05-04-2014. De etappe liep van Oignies-en-Thiérache (B) naar Rocroi,(Fr) 15 kilometer.
De wandelaars lopen al sinds dagen door oorlogsgebied. Het begon een eind terug in België en voorlopig zijn ze er nog niet uit. De Eerste Wereldoorlog trok in alle heftigheid over deze streken. Schuldig landschap ten prooi aan ongekend geweld, dit jaar precies een eeuw geleden. Ik zal er beslist nog op terugkomen. Ook deze dag liepen Ans en Jan over een slagveld. Maar dan wel een slagveld van veel eerdere datum.
In 1643 besloten de Spaanse troepen om Frankrijk aan te vallen vanuit hun noordelijke positie ten einde de dreiging op de grens van de Spaanse Zuidelijke Nederlanden af te wenden. De Spanjaarden kregen klop, de Fransen wonnen. Wil je weten hoe het zit: klik hier…
Zoals iedere dag (nou ja, bijna iedere dag) vertrokken de wandelaars in de vroege ochtend. Even buiten Oignies-en-Thiérache pikten ze het Pelgrimspad weer op en trokken vervolgens voor een kilometers lange tocht door Frans-Belgische wouden. Mooi en ruig, maar ook: keien, steentjes, rivierbeddingen, struikgewas, boomwortels, smalle paadjes en andere obstakels om over te struikelen, plat op je gezicht te gaan, uit te glijden of je anderszins te verwonden. En dat op sterk geaccidenteerd terrein. Het leek wel een survivaltocht schrijft Ans. Ondanks de moeilijkheidsgraad van de route had Jan weinig last van zijn been tijdens het lopen.
En zo staken de wandelaars dan voor het laatst de Belgisch-Franse grens over. Dag Belgenland, tot over een maand of drie…
In Frankrijk was het meteen oppassen geblazen. De Camino de Santiago, het Pelgrimspad wordt daar met andere tekens, belettering en pictogrammen aangeduid. Het vergde enige tijd om de betekenis van een en ander te doorgronden.
Al om 13.00 uur arriveerden de wandelaars in Rocroi. Erg vroeg, maar de overweging om er nog wat kilometers aan te plakken werd verworpen want de reizigers wilden afwachten hoe het met Jans been zou gaan. Conclusie van de dag: het gaat goed, het been is nog wat gevoelig maar zeker niet slechter dan voorgaande dagen.
Dan maar het stadje in. Ergens in Rocroi ontmoetten Ans en Jan medepelgrims. Het volkje kwam uit Australië en had gepland om 4 maanden onderweg te zijn. Ze waren gestart in Namen en volgden de Camino de Santiago tot Pamplona. Slapen deden ze in een tentje. Óók leuk zeiden Ans en Jan, maar gingen dan wijselijk op zoek naar een degelijke plaats om te overnachten.
Via Tourist Information huurden ze voor één nacht een gerestaureerde gite. Het optrekje was erop ingericht om meerdere pelgrims te ontvangen, maar Ans en Jan waren de enige bezoekers. Het was dan ook nog vroeg in het jaar…
Nog een kleine toevoeging van (en voor) mezelf. Ik verzamel al sinds mensenheugnis tinnen soldaten. Ik beschilder ze ook, het is een heel serieuze bezigheid. In Rocroi is een museum dat de Slag van 1643 herdenkt. Dat doet het museum onder anderen met een diorama met 15.000 tinnen mannetjes. Ik ga dat museum bezoeken. Moet jij ook doen lezer…
© paul
