Feestje…

huisnaambordje
We moesten het feestje voor het Huisnaambordje in alle haasten organiseren; snel dit, snel dat, en toen we zaterdagavond laat nog even controleerden of er van alles genoeg zou zijn bedacht ik dat het wel misschien wel wat ‘zuinigjes’ was. De Jongste Bediende bood aan nog eens in hun kelder te duiken en diepte een paar flessen Cremant op én een hele krat Lupulus Tripel; een zeer genereuze schenking! Het Kind en Maja zorgden voor het uitschenken van de drankjes en zo kon het hele gezelschap meteen na het onthullen van het bordje proosten met een glas Cremant. Paul had een toespraak voorbereid voor bij de onthulling maar het was buiten zo verschrikkelijk koud dat we de toespraak maar naar binnen verplaatst hebben.

Bubbels horen bij een feestje. We hadden geen echte Champagne, wij drinken net zo lief een goede Cremant. Als je tijd genoeg hebt om een feest te organiseren, koop je een doos Cremant van één merk, nu was daar bij dit  haastig bedachte feestje geen tijd voor. Dan maar van alles wat! En dat was eigenlijk wel zo leuk. Het leek op een heuse proeverij waarbij iedereen zo zijn of haar eigen voorkeur had; Het Kind vond de Asti Spumante het lekkerst, Ans en Ans en ikzelf hadden een voorkeur voor de Poll Fabaire Cremant, Paul hield het bij de Cremant D’Alsace van Wolfberger en Marleen dronk de Cremant van Bernard Massard met een scheutje Cassis. Zoveel mensen, zoveel smaken. Zoveel verschillende glazen ook. Als ik de foto nu bekijk is het wel een ratjetoe; maar goed, wie heeft er voor een heel gezelschap champagneglazen van één model? Wij hebben al jaren een doosje met 12 champagneglazen; als dát doosje kon vertellen… Maar ik dwaal af, over dat doosje schrijf ik nog wel eens!

Er waren ook gasten die na het toosten met de bubbels snel overschakelden op iets anders. We kunnen wel zeggen dat voor hen de Lupulus Trippel favoriet was; niet zo vreemd als je bedenkt dat dit bier bij mijn weten nog steeds niet verkocht wordt in Nederland. Je moet er een flink eind voor rijden, maar dan heb je ook het lekkerste bier van België volgens kenners. De Hele krat ging met gemak op en ook de laatste flessen Lupulus bruin uit de krat van Paul waren zo geleegd.

huisnaambordje

Wie ermee begon weet ik niet maar iemand kwam op het idee om de lege flessen in de vensterbank te etaleren. Het was vanmorgen donker van de lege flessen…

Vandaag maar een kopje espresso!

@ ellen.

 

 

Ministerie ontstijgt virtuele wereld…

onthulling van het bordje

Het gonsde al enige tijd op Facebook: er stond op die zondag in januari iets te gebeuren op het Ministerie van Eten en Drinken… Mondjesmaat werd er informatie gelekt, elke dag een beetje. Volop reageerden lezers op de berichtjes en men gokte naar alle kanten. Maar uiteindelijk bleef het aanstaande gebeuren geheim. Nu is de tijd daar om het hele verhaal te vertellen, maar daarvoor moeten we eerst een zijsprong maken, een beetje grasduinen in het wel en wee van ons dorpje.

Gemert heeft een rijk cultureel leven, zowel in de breedte als in de diepte. Het verenigingsleven bedient eenieder op zijn of haar wenken, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt wel ergens terecht om jouw hobby, passie of levensbehoefte uit te oefenen. En het is met meer dan gepaste trots dat wij beseffen dat de kwaliteit van dat alles ver uitsteekt boven dat wat je verwacht van een middelgrote plattelandsgemeente.

En dan is er de Heemkundekring. Een bloeiende vereniging met tal van leden. Niet een belegen dorpsklup van enkele notabelen, maar een breed gedragen vereniging. Er wordt aan wetenschappelijk onderzoek gedaan, men geeft boeken uit, men verzamelt en archiveert. En nog veel meer, maar daarvoor ga je zelf maar op bezoek bij de Heemkundekring.

Een van de voortvloeisels van de Vereniging is de Stichting Gemert Vrijstaat. Die stichting omschrijft haar activiteiten als volgt : De Stichting Gemert Vrijstaat is opgericht met het doel om de historische identiteit van Gemert te versterken. Dat doet zij door het aanbrengen of stimuleren tot het plaatsen van beelden, naamborden, gevelstenen, huisnamen, wapens e.d. die gerelateerd zijn aan historische feiten van de betreffende plek.

In de traditie van de Heemkundekring (en dus ook in die van de Stichting Gemert Vrijstaat) is moderne geschiedenis óók geschiedenis. En in hun opvatting betekent het dat je met geschiedkunde ook heel dicht bij de actualiteit kunt zitten. In dat kader bedacht men dat het Ministerie min of meer officieel opgenomen diende te worden in de analen van ons dorp. We kregen een naambord aangeboden.

Gisterenmiddag onthulde Ellen het bordje, onder toeziend oog van de Staatssecretaris van de Vrijstaat, Ad Otten, en een klein select gezelschap van Ministerievolgers. De gebeurtenis was uiteraard aanleiding tot een feestje. Daarover later meer.

Het grafisch ontwerp én de letters zijn van de hand van Harry Huybers

huisnaambordje huisnaambordje

Gegratineerde knolselderij…

gegratineerde knolselder

Voor Ellens 33e verjaardag (waar blijft de tijd…) hadden het Kind en ik een cadeau bedacht. De Larousse Gastronomique gingen we haar schenken. De Engelse editie, want de Franse konden we niet betalen. We moesten er helemaal voor naar Roermond (of was het Sittard, ik wil er vanaf zijn…) Die Engelse editie was overigens een integrale vertaling van het Franse origineel uit 1938 zodat je niet hoefde te vrezen op eniger wijze tekort te worden gedaan.

Het boek neemt nog steeds een prominente plaats in in onze boekenkast, 1064 bladzijden dundruk… Intussen zijn er nieuwere edities verschenen, er kwam ook een Nederlandse versie op de markt. Maar die ouwe van ons voldoet nog steeds, al is een en ander wel wat gedateerd. Met name de “zwaarheid” van een aantal gerechten is niet van deze tijd (maar wel onwaarschijnlijk lekker).

Prosper Montagné schreef het boek, en samen met de Guide Culinaire van Escoffier vormt het nog steeds de basis en belangrijkste referentie voor de klassieke Franse keuken. De boeken overlappen elkaar overigens nogal.

Die Prosper Montagné ( 1865-1948) kon koken, reken maar. Blader je door de receptuur dan vind je bereidingen van sauzen die letterlijk dagen duren. Je komt ingewikkelde vleesgerechten tegen, gecompliceerde soepen, calorieënbommen als nagerecht. Precies zoals je het je voorstelt bij de klassieke Franse keuken. Kijk je wat beter, bijvoorbeeld naar minder spectaculaire zaken als groenten, dan ontdek je een veelvoud aan eenvoud. Simpele middelen, simpele bereiding, hemelse smaken. Zo kan het dus ook…

Gegratineerde knolselderij voor twee personen:

  • 300 gram schoongemaakte knolselder,
  • 80 gram boter,
  • 2 eetlepels water,
  • 1 eetlepel witte wijn,
  • 50 gram Parma kaas.

Verdeel de schoongemaakte knolselder in kwarten. Besmeer een braadpan (met deksel) met een derde van de boter en schik de parten erin. Doe er zout, water en wijn bij en stoof de selderie (met de deksel op de pan) in een goede vijftig minuten gaar. Draai de selderiestukken in die tijd een paar maal om. Wanneer de selderie gaar is giet je hem af. Bewaar het kookvocht. Beboter een ondiepe gratineerschotel met een derde van de boter, strooi er wat kaas bij en leg daar de selderie op. Kook het stoofnat in en voeg dan de resterende boter toe. Giet deze saus over de schotel uit. Strooi de resterende kaas over de schotel. Zet de schotel in een op 200 graden voorverwarmde oven. Na tien minuten is je schotel klaar.

  • Wat heb ik je gezegd? Simpeler is nauwelijks mogelijk…
  • Ik geef toe dat het “Oude School” is, zulke hoeveelheid boter op een kleine schotel. ( Die Prosper is er anders toch mooi oud mee geworden…) Maar je moet het uitproberen, het is zó lekker. De botersaus die overblijft bewaar je in een potje in je koelkast. Prima om de aardappelpuree mee te verrijken.
  • Montagné gaat uit van 500 gram selder voor twee personen. Hij heeft gelijk, het was wat weinig voor ons. Maar ik had gewoonweg niet meer in huis…

© paul

 

Lamsrack met kruidenkorst.

Lamsrack met kruidenkorst
Is het nu vandaag Bleu Mondey??? De maandag na alle feestdagen; de dag waarop iedereen weer moet werken. Het is in ieder geval geen dag om nog eens luxe uit te pakken.
Tsja, hier op Het Ministerie is altijd alles anders; iedereen moet nu aan het werk, maar Paul gaat genieten van zijn pré pensioen; vanaf vandaag werkt hij nog maar één week in de maand! Dat betekent voor ons veel meer vrije weekenden. Het zal een hele nieuwe manier van leven worden… Vandaag dus voor ons nog een klein feestje ná alle feestdagen; een klein dinertje voor twee…

Lamsrack met kruidenkorst, salade van rode boontjes en ruccola, koffie met amandeltaart toe

Verhit wat geklaarde boter in een kleine pan en bak daarin de lamsrack snel rondom bruin

  • Maak een kruidenpasta van
  • 2 sneden oud wit brood (even licht roosteren) en dan in kruimels hakken of rollen,
  • 1 klein bosje platte peterselie
  •  1 plukje tijm, wat rozemarijn
  •  peper, zeezout 1 teentje knoflook, wat citroenrasp.
  •  Alles mooi fijngehakt,
  •  en 50 gram gesmolten boter om er een smeuïg mengsel van te maken.
  • Prak dat alles goed door elkaar tot een mooie  kruidenmassa.

Lamsrack met kruidenkorst

Zorg dat de oven op 200 graden staat
Bedek het vlees rondom met het kruidenmengsel. Leg het lamsrack op een ovenschaal en laat het vlees zo ongeveer 15 tot 20 minuten garen.
Het vlees moet nog mooi rosé van binnen zijn.

Haal het vlees uit de oven en laat het onder folie, zeker 5 minuten rusten. Snijd het dan in mooie plakken.

Kopje espresso toe, mét een restantje van de Galette des Rois

@ ellen.

 

 

Galette des Rois; Driekoningenkoek

Galette des Rois

Het is vandaag Driekoningen, hier in Nederland een wat in de vergetelheid geraakt feest. In Belgie, Frankrijk en Luxemburg wordt het Driekoningenfeest wel gevierd. Men beschouwt de dag daar als de afsluiting van de feestperiode rond Kerstmis. Bij alle patissiers in die landen kun je deze dagen de Galette des Rois kopen; een Driekoningenkoek compleet met een Gouden kroontje en een verstopt ‘boontje’ erin. Degene die het Boontje in zijn of haar stukje gebak aantreft  is dan de hele dag Koning of Koningin. Er zijn al lange verhandelingen geschreven over het gebruik, daarover later meer.

Dat ‘Boontje’ is natuurlijk ook allang geen Boontje meer. Tegenwoordig gebruiken patissiers kleine porceleinen beeldjes om in de driekoningentaart te verwerken. Er is zelfs een patissier die echte diamanten verwerkt in de koeken. Zo’n koek kost ook wel wat natuurlijk…

Vandaag was het bij ons ook een beetje feest; de eerste Carnavals-Pêkskes-naaidag. Goeie reden om dan maar zo’n driekoningentaart te bakken. Maar hoe? Ik kocht al eens zo’n  Galette des Rois in Luxemburg, maar had geen idee hoe je zoiets maakt. Ik heb dus maar zelf iets verzonnen waarvan ik dacht dat het zo goed mogelijk leek op de taart die ik in Luxemburg ooit kocht. Spannend wel. De eerste foto maakte ik vanmiddag na het bakken. Of de inhoud ook geslaagd was bleef nog even geheim tot na het eten. ( de taart was het dessert)
galette des rois
Eerlijk gezegd was ik heel tevreden over mijn versie van… en belangrijker nog… iedereen vond het lekker, behalve Neel, maar die lust geen amandelspijs…

Goed, het recept voor een geïmproviseerde Galette des Rois:

  • 14 plakjes roomboterbladerdeeg
  • 300 gram amandelspijs
  • 4 eieren
  • een flinke scheut Cointreau
  • 1 losgeklopt ei om het deeg mee te bestrijken

Zorg dat de amandelspijs wat lauw is, en dus wat handelbaar. Doe de spijs in een kom en voeg de eieren erbij. Begin langzaam te kloppen op een lage mixerstand. Voer de snelheid langzaam op en klop tot je een mooie egale massa hebt.

Rol het bladerdeeg uit en bekleed een ingevette platte vlaaivorm (doorsnee 28 cm) met de helft van het deeg. Spatel de vulling erin, verstop Het Boontje (ik gebruikte een mooie schoongewassen kiezelsteen) (niet te klein, ik wil de geen gebroken tanden op mijn geweten hebben, naar mijn idee is een flinke steen minder gevaarlijk) en maak een deksel van de andere helft van het deeg. Houd wat kleine stukjes achter om te versieren. Steek wat hartjes, bloemetjes of wat dan ook uit. Druk de randen goed aan. Plak de versiering erop en bestrijk alles met losgeklopt ei. Maak een piepklein gaatje om de stoom te laten ontsnappen. Bak de taart in de voorverwarmde oven op 160 graden. 40 minuten.

Andy trof de kiezel in zijn stukje taart; Hij is de Koning vandaag!

DSC_0018
Nou ja, en met de Pêkskes komt het ook wel goed…
Kopje espresso toe!

@ ellen.

Result

 

De toverhazelaar bloeit…

Een dag na Kerstmis liep ik, laat op de avond, nog even mijn vaste ommetje met hond Max. Een stief kwartiertje duurt die wandeling, het is maar dat baas en hond nog even een frisse neus halen. De bulk aan beweging heeft eerder op de dag plaats gevonden.

In de Gemeentetuin ( een klein park met prachtige oude kastanjes en eiken) staat sinds enige jaren een laantje toverhazelaars. Ik houd ze rond deze tijd goed in de gaten; half januari verschijnen daar de eerste bloemetjes van het jaar, dat is altijd zo, ijs en weder dienende.  

Mogelijk was het een gevolg van het relatief zachte weer, maar één struik was op die decemberdag helemaal in bloem geschoten. De anderen hielden hun knoppen nog strak gesloten. Nog nooit gezien, zo vroeg in het seizoen…

Ik wist uit ervaring dat het weinig zin heeft om bloeiende takken van de toverhazelaar op vaas te zetten, na een paar dagen zijn de boesems verwelkt. Ik sneed dan maar een tak van een van de andere, niet bloeiende toverstruiken, in de hoop dat ik die op bloem kon trekken.

Ik zette die tak op een niet al te warme plaats en vandeweek kwamen de bloemetjes daadwerkelijk uit. Als een sprookje zo mooi…

Ellen verplaatste de bloemen gisteren naar een prominentere plaats in huis. Ze staan nu te pronken in de nis van de boekenkast. En bovenal, hoe is het mogelijk dat zulke kleine bloemetjes zo overdadig kunnen geuren. Het lijkt een beetje op mimosa, maar dan veel minder amandelig.

Voorjaar?! Ik ben er nog helemaal niet aan toe…

© paul

Spaghetti met zalm, lente-ui en rucola

spaghetti met zalm, lenteui en ruccola
We komen allemaal weer in ons ritme van alledag; veel mensen zijn alweer een paar dagen aan het werk. Sommigen, zoals Paul bijvoorbeeld, hebben met Nieuwjaar en/of met Kerstmis gewerkt. Laten we niet vergeten dat er tijdens de feestdagen toch altijd een heleboel mensen aan het werk zijn om voor onze veiligheid en ons welzijn te zorgen…

Maar goed; we gaan over tot de orde van de dag; een heel nieuw jaar om onze goede voornemens in de praktijk te brengen; gezonder leven, meer bewegen, meer aandacht aan je naasten besteden, minder stressen op je werk, even een praatje maken met je bejaarde buurvrouw… Noem het maar op, en spreek het nog maar eens even hardop uit; goede voornemens vervliegen zo snel…

Zo heb ik me onder andere voorgenomen om onze maaltijden beter te plannen; van tevoren een planning maken wanneer we wat eten en me dan niet laten verrassen door ‘onvoorziene omstandigheden’. Ik heb vandaag dus maar eens de maaltijden en boodschappen voor dit hele weekend gepland, én ingekocht! Voor vandaag moest het iets snel-klaar zijn; eerst even naar het verjaardagsfeestje van Sam, daarna spaghetti met zalm,lente-ui en rucola.

  • Voor twee personen
  • stukje gefileerde zalm, in blokjes gesneden
  • 2 lente-uitjes, in dunne ringetjes gesneden
  • 1 theelepeltje bloem
  • wat boter
  • kleine scheutje witte wijn
  • scheutje room
  • handje rucola
  • peper en zout

Zet een pan water met wat zout op voor de spaghetti*). Als het water kookt mag de spaghetti in de pan. Als de spaghetti halverwege de kooktijd is begin je aan de saus; Smoor in een platte pan de lente-uitjes even zachtjes in de boter aan. Voeg er een klein beetje bloem bij en roer goed om. Voeg de witte wijn toe en roer. Voeg er een scheutje room bij en de stukjes zalm. Laat even zachtjes stoven en proef of je er nog peper en zout bij moet.

Giet de spaghetti af en schep ze in een mooie schaal. Giet de zalmsaus erover en schep voorzichtig door. Strooi er wat rucola over en dien snel op.

Kopje espresso toe, en je hebt een snelle, gezonde, smakelijke maaltijd!

@ ellen.

*) ik ga uit van spaghetti met een kooktijd van 11 minuten

Abstract meal…

 

 De hoogtijdagen van het Abstract Expressionisme liggen alweer geruime tijd achter ons. En ach, het is goed zo. Té veel epigonen, té veel charlatans, té makkelijk uitgevallen kladderaars lieten hun bagger achter in de vooronderstelling dat wat Jackson Pollock deed ook voor hen was weggelegd.  

Begrijp me goed, ik heb niks tegen abstract expressionisme als stroming. Het ontstaan was een logisch gevolg van ontwikkelingen in de schilderkunst aan het eind van de negentiende en vooral het begin van de twintigste eeuw. Het was de bevrijding uit het keurslijf van de figuratie. Het ging over een geheel nieuwe probleemstelling in de schilderkunst. Het abstract expressionisme werd een autonome stroming, maar het liet ook dwingend sporen na in alle segmenten van alle andere kunsten; film, literatuur, dans, fotografie, beeldverhaal, ja zelfs toneel en muziek, zij allen profiteerden ervan. En uiteindelijk brak het abstract expressionisme de weg open voor weer heel andere ontwikkelingen, met name in de beeldende kunsten.

Ellen zat wat te spelen met haar nieuwe laptop. Ze raakte intussen handig thuis in het Windows 8 programma. Op enig moment verscheen het beeld zoals het hier boven aan de pagina staat. Het was niet haar bedoeling om een abstract beeld te scheppen, Ellen is geen epigoon… 

Je kijkt ook niet naar een schilderij, je kijkt naar eten…  Rode witlof en proscuitto, overbakken met comtékaas. Een uitstekend gerecht, bij een andere gelegenheid zal Ellen het beschrijven. We aten er kip bij, en aardappelpuree uit de oven. Alles bij elkaar was daar weinig abstracts aan…

Laten we het erop houden dat het onze ode is aan Robert Motherwell. Aan Mark Rothko, en vooral aan Jackson Pollock.

En laten we het erop houden dat iedereen nou stopt met dat abstract expressionisme. Het is voorbij mensen, het is écht voorbij…

© paul

 

 

Oude prent…

Bij eerdere gelegenheid schreef ik:

Neel is al jaren onze steun en toeverlaat, daar waar het gaat over het verbeelden van bijzondere gebeurtenissen in onze kring. De menukaarten voor onze Kerstdiners, de geboorte van een mensje, het jubileum van de veertig-, vijftig- of zestigjarigen. Neel levert een kaart. (Het is haar vak, ze kan het goed, ze doet het graag…)

Dit maal viel mij de eer te beurt onderwerp te zijn van haar kunnen. Ik had een verjaardag te vieren.

Neel houdt me middels deze prent een spiegel voor. Eindelijk zie ik mezelf als de oude heer die ik volgens mijn kalenderleeftijd dien te zijn.

De foto is genomen op het Engelse platteland. In het Graafschap Midsomer. We schrijven begin augustus van het jaar 1914. Op het Continent is een dag of twee geleden een gewapend conflict uitgebroken. Een gewapend conflict dat later de naam zal krijgen van Wereldoorlog Een.

Maar dat wisten we toen nog niet…

© paul

 

Parmezaanse aubergines

DSC_0021

Alweer twee januari vandaag; we gaan na al het feesten gewoon weer over tot de orde van de dag; er moet hoognodig opgeruimd worden, de ramen moeten gelapt, de koelkast schoongemaakt en och, het vuurwerk van de buurtbewoners ruimen we dan ook maar even op! Er moet ook nodig weer gewoon gekookt worden; liefst wat minder overdadig dan de afgelopen week. Goed om ook maar eens een dagje zonder vlees te eten; Parmezaanse aubergines. Het recept is voor vier personen. Geef er wat knapperig brood bij, of korte pasta, of rijst. Voor de liefhebbers een groene salade.

  • 2 aubergines, in dunnen plakken gesneden
  • plantaardige olie, ongeveer vier cm olie in de pan gieten
  • bloem
  • 1 1/2 literblik gepelde tomatenstukjes
  • 1 eetlepel olijfolie
  • wat geplette knoflook
  • peper en zout
  • 1 flinke koffielepel Biber ( paprikapasta, verkrijgbaar in Turkse winkels)
  • buffelmozzarella, 125 gram uitgelekt gewicht
  • verse basilicum
  • 75 gram vers geraspte Parmezaanse kaas

Wentel de plakken aubergine door de bloem en frituur ze in de hete olie lichtbruin. Laat ze uitlekken op keukenpapier. Frituur een paar plakken per keer.  Maak een tomatensaus door de olijfolie even te verhitten en daarin de knoflook, de paprikapasta en de tomaten te smoren. Kook dit in tot  je een mooie ingedikte tomatensaus hebt. Snijd de mozzarella in hele dunne plakjes.

Verwarm de oven voor op 200 graden.

DSC_0015

Bedek de bodem van een ingevette ovenschaal met een laagje gefrituurde aubergines, hierop wat tomatensaus en een paar plakjes mozzarella. Strooi er wat Parmezaanse kaas over. Dan weer een laagje aubergines, tomatensaus, enzovoorts.

DSC_0016

Beleg de laatste laag met aubergines en bestrooi rijkelijk met Parmezaanse kaas. Laat het gerecht minuten in een voorverwarmde oven garen.

Kopje espresso toe!

@ ellen.