Soms zit het mee, soms zit het tegen… Vandaag was zo’n dag…

Na een gezellige boodschappenochtend met Ans en Hijn in onze favoriete Supermarché bedachten we dat we toch wel even over Orval terug konden rijden… een doosje bier kopen , een boterhammetje met Orvalkaas eten… het zonnetje scheen, we waren helemaal gelukkig. Stop in Orval, bezoek aan de abdij, doosje bier… mooi zonnetje… Alles leek perfect, tot we de auto starten… niet dus.

Ik zal je hier, beste lezer, alle technische trubbels besparen, de auto startte niet meer en met hulp van de ANWB kwam er al heel snel een Belgische hulpdienst die ons in een hels tempo naar een garage in een nabij liggend gehucht kon loodsen; de dynamo bleek kapot. Shit.  Hoe komen we ooit weer thuis in ons mooie kleine plaatsje in Luxemburg; want telefoon vergeten ( en dus alle adresen en telefoonnummers even kwijt)… Gelukkig had Ans haar mobiel nog wel bij zich en konden via zus Neel en Facebook enzovoorts, enzovoorts, toch de beheerder van de camping bereiken. Heel lief dat Joop en Wilma hun vrije dag opofferden om ons op te halen daar ergens in dat gehucht in de Gaume.

Nou ja, eenmaal thuis was het tijd voor een borreltje, een goed glas wijn en met vereende krachten toch ook nog een mooie maaltijd; kleine kippetjes, gevuld met gehakt en een stoofpotje van aardappeltjes met verse artisjokken

Geen slecht maal na een pechdag… Maar ook geen espresso, te laat… Gewoon een borreltje toe vandaag!

Dit gaat een forse bom in ons vakantiebudget slaan. Maar morgen is de auto weer tiptop. Ach we zien wel. Prima service van de Belgische ANWB en de garage; shit happens!

© ellen.

Enfin, Ellen d’r Face-bookvolgers hadden het al mee gekregen. We zijn er even niet. Andy en het Kind waken angstvallig over huis, haard en hof; wij houden domicilie  in den vreemde. Nou ja, in de vreemde…

Vanmiddag hadden we niks te doen. Ans en Hijn zouden langs komen, maar dat was voor later op de dag. We deden dus maar wat we vaak doen op zondag, we bezochten de Gaume. Ons was hoge Cultuur (met een grote K dus) beloofd, we vonden, ongevraagd evenwel, drie vlooienmarkten. Ook leuk…

We zagen er prachtige zaken: Anisettekannetjes, Orvalglazen, bakblikken en patévormen. Mooie dingen, maar de prijzen waren van dien aard dat we niet eens aan onderhandelen toekwamen.

Die gewoonte in deze contreien om met Drie Koningen een taart te bakken met daarin een boontje of een kleine porseleinen beeltenis is onze lezers al bekend. En dat mensen die kleine beeldjes verzamelen vertelden we ook al eens.

Het duurde even, maar toen we er eenmaal op begonnen te letten zagen we ze overal. Bakken vol, in de meest extreme verschijningsvormen. Mini-koninkjes, kleine duiveltjes, allerhande beestjes, zelfs de moeder gods kwam je veelvuldig tegen.

Mensen stonden vol overtuiging te grabbelen in die bakken. We hebben niet gevraagd wat ze zochten. Was het voor de grap? Was het omwille van de traditie…

Te duur vooral die beeldjes! Misschien voor verzamelaars de moeite waard, maar wij wilden maar één zo’n beeldje voor de taart voor volgend jaar!

© paul

Je wordt door een Franse meneer uitgenodigd op een kaasplank. Hij laat je wat streekproducten proeven en sluit de maaltijd af met een oude Goudse, uit Nederland. Het beste wat er bestaat beweert hij…

Of je strandt ergens in Midden-Frankrijk met je DAF 33. Er blijkt een man in de omgeving die die Eindhovense koekblikken repareert. Hij heeft een loods vol tweedehands onderdelen, écht alles. Citroën, Peugot, Renault, bóf. Moi, c’est DAF! En hij meent het. Hij repareert je autootje voor een habbekrats…

Je ontmoet in de Pfhalz een Duits echtpaar. De mevrouw begint onmiddellijk over voetbal (O god, denk je, alsjeblieft niet…). In onbetwistbaar knappe en technisch waarschijnlijk juiste bewoordingen legt ze je uit dat het Nederlands voetbal uiteindelijk het beste van de wereld is! Ze glundert erbij…

Je zit in een Berggasthof ergens aan de Zwitserse grens en je verheugt je op de plaatselijke specialiteit. De waard echter zet je vol trots een onvervalste Belgische Oude Orval voor. Dat moet de Herrschaften toch plezieren zie je hem denken…

Je zit in Luxemburg (het land van stevige koek en prachtig gebak) en iemand vraagt je of je trek hebt in een Zeeuwse bolus. Je bent de laatste die tegen vreemde etenswaar nee zegt, dus zeg je ja. Je weet echter in het geheel niet waar het om gaat. Nooit gehoord van Zeeuwse bolus, is dat Nederlands? De gulle gever kan zich géén betere lunch voorstellen…

Je zit nog steeds in Luxemburg, maar nu aan de boorden van een riviertje. Je droomt weg bij het gekabbel van een kleine waterval. En dan komen er en goede vijftig badeendjes voorbij gedreven. Je bent te beduust om ze te groeten…

In al dat soort gevallen treedt er een vervreemding op. Je raakt in verlegenheid en je voelt op je Hollandse klompen aan dat het niet helemaal klopt. Vreemd, vreemd, vreemd…

We zijn weer thuis; het huis is té groot, de tuin is een oerwoud en internet doet het gewoon! Als dat geen vervreemding oplevert… Er moet nog een hoop etenswaar beschreven worden, maar dat kan nu weer. Blijf lezen lezer…