Laatst aten we weer eens broccolisalade. Ach, dachten we, al zo vaak beschreven, laat maar gaan…

Nee, denk ik nu, het is alweer drie jaar geleden dat we het erover hadden en er zijn in die tijd een hoop nieuwe lezers bij gekomen. En overigens kun je niet iedere keer origineel zijn. Je herhaalt jezelf door de jaren, je kunt niet anders. Vandaar dus…

De foto dreigde alweer weg te zinken in het archief der vergetelheid, ik kon hem nog net redden.

Voor vier personen;

• 400 gram broccoli
• 4 tomaatjes
• 1 lente ui
• 300 gram speciboontjes
• wat olijfolie en citroensap
• 1 dessertlepel grove mosterd
• peper en zout

Zet een ruime pan met gezouten water op. Blancheer de broccoliroosjes vier minuten in het kokende water en giet ze af. Laat de groenten even schrikken in ijskoud water dan blijven ze mooi groen. Doe hetzelfde met de boontjes (iets langer mag). Laat ze goed uitlekken en schik de roosjes en boontjes op een schaal. Schik de in partjes gesneden tomaatjes en de lenteui tusssen de andere groenten. Maak een dressing van citroensap, olijfolie, mosterd en wat peper en zout. Verdeel de dressing over de salade en dien op. Zon op tafel.

Erbij hoorde deze keer een enorme gegrilde côte a l’os, (clubsteak zeggen de Engelsen). Zo’n brok steak met een stuk rib. En een glas Spaanse rode…

© paul

Het is alweer even geleden, maar Duitsers en aardappelen, ik mag er regelmatig met liefde over schrijven… In elk Bundesland en in alle mogelijke variaties vind je de aardappel. In de Rijke Keuken, in de Burgerkeuken, in de Boerenkeuken, in de Imbis. Er zijn restaurants die zich specialiseren in de aardappel, wij kennen er een in Trier. Niet een restaurant voor culinaire hoogstandjes, maar we hebben er lekker gegeten.

Ellen vroeg gisteren om aardappelsalade, dus kreeg ze aardappelsalade. Ik maakte een variant op het meesterstuk van Alfred Walterspiegel, kok en restauranthouder in Berlijn tijdens het interbellum. In een ver verleden al eens beschreven, maar nu geactualiseerd voor de nieuwe lezertjes.

• 1 kilo vastkokende aardappelen,
• 1 kwartliter bouillon,
• 4 eetlepels spijsolie,
• 1 eetlepel wijnazijn,
• 2 eetlepels gehakte peterselie,
• 2 eetlepels gehakte bieslook,
• 1 eetlepel gehakte dragon,
• 1 fijngehakte sjalot,
• 2 flinke theelepels mosterd (met zaadjes)
• peper en zout.

Kook de aardappelen in de schil en zorg dat ze niet overgaar worden. Giet de aardappelen af en laat ze wat koelen tot je ze in de hand kunt nemen. Peuter de schillen eraf en snijd ze in schijven van twee à drie millimeter dik. Meng alle overige ingrediënten goed door elkaar in een mengbeker. Giet vervolgens een klein beetje van het mengsel op de bodem van een platte schaal. Leg hierop schijven aardappel en bestrijk de bovenkanten met het mengsel. Dan volgt weer een laag aardappelen, die ook weer bestreken wordt, tot alles gestapeld in de schaal ligt. Vervolgens stort je het restant van het mengsel over de schotel uit. Zorg dat je de salade een half uur voor de maaltijd klaar hebt, zodat de aardappelen de tijd hebben om het mengsel op te slobberen. Je kunt eventueel voor het opdienen het mengsel nog een keer voorzichtig omscheppen, mar het is beslist niet noodzakelijk. In vroeger dagen werden dit soort schotels op de hoek van de fornuisplaat bewaard tot het opdienen. Je kunt je schotel evengoed voor en half uur in een op 50 graden voorverwarmde oven plaatsen. Uiteindelijk zal je schotel lauw van temperatuur zijn, en zo dien je hem te eten. Zeker niet gekoeld.

Ik was alweer vergeten hoe simpel het gerecht te maken is. De verse kruiden heb je natuurlijk in je tuin of in een bak in je vensterbank. En de rest heeft een normaal huishouden gewoon altijd op voorraad. Het resultaat is heerlijk, ultiem troosteten. Je kunt het werkelijk iedereen voorzetten. Ik heb in ieder geval de smaak weer te pakken. Vanavond maak ik een aardappelsalade uit de Pfalz.

We aten er gisteren gegrild rund bij, vanavond gaan we voor het varken.

© paul