Eten op de camping deel 1, Eierspätzle met tomatensaus…

Posted on July 21, 2009 by Ellen Bouckaert

Ha, eindelijk is de wifi verbinding weer hersteld en kan ik draadloos internetten op de camping. Het werkt wel allemaal iets anders dan thuis. Het duurt hier eindeloos lang om alleen al een foto op te laden. Maar goed, het is vakantie dus ik heb geen haast! Tijdens het opladen van de foto’s heb ik met Hond Max een rondje door het dorp gewandeld, Julllie krijgen de groeten uit Septfontaines!!! Het is hier nog altijd even mooi en rustig. Als ik door het dorp wandel blaffen de honden in volgorde. Hond Max piest tegen zoveel mogelijk paaltjes en bomen om zijn sporen na te laten…Verder is het stil, heel stil. Raar eigenlijk, dat het hier niet barst van de touristen. Dit dorp ligt waarschijnlijk te ver van de snelweg af? Ik heb het hier in ieder geval prima naar mijn zin. Na een paar dagen begin ik zo mijn vaste ritme te krijgen; vroeg opstaan, douchen, koffie drinken, een broodje eten en dan een wandeling met Hond Max. Hij kan hier meteen vanaf de camping lekker los door het bos hollen. We gaan dan over de berg naar het dorp, even flink klimmen en dan weer dalen het dorp in. Tegen de tijd dat we weer op de camping zijn is Hond Max lekker moe en ik ook. Dan pak ik mijn boek en doe verder bijna niets meer. Hoewel, elke dag een klusje moet kunnen! Vandaag de grote beukenheg dus maar gesnoeid. De heg belemmert mijn uitzicht op het dal, met de weide met de koeien en verderop de bosrand waar bijna elke dag een hert rondgraast. De temperatuur steeg en steeg, tegen het middaguur was het al zo heet dat ik besloot het opruimen van het snoeisel maar uit te stellen tot de avond.

Echt lag stilzitten kan ik niet zo goed, dus toen ik een beetje afgekoeld was besloot ik nu maar eindelijk eens de berg oude tentstokken bij elkaar te binden. Ze liggen hier al jaren, een mooie verzameling oud-ijzer. Ik besloot ze met tape in bosjes te binden zodat we ze volgende week naar de millieuplaats in Kelhen kunnen brengen. Tot mijn grote schrik bleek er opeens een heuse slang te huizen tussen de tentstokken en het gras…Door mijn actie kwam de slang ‘bloot’ te liggen en vond dat niet leuk. Ze kronkelde te rommelde net zolang tot ze weer veilig onder de resterende tentstokken verdwenen was. Ik vond het wel een beetje eng en besloot mijn opruimactie maar te staken. Als je goed kijkt kun je de salng zien tussen de tentstokken; ze was ongeveer 65 cm lang. Zo dik als mijn ringvinger. Zachtbeige van kleur. Misschien weet iemand wat voor “huisdier” we nu weer hebben?

Maar goed, het gaat hier over Eten en Drinken, op de camping nog wel. Ook met beperkte middelen en in een beperkte ruimte kun je snel een lekkere maaltijd maken. Ik at vandaag spätzle met tomatensaus en lamskarbonaadjes. De Spätzle kocht ik kant-en-klaar. Zahner pasta, ik schreef er al eerder over, een prima kant-en-klaar product. De bedoeling is dat je ze even opwarmt in een saus of in de magnetron of in de oven. Ik besloot er vandaag een mooie tomatensaus bij te maken;

Voor twee personen; (ik houd dus wel een portie over en Hond Max kreeg ook een schepje)
400 gram kant-en-klaar spätzle
1 blik pomodorini, liefst van Mutti
1 kleine ui, twee teentjes knoflook, fijngesneden
wat verse platte peterselie en verse basilicum
een glas rode wijn
2 plakken rauwe ham in reepjes gesneden
wat olijfolie
peper en zout

Bak de ui en knoflook snel aan in de olijfolie. Voeg de reepjes ham toe en strooi er wat oregano en peper over. Voeg de tomaatjes toe en sudder ze even mee. Voeg het glas rode wijn toe en laat de saus even inkoken. Doe er dan de Spätzle bij en warm alles nog even goed door. Ik bakte er een paar lamskarbonaadjes bij en maakte een schaalte salade met wat rucolla. In prima maaltijd, vergt slecht één kookpit (je kunt de spätzle met de saus even apart zetten. In zomerse temperaturen blijft dat warm genoeg. De karbonaadjes bak je dan snel om en om in de koekenpan.

Een kopje espresso toe, in het Campingcafé bij Joop en Wilma. Nu nog even zien of het internet ook echt stabiel blijft. Hond Max ligt inmiddels op mijn voeten. Het is hier nog steeds heel warm, en er nadert een hels onweer.

Van komkommertijd, worsten en de zusters Clarissen…

Posted on July 14, 2009 by Ellen Bouckaert

Onze regio heeft dit jaar het laatste vakantie. De kinderen moeten nog even naar school en er wordt nog druk gewerkt op de bouw. Maar de regionale kranten beginnen toch al echt “Komkommernieuws” te verspreiden. In Komkommertijd is Eten en Drinken altijd een geliefd onderwerp. Zo las ik vanmorgen dit ‘wonderlijke’ artikel in het Eindhovens Dagblad;

Deurne koopt mooi weer met worst voor Clarissen.

Door Ria Saanen.

Ze krijgen wel eens braadworst, maar die geven ze dan aan de zusters Augustinessen, want ze hebben zelf geen keuken meer en kunnen de worst dus niet braden. De gewone cervelaat- of leverworsten eten ze op. Als het er niet teveel tegelijk zijn, want dat komt wel eens voor. Dan wordt er uitgedeeld. Het gebruik mag dan verouderd zijn, nog steeds brengen veel mensen een worst naar de zusters Clarissen als ze goed weer nodig hebben voor een bruiloft, een vakantie of een evenement. De zusters Clarissen op huize Witven in Someren moeten elke week wel een paar keer extra bidden voor mooi weer. “Soms meerdere keren op een dag”, zegt moeder overste Angeluccia. “Het wordt wel minder dan vroeger, maar dat komt eerder omdat we niet meer in Eindhoven zitten, maar ver uit de bebouwde kom”. Wethouder Nicole Lemijn van Deurne kende het gebruik van haar moeder. Ze heeft de komende vrijdag mooi weer nodig, als de jury van Entente Florale naar Helenaveen komt om te beoordelen of Helenaveen een gooi kan doen naar de titel ‘groenste dorp van Nederland’. Dus kregen de zusters gisteren een enorme worst aangereikt. Moeder overste was er blij mee, maar zei meteen dat de zusters het weer niet in de hand hebben, hoe hard ze ook bidden. “Wilt u het trouwens net zo warm hebben als met de Kennedymars”, vroeg ze Lemijn, Die vond vijf graden minder ook voldoende. De zusters weten zelf niet hoe het gebruik om voor mooi weer bij de Clarissen aan te kloppen is ontstaan. “Het heeft waarschijnlijk te maken met de naam van de heilige Clara. Clara betekent helder, schitterend en dan denk je meteen aan het weer”, aldus zuster Angeluccia.

Dus je weet het nu; Mooi weer nodig? Pak een worst in en ga naar de zusters Clarissen, dan komt het helemaal goed! Géén braadworst dus! Ik wordt wel heel nieuwsgierig van zo’n artikeltje. Wie kookt er voor de zusters Clarissen? Ze hebben geen keuken. Zouden ze zoveel worst krijgen dat ze nooit meer hoeven te koken? Zou dat nooit vervelen altijd maar koude worst? Als ik nou eens echt mooi weer nodig zou hebben, zou ik ze een kant-en-klare gebraden worst brengen. Zo’n mooie smakelijke worst van de Sumiran Boerderij uit Heusden (vlak bij Helenaveen trouwens). Dan hebben ze ook eens iets warms die zusters Clarissen!

Ik ben benieuwd of het hier vrijdag ook mooi weer, is of dat alleen in Helenaveen de zon schijnt. De titel van het groenste dorp van Nederland verdienen ze daar, wat mij betreft in ieder geval. Mooi weer of niet, Helenaveen is een prachtig dorpje in de Peel.

Ravioli met borage en ricotta…

Posted on July 12, 2009 by Ellen Bouckaert

Er komen allerlei reacties binnen, zowel op het web-log als via de mail, op het artikel over snijbiet. Leuk, er zijn dus toch nog meer mensen die deze mooie én smakelijke groenten weten te waarderen. Helaas had ik maar een klein bosje snijbiet en moeten wij even wachten tot de plant weer gegroeid is…Klein tuintje, niet bedoeld om groenten te telen enzovoorts…Vandaag toch weer een nieuwe uitdaging in dat piepkleine tuintje. Wij hebben al jaren borageplanten. Het ene jaar een paar, het andere jaar overvloedig aanwezig. Ze zaaien zichzelf uit. Het zal al zo’n 18 jaar geleden zijn dat ik een paar boragezaadjes in ons tuintje strooide. Alles wat er nu groeit zijn afstammelingen van deze zaadjes! Een succesvolle plant kun je wel zeggen.

Dit jaar is de borageplant zeer overvloedig aanwezig in onze tuin. Ik besloot er maar eens iets mee te doen. De bloemetjes gebruik ik al jaren om er gebak mee op te sieren, maar het blad zou ook heel eetbaar en smakelijk moeten zijn. Ik dook in de boeken en kwam een recept tegen in het boek “de Zilveren Lepel”. Het leek een heel bruikbaar recept, maar na nog eens goed lezen kwam ik tot de conclusie dat het recept rare trekjes vertoonde. Ofwel er klopte helemaal niets van. Een geheel eigen versie dus vandaag, met een kleine link naar “De Zilveren Lepel!”

Voor vier personen:
Voor de pasta:
300 gram pastameel 00
3 eieren
wat zout
voor de vulling
300 gram borageblad, goed gewassen en de dikke nerven weggesneden
125 gram ricotta
1 teentje knoflook
75 gram Parmezaanse kaas
1 ei
zout, peper, wat nootmuscaat

In het boek staat dat er ook nog een saus met walnoten, veel olie, brood, knoflook en Parmezaanse kaas over de ravioli moet. Ik deed een poging. De saus smaakte prima maar geeft geen enkele meerwaarde aan het gerecht, sterker nog, de fijne smaak van de borage werd helemaal weggedrukt door de notensaus. Ik bespaar je dus hier maar het recept van de notensaus en vertel alleen hoe wij de pasta gegeten hebben.

Pluk de mooiste bladeren van de borageplant. Was ze goed schoon en blancheer ze even in kokend water. Laat ze goed uitlekken en hak ze dan heel fijn. Meng het blad met de ricotta, de knoflook, het ei en de Parmezaanse kaas. Breng op smaak met peper, zout en wat nootmuscaat.

Maak wat pastadeeg van pastameel en eieren.

Steek kleine rondjes of vierkantjes uit het deeg en leg er een leegje vulling op, daarop weer een deegplakje. Stevig aandrukken en op een schone doek leggen tot verdere verwerking.

Tenslotte kook je de pasta een paar minuutjes in ruim gezouten water. Schep de pasta uit het water en giet er wat gesmolten boter over met wat fijngehakte platte peterselie.

Het recept voor de notensaus geef ik nog wel een keer. De saus lijkt me lekker bij gegrilde kip of, zoals in Georgië, als saus bij karper of andere zoetwatervis.

Risotto met snijbiet en paddestoelen…

Posted on July 11, 2009 by Ellen Bouckaert

Omdat ik niet zo heel veel snijbiet kon oogsten vandaag, leek dit gerecht me de beste manier om mijn zelfgeteelde groenten te verwerken.

Voor vier personen;

300 gram risottorijst
50 gram boter
1 kleine ui, heel fijngesneden
een eetlepel fijngesneden pancetta
1 glas droge witte wijn
200 gram snijbiet
een handje gedroogde paddestoelen
2 1/2 liter bouillon (kippenbouillon is prima)
zout en peper
75 gram koude boter in kleine blokjes gesneden
100 gram geraspte Parmezaanse kaas

Week de gedroogde paddestoelen ruim een uur in lauw water. Breng de bouillon aan de kook. Houd de temperatuur van de bouillon tegen de kook aan. Snijd de dikke nerven uit de snijbiet en blancheer de bladeren even in de hete bouillon. Schep de snijbietbladeren uit de bouillon, laat ze goed uitlekken en hak de groenten dan heel fijn. Knijp het vocht uit de paddestoelen en voeg dat bij de bouillon.

Smelt de boter in een pan met een dikke bodem. Fruit hierin de ui met de pancetta.
Doe de rijst erbij en roer goed tot alle korrels met boter bedekt zijn. Als alle korreltjes heet zijn kun je de wijn toevoegen. Laat de wijn verdampen tot de rijst bijna droog is.

Voeg er nu zoveel bouillon bij dat de rijst helemaal bedekt is. Roer goed en doe er de geweekte paddestoelen bij. Daarna blijf je bouillon toevoegen en roeren. Voeg één á twee eetlepels per keer toe en roer voortdurend over de bodem van de pan. Als de bouillon is opgenomen voeg je weer nieuwe toe.
Doe er na 15 minuten de snijbiet bij en blijf roeren tot de rijst gaar is. De korrels moeten van buiten gaar zijn en van binnen nog wat ‘beet’ hebben.

Draai het vuur uit en laat de risotto een minuut rusten. Meng dan de koude boter en de kaas door de risotto. Breng verder op smaak met wat peper en zout.

Wij waren heel tevreden met deze risotto. De combinatie van gedroogde paddestoelen en snijbiet las ik ergens in een of ander kookboek ( ik weet niet meer precies waar) In ieder geval een hele mooie geur- en smaaksensatie, bijzonder geschikt ook voor deze bijna regenachtige zomerdag. Het Kind kwam en riep dat het naar Herfst rook in huis. Ze houd niet zo van rijst, maar risotto is volgens haar iets héél anders. Dat is “een smeuige hap troostrijk eten op een regenachtige zomerdag”. Ook vriend Andy wilde natuurlijk wel een hapje proeven…Hond Max kreeg de laatste korreltjes bij zijn brokken…Helaas, dus weer geen left-over om gefrituurde risottoballetjes te maken.

Kopje espresso toe.

aardbeientaart met amandelen…

Posted on July 11, 2009 by Ellen Bouckaert

Aardbeien zijn nu overal volop te koop. In ons dorp staat op zaterdag een speciaal kraampje met aardbeien, recht van het land, vers geplukt. Ze zijn ook erg goedkoop, een pond prachtige geurende aardbeien kostte me vandaag € 2,-. Superkwaliteit ook nog. Ik besloot maar snel een taartje te bakken. Beproefd recept, al eerder op dit weblog te lezen geweest, maar ik schrijf het toch nog maar een keertje op.

Een springvorm van 23 cm, de randen invetten en de bodem bedekken met bakpapier.
De oven voorverwarmen op 160 graden voor hete lucht, 180 voor een gewone oven.

175 gram fijngemalen amandelen
175 gram fijne suiker
175 gram zelfrijzend bakmeel
175 boter
2 eieren,
500 gram aardbeien, in plakjes gesneden

Smelt de boter (au bain Marie) en meng de suiker, amandelen, bakmeel en de eieren. Gebruik de mixer in de laagste stand.
Smeer dan de helft van het deeg op de bodem van de springvorm. Leg daarop de in plakjes gesneden aardbeien en strijk daarop de rest van het deeg.
Een lastig klusje, het deeg is erg plakkerig. Je moet snel werken. Ik gebruikte een brede pannenlikker om alles te verdelen.

Bak de taart dan 1 uur op 160 graden hete lucht of 180 graden gewone oven. Let op dat de taart niet té bruin wordt. Bij mijn oven ging het prima, maar als het gebak te bruin wordt kun je de laatste minuten wat alu-folie gebruiken om de taart af te dekken.

Laat de taart even in de vorm staan en maak de randen voorzicht los.
Het is mooi en ook lekker om de taart dan nog te bedekken met een laag suikerglazuur.
Dat maak je door 75 gram poedersuiker en wat aardbeiensap bij elkaar voegen tot je een hele dikke massa hebt. Dan meteen uitsmeren over de taart. Garneer met een paar aardbeien.

Snijbiet ofwel de Beta vulgaris, variëteit cicla…

Posted on July 10, 2009 by Ellen Bouckaert

Wij hebben niet zo’n grote tuin, 7×15 meter ongeveer. Dat lijkt heel wat, maar de twee terrassen, één in en één uit de zon, en vier vakken met rozenstruiken omrand door buxusheggen nemen een groot deel van de ruimte in beslag. Blijft over smalle stroken langs de muren, daar staat de peterselie, selderie en rozemarijn. Wat lavendel en af en toe een leeg plekje. Zo’n leeg stukje gebruikte ik om snijbiet te zaaien. Ik kocht het zaad afgelopen najaar in Amsterdam op de bloemenmarkt. Daar stond een zaadhandelaar met een rekje bijzondere zaden; onder andere zwarte kool, diverse tomatenrassen, wilde spinazie, en ook deze snijbiet.

Ik kom deze groenten al jaren tegen in mooie recepten maar heb nog nooit ergens snijbiet in de winkel of op de markt gezien. Ik besloot dus maar eens zo’n zakje zaad te kopen en zelf snijbiet te telen. Ik denk dat het kleine plekje in onze tuin niet erg gunstig ligt voor de snijbiet; het duurde nogal lang voor er iets tevoorschijn kwam. En nu, na een paar maanden, zijn de planten nog niet erg groot. De plant heeft waarschijnlijk meer ruimte nodig. Maar goed, vandaag besloot ik toch maar eens te oogsten.

Meer info over snijbiet op Wikipedia.

Marcella Hazan schrijft in haar boek de Italiaanse keuken; Geen groente is zo geschikt voor de Italiaanse keuken als snijbiet. Het brede donkergroene blad, waarvan de smaak zoeter en minder nadrukkellijk is dan spinazie, kan gebruikt worden om pastadeeg groen te kleuren, maar kan ook, in combinatie met kaas dienen als vulling voor allerlei pastasoorten. De bladeren doen het goed in de soep, zijn heerlijk als ze gebakken worden met olijfolie en knoflook of gekookt met olijfolie en citroensap. De brede zoetige stengels zijn heerlijk in gratins of gebakken of gefrituurd.

Mijn oogst van vandaag woog 200 gram, ik besloot er een mooie pan risotto mee te maken.

Van bussen en chocolade…

Posted on July 9, 2009 by Ellen Bouckaert

Het plaatje heeft een hoog jaren-vijftig gehalte. Dat komt door die kleur van vergeeld hout-houdend papier en door die warme, maar surreële tinten van de foto. Het roept bij mij associaties op met de verpakkingsdoosjes van Dinky Toys. Een hoog Sowjet-gehalte heeft het, zou je ook kunnen zeggen. Nadere beschouwing leert dat het plaatje niet zo oud kan zijn, daarvoor is die autobus op de voorgrond te modern.

Laat ik je uit de droom helpen, lezer. Wat je ziet is een plak witte chocolade met opdruk van één van de bussen van het VDL-concern. (Ik geloof dat het hun Axial is.) De chocolade werd weggeschonken tijdens een open dag, ergens vorige week. De juiste toedracht weet ik niet, want ik was niet thuis toen Marleen de plak kwam brengen, en ik heb haar daarna niet meer gezien…

De plak is in werkelijkheid net zo groot als de afmeting van deze foto. Met chocolade heeft het eigenlijk niks van doen, maar dat geldt voor alle witte “chocolade”. Die wordt namelijk gemaakt van cacaoboter, melk, suiker en vanille. Er komt geen echte cacao aan te pas. Maar als de cacaoboter en de vanille van goede kwaliteit zijn, dan heb je toch iets lekkers. En deze wás lekker.

Blijft de vraag wat je met zo’n plak moet. Inlijsten misschien? Wij losten het als volgt op:

Tsipouro…

Posted on July 8, 2009 by Ellen Bouckaert

Gisteravond betrokken we onze maaltijd van de Afhaalchinees in de Kapelaanstraat. Het vulde best hoor, maar er valt weinig over te schrijven. Daarom maar wat achterstallig werk.

Een van zijn reizen bracht Piet naar Griekenland. Naast met verhalen en vragen (die wij niet konden beantwoorden) keerde Piet terug met een fles Sterke Drank en parkeerde die op het Ministerie. Tsipouro heette het heldere goedje, ik kende het in het geheel niet.

Het bleek een stooksel te zijn zoals je dat in de meeste wijn producerende landen vindt. In Italië heet het Grappa, in Frankrijk Marc, in Duitsland Trester en in Spanje Bagazo. Het is de eau-de-vie die je krijgt door het sap van de druivenschillen en -pitten (restproduct van het wijnpersen) te verstoken tot alcohol.

In Griekenland heet het dus Tsipouro, behalve dan op Kreta, daar spreken ze van Tsikoudia. De tijd dat Tsipouro een “arme-mensen-borrel” was, matig tot heel slecht van kwaliteit, ligt al weer ver achter ons. (Hoewel de Jongste Bediende en ik nog niet zo heel lang geleden een lokaal stooksel mochten smaken van een bevriende Griekse restaurateur. “Bergwater” noemde hij het. Scherp, gemeen en bijna puur alcohol. Hij vond het lekker…) Evenals de Spanjaarden en Italianen willen de Grieken op Europees nivo een appellation controlee geregeld hebben, zodat herkomst en kwaliteit gegarandeerd zijn.

Deze borrel mocht er zijn. Zeg maar, de kwaliteit en smaak van een heel behoorlijke grappa, zo proefde het een beetje. De smaak en geur waren ook wat kruidig, maar ik kan niet precies benoemen waarmee de drank was verrijkt. (Bij het maken van Tsipouro wordt de alcoholdamp door gedroogde kruiden “geleid” en krijgt zo een complexer smaakpatroon). Een beste borrel!

Zowel voor Tsipouro alsook voor Tsikoudia wordt soms de naam Raki gebruikt. Maar dat is écht iets anders, die drank behoort tot een heel andere groep…

Kartoffelsalat von Alfred Walterspiegel…

Posted on July 7, 2009 by Ellen Bouckaert

Al meermalen stak ik de loftrompet over Duitsers en hun Kartoffelen.. Ik doe het vandaag slechts lichtjes over. Ellen vroeg me om weer eens Kartoffelsalat te maken. En dus trok ikAus Deutschlands Küchen uit de kast, een beste plaats om een Duits recept te vinden. Auteur Horst Scharfenberg schrijft in het voorwoord bij het aardappelhoofdstuk dat hij de Kartoffelsalat van Alfred Walterspiegel ( een restaurateur uit een ver Berlijns verleden) de beste vindt die hij kent. Laat ik die dan maar maken, dacht ik. Ik moest enkele aanpassingen doen aan het recept, ik had niet alles in huis. Ook diende ik een en ander terug te rekenen naar “normale mensen” porties. Ik maakte het gerecht voor vier personen.

1 kilo vastkokende aardappelen (muizen, rozeval),
halve kop bouillon,
4 eetlepels olijfolie,
1 eetlepel wijnazijn,
1 eetlepel gehakte peterselie,
2 eetlepels fijn gehakte bieslook,
1 theelepel gedroogde dragon,
1 eetlepel heel fijn gehakte ui,
2 flinke theelepels Franse mosterd,
peper en zout.

Kook de aardappelen in de schil en zorg dat ze niet overgaar worden. Giet de aardappelen af en laat ze wat koelen tot je ze in de hand kunt nemen. Peuter de schillen eraf, en snijdt ze in schijven van twee à drie milimeter dik. Meng alle overige ingrediënten goed door elkaar in een mengbeker. Giet vervolgens een klein beetje van het mengsel op de bodem van een platte schaal. Leg hierop schijven aardappel en bestijk de bovenkanten met het mengsel. Dan volgt weer een laag aardappelen, die ook weer bestreken worden, tot alles gestapeld in de schaal ligt. Vervolgens stort je het restant van het mengsel over de schotel uit. Zorg dat je salade een half uur voor de maaltijd klaar hebt, zodat de aardappelen de tijd hebben om het mengsel op te slobberen. Je kunt voor het opdienen het mengsel nog een keer voorzichtig omscheppen. Uiteindelijk zal je schotel lauw van temperatuur zijn, en zo dien je hem te eten. Zeker niet gekoeld.

We aten er verse doperwtjes bij en een varkenscarbonade. Koffie en chocolade toe.

Borlottibonen met tomaten…

Posted on July 6, 2009 by Ellen Bouckaert

Een paar weken geleden kocht ik in de Italiaanse groothandel in Luxemburg onder andere een kilo gedroogde Borlottibonen. Mooie roze gespikkelde bonen. Ze worden vooral gegeten in Italie, maar ook in de omringende Middenlandse-zee landen. Je moet deze bonen een nacht weken in koud water. De smaak is heerlijk. Niet te vergelijken met bonen uit pot of blik. Dit gerecht met de Borlottibonen in tomatensaus wordt vaak lauwwarm gegeten. Ik deed er een flinke rode peper bij, wel lekker met dit warme weer. Hou je niet zo van heel heet, doe er dan alleen een theelepeltje chilipoeder bij.

Voor twee personen;
150 gram gedroogde Borlottibonen
1 flinke ui
4 eetlepels olijfolie
3 teentjes knoflook
1 blikkje tomaten
1 eetlepel tomatenpuree
1 rode peper
1 bosje verse dille
1 bosje verse peterselie
zout en peper.

Week de bonen een nacht in koud water. Ververs het water een keer. Zet ze dan op met een ruime hoeveelheid koud water en laat ze in ongeveer een uur gaarkoken. Geen zout erbij doen. De bonen worden taai en de schilletjes barsten als je tijdens het koken zout gebruikt. Als de bonen gaar zijn kun je ze in het kookwater laten staan tot verder gebruik.

Maak dan de saus; smoor de uien in de olijfolie mooi goudbruin. Voeg de knoflook en peper toe en bak even mee. Doe er dan de tomaten bij en de tomatenpuree en laat even doorsudderen tot je een mooie dikke saus hebt. Voeg dan de bonen toe en warm nog even door. Roer er dan zout en peper door en de gehakte dille en peterselie.

Wij aten er een kalfsschnitsel bij en wat salade van groene sla en snijbiet. Een mooie maaltijd voor een warme dag.

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Monthly Archives: July 2009