En dan was er dat bier uit Zundert, die negende trappist… Ik had er liever eerder over geschreven maar dat was technisch even niet mogelijk. Evenwel jammer, want ik had Vriend Jan op zijn vakantieadres willen verrassen  met een bescheiden beschouwing. Het mocht niet zo zijn en Vriend Jan en Ans zijn intussen alweer gewoon terug van weg geweest…

Het is so-wie-so een wondertje dat ik erover kan schrijven, het bier was al bij het eerste verschijnen, bij de presentatie, uitverkocht. Over succes gesproken… Het Kind was aanvankelijk bereid om ervoor naar Zundert te rijden, ze wilde mij verrassen. Het had niet mogen baten: geen bier te krijgen!

Dankzij Ellens oplettendheid kon ik toch de hand leggen op een kleine hoeveelheid van de nieuwe Trappist. Ergens bij een groothandel, waarvan het de bierliefhebbers kennelijk ontgaan was dat ook die behoorde tot de vooraf bepaalde verkooppunten van de Trappistenbrouwerij.

Enfin, over het bier dan:  er is gekozen voor een kloeke fles, niet de standaardmaat. Bandje om de hals, etiket in koningsblauw (of heet dat keizersblauw?). Ook de kroonkurk in die kleur, en ook daar de opdruk van de gestileerde kop van een kievit. Die vogel is symbool voor de brouwerij met de zelfde naam: Brouwerij De Kievit. Opmerkelijk is dat wel, er is geen trappistenklooster dat zijn brouwerij een andere naam geeft dan dat van het klooster zelf of de geografische aanduiding van het klooster. Het Klooster in Zundert heet Maria Toevlucht, misschien een té precaire naam voor een brouwerij? Enfin, hun bier noemen ze gewoon zakelijk: Trappist Zundert!

Bij uitschenken valt de roetsbruin-rode keur op (koperrood zeggen de paters). Crèmekleurige schuimkraag, niet te schraal, niet te vet. Het alcoholpercentage beloopt 8 %.

De geur is gistig en kruidig tegelijk. Ik houd het op een forse toevoeging van koriander tijdens het brouwproces, ik kan er zomaar naast zitten.

De smaak is vol, kruidig en mild, maar duidelijk bitter. Het bier lijkt een mooi evenwicht te herbergen in een gecompliceerd smakenpallet. De afdronk is middellang en prettig.

Waar ik het bier moet plaatsen in de pikorde? Alle valkuilen openen zich nu lezer, maar ik probeer het toch en ik beperk me tot een competitie met andere Trappistenbieren: vergelijken met Westvleteren heeft geen zin, Westvleteren is hors-categorie. Maar zet ik Zundert tegenover La Trappe , dan steekt Zundert toch een aardig eind boven die Tilburgse Trappist uit. Het mij favoriete Orval wint het vervolgens weer nét van die Zundert.

Al met al een aanwinst van belang, dit bier! Een aanwinst voor de liefhebber van Belgische en Nederlandse speciaalbieren, een aanwinst voor de liefhebber van Trappistenbieren in het bijzonder.

Drink het bier niet te koud. Wanneer je deze trappist terugkoelt naar pilsnertemperatuur (4 tot 6 graden) dan proef je alleen nog de zwaar aangezette kruiderij in het brouwmengsel. Alle fijne en subtiele geuren en smaken zijn dan verdwenen, eeuwig zonde en niet lekker.

Speciaal voor de verzamelaars van bieretiketten: Zorg dat je een exemplaar op de kop tikt van de eerste lading (zoals op de foto aan het begin van dit artikel)… Sinds vorige week mogen de Trappisten van Zundert namelijk het hierboven getoonde speciale kwaliteitsmerk van de Verenigde Trappisten voeren. Reken maar dat je dat terugvindt op alle hierna volgende etiketten.

Op de web site van TrappistBier Beleven vind je aardig wat informatie en beeldmateriaal terug over de nieuwe Trappisten…

© paul

Ergens in mei 2012 deed ik op deze web site een terugkomcursus Trappistenbier… Ik bediende daarmee een aantal geïnteresseerde lezers en de info was voor dat moment adequaat.

Hoe snel kunnen zaken een keer nemen?… Ging het in dát artikel nog over acht Trappistenbrouwerijen, intussen heb je rekening te houden met maar liefst elf (11) brouwende abdijen. Voor de goede gang van zaken geef ik de actuele stand…

• Achelse Kluis, B.
• Chimay, B.
• La Trappe, Nl.
• Orval, B.
• Rochefort, B.
• Spencer, U.S.A.
• Stift Engelszell, O.
• Westmalle, B.
• Westvleteren, B.
• Zundert, Nl.

Dit zijn de tien Trappistenkloosters die bier brouwen; ze luisteren naar veel mooiere namen dan de plaatsaanduidingen die normaal gesproken worden gebruikt om ze te benoemen. Notre-Dame de Saint-Remy, Sint-Sixtus abdij, Notre-Dame de Scourmont, enz… Zundert en Spencer zijn nieuw aan het firmament, ze hebben deze week hun Trappistenkeurmerk gekregen.

En dan is er nog een elfde speler; Trappist, Frans, Mont des Cats heet het klooster… Zij leveren een Trappistenbier, maar zullen nooit het kwaliteitsschild mogen dragen. Hullie bier wordt gebrouwen in Chimay, en je krijgt dat het kwaliteitsschild alleen wanneer je bier écht binnen de muren van je eigen klooster wordt gebrouwen…

Enfin,… over dat bier uit Zundert valt wel wat te zeggen. Morgen misschien?..

© paul

In de Cora supermarkt in Messancy (Belgisch Luxemburg) had men naast de uitgebreide wijnstands ook een plaatsje ingeruimd voor de Kerstbieren. Nou ja, plaatsje… Een goede twintig merken waren vertegenwoordigd. En dat is veel, kan ik je garanderen. Dat van Rulles stond er, ook Gordon’s was er op voorraad. Kerstbier van Brasserie St-Feuillin en kerstbier van Leffe. En dan nog een aantal bieren onder de naam Winterbier. Tussen al dat vloeibaar goud vond ik de fles met dat foeilelijke etiket. Moedertje Kerstmis…

Het stond me oprecht tegen, maar dat was meteen ook de reden om een fles aan te schaffen. Ik wilde Vriend Jan verrassen met een foute fles, ergo, mogelijk ook een fout bier.

Het bier bestaat al langer, ik begrijp dat het op verschillende plaatsen werd en wordt gebrouwen. Het etiket vermeldt dat het nu komt van Brasserie Duac & Co uit Moeskroen, maar uiteindelijk zal het gebrouwen zijn bij Brouwerij Huyghe uit Melle.

Brouwerij Melle staat garant voor een goede vijftig verschillende speciaalbieren, vaak gebrouwen voor derden, soms ook uitgebracht onder eigen auspiciën. In Nederland is bekend: het Delirium Tremens, met een roze olifant op het etiket. Smakeloos die naam, smakeloos het flessenetiket. Het bier evenwel is goed te pruimen.

Iets dergelijks is er ook aan de hand met dat Mère Noël. Van de buitenkant ziet het er niet uit, van binnen is het acceptabel; fruitig, een tikje zuur (citrus), licht hoppig, en verborgen zoet. Blond van voorkomen met een degelijke witte schuimkraag. Fors alcoholpercentage: 8,5 %.

Enfin, een drinkbaar bier, een redelijke middelmaat. Maar met Kerstbier heeft het dus echt niks te maken… Geen diepe warme tonen, geen Old Spice, geen behoefte om de open haard te ontsteken.

Sexy etiket, lees ik in verschillende reacties op de Grote Bierfora. En over smaak valt niet te twisten? Nou, ik ga de strijd graag aan !

© paul

Ik word een oude man en ik mag graag een en ander vergeten. Zo bracht ik voor onze bierproeverij een mooie fles mee uit Bourgondië, daar had ik in ieder geval nog aan gedacht. Geen fonkelende wijn, nee, best bier had ik gevonden. In Bourgondië waren ze er trots op en thuis presenteerde ik het als nieuw, nieuw, nieuw…

Vriend Jan mag bogen op een iets beter geheugen. Hij wist zich te herinneren dat we op een mooie zomerzondag, een jaar of zeven geleden, iets dergelijks dronken. Thomas Becket? Zeker weten!…

Ik zocht het na op de website. En ja hoor: onder het kopje Frans bier vond ik een beschrijving door mijzelf. Over het Amberbier uit de Thomas Becketserie. Alleen de brouwerij was een andere, en daarmee ook het voorkomen van het etiket.

Ik schreef destijds het bier de hemel in: Thomas Becket van La Brasserie de Champs uit Saint Martin du Tetre (Bourgogne). Traditioneel gebrouwen, hoge gisting, 6,5%, amberkleurig. Mooie volle, wat moutige smaak. Vriendelijk bitter en niet zoet, misschien te zeggen discreet zoet (ze verwerken honing bij het brouwproces). Zachte, maar lange afdronk. Veruit het mooiste bier van de drie. Depot op de fles. Wat zou het mooi zijn om een paar flessen op te leggen en, laten we zeggen, over een jaar of twee bij een knapperend haardvuur enzoverder, enzovoorts…

Gut, en dit hadden we nu wéér op tafel staan? En zou de brouwerij die de Becketserie had overgenomen de kwaliteit hebben gewaarborgd? Enfin, dan maar snel onderzoeken.

Het bier stelde niet teleur. Integendeel, je hoopte dat je zoiets vaker kon drinken. Traditioneel gebrouwen, niet gefilterd, niet gepasteuriseerd. Mooie amber-rode kleur, een fruitig aroma. Dat delicate zoetje komt van honing uit de Yonne. Vriendelijk schuim, nét genoeg. Het alcoholpercentage is gelijk gebleven. Kortom, dat van die romantiek, dat haardvuur en dat opleggen staat nog steeds als een huis. Wat een geweldig bier.

De “nieuwe” brouwerij heet Brasserie Larché en is gevestigd in het plaatsje Sens, Bourgogne. Met enig gezoek op internet vind je wel een kleine importeur, hier ten lande. In Vlaanderen is het iets eenvoudiger. En wie was nou Thomas Becket?

Al met al heeft het wat weg van een jacht, dat beerspotting  Doe je best lezer…

© paul

Er zijn twee plaatsen op de wereld waar je het Vloeibare Goud van de Trapistenpaters van Orval van de tap kunt drinken. Op de eerste plaats is dat aan de tafel van de paters zelf. Ik weet niet of het bij elke maaltijd wordt geschonken, maar in ieder geval tapt men bij de warme prak.

De tweede plaats is de Aanpalende Uitspanning, luisterend naar de prozaïsche naam De Engelbewaarder (l’Ange Gardien). En verder nergens!

Het tapbier bevat slechts 4,3 % alcohol, in tegenstelling tot het normale Orval, dat 6,2 % bevat. Het ziet er in mijn gedachte ook een tik blonder uit, maar Ellen bestrijdt dat. De smaak is onmiskenbaar Orval, maar milder.

Het bier wordt geschonken in de typische Orvalbokalen. Met dat verschil dat het opdruk op het glaswerk een andere kleur heeft, namelijk groen in de plaats blauw. In de achterkant van de glazen zijn de beschermende handen van de engelbewaarder gegraveerd.

Zoals je kunt zien zit Ellen schielijk, maar met veel genot te drinken (zij wel!). Ik moest rijden, dus ik kon het doen met een paar slokjes voor de smaak. Ik ben evenwel genoeg kenner om met dat beetje te constateren dat het heel bijzonder bier betreft. Bij een volgend bezoek laat ik me rijden…

Heeft dat nu allemaal wel enig belang, dat geschrijf over bieren die je als lezer van je leven niet zult drinken? hoor ik je vragen. Ja lezer, dat heeft het wel…

Je zet toch ook geen vraagtekens bij een artikel over de Borobudur, terwijl je daar nooit zult komen? Nee, je leest er met gretigheid over, het verdiept je inzicht in de wereld, je scherpt je kunstzinnige opmerkzaamheid en je droomt…

Nou, zoiets is dat met dat bier ook. Behalve dan dat je van de Autostrade af kunt gaan wanneer je weer eens naar het Zuiden rijdt. Het zal je niet al te veel tijd kosten. Je bezoekt Orval, je eet een uitstekende maaltijd, je drinkt dat bier van het vat. Het Zuiden kan nog even wachten…

Ik dacht weer eens iets unieks te schrijven… Danny Van Tricht was me voor.

© paul

Er was een tijd dat je zó heel tevreden was. Je kocht je flesjes Vloeibaar Goud bij de Paters thuis, in Orval aan de Franse grens. ‘n Doosje als curiosum; voor je dagelijks flüssigers Brot kon je immers overal terecht, zelfs in je eigen dorp.

Tegenwoordig ziet het er anders uit; dankzij de (Orval)crisis maak je grote omwegen om aan je gerief te komen. Je moet als liefhebber en consument ook altijd alles zelf oplossen…

© paul