En toen was ik eindelijk bij met schrijven. Ik kon gisterenavond met een gerust hart het stuk van dié dag plaatsen, de beschrijving van de tocht van dezelfde dag als die van publicatie. Actueler kon het niet, en de lezer werd op zijn wenken bediend. Ik dacht: dat ga ik volhouden… En toen kwam er dus vandaag niks uit Spanje. En daar zat ik met mijn goede voornemens… Een intermezzo dan maar…

En zo zaten we weer eens in het Café van Meester Jan. Ik ben daar vaak te vinden en ook Pelgrim Jan is er vaste klant. We kregen het weer over de Doedelzak en ik begon te vertellen over de doedelzakmuziek in mijn platenkast. Ik had uiteraard muziek uit Scotland, maar ook muziek van Bretonse origine. Die uit de Pas de Calais zongen erbij en die uit Macedonië deden iets heel droevigs met het instrument. En natuurlijk was muziek uit Ierland, gespeeld op die prachtige Ulian Pipe, een doedelzak die niet wordt aangeblazen, maar zijn lucht krijgt via een blaasbalg, die onder de arm wordt gedragen.

En ik vertelde dat ten tijde van Johann Sebastian Bach, in de Barokke Tijd, die doedelzak een concertinstrument was, Musette noemden de Fransen het, (hun alledaagse naam voor de doedelzak is Cornemuse..). Ook die Musette werd gevoed via een blaasbalg, het was een ingewikkeld instrument met een ingewikkeld mechanisme om in allerhande toonsoorten te kunnen spelen. Er was door vooraanstaande componisten voor het instrument geschreven.

Jan geloofde me niet. (de Jongste Bediende dacht overigens ook dat ik uit mijn nek zit te kletsen…) Ik werd een beetje taai en zei: Ik heb die muziek op plaat, en die plaat staat toch echt in mijn kast… Jan bleef sceptisch: As da zo is dan gohdege um mar haole…

Ja, dat dacht ik niet lezer. Hij daar gezellig limmeneren terwijl ik op de fiets naar huis kon om een plaat te halen, die dan niet eens kon worden afgespeeld want Vriend Jans draaitafel vertoonde nukken. (En de eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik van nature ook wel een beetje lui ben..)

‘s Weeks daarop zagen we elkaar weer aan de borreltafel. Ik was de plaat vergeten mee te nemen en Jan geloofde mijn verhaal nog steeds niet. Ook daarna kwam het gedoe nog enkele malen ter sprake, maar zoals dat gaat met die dingen, het meningsverschil verdween naar de achtergrond en uiteindelijk werd het bijgezet in de vuilnisbak van Vadertje Tijd.

Maar vandeweek moest ik er weer aan denken, zomaar uit het niets. Dus vroeg ik Ellen om een foto te maken van de Elpee. De wat grove handen die je erbij ziet zijn écht van mij! Ik kan de plaat niet laten horen, maar ik heb een sprekend alternatief gevonden op YouTube. Jean-Pierre Van Hees bespeelt de Musette Barocca.

En vind je het leuk dan laat ik je, als toegift, nog een stukje horen uit een concertje van Corette: Klik hier… Enfin Jan, wanneer je weer thuis bent kom ik je de kop gek draaien met al die juweeltjes uit mijn kast. Ik ga ervan uit dat je die vreedzame muziek ook mooi vindt, al bespeel je zelf An Instrument of War…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

11-06-2014. DE etappe ging van El Burgo Ranero naar Mansilla de las Mulas, 19 kilometer.

Als ik maar enigszins verlegen zit om een plaatje bij deze stukjes zal ik teruggrijpen naar een afbeelding van een Jacobsschelp. Ik vind het mooi als symbool en in veel gevallen zijn die schelpen grafisch aantrekkelijk uitgevoerd. Ik krijg een keur aan afbeeldingen van schelpen aangeleverd vanuit Spanje, de wandelaars hebben een goed oog voor markante exemplaren. Zelf ben ik ook voortdurend op zoek.

Die Jacobsschelpen, wanneer je erop let kom je ze overal tegen, ik schreef het al eens eerder. Zo vonden wij een prachtexemplaar, gesneden uit een plaatje aluminiumfolie. Het lag uitnodigend op het rokersterras van een restaurant in de Gaume. We konden het niet laten en pikten het kleinood mee. Het was een kwetsbaar ding en het moest dan ook zorgvuldig worden verpakt tussen de diverse reisbenodigdheden, wilden we het artefact in z’n geheel en zonder blutsen thuisbrengen.

De schelp lag dus alweer enige tijd in huis en Ellen had er al eens wat foto’s van geschoten, ze was er niet tevreden over. En al die tijd koesterden we het ding met grote zorgvuldigheid. Tot op die zaterdagavond…

We hadden gasten uitgenodigd en een maaltijd bereid, een prachtige gebraden lamsbout vormde de hoofdmoot. Erbij salades van gekookte en rauwe groenten en een aardappelpuree, op smaak gebracht met getruffeerde boter. Nagerechten, zowel zoet als hartig. Goede bieren, prima wijnen en een excellente armagnac om een en ander te begeleiden. We aten buiten in de tuin, het was een zwoele avond.

Het duurde enige tijd voordat het tot me doordrong, het zal de loomheid van de avond zijn gewest. Maar op enig moment werd mijn troebel brein zich bewust van het beeld dat al een tijdje voor mijn ogen danste. De onverlaten hadden mijn Jacobsschelp gevonden en ze gebruikten hem voor het doel waartoe hij oorspronkelijk ontworpen  was.  Nou ja zeg, was ik daarvoor al die tijd zo zuinig met het ding omgegaan?

Ik inspecteerde de schelp zorgvuldig, maar het was definitief te laat. Dit was niet meer schoon te poetsen, en niet meer uit te deuken ook. Dit werd vuilnisbakkenwerk. Ik vroeg dan Marleen om er nog snel een foto van te maken, had ik in ieder geval iets…

Waar je ook mee uit moest kijken waren die Spaanse huisjes, opgetrokken uit leem, Ans schrijft erover… (Dit is een bruggetje van niks, maar meer zit er even niet in..)
Leem was er genoeg, maar brandstof om er stenen van te bakken ontbrak in hele delen van Spanje, té weinig bomen, té weinig hout… Dus mengde men van oudsher stro door die leem en liet dat in de blakende zon drogen. De zo verkregen brokken werden dan geplaats tussen een staketsel van populierenstammen en de buitenkant werd dan ook weer besmeerd met leem. Elk jaar moet de buitenkant opnieuw afgesmeerd worden met leem, schrijft Ans, anders blijft er al snel niks over…

Rode leem, zegt ze verder, waar we ook kijken; op de uitgestrekte akkervelden, op wegen en paden, op de huizen. Het landschap was er eentonig maar de beekdalen vormden daar een uitzondering op. Die natte slenken voorzagen de platanen en populieren van voldoende vocht om niet te creperen. En die populieren, op hun beurt, werden dan weer gebruikt bij de bouw van die eenvoudige lemen huisjes.

Om 07.15 waren Ans en Jan vertrokken vanuit El Burgo Ranero. De etappe voerde grotendeels over nieuwe voetpaden, soms over onverharde weggetjes en af en toe over asfalt.

In Reliegos stond dat opmerkelijke etablissement, het droeg de naam van belegen glorie, Elvis noemde men het café. Maar ze waren er vriendelijk, het zag er vrolijk uit en de koffie was heet en zwart. Het dorpje bood verder een stel huisjes, half in of onder de grond gebouwd, donker maar koel.

Al om 11.30 uur trokken Ans en Jan Mansilla de las Mulas binnen. Er werd overwogen om door te sjokken, maar uiteindelijk was het welletjes. Al om een uur of negen veranderde de zon de omgeving in een bakoven, en dat zou zo blijven. Dus werd de pelgrimsherberg opgezocht, men nam een douche en deed een wasje. Daarna genoten de wandelaars een late lunch op de beschaduwde binnenplaats van de herberg. Bij aankomst aan de herberg waren er slechts twee bezoekers voor hen, de rest van de middag bekeken Ans en Jan wat loom het binnendruppelen van al dat ander volk. Het is een mooie bedrijvigheid om te zien, schrijft Ans, iedereen is bezig met van alles en nog wat.

Misschien, vonden de wandelaars, moesten ze morgen om 06.00 uur vertrekken, er was voor de komende dagen nog warmer weer voorspeld.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

10-06-2014. De etappe ging van Terradillos de los Templarios naar El Burgo Ranero, 30 kilometer.

Voor dié lezer die altijd al vond dat onze lettertjes te klein waren, en ook dat we té veel tekst en té weinig plaatjes zetten, speciaal voor dié lezer stuurden Ans en Jan een fotostrip. (De foto’s staan in chronologische volgorde, dus rustig naar beneden scrollend beleef je deze doorsnee dag uit het leven van Twee Pelgrims…)

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

08-06-2014. De etappe ging van Itero de la Vega naar Villalcazar de Sirga, 27 kilometer.

Doorgaans ben ik een eerlijk man, dat zit er nu eenmaal in en dat krijg je er niet zomaar uit. Ik ben loyaal aan mijn gezinnetje en aan mijn vrienden en vriendinnen. Ik drink wat teveel en stoppen met roken kost me bovenmenselijke kracht. Verder gaat het wel goed, geloof ik.

Echter steeds vaker de laatste weken steekt er een akelig duiveltje de kop in me op. Het gebeurt vooral wanneer ik achter de computer zit. Ik heb het allemaal nog wel in de hand, maar hoe lang gaat dát nog duren?  Steeds vaker krijg ik die onbedwingbare behoefte om macht te laten gelden.

Kijk, ik bedoel dit: ik ontvang trouw nagenoeg elke dag een berichtje van de wandelaars. Ik lees dat, combineer de gegevens met de foto’s die worden opgestuurd vanuit Spanje en probeer dan op het scherm (of op papier) een zo eerlijk mogelijk beeld te vormen van het leven van onze pelgrims; van hun doen en laten, van de omgeving waar ze doortrekken, van spijzen en dranken die hen op de been houden, van de ontmoetingen met andere pelgrims…

Maar waarom zou ik dat doen? Er zijn immers leukere dingen te bedenken… Ans en Jan zitten tweeduizend kilometer verderop en hebben wel andere zaken aan hun hoofd dan mij controleren. En jij lezer, ach jij zou mij gewoon geloven, wat moest je anders?

Ik bezit de macht om Ans en Jan aan een glas fonkelende oude Bourgogne te laten nippen, maar ik kan ze ook stomdronken onder hun barkruk neerleggen, de kleding bevlekt met ruw verspild kannenbier.

Ik kan Ans een dansje toedichten met een Circusbeer, ik kan Jan een tochtje laten maken op de rug van een kameel (hij wordt zeeziek…).  Ook laat ik dan de wandelaars een cabriolet stelen, een hele dure, je denkt toch niet dat die gasten dat hele stuk naar Spanje te voet hebben gedaan!. Voor mijn part maakten ze de eerste serieuze beklimming achterste voren lopend, of kropen ze de laatste 20 kilometer naar Santiago op blote knieën. Het kon allemaal gebeuren lezer, en ik was de baas.

Het zou nog heel anders kunnen gaan lezer. Misschien is het een idee dat jij de berichten aanlevert. Ik hoef dan niet te gaan zitten wachten tot de pelgrims weer eens WIFI hebben, en de verhalen gaan gewoon door. Wij samen zouden een geweldige pelgrimstocht kunnen maken, toch? En het hoeft niet te kloppen, als het verhaal maar goed is sprak mijn vader zaliger.

Enfin,.. denk er maar eens over na lezer, ik hoor het wel…

Oh ja, en kan iemand me helpen met photoshoppen, het lijkt me aardig om Jan een raar hoedje op te zetten…

De herberg van de vorige nacht straalde een wat onpersoonlijk karakter uit. Niet dat het erg was, maar toch… Ans en Jan vonden er in ieder geval rust. En het was 07.15 uur toen de wandelaars hun nieuwe avontuur startten, de zon klom al boven het gebergte uit.

De route ging over aangename paden met zicht op prachtige landschappen. Na een goede 6 kilometer kwamen de reizigers aan in Boadilla del Camino, bij een aantrekkelijke herberg. Men genoot er van een kop koffie, en al waren de verlokkingen groot om te blijven zitten en een slaapplaats voor de nacht te boeken, de wandelaars trokken toch maar verder. Het was eenvoudigweg te vroeg om al te stoppen.

Daarna leidde de route de pelgrims door eindeloos akkerland, alles tarwevelden. Lange rechte wegen, warm en een beetje saai, hoewel…

Al dagen zien we ooievaars schrijft Ans. Overal nesten, in masten, op kerktorens, soms wel drie of vier vlak bij elkaar. Prachtig om te zien. De groten die de jongen voeren en dan weer in glijvlucht van de nesten vliegen…

Mooi op tijd wandelden Ans en Jan Villalcazar de Sirga binnen. Op deze eerste Pinksterdag was er feest in het dorp. Alle bewoners verzamelen zich op de terrassen (Alle 251 inwoners bedoelt Ans.) De wandelaars schoven dan ook maar aan.

Op enig moment werden de deuren van de kerk geopend en kwam daar een kleine processie naar buiten. Men droeg het beeld van de Virgin Blanca, de Witte Maagd, op de schouders. Een beetje rommelig deed het aan, maar het enthousiasme was groot. De verzamelde bevolking voegde zich bij de processie en in gezamenlijkheid trok men naar een klein klooster, 2 kilometer verderop. Ook Ans en Jan sloten aan…

Tijdens de tocht naar de ermitage, het kluizenaarsverblijf, maakten de wandelaars kennis met een Presbyteriaanse Dominee uit de Verenigde Staten. Zijn naam was David en hij deed de Pelgrimstocht samen met zijn dochter Karen. Olga uit Moskou kenden de wandelaars al langer, het was prettig haar weer terug te zien.

In de ermitage werd een korte dienst gehouden en daarna was het feest. Er werd gedanst en er werd gezongen op de sonore klanken van een trommel en een eenvoudige fluit.
Ans en Jan trokken dan met Olga en de nieuwe kennissen uit Amerika naar de refugio. Gezamenlijk gebruikten ze de maaltijd.

Doe me een lol lezer en klik bovenaan dit artikel op de rode plaatsnaam, je kunt zomaar de herberg bezoeken waar Ans en Jan deze nacht verbleven…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

07-06-2014. De etappe ging van San Bol naar Itero de la Vega, 24 kilometer.

San Bol bestond niet, tot die conclusie waren we al een dag eerder gekomen, het dorp werd opgeheven in 1503. Het moest een raar gevoel zijn om ergens te zitten en tegelijk ergens niet te zijn… Enfin, je kon daar nog een hele hoop metafysica op loslaten, feit bleef dat die pelgrims daar aan een mooi gedekte tafel zaten te wachten tot ze een bord paella op konden scheppen. Er zou later ook nog een toetje volgen (de lepeltjes lagen al klaar). Een aangename omstandigheid om zo aan te mogen schuiven, terwijl de gastvrouw van de herberg je verzorgde met spijs en drank…

Over die herberg valt nog wel iets te vertellen. De watervoorziening van het gebouwtje gaat via een échte bron. Zomer en winter heeft dat bronwater dezelfde temperatuur, 10 graden Celsius. De bron maakt dat de herberg überhaupt te gebruiken is voor meerdere gasten, zonder water geen leven.

In de jaren negentig van de vorige eeuw werd de herberg bestierd door ene Luìs. Het schijnt een vrolijke kwast te zijn geweest, en hij was altijd in voor een grapje. Op zekere dag kwamen er een paar Engelse pelgrims aankloppen, één van hen maakte onderweg aantekeningen ten behoeve van een nieuwe Engelstalige Compostellagids. Luìs leidde zijn gasten rond en aangekomen bij de bron vertelde hij hen dat het water geneeskrachtige eigenschappen bezat. Zomaar, als grapje, want het water was dan wel koel, helder en verkwikkend, maar dat was dan ook alles…

In de eerstvolgende uitgave van de Engelse Compostellagids was evengoed dat verhaal wél opgenomen. En aangezien reisgidsenschrijvers graag elkaars werk stelen zijn er sinds die tijd talloze Engelstalige uitgaven verschenen waarin het geneeskrachtig water van San Bol een prominente rol speelt.

En nog vaker gebeurt het dat Engelstalige pelgrims het verzoek doen om te mogen baden in die Magische Bron, en dat tot op de dag van vandaag… (Engelsen zijn gek op hokus pokus.)

Ans opent het bericht van deze dag bericht met: Jos, as ge mar hèt genote… Een cryptisch bericht lezer, en ik weet absoluut niet waar het over gaat. Ik noteer het toch maar even, Jos zal het wel begrijpen.

Verder zegt Ans: na de maaltijd zijn we om 20.30 uur ons bed ingekropen, we sliepen al voordat we de kussens hadden geraakt…

Ach lezer, vroeg slapen betekende doorgaans ook vroeg opstaan. En zo kon het dan gebeuren dat de wandelaars na een gezamenlijk ontbijt al om 07.00 uur op pad waren. Een wijs besluit zou je zeggen, want het kon in deze streken al vroeg op de dag bloedheet zijn.

De tocht ging aanvankelijk door een laagvlakte, over onverharde wegen omringd door graanakkers. In het plaatsje Hontanas werd een kop koffie gedronken en vervolgens wandelden Ans en Jan naar het Klooster van San Anton. De ruïnes van het grote klooster zagen er indrukwekkend uit; de nissen waren nog aanwezig, waarin de Franse monniken van het klooster wijn en spijs uitstalden ten behoeve van de pelgrims naar Santiago. In vroeger dagen wel te verstaan, nu lag er slechts stof…  In een gerestaureerd bijgebouw van het klooster was de refugio, de pelgrimsherberg, ingericht. Daar logeren was evenwel geen optie, het was nog veel te vroeg op de dag.

Hierna lag het serieuze werk in het verschiet. Er moest worden geklommen en er moest worden gedaald. Een afschrikwekkende rotswand doemde voor de reizigers op en bovenop de berg tekende zich de ruïne van een kasteel af, daar moest men naartoe. Gelukkig begon het elke dag zo rond 12.00 uur te waaien in deze contreien, dat bracht wat verkoeling.

Aan de voet van de beklimming lag een dorpje in lintbebouwing. Castrojirez heette het dorp, het stelde als oord niks voor. Maar wel hadden ze er, vreemd genoeg, vier kerken. De wandelaars trokken door het dorp en kwamen dan op een steil bergpad. Het stijgingspercentage beliep 12 procent over een zig-zaggende en onverharde weg. Een meer dan pittige klim was het, maar de wandelaars werden beloond voor hun inspanning. Aangekomen op de Alto de Mostelares ontvouwde zich een immens vergezicht. Op een stenen muurtje zaten Ans en Jan dan enige tijd stilletjes die eindeloosheid in te staren…

De afdaling ging over een betonnen pad, bij een percentage van 18. Onderweg werd er gestopt om in het gras nog wat brood te eten, we deden er onze tijd over schrijft Ans.

Het liefst waren de pelgrims gaan logeren in de afgelegen herberg van Ermita de San Nicolas, daar was het echter volgeboekt. Ze liepen dan maar door naar Itero de la Vega. Daar troffen ze een rustige herberg, en er was wél plaats. Ans en Jan kwamen nog enkel bekenden tegen en het weerzien was aangenaam. De maaltijd werd genoten in de plaatselijke eetschuur…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>