Wanneer is het moment daar om een mooie fles open te trekken?
Tsja, zeg het maar.
De huwelijksdag? Verjaardag, geboorte? Het afsluiten van een gunstige hypotheek, het winnen in de Staatsloterij? Valentijnsdag? (Ach get, nee toch!)
Er lag nog één “speciale” fles in ons keldertje te wachten op een gelegenheid. Het was de aller- allerlaatste fles die ons nog restte van die heerlijke vakantie van afgelopen zomer. Gekocht in de kelders tegenover het Hospice de Beaune in de Bourgogne. Het was een warme, wat sompige dag, toen. Er zat onweer in de lucht.

Er was gisteren geen speciale reden, we moesten alleen een en ander overdenken. Geen belangrijke zaken, maar van die dingen als: hoe delen we onze tijd in tijdens Carnaval? Waar halen we drank en waar de spullen voor de ketels soep? Zijn de pèkskes op tijd klaar? Hebben Ans en Hijn het huis al gekocht?
Enfin lezer, dat soort bijna-alledaagse dingen, die moesten we overdenken.
Toch vonden wij het zo’n dag waarop je een mooie fles ontkurkt…

Bij de stamppot van moes en worst dronken we “maaltijdwijn” uit Portugal; rood, krachtig en altijd in staat heftig en vet te pareren. En toen maakten we die laatste fles open…
Een Pouligny-Montrachet, 2002 Premier Cru Les Caillerets (ik geloof dat ik het zo goed noteer).
Wijn, zo zalvend zacht. Geurend naar pruimen, naar chocolade en een beetje naar leer. En elke slok bleef je nog wel een minuut naproeven. We besloten het Ministerie te sluiten en ons over te geven aan de “geneugten van de buis”. Nou, dat viel tegen: Carnaval in Düsseldorf. Wat een treurig schouwspel. Nee, geef ons maar Kölle!
Gelukkig had ik nog een film liggen: Blue in the face. We hebben er de dag waardig mee afgesloten.

© paul