We gingen op vakantie beste lezer, we schreven er al over. Ons reisdoel was Zuid Frankrijk, of om preciezer te zijn de wijngaarden van de Madiran en het stadje Albi. Zoals al jaren zouden we verblijven in onze kleine BIOD Bambi-caravan, waarin met vereende krachten zelfs de waterkraan werd gerepareerd. De Bambi was dus weer van alle gemakken voorzien: gas, water, licht. We laadden onze spullen in en vertrokken vorige week naar onze vaste stek in Luxemburg om daar nog wat stoelen en potten en pannen op te halen. We besloten zoveel mogelijk over kleine wegen te rijden en dinsdag bereikten we onze eerste verblijfplaats, Camping Du Moulin in Andelot, departement Haut Marne. Een fijne camping, aardige beheerders, een goede staanplaats… Daar lag het allemaal niet aan… Al na de eerste, slapeloze nacht had ik gruwelijke pijn in mijn rug en dat werd er de volgende dagen niet beter op. Zondag was het voor ons definitief duidelijk dat we geen vier weken in de Bambi konden kamperen. Te klein, te weinig comfort voor mijn niet al te beste rug. We besloten dat we terug zouden rijden naar Luxemburg waar in ons huisje comfortabele stoelen staan, plaats genoeg is en dat bovenal voorzien is van een prima bed. Jammer, héél jammer, maar het ging niet anders. We gaan nu vanuit Luxemburg uitstapjes maken. We hebben al een aantal reisdoelen voor ogen en omdat Hond Jaros thuis is hoeven we ook niet op tijd weer terug te zijn. We nemen af en toe gewoon een hotelletje en zien verder wel. Misschien lukt het ons zelfs nog om van hieruit een huisje te huren ergens in Frankrijk en dan vertrekken we alsnog. Weet je nog ergens een aardig huisje te huur, we houden ons aanbevolen beste lezer!
Zo, en nu een kopje espresso met een taartje van Namur! Om lekker te eten hoeven we hier echt niet weg!
©paul-ellen

Zeg me wat je eet, en ik zal je zeggen wie je bent…

Misschien een beetje kort door de bocht deze uitspraak, maar Jean Anthelme Brillat-Savarin (1755-1826) had wel enig recht van spreken. En ik denk dat hij het oprecht meende…

Naast zijn bezigheden als politicus en bestuurder (voor en tijdens de Franse revolutie en de daaropvolgende epoque onder Napoleon Bonaparte) is de man beroemd gebleven als gastronomische godheid.

Hij publiceerde over gastronomie in de breedste zin. Zijn belangrijkste boek verscheen kort voor zijn dood in 1825. Tot op de dag van vandaag blijven er nieuwe edities van verschijnen. De Fysiologie van de Smaak heet het werk. Of eigenlijk: Physiologie du Goût, ou Méditations de Gastronomie Transcendante; ouvrage théorique, historique et à l’ordre du jour, dédié aux Gastronomes parisiens, par un Professeur, membre de plusieurs sociétés littéraires et savantes.

Deze uitspraak is ook van Brillat-Savarin: De tafel is de enige plaats waar men zich het eerste uur niet verveeld…

Of deze misschien: Dieren grazen en mensen eten, maar alleen een mens van geest weet hoé te eten…

Nog een uitspraak van Gastrofilosoof: Een dessert zonder kaas is als een mooie vrouw met één oog. Nou ja…

Er is een kaasje naar hem vernoemd.

De tekst op de foto stond geschreven op de ruit van een kookschool in de Bourgogne. Ze waren er even niet, een kwestie van gesloten wegens vakantie.

© paul

Elk jaar komen er duizenden bewonderaars van de dichter Arthur Rimbaud naar de stad; zelf had hij de schurft aan zijn geboorteplaats. Er is een museum ingericht ter ere van de poëet, het werd vorige zomer grondig gerenoveerd, we konden er dus niet in…

Charleville-Mézières is een aardig plaatsje om te bezoeken, het ligt in het verre noorden van Frankrijk, dicht bij de Belgische grens. Een paar musea, klein van omvang, maar aardig van collectie zijn het bekijken waard. Het stadje heeft een bijzonder centraal plein, de bebouwing eromheen is een architectonisch concept. Alles is één keer opgetrokken, alles is vanaf de tekentafel op elkaar afgestemd en veel van de bebouwing is een herhaling van de belendende panden. Maar het plein biedt absoluut geen saaie indruk, het is conceptuele grandeur wat je ziet, gesticht in de 17e eeuw.

Evenals welke stad dan ook op deze aardkloot wordt het centrum geterroriseerd door Openbare Kunst. In Charleville domineert een zuil, met daar bovenop de stichter van de stad. Geen sterk beeld, geen hoogvlieger. De poeties, gezeten op water spuwende dolfijnen, onder op de sokkel, maken een en ander dan weer ruimschoots goed. Barok lezer, loepzuivere Franse barok…

Enfin, we kregen een bericht toegestuurd van Ans en Vriend Jan, zij zwerven dezer dagen door die contreien. Evenals wij vorige zomer, volgen zij op hun vakantietocht de route die (notabene diezelfde) Ans vorig jaar samen met haar broer liep, ten einde in Santiago de Compostella te geraken. Nu echter ging het grotendeels gemotoriseerd.

En het zou zomaar kunnen dat ze Charleville bezochten, we hebben er vlak voor hun vertrek nog over gesproken. Zeker is dat ze kampeerden in het vestingstadje Rocroi, en dat ligt er in de buurt. Ze zullen Charle hebben gezien, uittorenend boven het gepeupel vanaf zijn hardstenen zuil. Ze zullen over het Grote Plein zijn gewandeld, en misschien brachten ze een bezoek aan het archeologisch museum.

Of ze het roze raamornament zijn tegengekomen valt te bezien. Het prijkt voor een venster van een 18e eeuws woonhuis, ergens in een zijstraatje. De bewoner heeft het zojuist opnieuw in de verf gezet en het feit dat de details van het ornament al aardig zijn dichtgeslibt doet vermoeden dat die verfbeurten regelmatig plaatsvinden. Het is een kleinnood in de stad, en in mijn meest romantische buien kan daar geen barok standbeeld tegenop.

Intussen ontvingen we alweer een levensbericht van Ans en Jan. Ze zijn doorgereisd naar het zuiden van de Morvan. Een foto toont hen zittend op het roemruchte terras van Les Hirondelles in Asquin. Ze hebben zojuist wijn voor ons ingeslagen: Les Faverelles, jaargang 2013; een onvervalste witte Bourgogne met de Appellation Contrôlée van Vezelay.

Over een week zijn ze alweer thuis. Ik verheug me erop, en niet alleen omwille van die wijn…

© paul,