Een dag na Kerstmis liep ik, laat op de avond, nog even mijn vaste ommetje met hond Max. Een stief kwartiertje duurt die wandeling, het is maar dat baas en hond nog even een frisse neus halen. De bulk aan beweging heeft eerder op de dag plaats gevonden.
In de Gemeentetuin ( een klein park met prachtige oude kastanjes en eiken) staat sinds enige jaren een laantje toverhazelaars. Ik houd ze rond deze tijd goed in de gaten; half januari verschijnen daar de eerste bloemetjes van het jaar, dat is altijd zo, ijs en weder dienende.
Mogelijk was het een gevolg van het relatief zachte weer, maar één struik was op die decemberdag helemaal in bloem geschoten. De anderen hielden hun knoppen nog strak gesloten. Nog nooit gezien, zo vroeg in het seizoen…
Ik wist uit ervaring dat het weinig zin heeft om bloeiende takken van de toverhazelaar op vaas te zetten, na een paar dagen zijn de boesems verwelkt. Ik sneed dan maar een tak van een van de andere, niet bloeiende toverstruiken, in de hoop dat ik die op bloem kon trekken.
Ik zette die tak op een niet al te warme plaats en vandeweek kwamen de bloemetjes daadwerkelijk uit. Als een sprookje zo mooi…
Ellen verplaatste de bloemen gisteren naar een prominentere plaats in huis. Ze staan nu te pronken in de nis van de boekenkast. En bovenal, hoe is het mogelijk dat zulke kleine bloemetjes zo overdadig kunnen geuren. Het lijkt een beetje op mimosa, maar dan veel minder amandelig.
Voorjaar?! Ik ben er nog helemaal niet aan toe…
© paul
Dat klopt aan voorjaar zijn we nog niet toe alhoewel mijn vogels beginnen ook al hun partner uit te zoeken voor het komende broedseizoen.
Laten we eerst maar carnaval vieren en dan mag het voorjaar echt beginnen.