29-03-2014. De etappe liep van Diest naar Hoegaarden, 27 kilometer.

Na een gedegen nachtrust en een voedzaam ontbijt vertrokken Ans en Jan zo rond zeven uur in de richting van Hoegaarden. Het traject beliep een goede 27 kilometer, de weg was saai. Niet dat er niks te beleven viel, integendeel…

Elke dag ontmoeten Ans en Jan wel een pelgrim, of dan toch een ex-pelgrim. De wandelaars zijn voor iedere passant gemakkelijk te herkennen door de opgespelde Sint Jacobsschelp op de rugzak, het geeft voortdurend aanspraak. Op de route naar Hoegaarden werden Ans en Jan op enig moment achterop gereden door een meneer die zich voorstelde als Joske (Zjoske voor intimi…). Hij vertelde met gepaste trots dat hij de tocht naar Compostella in het verleden ook had gemaakt en er ontspon zich een aangenaam gesprek. Voordat hij weer in zijn auto stapte stopte Zjoske de wandelaars een briefje van tien euro toe. Konden ze onderweg een versnapering nemen.

Een stief kwartiertje later kwam daar weer Zjoske aantuffen. En ook nu hield hij halt. Uit de kofferbak van de auto griste hij een wandelstok. Hij had hem zelf gemaakt en het was zijn begeleider geweest op de lange weg naar Santiago. Zjoske overhandigde Jan de stok. Als aandenken, als pelgrimssteun, als blijk van solidariteit. En: kom goed aan in Spanje, en behouden thuisvaart!

Ach lezer, van die dingen, van die dingen… Dag Zjoske, hopelijk tot ziens…

Vriend Jan zou de wandelaars vandaag kort ontmoeten, hij was toch in de buurt. Hij installeerde zich op het terras van het Kapittelhuis in Hoegaarden. En toen de wandelaars daar zo rond kwart over drie arriveerden vergastte hij hen op een grote kelk Kapittel (uit Watou). ‘s Avonds werd er gedineerd in het Kapittelhuis. (Ellen merkte fijntjes op: die gastjes lopen niet van pelgrimsoord naar pelgrimsoord maar van brouwerij naar brouwerij…)

Met deze etappe is het voorspel voorgoed gedaan. Vanaf Hoegaarden begeven Ans en Jan zich eindelijk op de échte Pelgrimsweg.

En of ik jullie de hartelijke groeten wilde doen.. Van Ans en Jan!

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

28-03-2014. De etappe liep van Beverloo naar Diest, 20 kilometer.

Dankzij de niet aflatende inspanningen en het logistiek talent van Vriend Jan heb ik dan eindelijk weer een levensteken van Ans en Jan. Het moet eenieder, na een tijdspanne van 36 uur radiostilte, als een opluchting overkomen dat de wandelaars in goeden doen zijn, op schema liggen en blaken van zelfvertrouwen.

De tocht van Beverloo naar Diest verliep voorspoedig en in een tamelijk ferm tempo. De wandelaars waren dan ook al om 14.00 uur min of meer op de plaats van bestemming. Het geplande adres ter overnachting was echter een stuk verderop, afwijkend van de route. Jan en Ans hadden geen zin in die omweg en reserveerden dan maar een trekkershut in Diest. Dat bood de nodige rust, de slaapplaats was gegarandeerd en je kon er heerlijk douchen…

Zonder bepakking konden de wandelaars nu op hun gemak het centrum van Diest doorkruisen. Was het al niet omwille van het stedenschoon, inkopen van ontbijt en lunch voor de volgende dag waren so-wie-so een verplicht nummer.

Het avondmaal werd dan genuttigd in een traditioneel Belgisch café. Verse soep (?!) en een groot bord spaghetti. Een écht pelgrimsmaal schrijft Ans. Maar wel met een Karmeliet!.. 

Ach lezer, Diest is zo’n mooi plaatsje. Het Begijnhof is adembenemend.Ben je in de buurt, neem de moeite en rust om even af te stappen. Je waant je in de middeleeuwen, of dan toch in vroege renaissance. De inwoners van Diest kregen het in de geschiedenis vaak voor hun kiezen, getuige bijvoorbeeld de prent van de inname van Diest door de Staatse troepen in 1580. Het bleef er door alle tijden heen goed van eten, goed van drinken, nou en of…

Morgen moet ik het verhaal van Joske (Zjsoske) vertellen, dat heb ik Jan beloofd. Wel teruste lezer…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

27-03-2014. De etappe liep van Lommel naar Beverloo, ?? kilometer…

Ik zit in een opgeruimd huis, achter me kabbelen de boxen een Cantate van Johann Sebastian Bach, Hond Jaros ligt bij Ellen op bed. Ik schop mijn schoenen uit en schenk een glas wijn in. Rust in huis…

Het was een drukke dag. Er moest gerommeld worden, geboodschapt en gewassen. Ergens op de dag liet ik Ellen even uit, ze was het na zes dagen platliggen spuigzat, dus ik reed haar een beetje rond door Oost-Brabantse dreven en een stukje Peel. Ans en Alex kwamen op bezoek met vreemd bier, het moest natuurlijk geproefd worden. Daarna koken en eten, kortom…

En intussen zit ik dan in een weldadige kalmte, in een opgeruimd huis. Maar zonder enig levensteken van de Wandelaars. Via mijn verbindingsman Vriend Jan kwam ik te weten dat er geen contact meer is geweest met Ans en Jan sinds gisterenmiddag. Dat hoeft niks ernstigs te betekenen, misschien was er geen stekkertje in de buurt en viel de telefoon dood. Je weet het niet… Het zal beslist nog vaak gebeuren dat ik mijn stukje slechts kan schrijven met enkele basale gegevens. Enfin, laat dat dan maar mijn uitdaging zijn.

De tocht van gisteren ging in ieder geval van Lommel naar Beverloo-Leopoldsburg. Je mag hopen dat Ans en Jan wat meer schilderachtige paden bewandelden, want in het slechtste geval is de tocht net zo saai als de dag daarvoor. Het landschap is namelijk nagenoeg hetzelfde.

Leopoldsburg was een garnizoensplaats. Half België lag er gelegerd en het centrum van het dorp bood het broodnodig vertier voor al die jonge gasten. In nagenoeg elk pand in het centrum van Leopoldsburg was wel een café ondergebracht, of een bar, een nachtclub. Het schijnt dat er ook Dames van Lichte Zeden waren, maar die heb ik er zelf nooit gezien.En om de paar meter vond je een etablissement, gespecialiseerd in de Vette Hap. In de weekenden was er druk verkeer vanuit onze contreien richting Leopoldsburg, Poel des Verderfs. Je moest daar als opgeschoten jong geweest zijn, wilde je mee kunnen praten. Ik heb het hem nooit gevraagd, maar het lijkt me sterk dat Jan niet ook een van die opgeschoten snotneuzen was, toen…

Beverloo evenwel, Beverloo is een ander verhaal. Beverloo was een kamp, maar een gigantisch groot kamp. Daar werd het Jongvolk van half België bijeen gedreven om klaargedrild te worden voor de verdediging van volk en vaderland. Vlaams Jongvolk wel te verstaan, die uit de Walen werden ergens anders onder gebracht. En al hullie officieren waren franstalig, die spraken in veel gevallen geen woord Nederlands, laat staan Vlaams. Frans was de taal van de bourgeoisie, de taal van de machthebber.

En die snotneuzen uit de Kempen of uit de Westhoek, uit Diest of Blankenberghe, ze verstonden niks van wat hun meerderen hen toeblaften. Alle commando’s gingen in het Frans… (Kijk even naar de kopfoto. In Beveloo, hartje Vlaanderen, staat niet een sigarenfabriek, nee, het is een Fabrique de cigares.)

Het was doffe ellende daar in Beverloo, geloof me, en de Vlamingen zijn het nog niet vergeten. Toen ik gisteren met Vriend Jan telefonisch contact had kregen we het meteen over dat lied. Hoe heette het ook alweer? Er zijn Soldaten uit Beverloo vertrokken… zo heette het.

Doe mij nou een klein plezier en klik die link hierboven even aan, neem wat tijd en laat je ontroeren. Ans kent het lied, ze zingt het zelfs, ze is alleen niet helemaal tekstvast.

Het lied is onderdeel van een theaterprogramma uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Het heet Mistero Bufo. Het stuk is gemaakt door Dario Fo. De spelersgroep luistert naar de naam Internationale Nieuwe Scene. Naar mijn overtuiging is het het beste politiek toneel ooit! Muziek en een deel van de teksten zijn van Wannes van de Velde. Het Ministerie valt altijd weer in bewondering stil voor die man. Wij waren, zijn en zullen altijd toegewijde fans blijven! Toen ik gisteren de voorbereidingen voor dit stuk deed, en ik dat gepeupel zich weer op YouTube zag uitsloven, schoot mijn gemoed vol. Ach, ik word oud…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

26-03-2014. De etappe liep van Geldrop naar Lommel (B), 30 kilometer.

Een taalobstakel zal zich nog niet nog niet hebben voorgedaan. Want hoewel Lommel in het Limburgs deel van België ligt, bezigen ze daar een Oost Brabants dialect. En dat is voor Ans en Jan toch ook de taal van thuis…

De tocht van Geldrop naar Lommel verliep voorspoedig. Over de blaren van de dag ervoor werd door de wandelaars niet gerept. Wel klaagden Ans en Jan over de saaiheid van het traject. Waarschijnlijk een gevolg van het feit dat ze nog op bekend terrein waren en de aard van de tocht het niet mogelijk maakte om de meest pittoreske wegels van de Oostelijke Kempen te bewandelen. (De Belgische Kempen kunnen mooi zijn! Wij weten dat, het gebied is per slotte het Zanderige Zusje van ons thuisland…)

Voor de overnachting waren de wandelaars te gast Brouwmeester Henk. bij Brouwerij Amai. Zijn eigen merk heet Loemelaer. (Je gaat daar op een later tijdstip nog over lezen.) Ook Vriend Jan en ondergetekende mochten al eens te gast zijn aan de brouwerij. We brachten er een wel zeer aangename middag en deel van de avond door en proefden er de meest uitgelezen zaken. Gulle gastvrijheid!

Iets van dezelfde aard viel ook de wandelaars gisteren ten deel, er bleek nog een verjaardag te vieren…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

25-03-2014. De etappe loopt van Gemert naar Geldrop, 23 kilometer.

Doe je de Elfstedentocht, je stempelboekje is, naast je schaatsen, je belangrijkste gereedschap. En wil je als amateur laten zien dat je de Ronde van Vlaanderen fietste dan doe je dat door je dop-carnet te overleggen. Stempels tonen iets aan. Ze laten zien waar je was, waar je poststuk vandaan komt of waar en wanneer een autoriteit jou akte legitimeerde.

Een monstertocht als de Jacobsweg dient gedocumenteerd te worden middels stempels. Is het niet voor je omgeving, dan toch in ieder geval voor jezelf. Ans en Jan betrokken hun Jacobspaspoort middels de Jacobshoeve in Vessem. Daar ontvingen ze dan meteen de eerste stempel. Op maandag bezochten ze Pastoor Lamoen voor hun tweede, een afdruk van de parochie. Op de ochtend van de eerste etappe zat onze Burgervader om 09.00 uur klaar om dan het derde stempel in het paspoort te slaan: het gemeentestempel.

Dan het afscheid op het Ridderplein en weg waren ze… Van de tocht zelf heb ik niks terug gehoord, behalve dan dat in Beek en Donk een klein gezelschap hen opwachtte en een stukje begeleidde. Ze stapten kennelijk flink door, want volgens de laatste berichten waren Ans en Jan rond 15.00 uur in Geldrop. Ze hielden domicilie bij nicht Annemarie.

Wel deden zich de eerste problemen voor. Ans en Jan zijn goed getraind, ze hebben al talloze kilometers in de benen, ze lopen moeiteloos. De belangrijkste instrumenten daarbij zijn goede schoenen en goede sokken. Voor de gelegenheid van de eerste etappe besloot Ans om geheel tegen haar gewoonte haar voeten te behandelen met een speciale olie, en geschenkje van een goedwillende fan.

Misschien had ze dat niet moeten doen. Ans liep voor het eerst in vele jaren blaren op haar voeten. Het is de vraag of ze daar de komende dagen de gevolgen van ondervindt…

In de avond bezocht ik thuisblijver Vriend Jan. We dronken bij deze gelegenheid een glas feestelijk bier en stootten aan op de goede afloop. En nog eens, en nog eens…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

Zus en broer zijn het, Ans en Jan. Ze luisteren naar de naam Geerts, werden in de vorige eeuw geboren in ons dorpje en hebben er nagenoeg hun hele leven gewoond. Allebei een gezin, het ene wat groter dan het andere. Ans behoort al jaren tot de échte intimi van het Ministerie, Jan in iets mindere mate.

Ik weet niet waar en wanneer het idee werd geboren, maar plotseling was het er, nu alweer anderhalf jaar geleden. Broer en zus besloten de lange weg te bewandelen die leidt naar de Jacobsstad Santiago in het Noord Westen van Spanje. Vanaf dat moment stond een deel van hun tijd in het kader van de voorbereidingen van de lange mars. Drie maanden te voet onderweg, met ieder tien kilo bepakking. Voedsel en slaapplaats moeten elke dag weer gevonden worden. En dat 2400 kilometer lang…

Vanochtend verzamelden zich een hele klocht familie en wat vrienden en vriendinnen voor het etablissement De Heeren van Ghemert. De wandelaars haalden in de tussentijd een stempel op het Gemeentehuis, een paar deuren verderop. Voordien bezochten ze de graven van de beide ouders.

Stempels verzamelen, graven bezoeken, een Jacobsschelp opspelden, een kaarsje branden, het zijn de rituelen die noodzakelijk in acht worden genomen om grootse dingen te volbrengen, altijd en overal! Afscheid nemen hoort ook in dat rijtje…

Het afscheid vond plaats in een wat lacherige sfeer; gepaste grapjes, en een enkel ongepast. Ook bezorgdheid: pas op, wees voorzichtig, kom goed aan… En weg waren ze. Het laatste wat ik van de twee zag was dat ze de hoek omsloegen, richting Stereind (what’s in a name?), begeleid door enkele vrienden die mee zouden lopen tot de gemeentegrens.

Hoe ik verslag blijf doen van de tocht weet ik nog niet. Het gaat niet aan om elke dag te bellen naar Ans en Jan om ze te interviewen over hun bevindingen van de dag. Ik hoop oprecht dat ze niet elk moment gestoord worden door deze of gene goedbedoelende leek De wandelaars hebben recht op de meditatieve onthechting en de rust die zulk een tocht teweeg moet brengen. …

Het zullen dus korte stukjes worden, vaak niet meer dan route-aanduidingen. Enfin, ik bedenk wel een vorm, samen met die andere Jan, echtgenoot van Ans (op deze website beter bekend als Vriend Jan…).

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.