22-04-2014. De etappe liep van Cuncy naar Arbourse. ??? kilometer.

Een verkwikkende nachtrust bij Monsieur Phillippe, en vervolgens een simpel ontbijt met lekkere koffie. De gastheer wist wat goed was voor pelgrims. Hij reed dan de wandelaars terug naar het punt van de Camino, de pelgrimsweg, waar hij ze gisteren oppikte, en een nieuwe etappe kon beginnen voor Ans en Jan.

Aangename zon, prachtige vergezichten, mist in de dalen. De muizenissen van de vorige dag waren verdwenen. De tocht trok door Varzy, een plaats, groot genoeg om een terras te bezitten, dus om verse koffie te schenken. Ook kon er leeftocht ingeslagen worden voor de lunch. Ans schrijft in een tussenberichtje: het gaat weer goed! Enfin, de Schwung zat er weer in…

Daarna volgden er vier wandeluren waarin Ans en Jan slechts vijf mensen tegenkwamen. Pas in Arbourse werd het weer drukker. De pelgrimsrefuge, het onderkomen voor deze dag, was slechts dun bezaaid met gasten. Twee Nederlandse meiden, Lia en Hilda, zij waren de enige logées.

Lia bood aan een maaltijd te verzorgen, onze wandelaars stonden garant voor de wijn. Intussen begon het te regenen. Prettig om een dak boven het hoofd te hebben.

En dan het volgende: ze (Jan en Ans) blijven er maar op terugkomen. En ik vind het moeilijk, een beetje pijnlijk ook. Maar goed, er is hullie een en ander aan gelegen, dus ik maak jouw, lezer, dan ook maar deelgenoot…

Schreef ik enige tijd geleden dat ik geen fluit geloofde van dat gedoe met die kabouters, de volgende dag al kreeg ik een berichtje terug van de wandelaars of ik toch alstublieft een beetje vriendelijker wilde zijn voor het kleine volk. Kennelijk had mijn ongeloof die ondermaatse gastjes gegriefd en waren ze verbolgen over zoveel ontkenning. Het gevolg was (let wel: volgens Jan en Ans!) dat het dwergenvolk er de brui aan gaf. Die dag liepen Ans en Jan de route voor een groot deel via de aanwijzingen van de Grande Randonnee, het lange-afstand-web van Europese wandelwegen. De Compostellabordjes waren in geen velden of wegen te bekennen. Ook de dagen daarna ontbrak het op cruciale punten aan aanwijzingen. De wandelaars hebben alles in het werk gesteld om het vertrouwen te herstellen.

Zo gauw ze maar het gevoel hadden dat er geen mensen in de buurt waren (en dat was meestal al snel het geval) deden ze een dansje op het pad, luid scanderend: Kabouter Plop, Kabouter Plop (ik ken de melodie niet eens, ik heb een onbeschrijflijke hekel aan dat Plopsa-gedoe…). Of ze liepen te marcheren in gestrekt tempo, hardop zingend van Kabouter Spillebeen.

Stel het je voor lezer, twee volwassen mensen… We hadden nooit reden om te twijfelen aan hun intellectuele vermogens. En die lopen daar…, Nou ja!

Tot dan die foto in Ellens telefoon schoof. En ik vraag me nu in alle oprechtheid af wat ik ermee moet. Bewijs geleverd, kabouters bestaan en ze zijn  ons weer goed gezind zeggen Ans en Jan. Sinds een aantal dagen worden de aanwijzingen weer bijgehouden, en verser kan het niet.

Ik moet er goed over nadenken lezer, mijn wereldbeeld staat op kantelen… (Overigens: de enige kabouter die altijd al welkom was op het Ministerie van Eten en Drinken heet Paulus. En dat is een boskabouter!)

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

21-04-2014. De etappe liep van Vezelay naar Cuncy-les-Varzy, 28 kilkometer.

Vezelay was nu écht gepasseerd station. Het miezerde een beetje toen de wandelaars vertrokken vanuit de bedompte slaapaccommodatie, het was 07.15 uur. De nacht was onrustig geweest, twee notoire snurkers hielden de gemoederen tamelijk bezig.

De tocht voerde door ruig gebied. Modderige bospaden waren er de oorzaak van dat in korte tijd schoenen en broekspijpen onder de smeerboel zaten. Maar erger nog waren de paden die de koolzaadvelden flankeerden. Zwaar landbouwverkeer had diepe groeven in de wegels geploegd. Dat bemoeilijkte de tocht, verse modder zette zich vast aan de zolen van de wandelschoenen. We leken wel te groeien schreef Ans…

Na enkele uren klaarde het op. Dat wil zeggen, de regen stopte. Zon hebben de wandelaars deze dag niet gezien. Verder was het wennen aan de nieuwe bewegwijzering: andere tekens, andere pictogrammen.

Het pad leidde de pelgrims door dunbevolkte streken en uitgestorven dorpjes. Waar zijn de bakkers, de cafeetjes voor koffie, de winkeltjes? vroegen Ans en Jan zich af. Maar wat wilde je wanneer je zwierf door hartje Morvan, het arme zusje van de Bourgognefamilie? Hier woonde altijd al weinig volk. Te weinig voor de kleine neringdoende om er het leven te houden…

Ans en Jan waren blij Cuncy te bereiken. De dag was beiden zwaar gevallen, een bevredigende verklaring hiervoor kregen ze niet bedacht. Mogelijk was het de tol die je betaalde voor snurkende kamergenoten…

Een logeeradres was er geregeld met ene zekere Monsieur Phillipe. (In gedachten zie ik de acteur Phillipe Noiret voor me. Tikje cynisch, een wat vlezig open gezicht met rustige trekken. Zo’n man op wie de contradictie rustige druktemaker van toepassing is…) Monsieur Phillipe woonde een goede 25 kilometer oostelijker, hij zou de wandelaars om 16.00 uur oppikken.

Mherse heette het gehucht met z’n 81 inwoners. Monsieur Phillipe bewoonde er een huis uit 1850. Afgezien van de plaatsing van dubbelglas leek er sinds het fin-de-siècle niets meer aan vertimmerd. De kieren in de muren waren in grove tegenspraak met de energiebesparende maatregelen voor de vensters. De broodoven bevond zich nog op de oorspronkelijke plaats, gemetseld in de schouw.

Monsieur Phillipe ontpopte zich als een erg gastvrij man. Hij leefde zijn eigen leven, en dat deed hij alleen. Monsieur Phillippe was wars van luxe en had al lang geleden de keuze gemaakt voor een sober bestaan. Hij verbouwde zijn eigen voedsel, conserveerde de groente en maakte jam van het fruit.

Om pelgrims te kunnen herbergen richtte hij een kamertje in. In het gastenboek was terug te lezen dat er zelfs ooit een pelgrim uit Japan verbleef. Ans en Jan werd nu de mogelijkheid geboden een dutje te doen, terwijl Monsieur Phillippe de maaltijd bereidde.

En wat voor een maaltijd: een salade vooraf, bietjes, komkommer, tomaten en olijven, overgoten met spijsolie en azijn. Dan een Boeuf hachée met erwten, wortelen en zilveruitjes. En natuurlijk de notoire kaasplank als toespijs. Dat alles geserveerd met knapperig brood en een glas wijn.

En voor het naar-bed-gaan een kop ontspannende thee.

© paul

20-04-2014, nog meer Vezelay…

De informatie die vandaag binnenkwam via de elektronische snelweg was niet de informatie die ik verwachtte. Maar evengoed betrof het welkome berichten. Voor Ans en Jan belangrijk genoeg om ze naar huis te brieven, voor de chroniqueur de verplichting om er verslag van te doen…

Deze dag, die zich later als een ingelaste rustdag bleek te ontpoppen, begon met een maaltijd op het kasteelachtige logeeradres in Mailly-du-Chateau. Enfin, je ziet het zelf wel op de kopfoto, een degelijk en voedzaam ontbijt. De gekleurde paaseieren importeerde men uit Brabant, thuis reeds beschilderd. Het geheel kreeg een extra feestelijk cachet, Hanneke was die dag jarig! Hurrah, hurrah, hurrah…

Enfin: Ine, Greetje en Hanneke leverden de wandelaars netjes weer af bij de basiliek van Vezelay. Het afscheid was innig en de thuisreis voorspoedig. En voor de wandelaars begon het gedoe van elke dag: route bepalen, slaapplaats organiseren, maaltijd ritselen.

Wel werd eerst de Paasmis bijgewoond in de basiliek van Vezelay. De kerk was afgeladen vol en voor elke bezoeker (pelgrim) een was er een kaars, die op enig moment in de dienst ontstoken werd. Hemelse klanken van een renaissancekoor, gedragen galmend door die gotische gewelven.

Rugzak en leefgerei hoefden niet meegezeuld te worden de kerk in. Het Santiagogenootschap van Vezelay voorzag in opslag, mits de pelgrims maar vóór 13.00 uur hun schamele lijfgoed ophaalden. Nou was dat in het geheel geen probleem, Ans en Jan moesten so-wie-so van alles weten en hebben van dat Genootschap, bijvoorbeeld een lijst van overnachtingsplaatsen voor de komende dagen, dat was wel handig. Ze kochten er ook een nieuwe landkaart voor de volgende 500 kilometers, ze informeerden er naar slaapplaats voor deze nacht, een stempel voor het carnet, enfin…

Het volgende onderkomen lag een goede 28 kilometer verderop, het was geen optie voor de wandelaars, té ver. Het Genootschap bood dan een alternatief: een slaapplaats onder de rook van de kathedraal…

Het bleek een gigantisch onderkomen te zijn, gericht op de massale toeloop van pelgrims die uiteindelijk in Vezelay samenkwamen. In de slaapplaats was het weliswaar niet overvol, maar de kamers waren ingericht op acht personen, delen was het credo. Er lagen die nacht daadwerkelijk acht mensen op de kamer. En: schoenen uit vóór het betreden van het slaapvertrek… Er werd overvloedig gesnurkt en de lamp ging op tijd uit, centraal geregeld…

Ach, het waren relatieve ongemakken. Ans en Jan waren natuurlijk al lange tijd verwend met persoonlijke aandacht en sjiek onderkomen. Het begint nu écht op een pelgrimstocht te lijken schrijft Ans.

Pelgrims gaf het té over in Vezelay. Ans en Jan troffen er weer die twee meiden uit Veghel, dat rare dorp, twaalf kilometer benoorden van onze geboortegrond. Ze nodigden hen uit op de avondmaaltijd. Riky en Mieke heetten ze, en ze gingen graag in op het aanbod.

Inkopen doen op Eerste Paasdag was best mogelijk, de middenstand van het stadje dacht mee met de hongerige pelgrim. Het kostte dan ook weinig tijd en moeite om de ingrediënten voor een goed-gevulde-soep bij elkaar te sprokkelen. Tijd voor een afzakker op een zonovergoten terras.

Het was Ans en Jan niet opgevallen, destijds, maar het meisje aan het andere tafeltje had hen al eerder opgemerkt, daar in Givet. Ze herkende onze pelgrims toen aan de schelp maar ze had kennelijk niet de behoefte om zich als gelijkgestemde kenbaar te maken. Het meisje uit Luik (Liège)  liep de tocht alleen, ze was echter niet eenkennig, maakte zich bekend  en stelde de ontmoeting zeer op prijs. Ook troffen Ans en Jan die pelgrims uit Wallonië weer. Goed om te horen dat het hen voortreffelijk ging…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

20-04-2014. Rondje om de basiliek, Vezelay.

Het kwam zo: de wandelaars werden deze ochtend keurig vanaf het logeeradres in Mailly-du-Chateau teruggereden naar Vezelay. Daar namen Ine, Hanneke en Greetje rond 10.00 uur afscheid van wandelaars, ze vertrokken huiswaarts. En aangezien Ans en Jan het aan hun pelgrimsstatus verplicht meenden te zijn, pikten ze nog wat mee van het Paasfeest in en om de basiliek.

Al met al was het te laat geworden om nog een flink end te lopen. Slaapplaats regelen bleek mogelijk te zijn in de buurt van Vezelay. Het kwam dan ook wel goed uit om deze Eerste Paasdag de status van Rustdag te geven. In alle eenvoud werd de lunch gebruikt. De nieuwe kaart, het vervolg van de route vanaf Vezelay, kon op het gemak worden bestudeerd, de trajecten uitgezet en de lengte van de komende wandelingen berekend. Tot 16.00 uur zwierven Ans en Jan in en om Vezelay, pas daarna konden ze terecht op het logeeradres, een accomodatie met 40 bedden. Zelf potje koken. Dat wordt weer goed gevulde soep schrijft Ans.

Had ik voorzien dat Ans en Jan deze dag in Vezelay zouden blijven, ik was graag hun virtuele gids en gastheer geweest. Ik had ze de verborgen Romaanse beeldjes (waaronder een middeleeuws druivenplukkertje) laten zien in de basiliek. We zouden het kleine maar wonderschone Musée Zervos bezoeken en er de Moderne Klassieken bekijken: Picasso, Miro, Leger, Calder. Voorts leidde ik hen een paar kilometer buiten het stadje, naar een brouwerij. Maar goed, dat kwam er dus niet van… Ach, Ans en Jan zullen zichzelf vermaakt hebben, daar ben ik wel gerust op.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

19-04-2014. De etappe ging van La Jarrie naar Vezelay, 12 kilometer.

Ton benoemde het in een reactie bij een vorig stukje, en Wim herhaalde het later nog eens: Vezelay zit eraan te komen. In het Pelgrimswereldje is Vezelay een ijkpunt, belangrijke pelgrimswegen uit verschillende delen van Europa komen er samen, pelgrims ontmoeten er elkaar. Drie kilometer ten noorden van Vezelay ligt het dorpje Asquins. Ook daar staat een pelgrimskerk en vind je een pelgrimsonderkomen, allen is alles er op kabouterformaat.

Er zijn altijd wel een paar plekjes op de wereld die je op een bijzondere manier in je hart sluit. Het bankje om de hoek, het parkje een paar straten verderop. Of meer exotisch, de vakantieplekjes waar je naar terug blijft keren omwille van de herinnering, de nostalgie, het sentiment. Een glimpje geluk stralen die plekjes uit, en jij mag het meebeleven.

Het terras van Café Les Hirondelles in dat dorpje Asquins ergens in de Bourgogne is voor Ellen en mij zo’n plek. We strijken er in de ochtend neer, bestellen er koffie en nemen er een croissant bij. Verder hoeven we niks, alleen maar kijken, de hele dag lang. Les Hirondelles is Bar-Tabac, distributiecentrum voor vers brood, krantenkiosk, tankstation, postkantoor en restaurant voor de kleine honger. En een paar keer per maand rockcafé… Luidruchtig jongvolk ontmoet er elkaar, wijnboeren slaan nog snel een pastis naar binnen voordat ze thuis aanschuiven aan de dis. De oudjes uit het dorp pantoffelen de hele dag door in en uit, verlegen om een praatje. De waard schuift op het gemak door zijn bedoening, hij heeft geen haast, Franse slag. Hij draagt zijn  haar in een knotje…

Na ruim een dag van radiostilte kwam dan om 11.00 uur die foto binnen via Ellens telefoon. Nieuwsgierig opende ik hem en schoof van verbazing van mijn zetel. Wie zat daar op mijn stoel, op mijn terras? Juist… En wie zat er op de plek van mijn Wederhelft?.. Ik dacht het wel! Om elf uur in de ochtend…

Enfin, om 08.00 uur gingen de wandelaars die dag op pad. Het was bij aanvang behoorlijk fris, maar omdat er van het begin af aan geklommen moest worden konden de jassen al snel uit. Na een paar kilometer kwam dan de basiliek van Vezelay in zicht, prominent geplant op het hoogste punt van de omgeving. Met slechts een goede acht kilometer in de benen streken Ans en Jan neer op dat terras in Asquins. Koffie en een kleine versnapering… Even rusten…

Via de openbare weg was het nog zo’n drie kilometer naar Vezelay, maar het pelgrimspad leidde via een binnendoortje. Het was stukken korter, maar wel moest er op dat kippeneindje een hoogteverschil worden geslecht van 150 meter. Een rot-klim, wist ik uit ervaring. Het pad was gelukkig goed onderhouden zodat het nergens gevaarlijk werd.

Uiteindelijk bleek Vezelay een klein plaatsje, alle huizen lagen min of meer in de schaduw van de imposante basiliek, die op het hoogste punt van de omgeving uit torende boven alles en iedereen.

De basiliek werd bezichtigd en de stempel werd geslagen. Het moet er een drukte zijn geweest op dat kleine pleintje voor de kerk. Op elke dag van het jaar liep daar veel volk, al dan niet met religieuze intenties, op deze Paaszaterdag trok Vezelay een hoop extra gasten…

De verrassing van de dag: Ine, Hanneke en Greetje reisden af naar Bourgogne om echtgenoot, vader en tante te ontmoeten. En dat gebeurde dan deze middag in Vezelay. Een hartelijk weerzien en een gezamenlijke wandeling door het stadje gingen vooraf aan een autotochtje naar een bestemming 10 kilometer noordelijker. Mailly-du-Chateau was de naam van de bestemming. Ine had onderkomen gehuurd voor het hele gezelschap in een kasteelachtige bedoening. Alle ruimte en rust om bij te praten, een glas wijn te drinken.

En eindelijk tijd en gelegenheid om van een Bourgondische maaltijd te genieten: wijngaardslakken in peterselieboter, konijn met pasta en een tomatensalade. En die kaasjes toe! Die geurende Époisse, die vloeibare Ami de Chambertin en die pittige Montrachet… Man-oh-man! En zoals zo vaak in die contreien had de herberg eerder het voorkomen van een huiskamer dan van een restaurant. Klein, gemoedelijk, rustig. De hele ruimte doortrokken met de mooiste geuren die de keuken te bieden had.

Al van ver in de middeleeuwen wordt Vezelay aangedaan door Compostellapelgrims. De gewone man (en een enkele vrouw) droeg het schamel bezit op het lichaam. Een extra mantel, een broodzak, een waterkruikje aan de staf. Beter gesitueerden evenwel brachten hun eigen onderkomen mee, etenspotten ook en kruiken wijn. Missalen, extra schoeisel, ja zelfs een complete garderobe. Zij huurden daartoe pakezels bij de lokale bevolking, want je dacht toch niet dat ze zelf gingen lopen zeulen met al die rommel. (Tijden veranderden lezer, gewoonten niet…)

Ans en Jan sjouwen hun eigen spulletjes, zoeken hun eigen slaapplaats en rommelen hun eigen maaltje bij elkaar, je zag dat al meermalen op de foto’s. Maar er zijn van die pelgrimsdagen, dan  straalt de luxe je toe: een Bourgondisch maal, een zacht donzen bed en twee pakezels die de lasten dragen, zodat je rug eindelijk wat kan ontspannen…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

18-04-2014. De etappe ging van Saint-Cyr-les-Colons naar La Jarrie, 30 kilometer.

De dorpjes zijn hier erg oud zegt Ans. En Jan vult aan: wij denken de mensen ook want ge ziet den helen dag geen kiep op straat…

Nog afgezien van het feit dat het deze dag ideaal wandelweer was, leek de Pelgrimstocht wel een Route Touristique, zoveel was er te beleven onderweg. Dreigende luchten de hele dag door, nu en dan een druppel, dan weer een zonnetje, maar een stuk frisser en aangenamer dan de voorgaande dag. Laat ik beginnen bij het begin.

Een snel ontbijt na een wat onrustige nacht. Het was voor het eerst dat de reizigers hun woonst moesten delen met anderen. We hebben genoten van het omzagen van een heel sparrenbos schrijft Ans.

Enfin, op pad dan maar, rechtaf op het eerste bezienswaardige doel. Het dorp Cravant (vier huizen en een kerk) is wereldberoemd in Frankrijk, en een beetje in Engeland. Behalve dat er een veldslag plaatsvond ten tijde van de Honderdjarige Oorlog is er een fraai gerestaureerd middeleeuws huis te bezichtigen, Jeanne d’Arc heeft daar nog overnacht. Nou zijn er in Frankrijk 8734 plaatsen te vinden waar de Maagd van Orleans overnachtte, en dat terwijl het arme kind slechts een goede 7000 dagen oud is geworden. Maar afijn, in dit geval zou het best waar kunnen zijn. Een aanmerkelijk deel van de handelingen van de Honderdjarige Oorlog vonden plaats in deze contreien, en Jeanne was een belangrijke speler in het dodelijk spel.

En dan liet Ans zich door Jan fotograferen, staande voor een reuzenvaas. Het monument kondigde aan dat de wandelaars het pottenbakkersdorp Accolay betraden. Ook al wereldberoemd, maar in héél kleine kring. (Ik, keramiekliefhebber, wist er van. Hoogtepunt van productie en kunstzinnige vernieuwing waren de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Daarna zakte het in en wat er tegenwoordig nog wordt geproduceerd is nauwelijks de moeite waard. Maar dat kan zomaar weer veranderen…)

Vervolgens stapten de pelgrims rechtstreeks af op het plaatsje Arcy-sur-Cure. Aan de rand van het dorp lag daar een grofstenen kasteel, het Chateau de Chastenay, in het verleden een etappeplaats voor de Pelgrims naar Compostella. Ook Arcy-sur-Cure was wereldberoemd, en geheel terecht. Vlak bij het Chateau bevonden zich grotten, die in een ver verleden, door volk van een allang uitgestoven cultuur, voorzien waren van wandschilderingen. Abstracte tekens, maar ook waanzinnig knappe afbeeldingen van dieren. De schilderingen zouden de op één na oudste afbeeldingen ter wereld zijn. (Er staat me vaag bij dat die informatie niet meer klopt?!)

Enfin, nog even doorstappen en de wandelaars waren in La Jarrie, een nauwelijks op de kaart terug te vinden stip, twee huizen en een varkenskot…  Maar er kon gebruik worden gemaakt van een tamelijk grote jeugdaccomodatie. Een avondmaaltijd, stapelbedden en géén jeugd. Dus ook geen gesnurk…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

17-04-2014. De etappe liep van Vézannes naar Saint-Cyr-les-Colons, ??? kilometer.

We zaten, zoals meestal,  weer aan onze keukentafel met een stapel kaarten en een atlas, pen en papier, een IPad en een IPhone. (En een glas wijn en een borreltje…)

Waar zouden Ans en Jan deze dag op af stiefelen? Ik gokte op Chablis. Ellen evenwel was een andere mening toegedaan: pelgrims kiezen pragmatisch, die hebben helemaal geen tijd om jou culinaire hobby’s te bewandelen. Enfin, tot een weddenschap tussen mijn Wederhelft en ondergetekende kwam het niet, maar mijn hart sprong open toen dan een berichtje van Ans en Jan binnenkwam. Weliswaar was Chablis niet het einddoel van deze dag, daarvoor hadden de wandelaars de dag ervoor té veel kilometers gemaakt. Ze waren uiteindelijk té dicht in de buurt van Chablis beland, en de gewonnen kilometers en tijd niet benutten zou zonde zijn. Maar goed, ze trokken door Chablis en maakten er een afstap. En ze dronken er een Wereldwijn. Misschien wel de beste wijn die ze op hun Lange Tocht zouden tegenkomen. Over die Chabliswijn kom ik nog te vertellen, er kan niet genoeg over gezegd worden. Later lezer, later…

Het ontbijt werd gebruikt op het logeeradres in Vézannes  om vervolgens rond 07.30 uur het Pelgrimspad weer op te zoeken. De tocht ging langs wijngaarden, druivenstokken, wijngaarden en druivenstokken… En was toch niet saai, Ans en Jan genoten van het landschap.

Omdat de wandelaars Chablis al ruim voor het middaguur bereikten, was er tijd om het stadje te verkennen. Een mooi oud Bourgondisch stadje. En al wonen er maar een goede 2000 mensen, het was toch een Wereldwijnstad. Het centrum van het plaatsje zat volgepakt met wijncoöperaties, handelshuizen en kleine neringdoenden in de wijnbranche. En overal vloeide zachtgeel goud…

Om het wat aardser te houden: de Tourist Information had er Wifi, ook welkom! Verder waren er mogelijkheden te over om leeftocht aan te schaffen (brood, groente, conserven) en op het gemak een kop koffie te drinken op een terras.

Na het verlaten van het stadje kwamen de reizigers al snel op een zwaarder gedeelte van het traject. Er moest fors worden geklommen, de temperatuur liep op, het werd heet en nergens was schaduw te bekennen. Toen er ten leste een grote solitaire boom in zicht kwam was het besluit dan ook snel gemaakt. Dit werd de rust- en picknickplaats voor het komend uur. De wandelaars sopten op hun gemak het verse brood in de makreel in tomaten-basilicumsaus. Kauwden eerbiedig op de zachte kaas en namen als beloning nog een toetje toe. (Een toetje? Ja, een toetje…) Lui liggend in de schaduw van die oude boom…

Om 16.00 uur kwamen de reizigers aan in Saint-Cyr-les-Colonnes. Het onderkomen voor de avond en de nacht bleek een ruimte te zijn waar 14 mensen konden worden ondergebracht. Nu verbleven er twee medepelgrims en twee dagloners die emplooi hadden gevonden in de wijnbouw. De dagloners bereidden een goed gevulde soep voor het gezelschap.

. 

Een van de dagloners vertelde dat hij 20 jaar geleden zijn Roemeense moedergrond had verlaten. Hij woonde sinds die tijd in Parijs en had nu een wijnbouwklus aangenomen voor de komende 2 weken.

En zo keuvelde het gezelschap de voornacht in. Met, wat dacht je, een goed glas Chablis…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

16-04-2014. De etappe liep van Eaux-Puiseaux via Flogny-la-Chapelle naar Vézannes, 32 kilometer.

We zaten tegenover elkaar aan de keukentafel, Ellen en ik. Er kwam plots een stroom van digitale berichtjes binnen, in willekeurige volgorde, de dagen vlogen door elkaar. We hebben er nog een aardig tijdje op zitten puzzelen voordat we alles in de juiste volgorde hadden. En of het nu helemaal klopt betwijfel ik. Maar dat hoor je over een paar maanden wel terug van Ans en Jan…

Een dag eerder moest er fors geklommen worden. Het ontlokte Jan de uitspraak: Santiago moet wel verrekkes hôg ligge… Maar deze dag glooide het landschap weer. Een afwisselende route ook, met koolzaadvelden, graslanden, gehuchtjes en bosgebied. Goede grond daar in Bougogne, maar wanneer het, zoals nu, een tijd niet regende werden de ongeplaveide paden, doortrokken met diepe karrensporen, zo hard als steen. Dat liep niet lekker…

Toch schoot het wel op met de tocht. Om 15.30 uur trokken Ans en Jan Flogny-la-Chapelle binnen. Alweer via een Burgemeester was slaapplaats geregeld. Er was een plaats besproken bij de lokale voetbalclub, de kleedkamer kon worden gebruikt. Een sober onderkomen, maar wél een dak boven het hoofd.

De Burgemeester bleek evenwel in geen velden of wegen te bekennen, het gemeentehuis was gesloten. Het plaatselijk winkelcentrumpje, waar normaal altijd wel iemand kon worden aangesproken, bood ook geen oplossing. Alles gesloten, woensdag was sluitingsdag voor de povere middenstand van Flogny-la-Chapelle.

Een Bar-Tabac had gelukkig z’n deuren niet op slot, daar kon worden gedronken en getelefoneerd. Ans en Jan probeerden een gite te bespreken in de nabije omgeving, want dat met die Burgemeester schoot niet op. Echter, alles in de buurt zat vol. Een van de stamgasten van de Tabac wist echter nog wel een logeerplaats . In Vézannes, een goede 12 kilometer verder.

En zo kon het gebeuren dat de pelgrims weer op pad gingen, het was 17.00 uur. Mondvoorraad werd ingeslagen bij de enige winkel die open was, een slager. Ze kochten er gevulde broodjes en een zak chips…

Het liep tegen 19.30 uur toen de reizigers aankwamen op hun nieuwe bestemming. Een mooie plek en minder vriendelijk volk. En dat in een dorpje dat sinds de Franse revolutie zijn inwonertal zag teruglopen van 245 naar 44 citoyens.

Enfin, een douche en een blikje pils, en een bed…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

Ik kon in de beschrijving van etappe 20 slechts heel kort zijn wat betreft steekhoudende informatie over het doen en laten van Ans en Jan. Intussen heb ik een boel berichtjes van ze binnen gekregen. Dingen die vermeld zouden moeten worden en voor een deel terugslaan op voorgaande dagen, zaken waar Ans en Jan belang aan hechten.  Het is evenwel bezwaarlijk om nu nog in “oude” artikelen te gaan peuteren en voorbije stukjes aan te vullen. Dan raakt op den duur iedereen de weg kwijt, ikzelf ook. Ik besloot om een intermezzo in te lassen, het zal nog wel vaker gebeuren. Zodoende hoef je toch niks te missen.

Dat groene vakwerkhuis behoorde aan het gastgezin in Troyes. Wat een voorrecht om in zo’n monument te mogen logeren. Al helemaal wanneer je in ogenschouw neemt dat het volkje er zeldzaam gastvrij was. Er werd gekookt door de vrouw des huizes, Ans en Jan werden aan tafel genood en er kwam nog een schoonzus (nieuwsgierig?) meeëten. Het gastgezin in Troyes kende de Burgemeester van Eaux-Puiseaux persoonlijk. Ze regelden voor Ans en Jan telefonisch een onderkomen bij hem thuis.

Bij aankomst in Eux-Puiseaux zochten de wandelaar de Burgemeester op in de Mairie, het gemeentehuis. De Burgervader had er echter voorlopig werk te doen en de Burgemeestersvrouw was nog niet thuis, zodat de wandelaars op een rustplaats in het dorp waren aangewezen.. Een winkel was het dorpje niet rijk en het enige terras, behorend bij een kleine herberg, gaf gesloten. Het zou pas weer open gaan tegen etenstijd, althans dat hoopten de pelgrims. Er moest nog leeftocht worden ingeslagen voor de mars van de volgende dag. Restte de wandelaars dan voorlopig slechts de rustplaats die al van vóór de middeleeuwen door duizenden pelgrims werd benut, de kant van de weg…

De eerste contacten met de Burgemeester van Eaux-Puiseaux verliepen wat stroef, de man kwam gereserveerd en terughoudend over. Zijn vrouw evenwel toonde zich oprecht gastvrouw en bereidde een eenvoudige, smakelijke en voedzame maaltijd voor vier personen. De gezamelijke maaltijd bracht de tafelgenoten dichter bij elkaar. De Burgemeester bood de wandelaars een inkijkje in het reilen en zeilen van lokale plolitiek op het Franse platteland. Ook in een kleine gemeenschap als Eaux-Puiseaux is de crisis voelbaar. Misschien moet je zeggen juist in een kleine gemeenschap…

Het dorpje had tegenwoordig een goede 250 inwoners. De overheid wilde al jaren af van dit soort kleine zelfstandige bestuurseenheden, maar de bevolking was er nog lang niet aan toe. Dus had een dorpje als Eaux-Puiseaux een zelfstandige gemeenteraad, bestaande uit 11 personen. De Burgemeester was, ondanks zijn 75 jaren, onlangs weer voor 6 jaar herkozen. Hij had het druk met het besturen van het dorp, welks in de praktijk in z’n geheel op hém neerkwam. Gelukkig kon hij dan tegenwoordig gebruik maken van een part-time secretaresse. Een salaris zat er niet in voor hem, bij dit soort dorpjes werd de Burgemeester beloond middels een onkostenvergoeding. Het was een sober bestaan, maar dat gold eigenlijk voor alle inwoners van het dorpje. En zo vorderde de avond en werd de Burgemeester allengs opener in het gesprek.

En ook nu voelde de geboden gastvrijheid als een warm bad. Ans en Jan moesten de volgende ochtend nog even langs het gemeentehuis, de stempel moest nog in het pelgrimspaspoort worden geslagen. De Burgemeester wilde daar evenwel niks van weten. Hij ging zelf wel snel naar het gemeentehuis om stempel en stempelkussen op te halen. Konden de gasten iets langer blijven zitten aan hun kom café-au-lait. De stempelceremonie zou dan even later aan de keukentafel worden afgehandeld.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>