Dit is een stukje over Hond Jaros. Niet over eten en drinken dus. Ik beschrijf een en ander wat uitgebreid, ik heb die meiden van het asiel beloofd hen een beetje op de hoogte te houden. Houd je niet van honden, scroll dan snel door!
Enfin, Nieta Br. liet ons weten dat ze via Facebook op het spoor van een hond was gekomen. En of dat niks voor ons was… En ja, het beest zag er aardig uit, dus zochten we maar wat extra info.
Van huis uit zwerfhond , ergens in Spanje. Mee naar Nederland genomen door een jong stel. Toen dan de relatie van het stel op de klippen liep, was het ook uit met de relatie met de hond. Hond werd geschonken aan het asiel. Het beest had daarna een aantal bazen, steeds was er wel een reden om hem terug te brengen naar het asiel. (Kon niet mee op hotelvakantie, gedroeg zich in de auto niet zoals men wenste enz…) De hond zou erg schrikachtig zijn, goed met dieren, minder met mensen. Géén angstbijter! En zo waren er nog een aantal bedenkingen.
We ontmoetten hem op de speelweide van Dierenopvangcentrum ‘t Noordbroek in Almelo. En ja, het beest was schrikachtig. Maar toch niet zo bang dat hij de aangeboden hondenkoekjes voorbij liet schieten. Even later konden we hem aaien. Dat komt goed, dachten wij…
Na enig vijven-en-zessen adopteerden we het beest, werden de papieren in orde gemaakt en kon de terugreis aanvangen. Eenmaal in de auto barstte de hond van de schrik, dat was te verwachten. Ellen wist hem echter gerust te stellen en een goede tien kilometer verder viel hij in slaap.
Ter hoogte van Arnhem kotste hij de snoepjes uit die hij bij onze kennismaking had verorberd, draaide zich om en sliep verder. Bij het binnenrijden van Brabant kreeg hij een nieuwe naam toebedeeld. De hond maakte het geloof ik niks uit, ons wél.
Vanaf het moment dat hij in huis kwam stond nieuwsgierigheid op de voorgrond. Alles moest ontdekt worden, besnuffeld, bekeken. Onze vrees over hoe de hond zou reageren op het vele bezoek op het Ministerie was ongegrond.
Komt er volk over de vloer dan houdt Jaros even afstand en vervolgens benadert hij het bezoek zelf. Zitten er vijf mensen aan de keukentafel, de hond gaat er op z’n gemak onder liggen. Ten aanzien van Het Kind heeft Jaros so-wie-so geen enkel voorbehoud.
Aan de lijn gedraagt Jaros zich nagenoeg voorbeeldig en in gezelschap buitenshuis idem dito. We zaten op terras bij de Engelenburght en bij Dientje Wijn, de hond vond het prima. Het bevredigde zijn nieuwsgierigheid en eenmaal uitgekeken stekte hij zich uit en viel in slaap.
Onze tuin is zijn nieuwe speelweide, Berts tuintafel zijn nieuwe klimrek.
Eerder zei ik iets over een zindelijkheidsprobleem. Ook dat is zich progressief aan het oplossen, hoewel er nog aan gewerkt moet worden.
Loslopen in het buitengebied kan pas wanneer we Jaros helemaal onder controle hebben en hij onvoorwaardelijk naar ons en zijn nieuwe naam luistert. Dat gaat tijd kosten.
Die maffe aap met dat lullige petje komt uit de erfenis van Hond Max. Het is intussen Jaros’ trouwste speeltje…
Het gaat helemaal goed komen met Jaros en ons. Dat vindt die hond ook!
© paul
