Verse knoflook…

Posted on August 30, 2007 by Ellen Bouckaert

vakantie juli 2007 030

Ellen opperde gisteravond dat het tijd werd om weer knoflook te gaan bestellen bij Smokey Al. Niet dat we zonder zitten, maar de kwaliteit van de grote bos die we kochten op een marktje in Frankrijk laat enigszins te wensen over. Het smaakt krachtig genoeg, het geurt prima en de tenen zijn van een fors formaat. Maar er zitten veel muffe broeders en zusters in de bundel. En dat moeten we niet hebben. Er zit niets anders op dan de goede exemplaren te verdelen onder vrienden en kennissen en zelf de restanten te verwerken. Ik geef ze nog een maand, dan moet het op zijn.

We betaalden voor deze bos € 7,– . Tja, goedkoop is soms duurkoop.

Schouderkarbonaden met mosterdsaus…

Posted on August 24, 2007 by Ellen Bouckaert

Het valt niet mee zo’n eerste werkweek. Weer vroeg opstaan en meteen zorgen dat ik op tijd bij de bus kom. Vlug, vlug, spullen pakken. Jas vergeten. Echt koud is het nog niet. Paraplu vergeten, het regende niet toen ik vanmorgen vertrok. Maar toen ik uit de bus stapte…verschrikkelijk! Ik was echt helemaal drijfnat. En nu ik mijn haar losmaak na zoveel uur is het nog niet helemaal droog. Gelukkig was het een gezellige, inspirerende werkdag en toen ik naar huis ging scheen het zonnetje zelfs even. Ik begin wel te denken aan winterkost en herfstige maaltijden met zo’n weer.
Iets ertussenin vandaag dan maar; schouderkarbonaden met mosterdsaus.

We kochten in de vakantie nogal wat verschillende soorten mosterd; in Bourgogne natuurlijk een aantal potten mosterd uit Beaune en Dyon, een echte mosterdstreek. In de Allier bezochten we het dorpje Charroux. Charroux is beroemd om haar mosterd. We bezochten de oude mosterdmolen waar nog een deel van de mosterdproductie plaatsvind. Natuurlijk kochten we in het winkeltje bij de molen een paar potjes mosterd en nog wat streekproducten. Over de streekproducten later meer, vandaag gebruikte ik de mosterd uit Charroux.
Deze mosterd wordt gemaakt met azijn uit St Pourcain en het mosterdzaad wordt geweekt in witte of rode wijn uit St Pourcain. Ik gebruikte vandaag de mosterd op basis van witte wijn.

De Schouderkarbonaden inwrijven met wat zout en aan één kant bestrijken met een dikke laag grove mosterd.

Bak het vlees in boter snel lichtbruin, voeg een in ringen gesneden ui toe. Bak de ui even mee en blus dan af met een glas witte wijn. (liefst natuurlijk de witte wijn uit St Pourcain). Voeg een laurierblad toe. Laat het geheel zo ongeveer 30 minuten zachtjes stoven en voeg doe er een bekertje room bij. Laat nog 15 minuten stoven tot de room ingedikt is.
Strooi er wat versgehakte platte peterselie over. Wij aten er in de schil gekookte gekookte aardappelen bij en wat doperwtjes.

Wij dronken er een glas St Pourcain 2005, van het domein Courtinat. Zo werd het toch nog een hele zonnige dag.

@ ellen

De mirabellen van Fons…

Posted on August 23, 2007 by Ellen Bouckaert

We waren op bezoek bij Fons. We kenden hem al sinds een jaar of twintig en ontmoetten hem regelmatig in drankgelegenheden in en rond Septfontaines. Fons was geboortig uit Septfontaines, maar bewoonde alweer sinds een jaar of acht een boerderij in Tuntange. Een prachtig gebouw uit de negentiende eeuw. Met muren van een halve meter dik, met prachtig houten dakbeschot, met massief eikenhouten deuren, beklonken met handgesmede nagels. Een droomhuis. Zeker omdat het vrij hoog gelegen was en je vanaf het terras over een glooiende vallei uitkeek op de beukenwouden van Septfontaines. We verbrachten er enige aangename uren.

Op het erf achter het huis stonden een aantal fruitbomen. Het zag er allemaal prima uit. Opvallend waren de twee mirabellen. De takken hingen, zwaar van het fruit, naar de grond af. Opmerkelijk fruit, dacht ik nog. Je zag het bij ons nauwelijks, terwijl het in Luxemburg, Duitsland en Frankrijk een belangrijke rol speelde in de streekkeukens. Mirabellen werden er verwerkt in taarten, in compotes, in jams, ze stoofden mee met het vlees en er werd voortreffelijke drank van gestookt.

Er worden wel wat mirabellen in Nederland gekweekt, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Ik zie ze nooit ergens aangeboden. En dat is niet écht verwonderlijk. Ze horen hier niet thuis. Ons klimaat is niet het meest geschikte en mirabellen houden niet van zandgrond, en ook niet van klei. Het zijn kalkminnende planten, en kalk hebben we niet zoveel in ons landje. Wel hebben we een mooie naam voor de oersoort: kroosjespruim. Die oersoort komt met de gele vruchtjes, rood bespikkeld. Verder zijn er talloze rassen. De vruchtjes kunnen behalve geel ook rood-paars of blauw-paars zijn.

Nemen mochten we van Fons zoveel we wilden, maar het kwam ons even niet uit. We hebben een paar handenvol geplukt en meteen opgegeten. Heerlijk zacht fruit, mierzoet.

Jambon cru fumé Marque Nationale…

Posted on August 21, 2007 by Ellen Bouckaert

Jambon cru fumé Marque Nationale. Het is een hele mond vol, maar dan heb je ook wat.

Luxemburg is een klein land, maar in het voeren van kwaliteitslabels zijn ze groot. Evenals de andere Europese landen hebben ze er een hele boel. Er zijn er so-wie-so al een stuk of vijf om de biologische herkomst van producten te garanderen. Verder is er het Produit de Terroir, HAFE, Véi vum Séi en nog een en ander. Doel van dit alles is: de opwaardering van traditionele methoden bij de vervaardiging van vlees-, zuivel- en landbouwproducten. De ham op de foto voert het label Marque Nationale. Bij mijn weten het oudste kwaliteitslabel van het Groothertogdom. Het wordt toegekend aan boter, honing, vlees, wijn, bier, spritualiën, graanproducten en azijn.

Het Marque Nationale garandeert een hoge kwaliteit, alsmede een milieu- en diervriendelijke productiemethode. De varkens, die de hammen leveren, hoeven niet uit Luxemburg afkomstig te zijn. Ze moeten wel minimaal honderd dagen in Luxemburg gewoond hebben voordat ze geslacht mogen worden. Op goede voeding en ruime behuizing voor de beesten wordt streng gecontroleerd.

De hammen moeten voldoende vet zijn. Ze dienen na het pekelen minimaal tien maanden te rijpen, maar één jaar is beslist geen uitzondering. Ze worden traditioneel gerookt volgens de koude methode (zonder te garen) op loofbomenhout, en dat is nagenoeg altijd beuken. De hammen krijgen na rijping een kroonzegelbrandmerk en een matalen zegel waarop de datum van pekelen staat. Uiteindelijk krijgen de hammen een blauw-wit-rode manchet met de opdruk Marque Nationale. Het onderstaande keurmerk zie je minder, maar ik had even geen ander plaatje.

De ham is bijzonder lekker. Heel subtiel geparfumeerd door het roken, botermals (smelt op de tong), een tikje notig en wat zoetig op de achtergrond. En geuren dat hij doet…

Men snijdt de ham veel dikker dan bij ons en de schijven zijn altijd van respectabel formaat. Je koopt de ham per plak, zelden per gewicht.

Platte perziken, om te eten! Ofwel actie voor eetbaar fruit!

Posted on August 18, 2007 by Ellen Bouckaert

Ik las vanmorgen in het Eindhovens Dagblad een artikel van Wouter Klootwijk over perziken en ander fruit. Hij schrijft in het artikel dat perziken eigenlijk alleen nog dienen om je huiskamer te versieren; een stilleven op de fruitschaal, goedkoper dan bloemen en ook nog iets langer houdbaar. Eten kun je dit fruit niet. Klootwijk schrijft “Er zijn mensen, zoals ik, die denken dat perziken er zijn om op te eten. Ik heb het weer geprobeerd. Gokken tegen beter weten in. Ik kocht ze bij Albert Heijn en bij Lidl, voor precies dezelfde prijs en ze waren even smerig. Gemiddeld drie om weg te gooien, tegen één die je net eten kunt. Meelperen zijn het in het algemeen, zonder sap.
Het mooist denkbare fruit om te zien, de buitenkant, maar niet te genieten. Er is al een hele generatie opgegroeid die niet weet hoe goddelijk een perzik smaken kan, geen wonder dat veel mensen liever Fruit2day van Hero uit een flesje lurken.
Ik wil helemaal geen fruit van 79 eurocent per pond, ik wil veel meer betalen! Maar dan voor zuidfruit waar ik bijkans bij flauwval van genot.”

Aldus Wouter Klootwijk. En ik ben het er helemaal mee eens. Waarom is er overal in Frankrijk en ook in Luxemburg prima fruit te koop en hier niet? Zijn we te pinnig? Willen we niet genoeg betalen? Of bedenkt AH voor ons dat we er niet meer voor uit willen geven?

Ik wil ook perziken en abrikozen waarbij je flauwvalt van genot! Mijn vader zei vroeger altijd: “Ik wil alleen een peertje waarvan het sap tot mijn elleboog loopt als ik erin bijt!”

De perziken op de foto kocht ik begin deze zomer in luxemburg. Het is een speciale soort, platte perzikken. Ik weet niet hoe de soort heet maar ze waren heerlijk! Het sap liep inderdaad tot mijn elleboog.

Er waren vroeger ook rassen perziken die het in Nederland prima deden. Ik kan me nog herinneren dat ze klein waren maar uitstekend van smaak. Ze werden zelfs geweckt voor de saaie wintermaanden. Deze rassen lijken bijna uitgestorven op een enkele boom na in een grote tuin in limburg of Brabant.
Wouter Klootwijk doet in zijn artikel een oproep aan de fruittelers:
“Nederlandse fruittelers, ik smeek u, maak me gelukkig, teel me zo’n perzik, ik zal u rijk belonen. Voor perziken, speciaal bedoeld om op te eten.”

Ik sluit me aan bij Wouter Klootwijk. Ik wil ook wel meer betalen voor eetbaar, sappig fruit!
Na de actie voor platte peterselie nu ook actie voor sappig fruit?
@ ellen

Lamskarbonaadjes, salade en Bronlaak…

Posted on August 17, 2007 by Ellen Bouckaert

Ons normale kook- en eetpatroon is een beetje in de war. Paul werkt, bij uitzondering twee dagen van 14.00 tot 22.00 uur. Dan moet er dus op andere tijden gegeten worden. Wij zijn dat niet gewend en eten een beetje rommelig hap snap en vooral op rare tijden. Uitkomst biedt in zo’n geval altijd een pan kippensoep. Die heb ik gisteren gemaakt. S’avonds een geïmproviseerde maaltijd voor mijzelf gemaakt, snel klaar eten en toch smakelijk; een paar lamskarbonaadjes gebakken, een nieuwe aardappel erbij en een salade van tomaat en wat eikenbladsla. Heel smakelijk maar er valt weinig over te schrijven, behalve dan dat de tomaten naar tomaat smaakten! Verschrikkelijk dat ik zoiets op moet schrijven, maar het is meestal zo dat ze nergens naar smaken. We kochten de tomaten gisteren bij Bronlaak, een zorggemeenschap voor verstandelijk gehandicapten op antroposofische basis. Zij telen biologisch-dynamische groenten en fruit. De keuze van het aanbod is beperkt, maar ze verkopen produkten die nog echt goed smaken. Ik kocht er gisteren tomaten, lekker in de zon gerijpt, sla, ruccola, citroenbasilicum, aardappelen, champignons en eieren. Voor wie in de buurt woont, zeker de moeite waard om eens wat groenten in te kopen.

Die Echte Salzburger Mozartkugeln…

Posted on August 13, 2007 by Ellen Bouckaert

Het aardige van reizende vrienden is dat je ze een boodschappenlijstje mee kunt geven. Je bedenkt wat er begerenswaardig is in het land van hun bestemming en je wacht vervolgens af wat er terug komt. Altijd spannend, altijd verrassend.

Naast wijn, kaas en spiritaliën bracht Marleen Mozartkugeln mee. Ik had gevraagd om uit te kijken naar de “echte”, maar niet gespecificeerd welke dat dan waren. De “Echte Salzburger Mozartkugeln” van de firma Mirabell zouden de meest authentieke moeten zijn, aldus verzekerde de verkoopster Marleen. Maar dat blijkt niet helemaal het geval te zijn.

Hoe het dan wel zit kan ik zo een-twee-drie niet vertellen. Het gaat me tijd kosten om dat in een degelijk artikel te beschrijven. Ik heb intussen zoveel nieuwe informatie dat mijn artikel van 5 januari 2006 so-wie-so danig aan herziening toe is. Ik ga er vandeweek aan schrijven. Voorts zullen we verderop in de week een proeverij organiseren. Met Ellen, met het Kind en met wie verder maar mee wil doen. (Laat even weten als je geïnteresseerd bent…) Want onze Kugeln mogen dan wel niet de originele zijn, dat feit zegt natuurlijk niks over de smaak.

Linzen uit Puy…

Posted on July 28, 2007 by Ellen Bouckaert

Tijdens onze vakantie bezochten we onder andere het bovenste deel van Auvernge. In alle winkels lagen ze te koop: de linzen uit Puy. Ze zijn wereldberoemd en hebben ook een echte AOC, ofwel Appelation d’ Origine Controlée. Dat wil zeggen dat er allerlei eisen gesteld worden aan manier van telen en het gebruik van bestrijdingsmiddelen. Ook het gebied waar de linzen geteeld worden is strikt afgeperkt. Groene linzen uit Puy zijn gewoon echt lekkerder dan welke ook. Ze worden niet plakkerig, zacht of melig. Ze behouden vorm en stevigheid tijdens het koken en zijn daarom goed in salades te verwerken. Bovendien hebben ze een uitgesproken lekkere, pittige smaak. Natuurlijk namen we een paar pakken van deze superlinzen mee naar huis. Ze zijn overigens hier in Nederland ook wel te koop bij de betere groentenhandel of natuurvoedingswinkels.

Vanavond maakte ik ze als volgt klaar;
voor twee personen:
1 kop linzen (een koffiebeker)
6 koppen water
1 teentje knoflook, geplet en in stukjes gehakt
75 gram ontbijtspek of panchetta in dobbelsteentjes gesneden
klein beetje olijfollie
wat vers gehakte platte peterselie

Smoor de knoflook even in de olijfolie en voeg linzen en water toe.
Laat de linzen zo 30 tot 35 minuten zachtjes koken. Giet eventueel overgebleven water af.
Bak de spekjes in een pan en roer ze door de linzen.
Strooi er wat verse peterselie over.

Je zou er inderdaad je eerstgeborenrecht voor inruilen!

Wij aten er vanavond schouderkarbonaden bij van de Sumiranvarkens. Even gestoofd met een flinke ui, wat witte wijn, bouillon en mosterd uit Beaune.
En een salade van witte kool met wat olijven, een fijngesneden uitje, koreander, een paar tomaten.

Bacalao of gezouten kabeljauw…

Posted on June 8, 2007 by Ellen Bouckaert

In een Portugees restaurant in Luxemburg at ik een paar keer bacalhao, een gerecht op basis van gedroogde kabeljauw. Een lekkere zilte smaak. Zelf had ik deze vis nog nooit klaargemaakt dus dat moest nu maar eens gebeuren. Ik kocht een hele bacalao tijdens ons laatste bezoek in Luxemburg. Paul schreef er hier al over.

De vis is al in stukken gezaagd. Zondag wil ik een Portugees gerecht maken met de bacalao, tomaten en uien. De stukken vis moeten voor gebruik minstens 48 uur in schoon water geweekt worden, dus heb ik vandaag de stukken vis in het water gezet. Het water moet een aantal keren ververst worden.
Als deze temperaturen aanhouden hebben we zondag een mooi zuiders gerecht op tafel staan in een zuiderse atmosfeer!

Frankfürter Grüne Sauce, maar nét anders…

Posted on June 5, 2007 by Ellen Bouckaert

In de volksmond heet het: vraag een willekeurige passant in Frankfurt welke zeven kruiden er in de Grüne Sauce gaan en het antwoord volgt direct en zonder haperen. Pimpernel, kervel, bieslook, peterselie, veldzuring, borage en tuinkers. Zo zit dat.
Ik wilde de saus maken voor bij de asperges. Het zou een uitstekende combinatie moeten opleveren. En dan heb je een probleem. Waar haal je al dat divers kruid vandaan? In Frankfurt biedt men de zeven kruiden aan in één pakketje, maar hier is het behelpen.

Ik ben naar De Wilde Bertram gegaan, de tuin van Flora Meijdam aan de Wijnboomlaan in ons dorp. Flora kweekt daar allerlei vergeten planten en kruiden, alles eetbaar. Ze had niet alles op voorraad, maar deed me uitstekende alternatieven aan de hand, zodat ik toch aan mijn saus kon beginnen.

Het kruidenmengsel bestaat nu dus uit kleine pimpernel, roomse kervel, schapenzuring, witte krodde, bieslook en platte peterselie. De borage was nog niet te oogsten, die ontbreekt dus.
Ik heb bij thuiskomst de kruiden gewassen en gehakt. Het was veels te veel. Ik gebruikte wat ik nodig had en stopte de rest in de vriezer.

Grüne Sauce:
3 hard gekookte eieren
3 eetl. wijnazijn
1 eetlepel milde mosterd
zout en peper
6 eetl. zonnebloemolie
250 gram zure room
2 sjalotjes
de gehakte verse kruiden

Ik drukte het eigeel door een zeef en het wit hakte ik fijn. Vervolgens voegde ik wijnazijn, mosterd, peper, zout en zonnebloemolie bij het eigeel en roerde het tot een saus. Dan de zure room erbij en de sjalotten en het gehakte eiwit. Vervolgens de gehakte kruiden toegevoegd en de saus was klaar. Wel diende hij nog een uur te staan om de smaken goed met elkaar te laten vermengen.

Groene saus gebruik je bij in-de-schil-gekookte-aardappelen, bij gekookt vlees, bij hard gekookte eieren. Wij aten de saus bij asperges.
Het bovenstaand recept is een basis-recept. De mogelijkheden om verder te spelen zijn eindeloos. Hij wordt wel bij vis gedaan en dan kan er extra dille bij. Wil je minder caloriën dan gebruik je yoghurt in de plaats van zure room. Maar ook kun je als smeuïge basis een goede mayonaise gebruiken.
De saus komt eigenlijk uit Italië en heet daar “Salsa Verde”. Italianen gebruiken natuurlijk olijfolie en doen er ook knoflook bij. Verder zijn ze vindingrijk genoeg om eindeloos op het thema verder te fantaseren.

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Category Archives: productinformatie