Eindelijk weer gerookte knoflook…

Posted on October 11, 2013 by paul

We vinden het heel spijtig, maar onze “oude” leverancier van gerookte knoflook is al geruime tijd uit de running. We betrokken er jarenlang onze knoflook. Knoflook van prima kwaliteit, geconserveerd door middel van een rookproces, dus langer houdbaar. Tot in het voorjaar bleef-ie goed.

Sinds het verdwijnen van onze leverancier moeten we het doen met spullen van aanmerkelijk minder kwaliteit. En tegen het voorjaar is de kans op muffe knof niet denkbeeldig.

Wie schetste onze verbazing toen Bert aan de voordeur stond met een streng gerookte knoflook. Hoewel, helemaal verwonderlijk was het niet. Bert kenden we al vanaf zijn wieg en door de jaren heen was er altijd wel contact. Hij wist van onze voorkeur voor gerookte knoflook.

Sinds jaar en dag voert Bert een hoveniersbedrijf, samen met collega Peer. Het bedrijf floreert, daar niet van: werk zat. Maar er zijn ook rustiger tijden voor een hovenier en als goed ondernemer zochten de maten naar mogelijkheden om die beter te benutten. Intussen is dan een proefproject opgezet met gerookte knoflook. Een initiatief waar het Ministerie oprecht blij van wordt. We zullen dan ook doen wat in ons vermogen ligt om er een succes van te maken.

Voorlopig is het allemaal nog wat kleinschalig. Een web-winkel moet nog verder ontwikkeld worden. Maar er zijn al wel zaken te doen met de Knoflookhoveniers. Het assortiment is klein, maar een en ander is al wel beschikbaar.

De knoflook komt uit het Noord-Westen van Frankrijk, uit de streken waar van oudsher traditioneel wordt gerookt. Het importeren is eigen werk.

Een streng zoals op de foto bevat twaalf middelgrote bollen, met forse tenen. De prijs is € 16,95.
Een streng met 20 iets kleinere bollen kost € 18,95.
Dan zijn er nog strengen met vijfenveertig bollen, de prijs daarvan moet ik nog opvragen.

Bestellen kan voorlopig via email: info@vanderveenbuitenprojecten.nl

Woon je in de buurt van ons dorp dan kun je de gerookte knoflook zelf afhalen, of hij wordt op afspraak aan huis afgeleverd. Bestellingen kunnen ook per post worden bezorgd. De gangbare portokosten zijn € 7,-

We gaan je op de hoogte houden lezer. Zoals gezegd is er ons veel aan gelegen dat die onderneming slaagt.

Eenvoudige karbonade in uienroomsaus…

Posted on October 10, 2013 by paul

Ik weet niet wat jij ervan vindt, maar ik prefereer een lapje varken boven een lapje rund. En uiteindelijk zal ik kiezen voor een karbonaatje boven de luxere delen van het varken. Een schouderkarbonade wel te verstaan.

Een eenvoudig lapje vlees, een eenvoudige bereiding. We beschreven het hier al vaak, we doen het nog maar eens. En altijd zeggen we erbij: zorg wel dat je vlees van blije varkens komt. Wij betrekken ons vlees van de Sumiran boerderij. Biologisch, dus diervriendelijk geproduceerd en kwa smaak topkwaliteit.

2 karbonades,
1 ui, in ringen gesneden,
2 tenen knoflook, gehakt,
flinke lik mosterd,
olijfolie,
peper en zout uit de molen,
1 glas witte wijn,
scheut room.

Wrijf het vlees in met peper en zout en smeer er flink mosterd over. Doe olie in een braadpan en bak het vlees aan twee kanten bruin. Laat in een andere pan de ui en de knoflook bakken tot ze glazig worden. Neem het vlees uit de braadpan en zet het even weg. Schenk de witte wijn in de braadpan, breng aan de kook en roer dan de aanbaksels op de boden los (de mosterd laat bij het bakken een en ander achter). Schud de uien in de braadpan en leg het vlees er weer in. Deksel op de pan en op een zacht vuurtje laten stoven. Na een goed uur is het vlees klaar, maar ik laat het doorgaans langer gaan. Het wordt zo mals als boter. Let er wel op dat er voldoende vocht in je pan blijft. Indien nodig aanvullen met een scheutje water. Wanneer je bepaald dat je vlees klaar is neem je het uit de pan en legt het op een voorverwarmde schaal. Dek het eventueel af met aluminiumfolie. Kook de uiensaus op een hoog vuur op en giet er de room bij. Laat de saus inkoken tot je de consistentie hebt die je je wenst. Giet wat saus over het vlees en de rest in een kom en dien op.

We aten er aardappelpuree bij en gesmoorde venkel.

Druivenoogst…

Posted on October 8, 2013 by paul

De paar druiven die er nu nog hangen laten we achter voor het gevogelte. Het is mooi geweest, we hebben genoeg geoogst. Het was een uitzonderlijk druivenjaar in onze tuin. Zelden smaakten de vruchtjes zo zoet.

Zondag plukten we de laatste lading van het jaar om er de feesttafel mee te versieren. Ellen vierde haar verjaardag. Tussen de schalen pirosjki de kaassoezen, de perentaarten en de kilo’s Hachis Parmentier speelden de druifjes een bescheiden rol, maar strikt decoratief was die niet. Zoals gezegd smaakten ze heerlijk zoet. En dat had de goegemeente snel door.

Dierendag 2013…

Posted on October 4, 2013 by paul

Dat lullig kluifje, dat was nog wat. Maar het feit dat wij kosten nog moeite spaarden om die hond fashionable te maken ter viering van Werelddierendag deed hem geen zier. Sterker nog, hij vrat onmiddellijk een stuk van het Chanellint weg, nog voordat we hem ordentelijk konden fotograferen… We hebben er dan maar van afgezien hem te bespuiten met de bijbehorende parfum. Hij zou het toch niet waarderen.

Morgen linzensoep lezer!

Zomer in Bourgogne…

Posted on October 2, 2013 by paul

Het is augustus en Bourgogne heeft vakantie; men is en route elders of men houdt zijn middagslaapje. Stilte en loomheid alom. En ook jij, buitenlandse gast, deelt in het kabbelende bestaan van de omgeving. De weinige passanten groeten vriendelijk, verder is het stil. Je slentert door het dorpje, zoekt als het kan de koele schaduwkant van de smalle straatjes. Geen monumenten, geen grootse architectuur, slechts eenvoudige bouwwerkjes onderhevig aan een prettige mate van verval: Franse slag…

De wandeling maakt je wat gevoeliger voor het gewone. Je ziet dingen waaraan je doorgaans achteloos voorbij gaat. Een gat in een muur blijkt een oude broodoven te verbergen. Allang niet meer in gebruik, maar toch… Niet alleen werd daar brood gebakken, ook stonden er kruiken met bonenstoof te garen. Of een winterse daube, met het beste vlees van de slacht.

Je blijft staan bij de vensterbank van een scheefgezakt onderkomen. Iemand heeft de moeite genomen om ogenschijnlijk nutteloze zaken uit te stallen en te rangschikken, al ontgaat je de logica. Een langwerpige fles uit de Elzas in Bourgogne. Het zal best, maar waarom? Een ijzeren kookpot. Ooit deed-ie dienst, maar de staat van onderhoud maakt hem voor eeuwig ongeschikt om nog te gebruiken. De platte fles bevatte mogelijk rozé uit het zuiden des lands, maar evengoed zat er oorspronkelijk Calvados in, Armagnac misschien? Dat witte schaaltje is onmiskenbaar een bonsai-pot. Is het bijbehorend boompje overleden? En dan dat spaarvarken. Opgetuigd met de faienceroosjes uit Lunéville. Het zal wel leeg zijn, je wilt er niet aan schudden. Maar voor hetzelfde geld zit het vol met oude franken. Het spaarbeest woont al geruime tijd buiten. Een deel van het glazuur is eraf gevroren.

Ook de rest van het onnut staat daar met reden. Maar welke?…

Ambree de Bourgogne Thomas Becket…

Posted on October 1, 2013 by paul

Ik word een oude man en ik mag graag een en ander vergeten. Zo bracht ik voor onze bierproeverij een mooie fles mee uit Bourgondië, daar had ik in ieder geval nog aan gedacht. Geen fonkelende wijn, nee, best bier had ik gevonden. In Bourgondië waren ze er trots op en thuis presenteerde ik het als nieuw, nieuw, nieuw…

Vriend Jan mag bogen op een iets beter geheugen. Hij wist zich te herinneren dat we op een mooie zomerzondag, een jaar of zeven geleden, iets dergelijks dronken. Thomas Becket? Zeker weten!…

Ik zocht het na op de website. En ja hoor: onder het kopje Frans bier vond ik een beschrijving door mijzelf. Over het Amberbier uit de Thomas Becketserie. Alleen de brouwerij was een andere, en daarmee ook het voorkomen van het etiket.

Ik schreef destijds het bier de hemel in: Thomas Becket van La Brasserie de Champs uit Saint Martin du Tetre (Bourgogne). Traditioneel gebrouwen, hoge gisting, 6,5%, amberkleurig. Mooie volle, wat moutige smaak. Vriendelijk bitter en niet zoet, misschien te zeggen discreet zoet (ze verwerken honing bij het brouwproces). Zachte, maar lange afdronk. Veruit het mooiste bier van de drie. Depot op de fles. Wat zou het mooi zijn om een paar flessen op te leggen en, laten we zeggen, over een jaar of twee bij een knapperend haardvuur enzoverder, enzovoorts…

Gut, en dit hadden we nu wéér op tafel staan? En zou de brouwerij die de Becketserie had overgenomen de kwaliteit hebben gewaarborgd? Enfin, dan maar snel onderzoeken.

Het bier stelde niet teleur. Integendeel, je hoopte dat je zoiets vaker kon drinken. Traditioneel gebrouwen, niet gefilterd, niet gepasteuriseerd. Mooie amber-rode kleur, een fruitig aroma. Dat delicate zoetje komt van honing uit de Yonne. Vriendelijk schuim, nét genoeg. Het alcoholpercentage is gelijk gebleven. Kortom, dat van die romantiek, dat haardvuur en dat opleggen staat nog steeds als een huis. Wat een geweldig bier.

De “nieuwe” brouwerij heet Brasserie Larché en is gevestigd in het plaatsje Sens, Bourgogne. Met enig gezoek op internet vind je wel een kleine importeur, hier ten lande. In Vlaanderen is het iets eenvoudiger. En wie was nou Thomas Becket?

Al met al heeft het wat weg van een jacht, dat beerspotting Doe je best lezer…

Koel helder water…

Posted on September 20, 2013 by paul

Ik weet niet hoe het er in hun toeristencentra aantoe gaat, ik kom daar nooit. Maar de gastvrijheid van het Platte Land van Frankrijk (Spanje, Italië) blijft me verheugen. Want het bestaat er nog steeds allemaal; de goede keuken, de vriendelijke bediening, de gemoedelijke omgang. En je hoeft er echt niet naar te zoeken, je struikelt er vanzelf over.

Het voedsel wordt er nog steeds écht bereid, ik heb ook afgelopen zomer weinig pre-fab op mijn bord gezien. En het mogen dan niet altijd hoogstandjes zijn, het is wel eerlijk. De prijs van het gebodene is nagenoeg altijd goed en water en brood zijn voor kosten van de waard. En zo hoort dat ook.

Ik erger me telkens weer wanneer ik in de Horecaf hier ten lande bij mijn maaltijd een flesje water moet kopen. (“Prikkels of Plat?”) Niet omwille van het geld, dat maakt me niet zo veel uit. Nee, het is omwille van de krentenwegersmentaliteit, omwille van de ongastvrijheid.

Brood en water, bazale zaken behorend bij een maaltijd, net als bestek en servet. Ze dienen je te worden aangeboden. En dat nu staat me zo aan in die kleine herberg, die bistrot of dat dorpshotel. Ze doen het gewoon, kwestie van gastvrijheid, fatsoen, beschaving.

We aten er echt niet duur, daar in dat dorpsrestaurant in Asquin. Gepocheerde eieren in wijnsaus. Een goed glas Bourgogne erbij erbij en een kaasje en glas Marc toe. Simpele ambiance, simpele maaltijd, simpele prijs. Maar een fles gekoeld water stond voor aanvang al op tafel, voor ons, de gasten. Met een schaal brood. En zo hoort het.

Paddenstoelenkraam…

Posted on September 19, 2013 by paul

Het ging ongeveer zo: Ellen verbleef die zomer in Luxemburg, ik zat bij mijn Broodheer in Brabant. Ze belde om een praatje te maken, even de voorbije dag te bespreken. Ze was naar Arlon geweest, die grijze, wat bestofte parel in het Zuid-Oosten van België. Ze bezocht er de donderdagmarkt.

En ze vertelde over die paddenstoelenkraam en de keuze die er was. Niet de kraam van mijn vertrouwde paddenstoelenkabouter, nee, een geheel nieuwe. Afkomstig uit een verre Franse streek en met een assortiment om jaloers op te zijn. Cantharellen hadden ze, en Trompette de la mort. Iets wat leek op de Smakelijke Melkzwam en nog een hoop haar onbekende exemplaren. En naast gedroogd lag er vers Eekhoorntjesbrood.

Ik vond het een prachtig verhaal, maar ik geloofde er geen steek van. Vers Eekhoorntjesbrood? Ze moest zich vergissen. Het was hartje zomer!

Toen ik dan de week erop weer verenigd was met mijn echtgenote stond ik erop om die markt te bezoeken, mijn verwachtingen waren gespannen. De kraam was evenwel niet te vinden. En voor alle duidelijkheid, ook in de weken daarna hebben we de paddenstoelenhandel niet meer terug gezien.

Wat ons rest zijn de foto’s die Ellen schoot. En ik kan er niet omheen, er ligt Eekhoorntjesbrood. Of dan toch boleten die erg dicht in de buurt komen. Het blijft link om vanaf een foto te determineren, maar in dit geval kan ik er echt niet omheen… En dat in hartje zomer!

In een ander deel van diezelfde kraam werden kistenvol Myrtilles aangeboden, geplukt in het wild. Blauwe Bosbes heet het in goed Nederlands. Kistenvol, maar tegen exorbitante prijzen. Minstens dertig euro per kilo. Ik heb ze eigenlijk nog nooit “live” gezien…

Ik kijk naarstig uit naar het Schimmelgoud, nu de omstandigheden in onze contreien gunstig worden. Nog even en we presenteren je onze oogst van deze herfst, reken maar…

Wat rest…

Posted on September 18, 2013 by paul

Wat rest… schreef Ellen onder de foto. Het is niet meer en niet minder.

Wat rest van een maaltijd is een partij vuile vaat met daarop ondefiniëerbare stukjes voedsel, rijp voor de kliko. In het gunstigste geval heeft de hond er nog enig plezier van…

Een enkel keer levert het afval echter een aardig beelhouwwerk op waar je nog enige tijd van zit na te genieten. Afgekloven botjes van de ossenstaartschotel, mosselschelpjes, sprietdunne beentjes van de gerookte kwartel. Het is een beetje een kwestie van kunstig schikken en het wordt weer wat…

Het skelet van zeetong leent zich altijd voor een artistieke pose. Kijk toch eens hoe mooi die graten zich in een kurve laten draaien. Toefje ui erop en in de achtergrond de reuze-peterselie van de Witte Brug!

Ja, wij mogen graag met ons eten spelen.Ook na de maaltijd…

Hond Jaros…

Posted on September 7, 2013 by paul

Dit is een stukje over Hond Jaros. Niet over eten en drinken dus. Ik beschrijf een en ander wat uitgebreid, ik heb die meiden van het asiel beloofd hen een beetje op de hoogte te houden. Houd je niet van honden, scroll dan snel door!

Enfin, Nieta Br. liet ons weten dat ze via Facebook op het spoor van een hond was gekomen. En of dat niks voor ons was… En ja, het beest zag er aardig uit, dus zochten we maar wat extra info.

Van huis uit zwerfhond , ergens in Spanje. Mee naar Nederland genomen door een jong stel. Toen dan de relatie van het stel op de klippen liep, was het ook uit met de relatie met de hond. Hond werd geschonken aan het asiel. Het beest had daarna een aantal bazen, steeds was er wel een reden om hem terug te brengen naar het asiel. (Kon niet mee op hotelvakantie, gedroeg zich in de auto niet zoals men wenste enz…) De hond zou erg schrikachtig zijn, goed met dieren, minder met mensen. Géén angstbijter! En zo waren er nog een aantal bedenkingen.

We ontmoetten hem op de speelweide van Dierenopvangcentrum ‘t Noordbroek in Almelo. En ja, het beest was schrikachtig. Maar toch niet zo bang dat hij de aangeboden hondenkoekjes voorbij liet schieten. Even later konden we hem aaien. Dat komt goed, dachten wij…

Na enig vijven-en-zessen adopteerden we het beest, werden de papieren in orde gemaakt en kon de terugreis aanvangen. Eenmaal in de auto barstte de hond van de schrik, dat was te verwachten. Ellen wist hem echter gerust te stellen en een goede tien kilometer verder viel hij in slaap.

Ter hoogte van Arnhem kotste hij de snoepjes uit die hij bij onze kennismaking had verorberd, draaide zich om en sliep verder. Bij het binnenrijden van Brabant kreeg hij een nieuwe naam toebedeeld. De hond maakte het geloof ik niks uit, ons wél.

Vanaf het moment dat hij in huis kwam stond nieuwsgierigheid op de voorgrond. Alles moest ontdekt worden, besnuffeld, bekeken. Onze vrees over hoe de hond zou reageren op het vele bezoek op het Ministerie was ongegrond.

Komt er volk over de vloer dan houdt Jaros even afstand en vervolgens benadert hij het bezoek zelf. Zitten er vijf mensen aan de keukentafel, de hond gaat er op z’n gemak onder liggen. Ten aanzien van Het Kind heeft Jaros so-wie-so geen enkel voorbehoud.

Aan de lijn gedraagt Jaros zich nagenoeg voorbeeldig en in gezelschap buitenshuis idem dito. We zaten op terras bij de Engelenburght en bij Dientje Wijn, de hond vond het prima. Het bevredigde zijn nieuwsgierigheid en eenmaal uitgekeken stekte hij zich uit en viel in slaap.

Onze tuin is zijn nieuwe speelweide, Berts tuintafel zijn nieuwe klimrek.

Eerder zei ik iets over een zindelijkheidsprobleem. Ook dat is zich progressief aan het oplossen, hoewel er nog aan gewerkt moet worden.

Loslopen in het buitengebied kan pas wanneer we Jaros helemaal onder controle hebben en hij onvoorwaardelijk naar ons en zijn nieuwe naam luistert. Dat gaat tijd kosten.

Die maffe aap met dat lullige petje komt uit de erfenis van Hond Max. Het is intussen Jaros’ trouwste speeltje…

Het gaat helemaal goed komen met Jaros en ons. Dat vindt die hond ook!

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Author Archives: paul