Hond beroofd van kluif…

feesteten
Zaterdag maak ik bijna altijd soep. Zondagse soep zeggen ze hier. We eten de soep meestal bij de lunch, en vaak vries ik een deel van de bouillon in voor later gebruik. Ik trek bouillon van een schenkel met een bot en Max weet precies wanneer de bouillon klaar is en de kluif voor hem. Zo ook vandaag. Max lag er net een half uurtje tevreden op te knagen toen de Keizer van Monera kwam. En ja hoor, weg kluif!!! Die had Gerard nou net nodig om een ornament te maken voor de Elektromotor. Het ging razendsnel… “Wâh hi dé hûndje een lekker kloifke, loat is kiejken”, en roets, weg kluif. Max zit nu te balen in zijn mand. Ik ben benieuwd wat het voor een ornament wordt.

© ellen

Kinderarbeid… (Epoisses)

Epoisses Berthaut

Heel Nederland is ontregeld door de ingevallen winter, en ik doe daar graag aan mee. Ik heb een nieuwe badjas, ik noem hem kamerjas. Het motief lijkt aardig op dat van Ollie B. Bommel, en ik voel me dan ook een hele “Heer van Stand”. Ik trek die jas vandaag niet meer uit c.q. kleed me verder niet aan, ik blijf binnen en zet de verwarming een graadje hoger.

Ellen noemde gisteren de Epoisses-kaas. Sinds jaar en dag zijn Comté en Camembert in huis favoriet. Meestal vullen we het assortiment aan met één biezondere kaas. Nu is dat al een paar keer Epoisses. Een bijzonder mooi kaasje is het, het komt uit Bougondië. Het is een roodflorakaasje. Het smaakt pikant, pittig en wat kruidig. De kaas loopt prachtig uit en dat maakt het eten ervan tot een bijzondere sensatie. Je kunt de inhoud, als je wilt, met een lepeltje opscheppen. De korst is vettigen en vochtig en oranje van kleur. De kaas wordt tijdens het rijpingsproces (één tot drie maanden) gewassen met witte wijn en eau-de-vie de marc de Bourgogne, een aan grappa verwant stooksel.

Je vindt de kaas zelden in de schappen van de supermarkt, je moet al naar de betere kaashandel. Maar dat is dubbel en dwars de moeite waard. Ik vergat te vermelden dat de kaas gemaakt wordt van koemelk.

Het verleden van deze kaasmakerij verbergt een gruwelijk geheim. Het wassen van de kaas met wijn en sterke drank werd niet gedaan door de kaasmakers. Die werden er eventjes vrolijk van, maar kregen vervolgens gruwelijke koppijn van de alcoholdampen. Dus besteedden ze die rotklus uit aan het plaatselijk weeshuis. Want, zo was de moverende gedachtengang in die dagen: Daar leven jongelieden toch maar op kosten van de gemeenschap! Wij vroegen ons verontwaardigd af hoeveel bloedjes van kinders voortijdig aan de drank zijn geraakt, om maar niet te spreken van de helse hoofdpijn, elke dag weer…

Nog even dit (en ik zal het nog vaak schrijven): Bewaar,als het kan, kaas in de kelder. Ben je aangewezen op de koelkast, haal de kaas er op tijd uit om hem op kamertemperatuur te laten geraken. Te koude kaas is net zo waardeloos als rode wijn uit de vriezer, of witte wijn uit de magnetron.

© paul

 

Gestoofde kip met paddestoelen…

Ook hier inmiddels 10 cm sneeuw. Maar binnen is het heerlijk warm, de kaarsen branden, op de achtergrond Weihnachtsgeschichte van Schütz, en we hebben heerlijk gegeten. Wat wil een mens nog meer?

Vandaag kip met paddestoelenroomsaus. Drumsticks (het onderste deel van de poot, is bij biologische kippen veel groter, en smakelijker), klontje boter, 1 ui en 1 teen knoflook fijngesnipperd, een scheutje droge witte wijn (bijvoorbeeld een Sylvaner), ¼ room, ¼ bouillon, handje gedroogde Trompette de la mort (zwarte cantharel) geweekt in lauwwarm water, gehakte peterselie, peper en zout.

De kip aanbraden in de boter, de ui en knoflook erbij en even aanfruiten. Afblussen met de witte wijn, de paddestoelen toevoegen, dan de bouillon erbij en de room. Laat nu alles met de deksel op de pan 35 minuten zachtjes stoven. De kip op een voorverwarmde schaal schikken. De saus nog even laten inkoken, bestrooien met gehakte peterselie, en snel opdienen.

We aten er broccoli bij en voor mij, aardappeltjes uit de oven. Toe Franse kaas; Comté uit de Jura en Epoisses, gemaakt in Bourgondië. Espresso en een stukje chocolade. Aan de Epoisses kleeft nog een heel luguber verhaal over Franse weesjes en drank, maar dat komt later.

© ellen

 

Sumiranboerderij bijna ingesneeuwd!..

Vanmorgen het eerste, dunne, laagje sneeuw van dit seizoen. Het was een echte verrassing toen we uit het raam keken, een wit dak! Maar al snel verdween bijna alles. Wij waren zo ongeveer door de voorraad bio vlees heen, dus besloten we naar Heusden te rijden. (Voor nieuwe lezers; wij kopen het vlees al een tijdje bij de biologische boerderij Sumiran. (Zie ook eerdere logs dd 18 augustus en 18 september) Het werd een barre tocht! Het bleek enige kilometers ten zuiden van ons dorp serieus te winteren. Nadat we de weg van Helmond naar Weert verlieten was het werkelijk één grote kledder. Modder, sneeuw, wegwerkzaamheden op een weggetje van 2 meter breed. We moesten draaien en raakten vast in blubber en sneeuw. Na een lange omweg via Heusden bereikten we eindelijk ons doel. De varkens (met vrije uitloop) bleven wijselijk binnen. Op het erf stond 10 centimeter natte kledder. Als bonus bij onze inkopen kreeg het Ministerie een prachtige rookworst. Die had vorige week nog een prijs gewonnen. Zilver, voor uitmuntende bio-worst. Ze gaan bij Sumiran nu voor goud! De foto is genomen in september, vandaag geen varken te zien, veel te koud!

© ellen

 

Dakhaas…

Dakhaas is in het Helmonds synoniem voor kat. De inwoners van Helmond worden in onze contreien, wat minachtend, Kattenmeppers genoemd. Mijn moeder kwam uit die stad, althans bracht daar een groot deel van kindheid en adolescentschap door. Besmuikt en ook een beetje verlegen bekende ze me dat ook zij wel eens kat had gegeten. Ik geloofde haar niet. “Mar jonge, ge kôhnt ut verskil nie zien, en ut smakte goewd. Krek un wild kerningt.”

Kun je het echt niet zien? Dachten we wel! Onze Larousse Gastronomique (Engelse versie, 7e druk, 1986) biedt uitkomst. De afbeelding laat zien dat er duidelijk verschil is in de vorm van de diverse botten. Vervelend is dat de botten pas te voorschijn komen wanneer je het vlees genuttigd hebt, maar met dit plaatje indachtig kun je nog een aardige partij stennis maken, zouden ze je kat-in-de-zak verkocht hebben voor het edele wild… De Larousse vermeldt overigens dat de smaak van kat tussen konijn en haas in zit.

© paul

 

Betaaldag…

Na heftige discussie en ampele overweging besloot het Ministerie dat de “side-kick” van voornoemd instituut niet zou vermelden dat het vandaag betaaldag was en ook niet dat het Ministerie dien ten gevolge wijnen aanschafte (Barbera d’Asti en Sylvaner). We doen er dus het zwijgen toe. Een en ander bracht met zich mee dat er niet gekookt werd op het Ministerie. We zochten de Griek op. Ik bestelde een stoofschotel met rundsvlees, aubergines en kaas. Ellen at, zoals ze daar altijd doet, lamskarbonades. Die zijn van een constante kwaliteit. Goed gemarineerd, prima gegrild. Altijd waar voor je geld. Simpele, maar smakelijke landwijn erbij. Koffie en Metaxa toe.

© paul

 

Laatste Eekhoorntjesbrood…

3 november 007
Ik heb het druk. Ik moet nodig ruim tijd besteden aan de Dagboeken van Martin Walser (1951-1962) en het Kind heeft gisteravond de nieuwe Harrie Potter gebracht. Verder liggen er nog wat huishoudelijke klussen te wachten. Vandaar dat de ochtendwandeling werd ingekort tot het “rondje om de kerk” En ook het log-artikel zal niet al te lang worden.

Vandeweek trof ik tot mijn verbazing nog enkele gave exemplaren van het specimen Boletus endulis, oftewel Eekhoorntjesbrood. Niet in opperbeste conditie, en zeker niet zo geurend als de exemplaren van een maand geleden, maar bruikbaar. De paddestoelen uitgedraaid (nooit snijden!), ter plekke van zand ontdaan en mee naar huis genomen. Aangezien ze niet direct verwerkt konden worden koos ik ervoor om ze te drogen. De verwarming is aan, dus dat is de geëigende plaats van handeling. In 24 uur waren ze kurkdroog. Je kunt ook kiezen om te drogen in de oven (bij 40 graden), en wanneer we veel paddestoelen hebben dan worden ze aangeregen en opgehangen in de keuken (we hebben daarvoor acht haakjes in het plafond gemonteerd.) Het drogen duurt langer, maar je behoudt iets meer van de smaak. Nu was onze voorraad voor komend jaar al op sterkte, dus stelt het Ministerie deze laatste oogst ter beschikking. Die het eerst komt, die het eerst maalt… Laat het weten via de mail,mogelijkheid onder dit artikel. Zo, nu ga ik een potje koffie zetten.

© paul

LAGUIOLE (SPREEK UIT: LAYOLE)…

Vanochtend wandelde ik met de hond naar het landje van Floor. Ze was er niet. Een aantal kruidenbedden liggen al winterklaar. Het was bladstil, in de Wijnboomlaan stonden de beuken roestbruin te vlammen. Ik telde 50 ganzen die in imposante V-vlucht westwaarts trokken.   Nu het andere corvee voor deze ochtend, een stuk voor het log. Ik blijf me erover verbazen dat mensen het vreemd vinden dat ik altijd een zakmes bij me draag. En dat, terwijl in onze directe omgeving het mes tot bijna-statussymbool is verheven. Zjak heeft er een, zo ook Rian en Evert. Ans en Hijn hebben wondermooie exemplaren, met de hand gesmeed van veerstaal, wat een prachtig getekend lemmet oplevert. Zelfs aan de sleutelbos van de jongste bediende bungelt tegenwoordig een Zwitsers “legermes”. En wij hebben dus een Laguiole (spreek uit: Layole). Ik draag het altijd in mijn broekzak, dat van Ellen zit in haar tas. Het zijn prachtige messen, met de hand gemaakt in het plaatsje Aubrac, Zuid Frankrijk. Het concept is in de 19e eeuw ontwikkeld uit de eenvoudige, maar zeer efficiënte herdersmessen uit de Provence. En door de jaren is er nauwelijks iets aan veranderd. Wel is de uitvoering al maar luxer geworden. Je hebt tegenwoordig Laguiole’s met parlemoer ingelegd, met handgrepen van edele houtsoorten of chirurgenstaal. Mijn mes is “gewoon”. Hoornen heft, 9 centimeter lang, roestvrij stalen lemmet. En mét kurkentrekker. Ellens mes heeft een heft van buxushout. Wat moet je met zo’n mes? Nou allerlei handige dingen doen, natuurlijk. De belangrijkste reden voor ons om een mes te dragen is evenwel de volgende: In nagenoeg elk restaurant, groot of klein, chique of pover, behoort het kartelmes tot het standaardbestek. Zo’n mes hoef je namelijk niet te slijpen. Dat je er je vlees mee kapot ragt doet er kennelijk niet toe. Nou, wat ons betreft doet dat er wel toe! We vinden het zonde van de biefstuk, jammer van de karbonade, dus nemen we ons eigen gereedschap mee. Je wordt er soms op aangekeken, een enkele keer informeert men of er misschien iets niet goed is, nooit komt iemand op het idee je een deugdelijk mes te leveren. Het bijtje boven het artikel is het beeldmerk van de Firma Laguiole.

© paul

Dim Sum

Maandag moest ik beroepshalve even naar de kinderboekenwinkel op de Kleine Berg in Eindhoven. Weer hele mooie boeken gekocht, daar kunnen de studenten even mee vooruit. Wat ik steeds al spannend vond bij eerdere bezoeken aan “De Boekenberg”, was de Chinese winkel aan de overkant. Ditmaal besloten daar maar eens te gaan winkelen. Dat is moeilijk! Alle productnamen en -merken in het Chinees. De Chinese keuken boeit mij wel, maar ik weet er veel te weinig van. Zoek ook nog steeds een goed boek dat mij e.e.a. duidelijker maakt. Tot die tijd experimenteer ik zo maar wat. Af en toe best lekker. In de winkel Dim Sum gekocht, diepgevroren, verschillende soorten. Eigenlijk ben ik niet voor “kant en klaar” producten maar soms moet het. Vandaag Dim Sum; met kip, garnaal, varkensvlees, en iets wat we nog niet weten. Meteen ook een paar stoommandjes gekocht (prijzen waren in de winkel echt heel laag). De Dim Sum gestoomd in de mandjes, een blaadje sla op de bodem en wat kruiden. De mandjes in de wok 12 minuten gestoomd. Een sausje erbij van sojasaus met knoflook, gember en rode peper. Verder aten we lamsvlees met pepertjes, varkensvlees met sojasaus, knoflook, ui, en gember en chinese kool met paprika. Alles snel in de wok klaargemaakt. Met witte rijst. Probleem bij deze manier van koken is dat de keuken een grote chaos wordt. En hoe alles snel te bereiden en tegelijk op tafel te zettten. We experimenteren verder.

© ellen

Samboca…

We aten vanavond spaghettie bolognese met tomatensalade. Een heel kort verhaal, ware het niet dat Paul nog een fles vond met een staartje Samboca. Een Italiaans drankje, te drinken na de maaltijd. In veel Italiaanse restaurants voert men een complete act op met deze likeur. Flamberen, een meestal vervelende hobby van obers. In dit geval voegt dat flamberen wel wat toe als je het op de volgende manier doet; 3 koffiebonen in een glaasje Samboca, en dan de vlam erin. De bonen even laten roosteren. Het glas afdekken om het vuur te doven. Hoe langer je het laat branden, hoe meer koffiesmaak én hoe minder alcohol. (Pas op, niet te lang, dan knap het glas.)