Het is heus niet zo dat er niks te schrijven valt, het tegendeel is zelfs het geval… Ook rusten we aangaande dit dagboek niet vrijwillig op onze lauweren, maar eerder noodgedwongen. Het zit zo: Ellen verblijft op haar vaste stek in Luxemburg. Er zou daar gewoon geïnternet moeten kunnen worden, ware het niet dat er ergens in de toegangsweg naar onze lap-top een blokkade is opgeworpen. Al dagen probeert men deze te vernietigen of ongedaan te maken, het is vooralsnog niet gelukt. En ik zit thuis met een kapotte computer. Kwestie van zichzelf opgeblazen. Ik ben dus noodgedwongen afhankelijk van andere plaatsen waar ik mijn berichtjes achter kan laten. Ook dat wil niet echt werken. In het laatste geval ligt dan overduidelijk aan mij, ik ben en blijf een digibeet. En met Ellen buiten mijn directe omgeving wil ik nogal eens dingen fout laten gaan (stukken kwijt, krijg foto’s niet geplaatst, enzoverder enzovoorts).
Enfin…, je bent voor even bijgepraat. We gaan met man-en-macht verder met het plavuizen van ons digitale zandpad. Binnenkort lukt alles weer, je zult het zien…
© paul
