Het is écht waar lezer. Sinds enige dagen ben ik grondbezitter ergens in een van de ruigere gebieden van het Verenigd Koninkrijk. Ik bezit een lapje grond op een eiland aan de westkust van Schotland, pal ten noorden van Northern Ireland. Het eiland heet Isle of Islay.

Ik verwierf de gronden middels een zakelijke transactie. En ik weet heus wel dat dat een beetje lullig is. Er kleeft wat goedkoops aan; nieuw geld, gekochte adeldom, protserigheid, modern oligarchisme… Een Earl zal ik nooit worden, laat staan een Duke. Maar toch lezer, maar toch…

Door middel van de aanschaf van een mooie fles Laphroaig, 10 jaar oud, bood de drankstoker mij de mogelijkheid om mede-eigenaar te worden van het eiland. Het mij toebedeelde grondstuk is een square foot groot, je zou er nét de hoes van een langspeelplaat op kunnen etaleren. Maar de grond is van mij, zoveel is zeker!

Ik vertel het je nog sterker: één maal per jaar kan ik er de pachtgelden gaan innen, in   natura. Een glas whisky is dat, maar dan wel een van de hele goede soort.

Ik overweeg om zelf een tartan te ontwerpen, dat ben ik aan mijn stand verplicht. Maar voorlopig hul ik me in die van Laphroaig. En dan mag Jan Geerts die hele 2400 kilometer naar Compostella hebben gelopen in zijn moderne afritsbroek, wie doedelt er die laatste etappe in zijn eigen rokje de Pelgrimsstad binnen?.. Juist lezer, ik dacht het wel…

Eh,.. de whisky stijgt me naar de kop, ik geloof dat ik maar moet stoppen. Groet en welterusten…

P.s.: Port Ellen ligt ook op dat eiland, daar ben ik dan weer géén baas over…

© paul