In ons dorp staat het Boerenbondsmuseum. Altijd een bezoekje waard. Het hele jaar door vinden er allelei evenementen plaats, vandaag is het slachtfeest. November is de Slachtmaand. Het feest wordt al enkele jaren in, en rond het museum gevierd, maar ik was er nog nooit geweest. Vandaag dus met de camera op pad. Onze dochter kwam wat later. De dag begon al vroeg, ik wilde zien hoe het varken “op de leer gehangen werd”. Dat is nog een heel karwei. Zo’n beest weegt ongeveer 150 kilo. De slager hangt, samen met de vrijwilligers van het museum, de varkens op een brede ladder, of een leer, zoals ze hier zeggen. Er waren 6 varkens. Het vlees wordt in stukken verkocht. Ook wordt er ter plekke worst en gehakt van gemaakt. De wethouder van onze gemeente maakt de worst en versjouwt af en toe een half varken. De eerste bezoekers komen nu ook. De koffie is klaar en de pannenkoeken met spek verspreiden een heerlijke lucht. Hendrikje lust wel een pannenkoek met spek als ontbijt. We kopen een tong met keelstuk, zult, balkenbrij, en een stuk spek om te koken. In het museum drinken we koffie, en ontkomen er niet aan om “lotjes” te kopen. Het is inmiddels druk en heel gezellig binnen. Er is echte erwtensoep, bonensoep en koffie met vlaai. Een borreltje hoort natuurlijk ook bij de slacht! Wie nog even wil kijken moet zich haasten, het feest duurt nog tot 17.00 uur.
© ellen
Luxemburg. Het principe is simpel. Je laat fruit vergisten, het wordt als het ware wijn. Die wijn verstook je dan in een alcoholketel en je houdt eau de vie over. De finesse zit ‘m in het verfijnen, de foezels uit het stooksel halen, de aromaten optimaliseren en het op de juiste manier laten rijpen. Eau de vie wordt meestal aangeboden met een sterkte van 45% alcohol. Zoals gezegd, in Luxemburg zijn nog 39 stokers actief. Dat wil zeggen: officieel, door de Staat erkend, gecontroleerd en van een nationaal keurmerk voorzien. Uit eigen ervaring weet ik dat er her en der nog thuis wordt gestookt, en lang niet beroerd. Op allerlei plaatsen, in weilanden, langs de openbare weg, in plantsoenen, staan fruitbomen. Kinderen verdienen een zakcent met het rapen van het valfruit. Die onooglijke vruchtjes worden dan door de stoker getransformeerd tot de heerlijkste drank. Ook graan wordt gebruikt als grondstof, zelfs het geheel vergeten spelt. Na buitenlands verblijf behoort het tot onze traditie één of meer flessen in te slaan. Ellen houdt van Poire Williams, ik ben dol op Mirabelle. Dit keer kocht ik een fles Eau de vie de Prunelle, sleedoorn dus. Wilde sleedoorn. De fles is leeg, iedereen wilde wel even proeven en oordeelde lovend. Ik zal nog vaak “Sleedoornjenever” kopen!
