28-06-2014. De etape ging van Santiago de Compostella naar Negreira, 22 kilometer.
Er zijn een aantal Camino’s, pelgrimswegen, die naar Santiago de Compostella leiden. Er is er maar één die vertrekt vanuit die stad. Het is de korte camino naar Cabo Finisterre, het eind van de wereld…
De naam is een afgeleide van het Latijnse Finis Terrae wat letterlijk vertaald Eind van de Wereld oplevert. Zo dachten de Romeinen, die ook dit deel van de wereld koloniseerden, erover. Ze waren overtuigd van het feit dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder.
Er bestaan verschillende verklaringen voor het feit dat de tocht naar Finisterre het sluitstuk vormt van de Camino de Santiago. Het zou kunnen zijn dat Cabo Finisterre (Cabo Fisterra in het Galicisch) de plaats was die de Kelten Ara Solis noemden. Een plaats waar ze hun heidense zonnencultus bedreven, en die in latere tijden werd omgebogen tot een christelijke rite. Een andere reden was mogelijk de aanname dat op deze plaats de vermoorde Jacubus aan land werd gebracht door zijn dicipelen, in het jaar 44 na Christus. Of misschien wilden de pelgrims gewoon de zee zien, ze waren van zover gekomen en dit was waarschijnlijk de enige mogelijkheid in hun leven om de overweldigingen van de oceaan te ondergaan…
Enfin, hoe het ook zij, voor onze pelgrims was deze zaterdag weer gewoon een werkdag. Om 07.00 uur ging de wekker en terwijl de wandelaars bezig waren met hun ochtendrituelen maakte Theo een ontbijt met brood, eieren en sterke koffie. Het had de hele nacht geregend.
Bij het vertrek vanaf de camping viel het hemelwater met bakken uit de lucht. De cape moest aan, want tijd om te wachten op het einde van de buien was er niet. Met openbaar vervoer (de bus van 08.00 uur) vertrokken Ans en Jan naar de kathedraal om vanaf die plek de tocht naar Finisterre op te pakken.
De wandelaars liepen nog binnen de stadsgrens van Santiago toen het ophield met regenen. De lucht brak niet echt open, maar het was droog bij een aangename temperatuur. De dag ontpopte zich als een prima wandeldag.
De etappe trok door eucaliptusbossen die nog nadropen van de regenbuien. De omgeving oogde groen en fris, de wandelaars waanden zich weer in de relatieve rust van Frankrijk. Er waren niet veel pelgrims op de route zodat er niet voortdurend olá, olá gescandeerd behoefde te worden, het was heerlijk rustig en lekker wandelen.
De bewegwijzering was goed, maar voor de rest diende alles weer zelf opgelost te worden. Slaapplaats vinden, maaltijden ook, aantekeningen maken voor het dagboek, plaatsnamen noteren, enfin… In feite ging alles zijn gewone gangetje, alsof er in het geheel geen Santiago de Compostella was gepasseerd.
Na 22 kilometer besloten Ans en Jan dat het mooi was geweest. Wilden ze verder trekken dan leek de kans niet denkbeeldig dat ze Peter aus Hamburg zouden mislopen.
Met Peter aus Hamburg liepen de wandelaars in Frankrijk een tijdje samen. Zes weken geleden zagen de pelgrims elkaar voor het laatst. Peter nam een andere route. Hij was intussen al in Finisterre geweest en liep nu een pad richting Portugal waar hij bij Carlos uit Porto op bezoek zou gaan. De gelegenheid voor Ans, Jan en Peter om elkaar nog eenmaal gedag te zeggen was te mooi om te laten schieten. Voor de nacht was er geboekt bij een particuliere herberg.
Intussen verkenden Marianne en Theo de Atlantische kust en zwierven de komende dag wat rond in de buurt. Telefonisch werd het contact onderhouden.
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
