Tongschar…

 Melktong, Schotse schol, steenschol, steenschar. Slechts een paar locale namen voor deze heerlijke vis. Vertaal je de Franse en Engelse benaming dan heet-ie citroentong, maar de “gewone” Nederlandse naam is tongschar. Om het nog wat ingewikkelder te maken: er bestaat ook schartong, maar dat is een heel andere vis. Voor alle duidelijkheid: tongschar is een schar (Pleuronectidae Microstomus kitt) die zo ongeveer alle kwaliteiten van de tong in zich heeft. Hij is bijna zo lekker, en laat zich net zo gemakkelijk en veelzijdig verwerken en consumeren. De vis wordt op de markt volop aangeboden, hij is alleen een stuk goedkoper dan tong. Doorgaans is hij schoon gemaakt en ontveld, en dat laatste is wel zo handig. Alle bereidingswijzen voor tong zijn van toepassing op tongschar. De vis komt voor in de kustwateren aan onze kant van de Atlantische oceaan, van Noorwegen tot halfweg Afrika en ook in de Middellandse zee.

© paul

Tongschar “en papilotte”…

 Vanavond hebben we tongschar uit de oven gegeten. In deftige taal “en papillote”. Alluminiumfolie dubbel vouwen en bestrijken met boter. Maak een bedje van verse groene kruiden: pepeterselie, selderij en thijm, een klontje boter erop en dan de vis. Kruiden met peper en zout, een klontje boter en een schijfje citroen. Dan de folie dichtvouwen (luchtdicht!). De pakketjes 15 minuten in een voorverwarmde laten garen. Dien de vis op in de folie. Wij aten er spinazie bij en gekookte aardappelen. Een glas Riesling uit de Elzas. Toetje was bijzonder, druiven uit de tuin van Ryan en Jeanne op whisky. En natuurlijk espresso!

© ellen

 

1999, ook niet alles?..

 

Soms is het een heel gedoe om foto’s te maken als je honger hebt. Lukt niet altijd, het stoomt en dampt nog teveel, de kleur is niet goed, er zit een vlek op de placemats, of het bestek ligt scheef!!! Wat we er toch allemaal voor over moeten hebben! En dan ook nog de discussies over welke foto het uiteindelijk gaat worden. Dat is niet niks. Dat had ik niet voorzien toen ik begon met dit weblog. Maar al met al, hebben ik en ook Paul en de jongste bediende, en gelukkig nog veel meer mensen, er steeds meer plezier in. Ik heb zojuist nog eens terug gelezen in de schriftjes van 1999. Er gaat een wereld van herinneringen open; 8 december 1999 schreef ik: “Geen inspiratie. Chinees gehaald. Smaakte vandaag wel bijzonder vies. Bah.”

© ellen

Stoofpot van speklappen…

Restjesdag vandaag. Speklappen van de beste soort. Twee sjalotjes, een pijpuitje en een grote ui. Twee grote vleestomaten, stukje wortel. Drie tenen knoflook. Gedroogde paddestoelen, oregano, tijm en gedroogde pepertjes. Scheutje rode wijn.Twee eetlepels milde paprikapoeder (edelsüss) en het restant van de münster-saus van eergisteren. Met zout op smaak gebracht. Daarbij een groenteschotel van doperwten en artisjokkenhartjes, tomaat, knoflook en een paar stukjes panchetta. Rotelle erbij, (kleine pastarondjes, nemen veel saus op). Kaas en espresso toe.

© ellen

Waterkonijn…

 

Vanochtend een Waterkonijn (Ondatra zibethicus) gezien. Het zat aan de oever van de Aa, half in het water, ter hoogte van de Pandelaarse kampen. Aangezien hond Max wel erg na in de buurt kwam, zwom het beest onder water naar de overkant. Daar ging het rustig verder met wat waterkonijnen zoal doen, namelijk pels verzorgen. Mooi dier… In België wordt het nog steeds gegeten, hier alleen maar vermoord.

© paul

 

Bijna Bolognese…

Vanavond aten we een eenvoudige spaghettischotel. Ik gebruikte 250 gram goed gehakt uit Heusden, knoflook en een ui. Ui laten uitzweten, knoflook erbij en dan het gehakt. Kleurt het gehakt bruin dan is het tijd voor de tomaten. (Lach niet, tomaten uit blik, ik schrijf er binnenkort wel over.) Alles mooi laten garen en dan een kneepje tomatenpuree uit de tube (tripio-kwaliteit). Peper en zout. Even doorstoven, klaar! Vlak voor het opdienen een paar blaadjes verse basilicum toevoegen. Gekruid heb ik de saus met een mengsel van tijm, oregano en rode pepertjes. Komt uit Italië. We hebben enige jaren terug een zak van Jan en Ans gekregen en die voldoet nog steeds, hoewel de kwaliteit wat af begint te nemen. Vorige week bij de plaatselijke grootgrutter Provelone-kaas gekocht. Die hangt daar in de supermarkt alvast te pronken voor de Feestdagen. Laat maar hangen… Flauw, smaakloos, niet goed. Maar enfin… We hadden hem, dus heb ik hem geraspt. Over de saus is-t-ie nog net te pruimen. Salade erbij, espresso toe. We dronken erbij een eenvoudige maar smakelijke Spaanse rode bij. In de vooravond, bij het beantwoorden van de log-post, vierden we de aanvang van mijn vakantie met een (twee) glazen Crémant de Luxembourg uit de kelders van Poll Fabaire.

© paul

 

Munstersaus voor Anita…

 Op speciaal verzoek het recept van de Munstersaus die we gisteren aten. Er staat op het weblog al een recept, maar ik zie nu dat dat net weer iets anders is. Zo’n recept verandert bij mij nogal eens. Dichten is net als koken: je pleurt maar wat in de pan als je koken kan. Rikus Waskowsky ( Zie log 15 oktober 2005). Op het log dd. 6 november 2005 is de saus wat romiger, en scherper. De saus van gisteren maak je als volgt: Een koffielepel beurre manié, een teentje knoflook ongeveer 125 ml bouillon ongeveer 125 ml room ongeveer 100 gram Munsterkaas (ik heb gisteren Grand Père Fischer gebruikt, die is vrij mild. Het was een kaasje van 125 gram maar we hadden al een stukje opgegeten) Versgemalen zwarte peper en nootmuskaat. Beetje gehakte peterselie.  De beurre maniè in een steelpan smelten.(Voor de liefhebbers een teentje knoflook uit de knijper erbij). De bouillon erbij doen en met een garde goed roeren. Dan de room erbij, goed roeren en als dit een mooie gladde massa is de kaas in kleine stukjes toevoegen. Op nog meer smaak brengen met peper en geraspte nootmuskaat. Een beetje gehakte peterselie is mooi en geeft ook nog wat smaak.  

© ellen

 

Kipfileetje…

 

“VERBODEN MIDDELEN IN KIPFILETS” Zo kopte vanochtend het Eindhovens Dagblad op haar Binnenlandpagina, en ze vervolgt dan:“Kipfilets zijn vaak bewerkt met middelen die niet zijn toegestaan, zoals fosfaten. Een meerderheid van de kipverwerkers, de zogenoemde tumbelaars, plakt tevens ‘misleidende’en onvolledige etiketten op het vlees, maakte de Voedsel en Waren Autoriteit gisteren bekend. Wat er vooral gebeurt is dat de tumbelaars water en eiwitten toevoegen aan het vlees. Water kost niks, en je verkoopt het voor de prijs van vlees. Strikt genomen mag dat, het moet wel op het etiket vermeld staan. Fosfaten toevoegen mag niet. Van de tien onderzochte tumbelbedrijen was er niet één zuiver op de graad (NIET ÉÉN!). De Voedsel en Waren Autoriteit heeft geen processen verbaal uitgedeeld, wel hebben ze diverse vleesbranches op het hart gedrukt wat beter op de tumbelaars te letten. Van dit soort gedoogbeleid wordt het Ministerie nou helemaal simpel. Lekker mals, zeggen de tumbelweeds, dat wordt het vlees van extra water… Ja, zwaarder zullen ze bedoelen! Waterfilet in de pan, boter erbij, filet spettert de pan uit. Is het spetteren voorbij, blijkt je filet voor minstens één derde gekrompen, want water verdampt. En dat water heb jij betaald met klinkende euro. En nu het Ministerie toch op haar praatstoel zit: Koop géén filets. Er zit belabberd weinig smaak aan. Juist bot en een beetje vet maken het vlees smakelijk, en die ontbreken nu juist aan de filet. Koop een goede kip, en snijdt de filets zelf, als je die dan toch persé wilt hebben. Je houdt de billen over om te grillen, en het karkas voor de soep. Het plaatje komt van internet, en de context is niet te achterhalen, maar we hebben in onze collectie iets dergelijks. Dat is een collectieve reclameboodschap van de Luxemburgse pluimveehouders.

© paul

Varkensvlees met Munstersaus…

 Vandaag een extra dagje vrij gehad, de uren moeten op voor het nieuwe jaar! Echte luxe. Tijd genoeg om te bedenken wat we nu weer eens zullen eten… Maar weer veel tijd versnot met huishoudelijke bezigheden, dat moet soms ook. Toch heel lekker gegeten. Varkensvlees; schoudercarbonaden met Munstersaus en daarbij gestoofde andijvie met spekjes en tomaat. Voor mij ook Elzasser Späzle (een soort dikke eiernoedels). Espresso toe, met een stukje chocoladeletter.

© ellen