Aardbeien, ze worden volop aangeboden. Té vroeg, vind ik eigenlijk. Ik heb ze het liefst van het veld, zongerijpt, zacht en heerlijk zoet. En dat gaat nog even duren…

Maar goed, als “tijdelijk maaglijer” heb je het nu eenmaal niet altijd en ook niet helemaal voor het zeggen.

Ellen pureerde kasaardbeien. Verder deed ze er niks mee. Een blaadje mint erbij, dat was alles. Zou het prakje in een kommetje gezeten hebben dan was het een van de vele doorsnee fruithapjes geweest, die ik dezer dagen noodzakelijkerwijze in forse hoeveelheden tot me neem. In deze verpakking werd het een zomers feestje. En het smaakte me meteen stukken beter…

© paul