De tiramisu die ik voor het kerstdiner maakte was een groot succes. Sterker nog, het gezelschap wil dit als vast onderdeel van volgende dinertjes! Ik schrijf het recept dus maar even op voor het in de vergetelheid raakt.
Ik gebruikte het recept van Gerrit Jan Groothedde van Eetschrijven, hij won er in 1979 zelfs een prijs  mee. Ik volgde ook letterlijk zijn advies over het gebruik van eiwitten, Gerrit Jan schrijft;

Nu kon u het slechter treffen, want mijn recept voor tiramisu (ik bedacht het al in 1979 en won er toen zelfs een prijs mee) is, al zeg ik het zelf, het lekkerste dat er in het Nederlands op internet te vinden is. Eén van de redenen is dat ik tot mijn verbazing wel de enige lijk te zijn die er geen probleem in ziet vijf eierdooiers en maar twee eiwitten voor te schrijven. U hebt het begrepen: bij mij houdt u drie eiwitten over! Tja, dat is dan niet anders. Twee eierdooiers is veel te weinig, vijf eiwitten is veel te veel en alles er tussenin is een laf compromis. U wilt toch lekker? Nou: gebruik die drie eiwitten dan lekker ergens anders voor! Bijvoorbeeld voor die baked alaska waar ik het vorig jaar ook al over had.

Ik gebruikte de eiwitten die over waren om een flinke stapel macarons te bakken, dat was ook een goede oplossing.
Het oorspronkelijk recept van Gerrit Jan is voor 6 tot 8 personen, ik moest dus de hoeveelheden wel aanpassen. Ik vermenigvuldigde de hoeveelheden met 3 en dat was voor 20 personen prima. Ik gebruikte een roestvrijstalen ovenschaal van 37x26x6 cm, daar paste alles precies in.
Voor het besprenkelen van de lange vingers gebruikten we een speciale methode; in de meeste recepten staat dat je de koekjes moet soppen of besprenkelen of doordrenken. Al met al een risicovolle onderneming want de koekjes vallen nogal snel uitelkaar. Een geheel nieuwe methode dus op het Ministerie; wij spoten de koffie met de plantenspuit over de koekjes!!! Groot voordeel; een zeer gelijkmatige verdeling, geen koekjes die uit elkaar vallen, geen troep in de keuken!

De oorspronkelijke hoeveelheden voor 6 tot 8 personen;
250 g mascarpone
5 eierdooiers 2 eiwitten
200 g Italiaanse savoiardi (of lange vingers, boudoirs of lepelbiscuits)
100 g witte basterdsuiker
250 cl sterke koffie
4-6 eetlepels amaretto
wat cacaopoeder.

Ik gebruikte dus voor 20 personen;
750 gram mascapone
15 eidooiers
6 eiwitten
600 gram lange vingers (iets meer omdat dan het blik perfect gevuld was)
300 gram basterdsuiker
750 ml sterke koffie
15 eetlepels amaretto
cacaopoeder
een schone plantenspuit om de koffie te verdelen
een bakblik van  37x26x6 cm

Klop de eierdooiers schuimig met de suiker. Dan de amaretto erbij doen en de mascarpone. Meng tot je een mooie gelijkmatige massa hebt. Klop de eiwitten stijf en schep er dan de massa heel voorzichtig door. Je hebt nu een zachtgele vla.
Leg de koekjes met de suikerkant naar boven in een vorm.
Bespuit de koekjes met koffie tot ze mooi doordrenkt zijn. Schep hierover zoveel vla dat de koekjes bedekt zijn. Leg hierop een nieuwe laag koekjes, bespuit die met koffie. Daarop een laag vla en ga zo  door tot de koekjes op zijn. ( in mijn blik pasten drie lagen) Eindig met een laag vla. Zet de tiramisu minstens 30 uur in de koelkast.
Bestrooi vlak voor het gebruik met cacaopoeder. Je kunt de tiramisu met behulp van een mes en taartschep opdienen.

© ellen, met dank aan Eetschrijven.

Naast de afwas, het schuren en het boenen was het maken van het toetje voorbestemd mijn aandeel te worden bij het diner voor de ex-collega’s.
Ik koos voor een recept dat Mevrouw Lorenza de’Medici ooit eens optekende in Toscane, maar het komt overal in Italië voor. Wij aten het bijvoorbeeld al eens in Asti. Het heet Salame di Cioccolato. Als het gerecht klaar is ziet het er ook uit als een soort chocolade bloedworst. Ik paste het recept lichtjes aan voor eigen gebruik.
In de jaren vijftig en zestig was het in ons land in sterk versoberde vorm “wereldberoemd” onder de naam Arretje Nof (cake).
Ik geef je het recept voor zes personen.

75 gram rozijnen
200 gram bittere (pure) chocolade
3 eetlepels boter
75 gram geblancheerde, gehakte amandelen
200 gram droge biscuits, verkruimeld
3 eetlepels oranjesnippers en sukade, gehakt
2 eierdooiers

De rozijnen zette ik in de week in ruim warm water.
Ik verbrokkelde de chocolade en smolt de stukjes met de boter en een snuifje zout au-bain-marie.
Eens gesmolten roerde ik er de suiker, amandelen, biscuits en gedroogde vruchten doorheen.
Ik haalde de pan van het waterbad en werkte de goed uitgelekte rozijnen en de eierdooiers door het mengsel. Hierna mocht het geheel afkoelen.
Vervolgens zou je van de massa een worst kunnen maken door het geheel tussen twee vellen vetvrij papier of folie te rollen. Ik gebruikte een halfronde cakevorm. Ik vind dat eenvoudiger en minder risicovol. Je voorkomt dat de massa uit elkaar valt.
Goed…, ik bracht de massa over in een halfronde bakvorm en drukte goed aan. Daarna kon het hele zaakje in de koelkast om op te stijven. (Minstens één uur.)

Vóór gebruik zette ik de vorm even in een laagje lauw water. Daarna liet de massa zich prima (en vormvast) storten op een platte schaal.

Ik maakte het gerecht voor twaalf personen, ik gebruikte dus het dubbele van wat ik hierboven heb beschreven.
De helft van de biscuit-massa bestond uit volkorenkaakjes. Ik vond het niks, maar iedereen was er vol lof over.
In de plaats van de sukade en sinaasappelsnippers gebruikte ik een gelijke hoeveelheid gedroogde abrikozen, heel fijn gehakt. En dat werkte verrassend goed.
Ik verwerkte uiteindelijk ook iets meer boter omdat ik het gevoel had dat er te weinig binding was.
Achteraf denk ik dat er wat minder amandel in had gemoeten.
We dronken er sterke koffie bij en een borreltje Armagnac.

Een “heftig” toetje, dat is het wel. Ik hield uiteindelijk nog wat massa over. Maar geen nood, het Kind en de Zus ontfermden zich de dag daarop over de restanten. Heus lezer, het komt écht altijd allemaal op.

Ga je Arretje Nof maken, dan gebruik je geen boter, maar margarine van de Nederlandse Olie Fabriek. En de biscuits worden Mariakaakjes. En geen amandelen, geen sukade, geen oranjesnippers, geen eierdooiers.  Ik beschreef het al eens hier.

© paul