Ik kreeg van Herman aardig beeldmateriaal uit zijn archief. En dan zij er nog de aantekeningen die ik maakte toen Herman zijn verhaal over de Binders Soet vertelde. Eens kijken of ik er in het weekend een artikel van kan maken.

Intussen lieten we de appeltjes door verschillend volk geproeven. De reacties waren doorgaans positief. Natuurlijk voldoet de appel niet aan de eisen van de moderne consument. Hij is te klein van formaat, hij voelt rul aan en dus niet knapperig, hij mist zuurte en kleurt onmiddellijk aan wanneer je hem schilt. Maar aan de andere kant smaakt hij lekker zoet, is stevig van structuur en ziet er schitterend uit. Een echt kinderappeltje.

Vorige week gebruikte Ellen de Binders Soet als vulling voor mijn taart. En bij de eendenpootjes aten we de appeltjes als bijgerecht. Zoals gezegd mist de appel wat zuur. Dat maakt hem eigenlijk ook minder geschikt om in de keuken te gebruiken. Evengoed valt er wel wat aan te doen. Je gebruikt dan azijn of citrioensap in de bereiding. Zo gebeurde dat bij de appeltaart, en zo ging het ook met dit recept. Het recept lijkt overigens erg op een gerecht dat we al eerder maakten, maar door iets te variëren met de ingrediënten werd het kompleet anders van smaak. Voor ons volstond de genoemde hoeveelheid prima als bijgerecht.

• 3 kleine appeltjes (Binders Soet),
• 1 (niet te klein) bosuitje,
• 2 takjes rozemarijn,
• 1 teentje knoflook,
• 1/2 vers pepertje,
• balsamico azijn,
• handje verse peterselie, fijn gehakt,
• scheutje olijfolie,
• klont boter,
• peper en zout.

Schil de appeltjes, ontdoe ze van het klokhuis en versnijd ze tot schijfjes. Snijd de ui in ringetjes. Smelt de klont boter in een koekenpan en laat daarin de ui aanbakken tot die mooi glazig is. Doe het pepertje en de appelschijfjes erbij en overgiet met balsamicoazijn. Bak even op hoog vuur en temper dan. (Wij gebruiken oude balsamico-azijn. Die is stroperig en zorgt ervoor dat de appeltjes en de uien als het ware wat caramelliseren.) Voeg het oliepapje toe en de takjes rozemarijn. Laat het geheel een minuut of tien smoren. Voeg de gehakte peterselie toe en maak het gerecht af met peper en zout naar smaak. Dien warm op.

Een groots bijgerecht bij wild of varkensgebraad.En natuurlijk bij onze eend.

© paul

Vorige week belde collega Herman. Herman is een duizendpoot. Iemand die, in tegenstelling tot ondergetekende, zijn tijd effectief over de dag (en nacht) weet te verdelen en zo tot de meest uiteenlopende dingen komt. En zijn projecten brengt hij doorgaans, schijnbaar moeiteloos, tot een goed einde. Herman houdt zich bezig met heemkunde, doet bronnenonderzoek en publiceert. Hij doet aan ontwikkelingswerk, houdt er daarnaast een paar bijenvolken op na en slingert zijn eigen honing. Hij voorziet zich van zelfgebrandde spiritualiën, werkt volle weken voor zijn baas en houdt dan nog tijd over voor zijn gezin. Ik ben al uitgeput na het uittikken van zo’n opsomming…

Enfin, Herman belde me met de mededeling dat hij de enige échte Helmondse appel ging oogsten. Er zat een stevige vorstperiode aan te komen en die vruchten moesten van de boom. We hadden het er al eens eerder over gehad, over die Helmondse appel, Binders Soet was zijn naam. Hij werd ontwikkeld op de Abdij van Binderen te Helmond in lang vervlogen tijden. Herman vroeg me of het Ministerie nog geïnteresseerd was. Nou, reken maar…

Er werd een doos appeltjes afgeleverd, en sindsdien prijken de vruchtjes bovenaan op het web-log. Ellen heeft er intussen mee gekookt, het wordt allemaal nog beschreven. Een bijzonder fotogeniek appeltje, dat is het. Zoals je ziet is het a-symetrisch van bouw, ‘n skìf eppelke (een scheef appeltje). Deels heeft het een rood velletje, deels is het appelgroen. De huid is een beetje vettig zodat je het vruchtje prachtig kunt opwrijven. Het glanst dan als een oordeel. Het formaat van de vruchten is aan de kleine kant.

De Helmondse stadscolumnist Jan Traverse schreef afgelopen week in het Eindhovens Dagblad een “vluggertje” over de appel. Een beetje lollig bedoeld noemde hij de appel melig. Hij vergiste zich echter. Melig was zijn eigen pennevrucht.

De appel smaakt ronduit zoet. Het vlees is rul en dat geeft een ander mondgevoel dan dat waaraan een modern columnist gewend is. Maar met “melig” heeft het niets van doen…

Herman deed archiefonderzoek en veldwerk aan de Binders Soet. Hij stuurt me zijn aantekeningen. En ik ga dan kijken of ik die tot een leesbaar artikel kan omvormen ten behoeve dit web-log.

© paul

Alweer tijden geleden hadden we een citroenboompje in onze tuin. We hebben er een paar jaar van geoogst. Mooie kleine citroentjes, eigenlijk eerder limoentjes waren het. Ze werden alleen gebruikt voor speciale gelegenheden, want zoveel doneerde de plant nu ook weer niet. Op een goede dag gaf het boompje de geest. Waarom dat was hebben we nooit kunnen achterhalen. Exit boompje, exit exclusieve vruchtjes.

Dit voorjaar schaften we opnieuw een exemplaar aan, indachtig de lol die het vorige ons leverde. Het was een ander type, of soort, of ras, zoveel was wel duidelijk. Maar de prijs was goed en het boompje zag er mooi uit. Er hingen al een paar vruchten aan, bijna klaar om te oogsten.

Sindsdien heeft het boompje vrucht gegeven, opnieuw gebloeid en alweer citroentjes ontwikkeld. De vruchten hebben geen limoenachtig karakter. Het zijn forse citroenen met een dikke schil. Zo’n schil die je bij uitstek gebruikt om te raspen. Geweldig geurend, heerlijk van smaak. Het vruchtvlees is uiteraard zuur, maar van het milde soort. De bloemetjes ruiken overigens ook oorverdovend (excuse le mot).

Het boompje staat intussen binnen, in het achterhuis. Het hoeft niet naar de potplantenstalling, want uit ervaring weten we dat de bloei ook ‘s winters doorgaat. Dat vorige boompje zette dan de hele achterkamer in geur. Dat zal dit exemplaar ook doen, toch?…

©paul