De hoogtijdagen van het Abstract Expressionisme liggen alweer geruime tijd achter ons. En ach, het is goed zo. Té veel epigonen, té veel charlatans, té makkelijk uitgevallen kladderaars lieten hun bagger achter in de vooronderstelling dat wat Jackson Pollock deed ook voor hen was weggelegd.  

Begrijp me goed, ik heb niks tegen abstract expressionisme als stroming. Het ontstaan was een logisch gevolg van ontwikkelingen in de schilderkunst aan het eind van de negentiende en vooral het begin van de twintigste eeuw. Het was de bevrijding uit het keurslijf van de figuratie. Het ging over een geheel nieuwe probleemstelling in de schilderkunst. Het abstract expressionisme werd een autonome stroming, maar het liet ook dwingend sporen na in alle segmenten van alle andere kunsten; film, literatuur, dans, fotografie, beeldverhaal, ja zelfs toneel en muziek, zij allen profiteerden ervan. En uiteindelijk brak het abstract expressionisme de weg open voor weer heel andere ontwikkelingen, met name in de beeldende kunsten.

Ellen zat wat te spelen met haar nieuwe laptop. Ze raakte intussen handig thuis in het Windows 8 programma. Op enig moment verscheen het beeld zoals het hier boven aan de pagina staat. Het was niet haar bedoeling om een abstract beeld te scheppen, Ellen is geen epigoon… 

Je kijkt ook niet naar een schilderij, je kijkt naar eten…  Rode witlof en proscuitto, overbakken met comtékaas. Een uitstekend gerecht, bij een andere gelegenheid zal Ellen het beschrijven. We aten er kip bij, en aardappelpuree uit de oven. Alles bij elkaar was daar weinig abstracts aan…

Laten we het erop houden dat het onze ode is aan Robert Motherwell. Aan Mark Rothko, en vooral aan Jackson Pollock.

En laten we het erop houden dat iedereen nou stopt met dat abstract expressionisme. Het is voorbij mensen, het is écht voorbij…

© paul

Share on Facebook

Post on X

Follow us

Save