Zo mooi kunnen aardappeltjes dus zijn…
We aten vanavond deze gebakken aardappeltjes, broccoli met paddenstoelen en Boursinkaas uit de oven en gestoofde halscarbonades van de vrolijke varkens. Een glas eenvoudige witte wijn uit de Loire, aangelengd met water, dronken we erbij. En natuurlijk espresso toe.
© paul
Al bijna traditie. Vorig jaar bakte collega Elma een valentijnshart met roze glazuur. Dit jaar maakte ze er een met chocolade! Een heerlijk kopje koffie erbij, ons geluk kan niet meer op vandaag!
Zojuist komt de concierge ook nog een mooi versierde hyacint brengen, van de directie, voor Valentijnsdag!
© ellen
Meestal betekent “eten van de Afhaalchinees” op dit web-log dat je een fraaie afbeelding van keramiek krijgt voorgeschoteld. Maar niet altijd. Ik liet je in dit kader al eens wonderschoon werk zien van Qi Baisi. Vandaag een andere twintigste eeuwer, de schilder en kalligraaf C.C. Wang.
Geboren is C. C. Wang in de provincie Jiangsu in China in het jaar 1907. Naast een juridische opleiding werd hij geschoold in klassieke Chineese schilderkunst en kalligrafie. Hij koos uiteindelijk voor het beroep van kunstenaar en maakte snel furore in het vooroorlogs China. Vanaf 1940 doceerde hij aan de Academie van Shanghai. Al van voor de Tweede Wereldoorlog stammen zijn contacten met de westerse wereld. Hij verzorgde onder anderen tentoonstellingen in London en werkte mee aan Duitse antropologische publicaties. In 1949 verliet hij China en vestigde zich in de Verenigde Staten. Hij leefde daar tot aan zijn dood in 2003. In de USA verwierf hij grote bekendheid, zijn werk hangt tegenwoordig o.a. in het Metropolitin Museum of Art in New York.
Kunstzinnig maakte Wang een soort ontwikkeling door die een beetje te vergelijken is met die van Picasso of Miro. Evenals deze twee klassiekers was ook Wang traditioneel opgeleid en beheerste het vak tot in de puntjes. Maar al snel begon hij te onderzoeken wat hij met het geleerde kon, anders dan de traditie voorzetten. Toen hij naar de Verenigde Staten kwam sloot zijn werk al naadloos aan bij het Amerikaamse abstrakt expressionisme.
Het is vreemd, ik heb me wel eens bedacht dat de techniek van het kalligraferen zich uitstekend zou kunnen lenen om te gebruiken in hedendaagse schilderkunst. Iemand als Alechinsky doet in feite ook iets dergelijks. Nooit echter heb ik me gerealiseerd dat die ontwikkeling al lang en breed op gang is gekomen in China zelf. Dat is wel erg westers gedacht van mij. Alsof anderhalf miljard Chinezen niet in staat zijn om zoiets zelf te bedenken.
Wat ik zo mooi vind aan het werk van Wang is de altijd aanwezige mix van traditie en modernisme. Je kijkt onmiskenbaar naar oosterse tekens, maar het geheel komt je tegelijk heel vertrouwd voor, heel westers. Verder is Wang de meester van de compositie. Het klopt altijd. Het meeste van zijn werken bestaat uit “over-all” composities. Het hele papier is vol gekrabbeld en niks staat elkaar in de weg. Het is druk en rustig tegelijk.
Enfin…, ik wilde een kort tekstje maken bij een mooi plaatje, het is een epistel geworden bij Grote Kunst. Je mag van mij de tekst vergeten hoor, maar kijk nog even naar de plaatjes. Mazzel toch, dat wij zo nu en dan Afhaalchinees eten.
© paul
Met het verstrijken van de jaren haken steeds meer oude carnavalsvrienden af, ze hebben doorgaans goede reden. En daar is niks mis mee, het is het natuurlijk verloop der dingen. Wij hebben het zelf wel eens zonder carnaval geprobeerd, maar dat was een vergissing. Wij waren er nog niet aan toe.
Gelukkig hebben een aantal van de vrienden een alternatief gevonden in het bereizen van Europa. En ons vergeten doen ze niet. Jan en Ans waren in Barcelona en brachten voor het Ministerie een prachtige zachte worst mee. We gaan er iets lekkers mee maken en dan zal er uitgebreid over worden geschreven.
En zondag, zo tegen de avond, stonden Ans en Alex op de stoep. Ze waren de dag daarvoor terug gekomen van een korte vakantie in London. Ze brachten ons twee voortreffelijke Engelse kazen. We hebben ze meteen gevieren geproefd.
Op de foto rechts ligt een stuk Farmhouse Cheddar. Nou is Chedar misschien wel de meest geproduceerde kaas ter wereld. Hij komt uit Canada, uit de V.S., hij wordt gemaakt in de Skandinavische landen, in Duitsland, Nederland en delen van Azië. Het is dan altijd een flauwe fabriekskaas. Je kunt hem beter laten liggen en kiezen voor onze eigen fabriekskazen, je bent dan beter af.
Maar die Farmhouse Cheddar… Dat is andere koek. Farmhouse Cheddar is een beschermd product. Geproduceerd in een klein, strikt omschreven gedeelte van het Verenigd Koninkrijk, altijd van rauwe melk. Tot twee jaar gerijpt. Hij smaakt niet zoet, niet zuur. Wél notig, pittig, tikje peperig en vol. Deze kaas kan de competie aan met elke grote kaas uit de wereld. Ik was al eens lyrisch geworden van Cheddar, ik schreef er hier over. Maar deze Farmhouse Cheddar wint het van alle Engelse kazen die ik ooit proefde.
Het andere kaasje heet Gorwydd Caerphilly. Het dient een kaasje uit Wales te zijn. Maar het is veelal hetzelfde laken een pak als met de Cheddar. Ook deze kaas wordt op talrijke plaatsen geproduceert en het mag doorgaans niet zoveel om het lijf hebben. Tot aan de Tweede Wereldoorlog werd de kaas volop op de boerderij gemaakt. Na de oorlog kwam de productie van traditionele Caerphilly niet meer op gang. Het werd een goedkope fabriekskaas, snel geproduceerd van gepasteuriseerde melk. Je schijnt hem volop te vinden het Verenigd Koninkrijk. Droog en brokkelig, bleekjes van kleur. Het moest duren tot de jaren negentig van de vorige eeuw voordat er weer een paar boeren in Wales overgingen tot de productie van traditionele Caerphilly. Het is bij een paar boeren gebleven.
Onze Gorwydd is een van die Farmhouse Caerphilly’s. Gemaakt van rauwe koemelk, ruim twee maanden gerijpt. Zacht maar complex van smaak, heelijk grassig geurend met een tikkeltje lemoen. En met een volheid zoals alleen het gebruik van rauwe melk die oplevert. De zuivel heeft een mooie kleur en is droog in het midden en zachter naar de de randen toe. De leerachtige korst doet denken aan Tome de Savoye. Wat een kaasje! De gulle gevers zij dank.
© paul
Het fraai ogend gerechtje van de foto smaakte mogelijk nog beter dan het eruit ziet. Goede gerookte zalm met in boter gesmoorde zeekraal. En het is zo eenvoudig, en zo snel klaar…
Bak zachtjes een uitje in goede boter in de koekenpan. Waneer de ui mooi glazig is geworden kun je de zeekraal toevoegen. Flink wat peper uit de molen is een aanbeveling. Zout hoeft niet, de groente is al ziltig van zichzelf. Het geheel mag een minuut of zeven stoven en kan dan gegeten worden. Een heel knapperige groente, fris en zilt. En dat in combinatie met het zoetige van dat uitje levert een waar feestje op. De groente past bij uitstek bij vis, maar we aten het ook al eens bij gegrild lamsvlees, en dat ging prima.
Verder aten we nog gegrilde entrecôte, bonen met uitgebakken spek. En heerlijke kazen toe. Een prima zondagavondmaal.
Nachtarbeid valt of staat bij eigen ritme en rituelen. Dat geldt voor mij, en dat geldt eigenlijk voor alle nachtwerkers die ik ken. Het zit in de aard van het werk ingebakken.
Rond een uur of half één probeer ik klaar te zijn met het eerste gedeelte van mijn werkzaamheden. Dat lukt meestal wel. Het is ook de tijd dat hoofdwacht Cees zijn warme maaltijd achter de kiezen heeft en zich opmaakt voor het rondje door het instituut. Een prima tijd voor een hartversterker. We hebben er een goede gewoonte van gemaakt om dan samen een kop espresso te drinken. Vers uit het gele potje (erfenis van Ellen), kannetje water erbij (erfenis van Ute). Even de bijzonderheden van de nacht doornemen, en verder bijkletsen. Mooi toch…
Een artikel over mooie kazen zou ik ook nog schrijven. Mijn aantekeningen zitten echter in het boek dat ik eerder in de nacht uitleende aan de hoofdwacht. En die is niet bij machte om een en ander nog tijdig terug te bezorgen. Morgen dan maar.
© paul
Vandaag weer gewoon gewerkt, het is altijd weer even wennen na een paar vakantiedagen. Gewoon vroeg op, zorgen dat er brood en beleg in huis is, tas vullen met de nodige spullen, sleutels zoeken, alvast iets bedenken voor de avondmaaltijd en ga zo maar door…
Gelukkig wisten we al dat we vandaag zin in vis hadden en heb ik vanmorgen een paar rogvleugels uit de diepvries gehaald. Spinazie erbij en een aardappeltje voor mij. Goed te doen na zo’n eerste werkdag.
Rog met bruine boter en kappertjes;
Voor twee personen
1 ui, wat selderij, peterselie, stukje wortel, zout en peper, water. Maak hiervan een court bouillon.
Eén rogvleugel per persoon.
Pocheer de rog in de bouillon ongeveer 15 minuten (afhankelijk van hoe groot de vleugels zijn)
Schep de vis voorzichtig uit de pan, even uit laten lekken, en op de borden schikken.
Laat een flinke klont boter zachtjes smelten en als de rog klaar is snel even bruinen. Schep er een eetlepel kappertjes door en schep de boter met de kappertjes snel over de rog.
Dien meteen op.
Wij aten er spinazie bij, even snel bakken met een uitje, een tomaatje, stukje spek, teentje knoflook.
En voor mij nog een paar gekookte aardappeltjes.
Toe een heerlijk stukje kaas. Paul zal vannacht uitgebreider over de kaas schrijven.
en natuurlijk espresso!
© ellen.
Ik had een paar restjes zelfgemalen kaas over, die moeten snel op anders droogt de kaas uit. Hoe de gemalen kaas in de winkels versgehouden wordt weet ik niet maar er zal wel een hoop conserveringsmiddel aan te pas komen. Ik maal alle kaas altijd zelf, of met een molentje, of gewoon even met de rasp. Veel lekkerder! Maar goed soms maal ik teveel en dan moet dat snel op. Ik besloot vandaag de spruitjes te gratineren met de overgebleven kaas. Ik had wat gemalen Romano en wat Parmezaanse kaas.
Voor twee personen;
400 gram spruitjes
2 handjesvol kaas, verschillende soorten is lekker maar gewoon oude Hollandse is ook prima
een scheutje room
peper en geraspte nootmuskaat
Blancheer de spruitjes 5 minuten in kokend water met wat zout, giet ze af en laat ze even schrikken in koud water. (ze houden dan een mooie groene kleur)
Laat de spruitjes goed uitlekken en schik ze in een ovenschaal.
Bestrooi met peper, nootmuskaat en de kaas. Giet de room erover en zet de schaal 20 minuten in een voorverwarmde oven op 175 graden.
Wij aten er gestoofde biologische schouderkarbonaden bij met wat mosterd en ui en kleine biologische aardappeltjes.
Over deze aardappeltjes schreef ik hier al eens. Ze worden geteeld door één van de buren van de Sumiranboerderij. De naam is Charlotte. Een bijzonder smakelijke aardappel.
En natuurlijk espresso toe.
© ellen.
Het is hier stralend mooi weer, de zon schijnt uitbundig en de eerste lentebloemen steken de kop op. Achter in onze tuin is het al goed toeven, in de zon, uit de wind. Zonde om binnen te zitten!
Helaas moet ik vandaag werken. Ik ben doende de workshop informatievaardigheden van onze mediatheek aan te passen. Ieder jaar in februari / maart wordt voor al onze eerstejaars studenten een workshop informatievaardigheden gegeven.
Dit jaar is de site van de Fontys mediatheken helemaal vernieuwd, dus moet er wel erg veel worden omgeschreven. Op mijn werk is het te druk en te rumoerig om er rustig aan te kunnen werken dus doe ik dat thuis.
Geen vervelend werk, we zijn allemaal best trots op de geheel vernieuwde Fontys Felix site, maar op zo’n mooie lentedag als vandaag wil ik toch ook wel even buiten zijn.
Ik besloot mij keurig aan de werktijden te houden en ben vanmorgen vroeg begonnen. Lunch stipt om half één, buiten!
Een lekker vers volkorenbroodje met een hardgekookt eitje, een plak ham, wat sla en een tomaatje. Klein potje koffie erbij en even genieten van het zonnetje.
Nu weer snel verder.
© ellen.
Zaterdag is hier altijd een drukke dag…dat vraagt om een eenvoudige doch smakelijke maaltijd.
In de oven gegrilde kip is zo één van onze klassiekers voor zo’n dag. Het lijkt allemaal ingewikkeld, maar het is eigenlijk heel simpel; de kip even goed verzorgen, in de oven zetten en af en toe eens kijken hoe het ermee gaat. Intussen kun je je met allerlei andere zaken bezighouden!
Er zijn wel een paar voorwaarden voor het klaarmaken van zo’n kip:
1. Koop altijd een échte kip; biologisch, label rouge, of een ander soort kwaliteitskip.
2. Gebruik goede olie en knoflook
3. Regel de temperatuur zorgvuldig. De griltijd hangt af van het gewicht van de kip én het soort oven of gril die je gebruikt. Reken grofweg voor een biokip ruim 1 uur per kilo.
4. Breng extra knoflookpulp met wat olijfolie op het vel aan, (in de laatste 5 minuten van de griltijd)
Het is bovendien aan te bevelen wat extra smaak aan de kip mee te geven.
Stop in de kip bijvoorbeeld:
1. een flinke tak rozemarijn en,
2. een hele (biologische, schoongeboende citroen of sinaasappel) of
3. wat teentjes knoflook, of
4. een kruidenmengsel van tijm, rozemarijn, verse peterselie, of
5. een flinke pluk verse dragon, of
6. verzin nog maar eens iets….
Het is ook heel lekker om de kip onder de huid te vullen met een extra smaak.
Bijvoorbeeld door direct onder de huid van de borst wat
1. kruidenboter,
2. kleine stukjes spek
3. chorizzo
of een mengsel van dat alles aan te brengen.
Smeer zo’n mooie kip dan rondom licht in met olijfole en zet hem/haar dan in de voorverwarmde oven, op grilstand, op 200 graden.
Ongeveer 30 minuten en breng dan de temperatuur terug tot 140 graden. Laat de kip zo in alle rust verder garen.
Laat de kip ná het grillen zeker 10 minuten rusten voor je het vlees aansnijdt.
Ideale begeleiding voor een gewoon huiselijk etentje is een forse salade met verschillende soorten sla, uit en tomaat. En daarbij een mooi stuk brood of wat gebakken of gegrilde aardappeltjes.
Wij aten vandaag nog een stukje kaas toe.
En natuurlijk espresso!
© ellen.