Het zit zo: vorige week zondag kwamen we even terug van vakantie. Ellen moest een paar daagjes werken, op woensdagavond zouden we weer afreizen naar Luxemburg. Het mocht niet zo zijn.

Op maandag kreeg ik een telefoontje van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Er viel een gaatje in hun operatieschema en ze konden mij inplannen voor twee dagen later, woensdag. Ik stond al geruime tijd op een wachtlijst en het had er steeds naar uit gezien dat ik daar nog wel een tijdje zou staan. Na kort overleg in de huiselijke sfeer besloten Ellen en ik dat we het aanbod van het ziekenhuis moesten accepteren. Op woensdag onderging ik dan ook een operatie aan mijn maag. De dagen ervoor en de dagen erna was ik niet bij machte om wat dan ook te doen, laat staan een web-log bij te houden. En Ellen had er geen zin in. Té druk met werken, dan naar het ziekenhuis jakkeren en daarna alsnog hond, huis en haard onderhouden. En ondertussen zich zorgen maken over haar patiënt…

Intussen ben ik dan weer thuis. De operatie is naar ieders tevredenheid verlopen, het resultaat is als “uit het schoolboek”. Ik voel me intussen al weer een hele Heer, maar dat ben ik beslist nog lang niet!

Culinair valt er nog niet zo heel veel te melden, maar dat komt spoedig weer. Ik breng nu mijn dagen ledig met slappe thee, geraspte appel en geprakte aardbeien. En verder gepureerde broccoli en gemalen spinazie. “Olvarit voor Gevorderden…”

Ach, ik moet niet zeuren. De eerste prakjes die Ellen voor me maakte waren gewoon lekker, zo niet exquiese. Zo pureerde ze gekookte broccoli met een halve aardappel. Dan ging er een scheutje van de beste kippenbouillon bij, een lepeltje olijfolie en een handje geraspte goudse. Het was veel te veel voor mij, maar het ziekenbezoek at met graagte de restanten. Met hun vingers…

Ellen is qua eten en drinken niks tekort gekomen. Ze kan goed voor zichzelf zorgen. Zo at ze tijdens mijn afwezigheid een entrecôte met gebakken aardappeltjes, en ook een keer lam, en een beefachtig stukje van een kalf. En dat alles besproeid met een van de Jubelwijnen uit onze kelder, een Chateau Tour Fonrazade Saint-Emilion 2005. Nee, laat haar maar schuiven… En ze had het ook verdiend, voor al die goede zorgen aan een lastige patiënt.

Enfin, de komende tijd zul je het voornamelijk met mij moeten doen, ik heb per slot alle tijd van de wereld nu. Het recupereren gaat nog wel even duren. Veel kan ik voorlopig niet, maar een stukje tikken moet lukken.

© paul