Een drukke dag vandaag. Na de prachtige optocht reden we naar Heusden, naar de Sumiran boerderij. We dronken koffie op het erf en ‘buurten’ over varkens, boeren en buitenlui en wat ons zo verder nog bezighoud. In de koelbox ging een kleine, maar mooie voorraad biologisch vlees mee naar huis. Recepten volgen…
De groeten van de varkens, zij hebben het goed!
© ellen.
Dit weekend neem ik plechtig afscheid van mijn “vloeibare” periode. Hoe dat precies zal gaan weet ik nog niet, maar het zal een klein feestje worden. Wat ik wel blijf doen is zorgen dat er elke dag verse bouillon in huis is. Ik heb de afgelopen weken de zegeningen van zelf getrokken soep weer volop in ere hersteld, en dat houd ik zo.
Op basis van de altijd aanwezige bouillon maakte ik allerlei soepen en soepjes, soms wat vreemde, maar meestal lekkere. En tussendoor gebruikte ik de bouillon als hatversterker.
Sinds Twee dagen staat er een pan Chinese bouillon op het gasstel. Die diende als basis voor een heerlijke tomatensoep, en gisteren maakte ik er een gevulde noedelsoep mee. Deze kippenbouillon wordt in heel China gebruikt als basis van talloze gerechten. De bereiding is heel eenvoudig:
Doe vlees en water in de pan en breng het tegen de kook. Schuim dan de vloeistof af. Herhaal dit een aantal keren. Daarna gaat de bouillon op een zo laag mogelijk vuur. De rest van de ingrediënten gaat erbij en de soep mag 2 tot 4 uur trekken. Je kunt tussendoor een keer ontvetten, maar het is eenvoudiger om dat later te doen, na afkoeling. Na de geplande tijd is de soep klaar. Je kunt hem dan nog een aantal keren door kaasdoek zeven om hem helemaal helder te krijgen, maar dat geloof ik wel. En natuurlijk is het basisrecept uit te breiden met dingen als rijstwijn, extra kruiden en specerijen. Maar ik vind het snel te veel worden. De soep verliest dan zijn neutraliteit.
Chinese noedelsoep:
Breng de bouillon aan de kook en doe alle ingrediënten erbij. Laat 3 minuten koken. Schep in een kom en strooi er de verse keriander over. Klaar!
De noedels die ik gebruikte komen uit zo’n klein lullig zakje. Je vindt ze altijd wel ergens in de uithoek van de supermarkt. Op zich bevat zo’n zakje de ingrediënten voor een kant-en-klare noedelsoep. Het kost nog geen euro. Ik gebruikte uiteraard het bijgevoegde smaakzakje niet in mijn eigen soep.
© paul
Eindelijk ‘gewoon’eten, daar waren wij wel aan toe. Niet meer gepureerd, geprakt enzovoorts. Een eenvoudig bordje spaghetti, dat was de wens van de patient. En, ik moet zeggen dat ik me daar helemaal in kon vinden! Puur, eenvoudig, het beste van het beste…En dan gewoon een héél klein beetje… Ik maakte vandaag spaghetti met tomaat, kappertjes, ansjovis, een uitje en wat knoflook:
1 teentje knoflook, fijngehakt 1 kleine ui, fijngesneden 2 rijpe tomaten, in stukjes gesneden. (of een half blikje tomatenstukjes) 1 eetlepel olijfollie 4 ansjovisjes in kleine stukjes gesneden 1 lepel kappertjes verse basilicum, peper.
Bak de ui en knoflook even zachtjes aan in de olijfolie. Voeg de tomaten erbij. Een paar minuutjes laten smoren en de ansjovisjes er bij doen. De saus even wat laten inkoken. Dan mogen de kappertjes erbij. Nog een flinke zwiep uit de pepermolen en klaar. Kook intussen de spaghetti, giet af en voeg de pasta bij de saus. Een eenvoudige pastasaus, maar hoe heeet deze pasta nu eigenlijk? Is dit pasta Puttanesca??? Of heet het misschien ‘pasta alla puttanesca’? Ik hoor het graag beste lezers. Ik weet wel dat wij vanavond bijzonder lekker gegeten hebben! Kopje espresso toe! En later, veel later, (alles met kleine beetjes tegelijk) nog een piepklein stukje Brie de Meau. © ellen
Piet kwam even langs en dropte en-passant deze zwarte baksels. Eierkohlebrötchen uit Essen. Hij kreeg ze als bijspijs in een visrestaurant.
We hadden de dingen nog nooit gezien (Piet overigens ook niet). Piet had de indruk dat het niet zozeer een specialiteit van het restaurant was, maar dat ze algemener voorkomen in Essen en omgeving. Ik heb alles afgezocht, gesurfd op internet, onze Duitse kookboeken uitgeplozen: niks!
De broodjes zouden hun kleur gekregen hebben door toevoeging van de inkt van de pijlstaart- of een andere soort inktvis, zoals dat ook wel gebeurt bij pasta. Aan de smaak merk je niks, dat is gewoon die van brood.
Het is eigenaardig en intrigerend spul. Is er een lezer die meer weet van dit baksel, dat hij of zij ons schrijve.. (Zou het een nieuwigheid zijn die verband houdt met Essen-Ruhr-Kulturhauptstadt?)
© paul
Raapsteeltjes verwerk ik eigenlijk altijd rauw. Gewoon fijnsnijden en door de aardappelpuree mengen en je hebt een heerlijk stamppotje. Dat is op dit moment geen optie. Rauwe groenten mag Paul nog even niet eten. Ik besloot de bijzondere raapsteeltjes dus te smoren.
Een fijngesneden uitje in wat olijfolie even zachtjes aanbakken. De raapsteeltjes goed wassen, fijnsnijden en dan een paar minuten meesmoren. Alles in de keukenmachine pureren en opdienen met wat aardappelpuree. Voor mij een paar lamskarbonaadjes erbij. Zo werd het toch een smakelijk maaltijd.
Deze raapsteeltjes hadden inderdaad een bijzondere smaak; groen, fris, pittig, met een vleugje anijs. Lekker! Bedankt Piet!
Kopje espresso toe!
© ellen.
De experimenten om van vloeibaar en gemalen voedsel tóch iets te maken vorderen gestaag. Het valt al met al niet tegen, hoewel de prutjes snel op elkaar gaan lijken. Intussen kan ik alweer wat meer prikkelende stoffen af, zoals die in uien en knoflook zitten. En dat vergroot ineens het smaakscala met een reuzensprong.
Afgezien van dat zelfgemaakte spul blijkt er zo her en der in de winkels nog wel een en ander te vinden dat bruikbaar is, en dat dan ook nog eens smaak heeft. Zo at ik gisterenavond een miniem stukje roompaté. Met een kwakje grove knoflookpasta (Smokey Al). Ik was er de koning te rijk mee.
Ellen stort zich vanavond weer op de verfijning van de Home-Made-Olvarit, je zult er nog over lezen.
Ik drink intussen weer koffie, met mij gaat alles goed.
© paul
Kook de broccoli. Doe die samen met de kaas en het ei in de keukenmachine en pureer. Voeg onderwijl de bouillon en de olie toe om de zaak smeuig te maken. Schep het mengsel op een bordje en bestuif het met wat cayennepeper.
Ik at er nog 40 gram (kant-en-klare) Filet Americain bij. Een prima maaltijd vond ik, alleen veel te veel. Ik at de maaltijd in twee etappes.
© paul
Wil ik eindelijk weer eens een stukje schrijven op dit weblog, blijkt web-log alle instellingen veranderd te hebben. Gevolg; een hoop geklungel en gepruts. Na veel zoeken heb ik nu een tijdelijke (hoop ik) oplossing gevonden en ziet alles er weer min of meer uit zoals jullie gewend zijn. Ik probeer maar net te doen of het gewoon weer werkt.
De laatste dagen waren hier al behoorlijk rommelig, Paul schreef er al over. Vergeten foto’s te maken van het eten. Vergeten erover te schrijven. Ik ga dus maar een inhaalslag maken voor zover dat nog haalbaar is. Te beginnen met de aubergines die we in Luxemburg aten. Een mooi groentengerrecht, vegetarisch ook nog. Ik maakte ze min of meer naar een recept uit de Zilveren Lepel, maar gaf er toch een eigen draai aan. Wij vonden het buitengewoon smakelijk!
Snijd de aubergines en bestrooi ze met zout. Laat ze zo een half uurtje staan. Spoel ze dan af en dep ze goed droog. Verwarm de olijfolie en bak daarin de aubergineplakken snel aan beide kanten bruin. Haal ze uit de pan en bak nu de ui en knoflook lichtbruin. Voeg de tomaten toe en smoor tot je een mooie tomatensaus hebt. Doe de aubergines er weer bij en smoor tot ze beetgaar zijn.
Klop de eieren los met het citroensap en giet dit over het aubergine/tomaatmengsel. Draai het gas uit en roer heel alles voorzichtig om. Het ei moet net niet gestold zijn maar een mooie dik-vloeibare saus vormen. Bestrooien met verse peterselie en snel opdienen. Geef er mooi knapperig brood bij of serveer de aubergines als bijgerecht bij geroosterd vlees.
© ellen
Het zit zo: vorige week zondag kwamen we even terug van vakantie. Ellen moest een paar daagjes werken, op woensdagavond zouden we weer afreizen naar Luxemburg. Het mocht niet zo zijn.
Op maandag kreeg ik een telefoontje van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Er viel een gaatje in hun operatieschema en ze konden mij inplannen voor twee dagen later, woensdag. Ik stond al geruime tijd op een wachtlijst en het had er steeds naar uit gezien dat ik daar nog wel een tijdje zou staan. Na kort overleg in de huiselijke sfeer besloten Ellen en ik dat we het aanbod van het ziekenhuis moesten accepteren. Op woensdag onderging ik dan ook een operatie aan mijn maag. De dagen ervoor en de dagen erna was ik niet bij machte om wat dan ook te doen, laat staan een web-log bij te houden. En Ellen had er geen zin in. Té druk met werken, dan naar het ziekenhuis jakkeren en daarna alsnog hond, huis en haard onderhouden. En ondertussen zich zorgen maken over haar patiënt…
Intussen ben ik dan weer thuis. De operatie is naar ieders tevredenheid verlopen, het resultaat is als “uit het schoolboek”. Ik voel me intussen al weer een hele Heer, maar dat ben ik beslist nog lang niet!
Culinair valt er nog niet zo heel veel te melden, maar dat komt spoedig weer. Ik breng nu mijn dagen ledig met slappe thee, geraspte appel en geprakte aardbeien. En verder gepureerde broccoli en gemalen spinazie. “Olvarit voor Gevorderden…”
Ach, ik moet niet zeuren. De eerste prakjes die Ellen voor me maakte waren gewoon lekker, zo niet exquiese. Zo pureerde ze gekookte broccoli met een halve aardappel. Dan ging er een scheutje van de beste kippenbouillon bij, een lepeltje olijfolie en een handje geraspte goudse. Het was veel te veel voor mij, maar het ziekenbezoek at met graagte de restanten. Met hun vingers…
Ellen is qua eten en drinken niks tekort gekomen. Ze kan goed voor zichzelf zorgen. Zo at ze tijdens mijn afwezigheid een entrecôte met gebakken aardappeltjes, en ook een keer lam, en een beefachtig stukje van een kalf. En dat alles besproeid met een van de Jubelwijnen uit onze kelder, een Chateau Tour Fonrazade Saint-Emilion 2005. Nee, laat haar maar schuiven… En ze had het ook verdiend, voor al die goede zorgen aan een lastige patiënt.
Enfin, de komende tijd zul je het voornamelijk met mij moeten doen, ik heb per slot alle tijd van de wereld nu. Het recupereren gaat nog wel even duren. Veel kan ik voorlopig niet, maar een stukje tikken moet lukken.
© paul