03-04-2014. Rondje om de kerk; Givet, Frankrijk…

Gepland was-ie niet, die rustdag, maar het kwam wél even goed uit. Het duurde echter een halve dag voordat het besluit daartoe werd genomen.

Jan had al enkele dagen last van het linker scheenbeen. Evenwel sliepen de wandelaars goed en toen ze dan om 06.00 uur opstonden was de eerste handeling het koelen van het been, nog vóór het ontbijt. Op zich voelde de scheen goed aan, maar het bleef wat gevoelig. Ans zwachtelde de hele zaak dus in en er werd besloten toch aan te lopen.

In het centrum van Givet werd een apotheek opgezocht om wat Coolspray in te slaan, de apotheek opende echter pas om 09.00 uur. En zo gingen er dus twee kostbare uren verloren.

Eindelijk betraden de wandelaars dan weer de Camino de Santiago om aan de volgende etappe te beginnen. Er knaagde echter iets, iets klopte niet helemaal. Na een stief kwartier bedachten de reizigers dat ze de Staf van Zjefke in het logeerhuis ( refugio schrijft Ans) hadden achter gelaten. Het voelde als een halsmisdaad. De wandelaars moesten terug.

Vervolgens ontspon zich een komedie zoals eenieder van ons die ook wel kent uit het gewone leven. Zo’n opeenstapeling van misverstanden die je eigenlijk altijd voelt aankomen, die je tijd, moeite en ergernis brengt, maar die je geduldig moet ondergaan, het gaat toch niet anders.

Terug bij de pastorie, de logeerplaats, bedenken de reizigers zich dat ze de sleutel in de brievenbus hebben gedeponeerd, ze kunnen er niet in. Van de beheerder, Monsieur Collin geen spoor. Een vriendelijke buurman probeert Monsieur Collin te bellen op zijn thuisadres, geen gehoor, M. Collin is uithuizig. De wandelaars sjokken dan maar weer teug naar het centrum van Givet. Bij de Tourist Information wordt om raad gevraagd. Een vriendelijke beambte gaat voor de wandelaars rondbellen. Monsieur Collin blijkt intussen op weg naar de rifugio, dus besluiten Ans en Jan dat ook maar te doen. Het is 11.00 uur wanneer ze Mosieur Collin treffen.

Besluiten te blijven schrijft Ans. Rust!!!

Ach, tijd voor een wasje, een kalme maaltijd in een Frans bistrot, en vooral benen omhoog. Het is de wandelaars gegund.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom) op reis naar Santiago voor alle artikelen…

02-04-2014. De etappe liep van Dinant (B) naar Givet (Fr), 25 kilometer.

Helemaal België achter zich laten doen ze niet, Ans en Jan zullen er de komende dagen nog terugkomen. Een en ander heeft te maken met het grillige verloop van landsgrens. Maar deze dag wordt dan toch voor het eerst La Douce France aangedaan…

Om 07.15 uur begonnen Ans en Jan aan de negende etappe. Ook deze dag volgden ze de Maas in zuidelijke richting, een prachtige tocht in aangenaam lenteweer. Heel veel volk kwamen ze tegen, super-vriendelijk volk schrijft Ans. Het volk wil buurten, is enthousiast, wenst succes, petje af! Eh… chapeau!

Bij het laatste pontje over de Maas op Belgisch grondgebied, in het dorpje Hastière-Lavoux, gebruikten de reizigers de lunch. Na nog een paar kilometer stevig doorstappen trokken ze dan eindelijk Frankrijk binnen om zo rond 15.30 uur te arriveren in het stadje Givet.

Op het VVV kantoor wist men te vertellen dat Ans en Jan contact moesten maken met Monsieur Collin. Dat was de beheerder van een voormalige pastorie, tegenwoordig logeerhuis. Een kamer was zo geregeld. En wat voor een kamer… Groot, twee ruime bedden, zitgelegenheid en een eigen keukentje. Zelf koken was evenwel geen optie, Ans en Jan hadden bij aankomst in Givet een groot bord lasagne gegeten (erbij een kelk Petrus Blond). Er waren verder geen gasten in de pastorie, dus werd de dag in elkanders gezelschap afgesloten met een stevig glas La Goudale.

Ans laat weten dat de sanitaire stop voor de vrouwelijke pelgrim lastig blijft. Je moet iedere keer die rugzak weer afsjorren. Dat geldt ook bij wildplassen.

Morgen gaan de reizigers weer België in. Ik kijk eens op de Michelinkaart naar de route en verdomd ja, die twee stiefelen regelrecht op de volgende brouwerij af. Dit is geen Pelgrimstocht, dit is een Tournée Générale! Ans, doe die rugzak maar vast af, dat wordt weer wildplassen…

De foto’s zijn actueel, geschoten aan de boorden van de Maas, vlak bij Givet.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

,

01-04-2014. De etappe liep van Namen naar Dinant, 30 kilometer.

Lang heb ik zitten dubben of ik nu een afbeelding van Leffe als kopfoto zou gebruiken, of toch die aprilvis. De laatste is het geworden. Het was per slot gisteren 1 april, de dag dat Belgen en Fransozen elkaar heimelijk papieren visjes op de rug spelden. In gedachten zie ik de wandelaars met zo’n misbaksel op hun rugzak, net onder de Jacobsschelp…

In eerder dagen stuurde onze Zuiderburen elkaar op 1 april ook wenskaarten. Deels als mallotigheid, maar het had ook altijd een amoureuze bijklank: Hebben alle vogels een nest, wordt het dan niet eens tijd dat wij ook eens…

Enfin, of Ans en Jan er iets van hebben meegekregen is maar de vraag, ze hadden die dag een hele trip voor de boeg. Dertig kilometer langs de Maas, van Namen naar het stadje Dinant. Het werd een mooie rustige tocht. Iets na 07.00 uur namen ze afscheid van de 54 kindertjes in de jeugdherberg, ontbijt op zak om onderweg te nuttigen. Jammer genoeg ontmoetten ze deze dag geen (ex-) pelgrims. Wel picknickten ze tweemaal in de open lucht. Al met al hadden de wandelaars er ferm de pas in, ze arriveerden om 14.30 uur in Dinant.

De Abdij van Leffe laat op haar web site weten: De Abdij van Leffe, opgericht in 1152, was een norbertijnenabdij waar kanunniken in een gemeenschap samenleefden met bijzondere aandacht voor opvang en gastvrijheid; talrijke pelgrims konden altijd in de Abdij van Leffe terecht.

Ans en Jan gingen er dan ook logischerwijze van uit dat het wel gebakken zat met Paters en Bier en stiefelden linea-recta naar de Abdij/Brouwerij. En ja, ze konden tegen een wel zeer geringe vergoeding overnachten. En nee, er waren géén bedden, en er waren géén matrassen…  De wandelaars trokken dan de enig juiste conclusie en zochten elders slaapplaats. Ze dronken er evenwel Leffe bruin…

Ans laat weten: Het is niet zo dat we pijnloos de etappes beëindigen, maar het blijkt dat onze voetjes etc. er een beetje aan gaan wennen. Dikke kus, Ans.

Debacle, of een voortijdige streek van de Aprilvis: Op het traject naar het plaatsje Éghezée, een paar dagen geleden, kregen onze wandelaars onbedaarlijk trek in iets warms. Ze besloten om een stukje van het Pelgrimspad af te wijken en in Jodiogne een koffiehuis op te zoeken. Versterkt na gedane zaken keerden ze terug naar de Camino de Santiago, eenvoudig door de weg daar op te pikken waar de routeaanduiding(Jacobspijlen) weer begon. Na een kilometer of drie kregen de wandelaars enige argwaan, de richting klopte niet. Navraag aan een passant leerde dat ze wel degelijk op de Pelgrimsweg zaten, maar in de verkeerde richting, De wandelaars gingen westelijk en terug, richting Brussel en Quatre-Bras. Bijna hadden ze hun Waterloo gevonden… Enfin dan maar weer drie kilometer terug en uiteindelijk dus zomaar zes kilometer extra in de benen. Het pad van de Pelgrim gaat niet altijd over rozen…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

31-03-2014. De etappe liep van Éghezée/Longchamps naar Namen, 15 kilometer.

Zouden de wandelaars zich realiseren dat ze zijn aangeland in hartje Frietland? Naar een achtiende eeuws archiefstuk werd hier in de streek de Pommes Frites uitgevonden…

Het gewraakte citaat luidt: De inwoners van Namen, Andenne en Dinant zijn gewend om uit de Maas kleine visjes te vangen om hun dagelijkse kost te verbeteren, vooral de armen. Maar als het water bevriest en het vissen riskant wordt snijden ze aardappelen in de vorm van visjes en frituren die op dezelfde manier. Ik herinner me dat die gewoonte al honderd jaar bestaat… De tekst stamt uit 1781.

Enfin, dankzij de vriendelijke onbekende uit Longchamps konden de wandelaars genieten van een goede nachtrust en een uitgebreid ontbijt in dat prachtige bed-and-breakfast-pension in Aische-en-Refáil. De Mevrouw des huizes bracht de wandelaars in de vroege ochtend terug naar Longchamps, vanwaar ze de Camina de Santiago weer oppikten. Het traject vervolgde het spoorweg-wandelpad van gisteren, het weer was geweldig, het landschap idyllisch.

De wandelaars verwonderden zich er wel over dat er zoveel minder fietsers waren vandaag. Tot ze zich realiseerden dat het maandag was, iedereen moest werken behalve hullie.

De tocht verliep verder voorspoedig en ergens in de middag marcheerden Ans en Jan Namen binnen. Ze liepen direct door naar het Bisschoppelijk Paleis om een stempel te halen. De bisschop was er niet. (Had die man nu niet even thuis kunnen blijven om onze wandelaars te begroeten?) De symbolische handeling werd dan verricht door de assistente van de bisschop.

Op zoek naar een kop koffie kwamen de wandelaars terecht bij een jeugdherberg. Misschien niet de meest gewenste logeerplaats, maar aangezien de reisinformatie niet repte van verdere overnachtingsmogelijkheden tussen Namen en het doel van de volgende dag, Dinant, besloten Ans en Jan om niet verder te zoeken.

De avond bracht relatieve rust. Douchen, wat schrijven, appen (eppen), lamballen, Maaskijken. Een diner, in de jeugdherberg genuttigd tezamen met 54 kindertjes van een jaar of elf. Men at er groentesoep vooraf en rijst met kip en tomaten in een groentesaus als hoofdgerecht. Daarbij dan nog een salade en uiteindelijk een stuk fruit toe. Goed bezig schrijft Ans. Een paar potten van het bier uit de streek: Gaulloise dubbel, als slaapmuts…

En de lieve groeten aan Ine en Jan…

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

30-03-2014. De etappe liep van Hoegaarden naar Éghezée, ??? kilometer.

Terwijl de familie Geerts zich opmaakte voor het jaarlijks familiefeest, thuis in de Oudestraat, betraden de wandelaars dan voor het eerst de Camina de Santiago, het échte Pelgrimspad naar Compostella. Vriend Jan bracht hen van de slaapplaats naar de juiste plek en schoot nog snel een foto.

Het pad volgt het voormalig spoorwegtraject van Leuven naar Namen. Over de oude spoorbaan is een fiets- en wandelpad aangelegd. Een lange rechte weg, maar in het geheel niet saai, verzekeren Ans en Jan. Veel fietsers op deze lentezondag. Sommigen stappen af en maken een praatje, wensen behouden vaart. De Schelp maakt veel vrienden schrijft Ans…

Ergens onderweg werd vers water ingeslagen, bij de bedoening van een Oud Vrouwtje. In sappig zuiders Vlaams prevelde het Wijfje dat er wel een slaapplaats was voor die Vent, maar aan vrouwen kon ze niet beginnen. In nog sappiger Oost-Brabants liet Ans fijntjes weten dat ze de pot op kon…

Op enige plaats kruist het pelgrimspad de oude Romeinse Heerbaan die al tweeduizend jaar loopt van Keulen naar Bavay. Aan die weg ligt een grafheuvel, de Tumulus van Hottomont, in archeologische kringen wereldberoemd. De wandelaars zagen hem vanuit de verte. Volgens de legende zou er een Romeins-Germaanse generaal begraven liggen. Otto is zijn naam. Ans vroeg me via de digitale weg of ik wilde uitzoeken hoe het precies zat met die generaal met de Duitse naam. Ik ben er nog niet uit Ans, en ook Vriend Hijn, die aanmerkelijk beter is ingevoerd in de materie, kon geen uitsluitsel geven. Het komt nog Ans, het komt nog… Later…

Enfin, na die mooie tocht brak dan het-gedoe-van-alle-dag weer aan: slaapplaats zoeken, inwendige mens versterken… De plaats van bestemming, Éghezée, had evenwel niks te bieden. Een inwoner van het dorp wees de wandelaars erop dat een stukje verder, in Longchamps een pastoor te vinden was die zich bekommerde om pelgrims. Was daar ook wat te eten?.. Jazeker, volop… Dus sjokten de wandelaars de volgende drie kilometer naar het dorpje Longchamps.

In Longchamps bleek in het geheel geen pastoor meer voorradig, de parochie zat al jaren zonder. Zo luidde althans de mening van een van de gasten in het plaatselijk café. Het zat er overigens goed vol, in dat etablissement. En gezien de staat van de conversatie had men hem al aardig geraakt op deze milde zondagmiddag. Op de achtergrond schetterde de t.v.: de voorjaarsklassieker Gent-Wevelgem werd verreden, en Tom Boonen geraakte weer niet als eerste aan de meet… Afgezien van hun gezamelijke teleurstelling over dit feit waren de cafégasten het op geen enkele wijze met elkaar eens. Wel of geen pastoor? Een busverbinding op zondag naar Namen? Een plaats om het avondmaal te gebruiken? Adequate informatie was niet te verwachten. De wandelaars trokken dan maar verder, belden nog op enkele plaatsen aan, er was evenwel geen plek voor de reizigers. Zelfs het bejaardenhuis wilde hen niet herbergen.

Tot ze dan een allervriendelijkste meneer troffen. Die bracht hen een goede zes kilometer verder,het plaatsje heette Aische-en-Refáil, naar een prachtig optrekje waar bed-and-breakfast werd geboden. De beheerder van het onderkomen zou de wandelaars de volgende ochtend naar het startpunt brengen.

Die stok waar Jan op de foto mee staat te zwaaien, dat is de stok van Zjoske. Maar dat had je waarschijnlijk al begrepen.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.