Je wordt door een Franse meneer uitgenodigd op een kaasplank. Hij laat je wat streekproducten proeven en sluit de maaltijd af met een oude Goudse, uit Nederland. Het beste wat er bestaat beweert hij…
Of je strandt ergens in Midden-Frankrijk met je DAF 33. Er blijkt een man in de omgeving die die Eindhovense koekblikken repareert. Hij heeft een loods vol tweedehands onderdelen, écht alles. Citroën, Peugot, Renault, bóf. Moi, c’est DAF! En hij meent het. Hij repareert je autootje voor een habbekrats…
Je ontmoet in de Pfhalz een Duits echtpaar. De mevrouw begint onmiddellijk over voetbal (O god, denk je, alsjeblieft niet…). In onbetwistbaar knappe en technisch waarschijnlijk juiste bewoordingen legt ze je uit dat het Nederlands voetbal uiteindelijk het beste van de wereld is! Ze glundert erbij…
Je zit in een Berggasthof ergens aan de Zwitserse grens en je verheugt je op de plaatselijke specialiteit. De waard echter zet je vol trots een onvervalste Belgische Oude Orval voor. Dat moet de Herrschaften toch plezieren zie je hem denken…
Je zit in Luxemburg (het land van stevige koek en prachtig gebak) en iemand vraagt je of je trek hebt in een Zeeuwse bolus. Je bent de laatste die tegen vreemde etenswaar nee zegt, dus zeg je ja. Je weet echter in het geheel niet waar het om gaat. Nooit gehoord van Zeeuwse bolus, is dat Nederlands? De gulle gever kan zich géén betere lunch voorstellen…
Je zit nog steeds in Luxemburg, maar nu aan de boorden van een riviertje. Je droomt weg bij het gekabbel van een kleine waterval. En dan komen er en goede vijftig badeendjes voorbij gedreven. Je bent te beduust om ze te groeten…
In al dat soort gevallen treedt er een vervreemding op. Je raakt in verlegenheid en je voelt op je Hollandse klompen aan dat het niet helemaal klopt. Vreemd, vreemd, vreemd…
We zijn weer thuis; het huis is té groot, de tuin is een oerwoud en internet doet het gewoon! Als dat geen vervreemding oplevert… Er moet nog een hoop etenswaar beschreven worden, maar dat kan nu weer. Blijf lezen lezer…
Tja, DAF. Mijn neef Hans woont daar bij jullie in Gemert en hij heeft samen met zijn zoon Jens als hobby DAF’s. Zie ook:
http://www.kasteelmafvandaf.net63.net/
Zeeuwse bolus, ja die ken ik van mijn tijd uit Terneuzen. Die kun je niet eten zonder daarna je handen te moeten wassen … plakspul.
Die Daf… dat is wel héél lang geleden hoor. Ik heb gehoord dat de laatste eigenaar het autootje helemaal in elkaar gereden heeft…
En hier is het ok skon weer.
We waren op cursus op Cyprus in juli 1989 – exact 25 jaar na de Turkse inval van 1974. 37 graden in de schaduw; zelfs ‘s-avonds bij het diner in de tuin van een chique hotel was het nog behoorlijk afzien. Maar: we kregen wel _spruitjes_ als summum van exclusieve groentes:-)
Prachtige gedachten over “vervreemding”, Paul!
Het is alweer jaren terug dat ik met mijn – toen nog kleine – zoon een vakantie vierde in Zuid-Spanje.
Cakejes had hij daar ontdekt waarvan hij geen genoeg kon krijgen: “Magdalena’s”.
En ach, met vakantie mogen ook kinders wel eens iets ongezond extra’s, dus ik kocht me daar suf aan “Magdalena’s”.
Ook toen al kon ik het niet laten de etiketten met ingredienten en herkomst te bestuderen, en ik moest lachen toen ik las dat deze “Magdalena’s”, uit welke winkel daar dan ook, geproduceerd waren in Zaandam, Nederland. (!!!).
Zelf ben ik geen zoet-liefhebber of bak-fanaat, maar thuisgekomen bakte ik die zo simpele Magdalena’s voor hem . Met veel mooiere en zuiverder ingredienten, en daardoor volgens mij ook nog eens beter van smaak.
Maar nee, die waren het niet voor hem. Hij verlangde naar die laffe uit de Spaanse kruidenier-winkeltjes en supermarktjes.
Op het verlanglijstje voor zijn 7e verjaardag stond met stip bovenaan: “Magdalena’s uit Spanje”, en pas daarna kwamen al die wensen die 300 x zoveel kostten.
Ik vond ze bij de Lidl, of was het Aldi?.
Ook daar bestudeerde ik natuurlijk het etiket.
Wat bleek?
Die “Magdalena’s” waren geproduceerd in Spanje, Almería.
Ik stond paf, en barstte uit in een onbedaarlijk lachen, want in gedachten zag ik al die vrachtwagens vol met Magdalena’s van Zaandam naar Spanje rijden om daar verkocht te worden, en al die andere van Almería naar Nederland om hier verkocht te worden. Die chauffeurs moeten ook genoten hebben als zij elkaar ergens halverwege onmoetten: “Hoi! ik rijd mijn Magdalena’s naar jouw land, en: Ola! ik ga met de mijne naar jouw landje. Ja natuurlijk joh, ‘t is een beetje bezigheidstherapie, maar wat maakt het uit als we er allemaal aan verdienen…”
Nou ja, ook toen al dus, leerde ik weer waar al die Europese subsidies heengaan…Welk een nodeloze flauwekul!
En vervreemding inderdaad.
Groet, sanne.