De Keizer van Monera had zijn huis weer met zelf geknipte oranje guirlandes behangen, Vriend Jan zocht zijn heil bij voetbalminnend volk. Marleen en de Jongste Bediende verbleven op de Oranjecamping in de Pandelaar en bij de buren was de tuin ingericht als Voetbalstadion.

Onze vrienden waren wel een beetje bezorgd over onze desinteresse, en misschien nog wel meer over ons onbenul. Marleen deed nog één keer haar best…

Ellen liet me de foto zien, de neerslag van een ultieme poging om het Ministerie te betrekken bij wat “ons” Nederlanders geacht wordt dezer dagen te beroeren. Marleen trachtte Ellen de Buitenspelregel bij te brengen. De opstelling op de foto sprak voor zich, vond men. (Saillant detail: de Orvalasbak in de achtergrond, gevuld met kersenpitten, hoorde niet bij de spelregels. Die asbak vertegenwoordigde de tribune van de F-side.)

Ik vroeg: Snap je het nou? Ellen zei zonder enig voorbehoud: Nee!

Ach lezer, voetbal is niet “ons ding”, en dat zal het ook nooit worden. En ben eerlijk lezer, oranje is toch eigenlijk alleen maar een mengsel van rood en geel… Waarschijnlijk is dit het enige wat je verneemt over het Wereldkampioenschap Voetbal op deze site. We wensen jullie oprecht heel veel plezier bij de wedstrijden, wij verheugen ons op een stille straat…

© ellen-paul

*(Dit is een bewerking van een artikel, gepubliceerd tijdens het laatste Europese Kampioenschap Voetbal.)

Je stuurt de Jongste Bediende op ontwikkelingsreis (of was het een zendingsmissie, daar wil ik even vanaf zijn), en hij kwijt zich onmiddellijk van zijn taak. Hij sjouwt bier naar Spanje, regelt maaltijden voor pelgrims en start drinkgelagen.

En en passant onderzoekt hij de dingen ten behoeve van het Ministerie. Zo stuurde hij per elektronische post bovenstaande foto’s, genomen in een van de betere charcuteriezaken van Rocevalles in Spaans Baskenland.

Over die worsten valt vanaf de foto weinig te zeggen, behalve dan dat het er veel zijn. Soorten zijn niet te onderscheiden.

Die hammetjes herken ik wel. Die zijn afkomstig van het Ibericozwijn. Voor buikspek moet je niet bij die beesten zijn, maar hun hammetjes zijn de beste van de wereld.

Ga zo door Jongste Bediende, je bent goed bezig. (En we zijn heel benieuwd naar de foto’s van Marleen…)

© paul

Ik weet niet hoe het er in hun toeristencentra aantoe gaat, ik kom daar nooit. Maar de gastvrijheid van het Platteland van Frankrijk (Spanje, Italië) blijft me verheugen. Want het bestaat er nog steeds allemaal; de goede keuken, de vriendelijke bediening, de gemoedelijke omgang. En je hoeft er niet naar te zoeken, je struikelt er vanzelf over.

Het voedsel wordt er nog steeds écht bereid, ik heb ook afgelopen zomer weinig pre-fab op mijn bord gezien. En het mogen dan niet altijd hoogstandjes zijn, het is wel eerlijk. De prijs van het gebodene is nagenoeg altijd goed en water en brood zijn voor kosten van de waard. En zo hoort dat ook.

Ik erger me telkens weer wanneer ik in de Horecaf bij ons ten lande bij mijn maaltijd een flesje water moet kopen. (“Prikkels of Plat?”) Niet omwille van het geld, dat maakt me niet zo veel uit. Nee, het is omwille van de krentenwegersmentaliteit, omwille van de ongastvrijheid.

Brood en water, bazale zaken behorend bij een maaltijd, net als bestek en servet. Ze dienen je te worden aangeboden. En dat nu staat me zo aan in die kleine herberg, die bistrot of dat dorpshotel. Ze doen het gewoon, kwestie van gastvrijheid, fatsoen, beschaving.

We aten er echt niet duur, daar in dat dorpsrestaurant in Asquins. Gepocheerde eieren in wijnsaus. Een goed glas Bourgogne erbij, een kaasje en een glas Marc toe. Simpele ambiance, simpele maaltijd, simpele prijs. Maar een fles gekoeld water stond voor aanvang al op tafel, voor ons, de gasten. Met een schaal brood. En zo hoort het.

© paul

* Dit is de bewerking van een artikel van 20 september 2013. Ik heb de reactie’s van destijds niet meegenomen. (Je kunt ze opzoeken…).