We waren op bezoek bij Fons. We kenden hem al sinds een jaar of twintig en ontmoetten hem regelmatig in drankgelegenheden in en rond Septfontaines. Fons was geboortig uit Septfontaines, maar bewoonde alweer sinds een jaar of acht een boerderij in Tuntange. Een prachtig gebouw uit de negentiende eeuw. Met muren van een halve meter dik, met prachtig houten dakbeschot, met massief eikenhouten deuren, beklonken met handgesmede nagels. Een droomhuis. Zeker omdat het vrij hoog gelegen was en je vanaf het terras over een glooiende vallei uitkeek op de beukenwouden van Septfontaines. We verbrachten er enige aangename uren.

Op het erf achter het huis stonden een aantal fruitbomen. Het zag er allemaal prima uit. Opvallend waren de twee mirabellen. De takken hingen, zwaar van het fruit, naar de grond af. Opmerkelijk fruit, dacht ik nog. Je zag het bij ons nauwelijks, terwijl het in Luxemburg, Duitsland en Frankrijk een belangrijke rol speelde in de streekkeukens. Mirabellen werden er verwerkt in taarten, in compotes, in jams, ze stoofden mee met het vlees en er werd voortreffelijke drank van gestookt.

Er worden wel wat mirabellen in Nederland gekweekt, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Ik zie ze nooit ergens aangeboden. En dat is niet écht verwonderlijk. Ze horen hier niet thuis. Ons klimaat is niet het meest geschikte en mirabellen houden niet van zandgrond, en ook niet van klei. Het zijn kalkminnende planten, en kalk hebben we niet zoveel in ons landje. Wel hebben we een mooie naam voor de oersoort: kroosjespruim. Die oersoort komt met de gele vruchtjes, rood bespikkeld. Verder zijn er talloze rassen. De vruchtjes kunnen behalve geel ook rood-paars of blauw-paars zijn.

Nemen mochten we van Fons zoveel we wilden, maar het kwam ons even niet uit. We hebben een paar handenvol geplukt en meteen opgegeten. Heerlijk zacht fruit, mierzoet.

© paul