig bij de goedkopere vis. Je moet het alleen niet te vaak eten, want zalm gaat nogal snel vervelen. Ik schreef al eerder over de dienstbodes die in hun contract bedongen dat ze niet vaker dan 2 keer per week zalm te eten zouden krijgen.

Zalm met pasta. Wij aten er spaghetti bij, maar eigenlijk is groene tagliatelle beter, ik had die helaas niet meer in huis, vandaar. 300 gram zalmfilet, 1 fijngesneden sjalotje, klontje boter, 250 ml room, 2 bosuitjes, 1 eetlepel fijngehakte dille, peper en zeezout. Het uitje in de boter even uit laten zweten. Dan de room in de pan en de zalm in grote stukken gesneden erbij voegen. Laat dit zo een minuut of 8 zachtjes garen. Op smaak brengen met peper en zeezout. Vlak voor het opdienen de bosuitjes en de dille erbij doen. Je kunt de saus wat dikker maken door er een lepeltje beurre maniè bij te doen Een mooie gemengde salade vooraf en je hebt in een paar minuten een smakelijke maaltijd. Espresso toe.

© ellen