Jong en ambitieus, dat is de kwalifikatie die je kunt hangen aan die Brouwgasten uit Attert in de zuid oosthoek van Wallonië. Hun brouwerij heet Lion à Plume…

In 2009 werd de brouwerij opgericht en sinds vorig jaar draait men er met het huidige concept. Twee brouwmeesters telt het bedrijf, en verder niks. Men werkt min of meer volgens de methode van de Jonge Deense Microbrouwers. Dat wil zeggen dat men bieren ontwerpt, recepten schrijft, werkwijze en procédé bepaalt, om die dan vervolgens bij deze of gene microbrouwerij, ergens in den lande, uit te voeren. Het ligt in de lijn van de verwachting dat de gasten op den duur hun eigen microbrouwerij zullen stichten, maar voorlopig blijven ze hun ambulante werkwijze trouw.

Ik dronk twee van hun bieren vorige week voor het eerst. En ik was onder de indruk! Ook Vriend Jan, die ik gisteravond van het Saisonbier liet proeven was daar over te spreken. Het bier heeft alle kenmerken van het traditionele Saisonbier. Zacht, fris, licht bitter en een heel klein tikje zuur. Delicaat.

Het Imperial Russian Stout luistert naar de naam Postache. Imperial Russian Stout is een biertype dat in de achttiende eeuw ontstond uit het Engelse Stout. Het werd oorspronkelijk in Engeland voor het Russisch hof gebrouwen. De smaak van het bier is sterker aangezet dan die van het gewone stout. Het alcoholpercentage is ook aanmerkelijk hoger.

Imperial Russian Stout is over het algemeen niet zo gemakkelijk te vinden. Maar met name de moderne microbrouwers willen er zich steeds vaker aan wagen. Het bier heeft een typische sterke smaak, het is een bier voor de liefhebber.

De eerste slokken die ik nam vormden een vreemde sensatie. Maar toen ik eenmaal doorhad wat de brouwers bedoelden met hun bier was ik helemaal om. Wat een prachtig bier, wat een smaakrijkdom. En wat zag het er mooi uit.

De foto laat zien dat ik het bier wat lomp inschonk. Maar kijk eens naar die kleur, een mooier bruinzwart is er niet. En die mokkakleurige schuimkraag…

De smaak heeft het mooie bitter van de betere Stouts. Het bier smaakt en ruikt kruidig, je proeft een hint van citrusfruit, maar ook zoethout en zwarte chocolade (en nog een heleboel meer). De smaken zijn stevig aangezet, het geheel is erg complex. De afdronk is mildbitter en lang.

Ik vond het bier in Zuid Wallonië, de thuisbasis van de brouwers. Het bier is echter in heel België (ook Vlaanderen) te krijgen. En ook de Franse markt wordt bediend. Of het in Nederland wordt aangeboden weet ik niet.

Het bier wordt onder licentie bij verschillende brouwerijen gebrouwen, onder andere in Bastogne bij Brasserie Bastogne, en bij Brouwerij Anders in Halen (B).

Een geweldig bier voor de Stoutliefhebber. En aangeboden tegen gewone-mensen-prijzen. Voor 70 cl. betaalde ik € 4,-.  Voor een gelijkwaardig en vergelijkbaar Imperial Stout, gebrouwen in Nijmegen betaalde ik destijds € 12,- Ik bedoel maar…

© paul

Een witbierdrinker ben ik niet, maar als het dan toch moet komt die van Hoegaarden al snel in beeld ( of die van Hertog Jan)

Ans en Jan liepen gisteren hun vijfde Santiago-etappe met als eindbestemming het dorp Hoegaarden, gelegen in het Belgische Haspengouw. Dat feit biedt mij de gelegenheid even stil te staan bij het bier en de brouwerij.

Vanaf 1966 wordt het bier gebrouwen in Hoegaarden bij Brouwerij de Kluis van de familie Celes. Het werd al vrij snel een succesnummer in de eigen streek. Toen de kleine brouwerij van Celis werd overgenomen door brouwgigant InBev was er ineens de mogelijkheid om het bier landelijk, maar ook over de noord- en zuidgrens af te zetten. Het bier beleefde grootse tijden, de populariteit in België, Nederland en Frankrijk steeg naar ongekende hoogte en er moest naar nieuwe brouwmogelijkheden gezocht worden.

Uiteindelijk besloot InBev om te stoppen met brouwen in Hoegaarden. Ze hadden nog ruimte over in hun Stellabrouwerij in Jupille. Het zou daar allemaal efficiënter en goedkoper kunnen. Dat InBev daarmee een florerende plaatselijke industrie de nek om draaide was ze eigenlijk worst. Puur brouwerskapitalisme. Het was alsof de brouwgiganten nog steeds niks hadden geleerd van de ellende die ze zelf veroorzaakten in de jaren zestig van de vorige eeuw.

Het halve dorp Hoegaarden liep te hoop, berichtgeving in de internationale pers en steunbetuigingen voor het dorp uit de hele wereld. Het mocht niet baten.

Ze hebben het daar geprobeerd in Jupille, ze kregen het niet voor elkaar. Het bier werd te zuur, de kleur te donker, en zo nog een en ander. En al die tijd bleef men ook doorbrouwen in Hoegaarden, de markt moest per slot bediend worden. Nederlandse en Belgische supermarkten konden nog slechts mondjesmaat voorzien worden, er trat een heuse Witbierschaarste op. (De Orvalcrisis kende ik al, maar er was dus ook een Hoegaardencrisis.)

Op 10 september 2007 maakte InBev bekend dat het Witbier definitief in Hoegaarden gebrouwen blijft worden. En zo is het tot op de dag van vandaag…

Fris tarwebier maken ze daar in Hoegaarden. Op smaak gebracht met koriander en sinaasappelschil. Ik ga er vanavond varkenskarbonades in stoven. Nog nooit gedaan…

© paul

Dom Bernardus had wat te vieren, afgelopen zomer al, maar het was me volkomen ontgaan…

Had ik mijn zaakjes beter bijgehouden, ik zou je mogelijk al eerder over dit bier hebben bericht. Want wat is het geval: de Abt van het Trappistenklooster Onze Lieve Vrouwe Koningshoeven vierde deze zomer zijn vijfentwintig jarig jubileum als Paterke… Koningshoeve is de abdij waar het La Trappe gebrouwen wordt, tot voor kort het enige Nederlandse Trappistenbier. Om de Abt te eren, te feliciteren, brouwde men een speciaal bier. Eenmalig, en geheel-en-al afgestemd op de smaak van Dom Bernardus. Het werd het La Trappe Jubilaris.

Enfin, ik mocht in het verleden wel eens op hullie mopperen; dat ze hun bockbier te zoet maakten, dat d’rlui trippel z’n diepte verloor, dat hullie dubbel te gemakkelijk (te hèndig) werd. Neem het met een korrel zout lezer. Ze brouwen er dan wel niet de mooist denkbare trappist, daar in Koningshoeven, hun bier mag er wel degelijk zijn. Het kan de competitie aan met het merendeel van de gangbare abdijbieren.

Dit Jubileumbier zou qua samenstelling een smaakmix zijn van Dom Benedictus favoriete bieren, namelijk de Dubbel en de Isid’or uit zijn eigen brouwerij. Enfin, het is natuurlijk iets heel anders geworden, maar het bier heeft ontegenzeglijk kwaliteit. Volgens de paters zou het karamelachtig moeten smaken, maar dat valt nogal mee. In ieder geval bij lange na niet zoals een dubbel dat doet. Wel merk ik wat citroen in de eerste smaak. Het bier proeft vol en mooi bitter. Een bitter dat lang blijft hangen. Kleur goed, schuimkraag vet. Alcoholpercentage gelukkig slechts 6 % (ik wordt een beetje vervelend van het almaar opvoeren van het alcoholpercentage in speciaalbieren, alsof het daarom gaat!). Het is een ronduit volwassen bier, degelijk gemaakt, afgewogen van smaak.

Het is een écht gelegenheidsbier, het diende het feestje van Dom Benedictus en verder niet. Op-is-op! zeggen de brouwpaters…

Een beetje rondbellen leerde me dat er echter nog ruim voldoende mogelijkheden zijn om het bier aan te schaffen. Zoek wat op internet en je vindt het. Ik kocht mijn flessen bij de Sligro-vestiging in Veghel. Ze hadden nog zat op voorraad…

Nog even voor de Protestanten en andere ongelovigen onder ons lezerspubliek: Dom is een afkorting van het Latijnse Dominus, hetwelk Heer betekent, of Baas. Een titel die diegene krijgt die een klooster leidt. En Trappistenbier heet alleen Trappistenbier wanneer de paters binnen de muren van hun klooster met hun pollen in de brouwketel hebben staan roeren…

© paul