“Wa zou er in dè kruikske zitte?” “Zou dè te drinke zèn?” “Makte dè nie
ope?”
De Keizer van Monera vraagt wel vaker naar de bekende weg…

We vonden het kruikje in de Chinese Supermarkt aan de Kleine Berg in
Eindhoven. Het bevat anderhalve liter rijstwijn. Om te koken, vermeldt het
etiquet. De wijn is gemaakt van rijst, gist en water, verder geen toevoegingen.
Het goedje is ten minste houdbaar tot midden 2009.
We betaalden er € 6,–
voor.
Het zal pas geopend worden bij de eerst volgende zelf gemaakte Chinese
maaltijd.

Een forse investering voor een onbekende drank?
Ach kom, zeg nou zelf…
Alleen het kruikje al.

© paul

Vandeweek had ik het er al over, hoe aardig het is kadootjes te krijgen. Zeker wanneer dat het gevolg is van de waardering die men heeft voor je web-log. Mijn artikel over Barbera en de vakantieherinneringen van Ellen waren aanleiding voor een belofte. Een belofte die vorige week gestand werd gedaan. Moniek stond aan de deur. Geen tijd om binnen te komen, druk,druk, druk. Ze had een mooie fles Barbera d’Asti bij. “Dank je wel, Moniek,” en weg was ze. Vanavond hebben we de fles geopend.

Rubigo vermeldt het etiket. En Barbera d’Asti staat er, wat verwijst naar de afkomst (Noord Italië) en naar de druif. Het wijnhuis, en mogelijk ook de maker, heet Baldi Pierfranco en houdt domicilie in een van de kleine wijndorpen in de buurt van Asti. Het betreft een geclassificeerde wijn, hij heeft een alcoholpercentage van 13,5% en verder meldt het etiket nog dat het een “Superiore” betreft. Wat dat laatste aangaat weet ik niet of het iets officiëels aanduidt of gewoon gewichtigdoenerij is.

De wijn was van het jaar 2003 en goed op dronk. We lieten hem even luchten na het openen van de fles. De kleur was prachtig, diep, een beetje naar paars neigend. De wijn traande in het glas. “Tuigleer”, rook ik. “Bosvruchten”, zei Ellen. “Cederhout”, vonden we allebei. Veel smaak, zoals dat hoort bij Barbera’s en een mooie lange afdronk. De herinnering aan de betere wijnen die we in Noord Italië proefden drong zich op. Lang geleden dat we zoiets dronken. We aten vanavond een gekochte pizza, op zich niets mis mee hoor. Maar deze wijn was een lamsgebraad waardig geweest.De Barbera van AH haalt het bij lange na niet bij deze Rubigo. Moniek, we moeten het snel eens over die wijn hebben.

© paul

Wanneer is het moment daar om een mooie fles open te trekken?
Tsja, zeg het maar.
De huwelijksdag? Verjaardag, geboorte? Het afsluiten van een gunstige hypotheek, het winnen in de Staatsloterij? Valentijnsdag? (Ach get, nee toch!)
Er lag nog één “speciale” fles in ons keldertje te wachten op een gelegenheid. Het was de aller- allerlaatste fles die ons nog restte van die heerlijke vakantie van afgelopen zomer. Gekocht in de kelders tegenover het Hospice de Beaune in de Bourgogne. Het was een warme, wat sompige dag, toen. Er zat onweer in de lucht.

Er was gisteren geen speciale reden, we moesten alleen een en ander overdenken. Geen belangrijke zaken, maar van die dingen als: hoe delen we onze tijd in tijdens Carnaval? Waar halen we drank en waar de spullen voor de ketels soep? Zijn de pèkskes op tijd klaar? Hebben Ans en Hijn het huis al gekocht?
Enfin lezer, dat soort bijna-alledaagse dingen, die moesten we overdenken.
Toch vonden wij het zo’n dag waarop je een mooie fles ontkurkt…

Bij de stamppot van moes en worst dronken we “maaltijdwijn” uit Portugal; rood, krachtig en altijd in staat heftig en vet te pareren. En toen maakten we die laatste fles open…
Een Pouligny-Montrachet, 2002 Premier Cru Les Caillerets (ik geloof dat ik het zo goed noteer).
Wijn, zo zalvend zacht. Geurend naar pruimen, naar chocolade en een beetje naar leer. En elke slok bleef je nog wel een minuut naproeven. We besloten het Ministerie te sluiten en ons over te geven aan de “geneugten van de buis”. Nou, dat viel tegen: Carnaval in Düsseldorf. Wat een treurig schouwspel. Nee, geef ons maar Kölle!
Gelukkig had ik nog een film liggen: Blue in the face. We hebben er de dag waardig mee afgesloten.

© paul

Misschien herinner je je nog dat artikel op dit web-log over onze expeditie naar kasteel Croy, die uiteindelijk niet door ging. Het is alweer een jaar geleden. De uitspanning aldaar brandde enkele uren vóór ons bezoek uit. Aangezien wij geen ramptoeristen waren stelden we ons bezoek dan maar uit tot een betere gelegenheid. Vandaag was zo’n gelegenheid. Het weer gedroeg zich lenteachtig zacht en de middag had geen enkele verplichting in petto. Ik was hard toe aan een mooi donker bier en dus togen we naar Croy.
Dat viel tegen; de uitspanning was nog onder constructie. Alles was weer aardig hersteld, behalve de buitenkant van de voormalige hoeve, die moest nog worden bezet en afgewekt. Ook in de omgeving konden we niet doen wat we wilden. De marinoschapen en de gerestaureerde schapenboet waren niet te bereiken. En van de hopplantage was alleen het staketsel te zien.
Op de terugweg naar huis overlegden we waar we de zondagmiddag dan zouden doorbrengen. We kwamen er niet uit. Ellen vond het eigenlijk best, zij verlangde naar haar boek (Hammesfahr), maar ik had dit weekend al effectief negen uren gelezen. Zo kon het wel…
Wat verwezen zat ik aan de keukentafel. Altijd viel er volk “op de klep”, waar waren ze nu?
Ik besloot dan maar vertroosting te zoeken in de fles.
Er lag een mooie bubbelwijn in de kelder. Geschonken door de Jongste Bediende. Troostrijk vocht voor een wat duffe zondagmiddag.

Het betrof een fles Crémant d’Alsace 2003 van het wijnhuis Beck uit Dambach-la-Ville. De tiende generatie wijnmakers alweer van dat huis. Het werd gesticht in 1596 en bleef daarna altijd in de familie.
Ter opfrissing van het geheugen: de naam Crémant betekent altijd dat het gaat over iets anders dan bubbeltjeswijn. Crémant mag de wijn alleen heten wanneer hij de kwaliteiten van een Champagne bezit. Champagne mag hij niet heten, omdat hij uit een andere streek dan Champagne komt.

Ik kende al Crémant de Bourgogne en natuurlijk Crémant de Luxemburg. Die laatste komt dan wel niet uit Frankrijk, maar de kwaliteitseisen in Luxemburg doen niet onder voor die in Frankrijk.
Verder is het een goede gewoonte om een Crémant te drinken wanneer je er zin in hebt, en niet om die te bewaren tot Nieuwjaar.
Op Oudejaarsavond eet je oliebollen en andere hapjes. En je drinkt zo eens het een en ander. Het gevolg is dan ook steevast dat tegen de tijd dat de “bubbels” worden open getrokken je gewoon niks meer proeft.
Zonde van de Champagne, zonde van de Crémant.

In Luxemburg, maar ook aan de Duitse Moezel en in Noord Frankrijk is het een goede gewoonte een glas Crémant te drinken in het café. De kastelijn heeft altijd wel wat lekkers onder de kurk, en terecht.

Deze Crémant d’Alsace voldeed wat ons betreft aan de verwachting. Lekker fris, sprankelend, mooi droog met toch een heel onschuldig zoetje op de achtergrond. Het rook een beetje naar limoen. En dan die typische gewaarwording die bij Champagne of Crémant hoort: het drinkt lekker weg, nooit is het zwaar of koppig. Maar na je tweede glas nestelt er zich zo’n rare lichtheid in je hoofd die de hele wereld tot een feestje maakt. Ben ik duidelijk?
Bedankt Jongste Bediende…

© paul

Het is de voorlaatste woensdag van de maand, dus nog iets te vroeg voor een eindoordeel voor de WBW-wijnen van deze maand. Wil je alsnog mee doen dan kun je je reactie kwijt bij het Ministerie.
.Ik kom nog even terug op de wijn van WBW, editie december. Het betrof toen witte wijnen uit Zuid Afrika van het wijngoed Groot Parys in Paarl . Het Ministerie had in de loop van de maand nog wat van die wijn bijbesteld. Als een soort bonus kregen we er een fles Die Tweede Droom Chardonnay bij geleverd. Het betrof een hele mooie wijn, verzekerde ons de importeur. Afgelopen weekend dronken we hem.
Het was een mooie wijn. Hij deed ons denken aan de Bourgognes die we van de zomer dronken in Frankrijk. Fruitig, zacht en vol. (Een typisch smaakje in de afdronk, bijna metalig. Het stoorde me niet echt en de andere proevers hadden er helemaal geen last van.)
Maar waar het om gaat: De Dop.
Onder de capsule verwacht je een kurk, kunststof of natuur, maar een kurk.
Na het verwijderen echter van de capsule bleek er een glazen stopje op de fles te zitten. Dankzij een rubberen ringetje was de wijn toch prima afgesloten. Je kon de glazen stop zo lostrekken en na gebruik van een deel van de inhoud van de fles weer perfect afsluiten. Nooit gezien, dit systeem.
Geen slecht systeem ook, lijkt me, maar waarschijnlijk een stuk duurder dan kurk, en dat betaal je als consument toch mee. Een ander nadeel was dat de flessenhals van de Tweede Droomfles aanmerkelijk afwijkt van wat gangbaar is. Het stopje is op geen andere fles te gebruiken.
Kortom: luxe innovatie, leuk om gezien te hebben, maar geef ons maar een kurk.

© paul

Het is weer de eerste woensdag van de maand en we gaan weer proeven! Goede voornemens om het alcoholgebruik wat te beperken zetten we voor één dagje maar aan de kant; een enkel glas dat zal niet hinderen…
Deze maand zocht Ailko Faber de wijnen uit; twee wijnen uit Zuid-Afrika;

Goat Door 2006, een witte wijn (Chardonnay) in de stijl van de Cote d’Or (Bourgondië), prijs € 7,40
Goats do Roam 2005, een rode wijn in de stijl van de Côte du Rhône, prijs € 8,35

De wijnen worden geproduceerd op de Fairview farm in Paarl.
De wijnmaker is Charles Back II, de kleinzoon van. Het bedrijf heeft een hele lange wijnmakersgeschiedenis. Volgens de boeken maken zij al wijn sinds 1699.

De wijnen van Fairview zijn verkrijgbaar bij slijters en wijnspeciaalzaken die aangesloten zijn bij de Wijnkring.
Meer informatie vind je ook op het log Tastewine van Ailko Faber,
of de bijdragen op

Wij gaan vanavond de witte wijn maar eens proeven, we eten er dan een bescheiden visje bij en misschien een stukje geitenkaas toe? Verslag daarvan later.
.