Pinot blanc…

wbw-schoon

Woensdag: Wine Blogging Wednesday . En de hele maand september gaat het over Pinot blanc.

En ach lezer, je hebt hem beslist al wel eens gedronken. Die witte wijn uit de Elzas, uit de Pfalz of van de Moesel. Makkelijke wijn doorgaans, lichtjes geurend naar appeltjes, een klein zoetje op de achtergrond.
Ze noemen hem in Frankrijk Pinot blanc, naar de druif waarvan hij gemaakt is. In Duitsland en Oostenrijk heet-ie Weissbourgonder, Italië bezigt de naam Pinot bianco en in Luxemburg is het dan weer gewoon Pinot blanc.

Op het Ministerie is de Pinot blanc al tijden de vaste begeleider van de asperge en de mossel , hoewel hij het laatste jaar zijn plaats moest delen met de Muscat. Voorts gebruiken we hem bij visschotels, zolang die maar niet te zwaar zijn. Fijn vlees van kalf en kip, hij past er prima bij. vakantie augustus 2006 234

Gaat het om doordrinken, op een feest of een zwoele nazomeravond, dan heb je aan de Pinot blanc goed gezelschap. Sterker nog: ik verkies hem dan boven een Riesling. Aardig is ook dat het een betaalbare wijn is.

Zoals voor alle wijn geldt ook hier dat de plaats waar de druif groeide, de manier waarop de wijnboer zijn wijn maakte en de omstandigheden waaronder je de wijn dronk bepalend zijn voor je oordeel.
In Italië dronken we Pinot bianco op een terras. Verderlicht, nauwelijks smaak, maar o zo verfrissend. We waren dolenthousiast. Waarschijnlijk zou die wijn thuis, aan tafel, nauwelijks door de beugel kunnen.
In Duitsland dan weer, in Wachenheim in de Pfalz, dronken we een Pinot blanc van een kwaliteit die zich kon meten met de beste wijnen van de wereld.Alle eigenschappen van de Pinot blanc, maar dan dieper en fijner. Ook de ambiance speelde daarbij een grote rol. Zestiende eeuws pand, inrichting uit de achttiende eeuw, knapperend houtvuur.
Op een grillfest in Luxemburg werd bij gebrek aan Riesling en Rivaner een Pinot blanc geschonken. Ik vond het geweldig. Maar het gezelschap was dan ook groots en het feest uitbundig.
De omstandigheden bepalen in belangrijke mate het plezier dat je aan wijn beleefd. Dat geldt voor het Ministerie, en het zal jou niet anders gaan.

Het belangrijkste criterium is en blijft echter je smaak. En om erachter te komen hoe het zit zul je zélf moeten proeven, zélf moeten drinken.

Het Ministerie gaat zich de komende dagen bezig houden met de wijnen van deze maand. Je kunt meedoen, kom langs op het Ministerie of schiet zelf even naar de winkel. Ter opfrissing van het geheugen: het gaat deze maand over de volgende wijnen.

Jean Rosen Pinot blanc 2005 (Elzas), te bekomen bij de Plusmarkt voor 4,50 euro.
Michel Schneider Pinot blanc 2004 (Pfalz), en die hebben ze dan weer bij de Mitra, voor ongeveer 3 euro.

© paul

Créme de Cassis…

wijn 019

Buiten meet de thermometer een goede 30 graden, en binnen is het al nauwelijks minder warm. We maakten een ferme ochtendwandeling, de hond en ik. We liepen door de Pandelaarse kampen en via de gerenoveerde zandweg terug naar de Deel. Hond Max houdt het de rest van de dag voor gezien, hij ligt in de gang te slapen. Jan kwam op bezoek en we dronken samen koffie. Daarna moest er nog van alles in de tuin en het eind van het liedje was dat dit artikel het tot laat in de middag zonder tekst moest doen. Terzake nu:

Crème de cassis of Bessenlikeur, ik heb het altijd flauwe kul gevonden. Zelfs de beroemde Champagne-bessen cocktail heb ik altijd als een grapje beschouwd. Het goedje is me te zoet en te chemisch van smaak. Ons verblijf in Bourgondië zou daar geen verandering in brengen, dachten we, ook al is Crème de cassis één van de specialiteiten van het land. Ik had verder ook geen enkele moeite gedaan om iets meer van de Cassiswereld te begrijpen. Tot die ochtend van die wandeling. Dat plastic bekertje met dat rode vocht. Dat goedje, dat zo lekker smaakte bij ons vlees . Dat heerlijk en eerlijk geurde. En dat gemaakt bleek van een mix van jonge witte wijn en uitmuntende Crème de cassis.

Hoe zat het: Crème de cassis wordt op verschillende plaatsen gemaakt in Frankrijk, maar komt hij uit de Bourgogne, dan heet-ie (meestal) Crème de cassis de Dijon. Het betekent dat hij onder bepaalde omstandigheden en met de nodige beperkingen is gemaakt. Het woord Crème voor vruchtenlikeuren betekent in Frankrijk altijd dat het vruchtensap is verkregen door macereren, dat is het op natuurlijke wijze laten trekken van de vruchten (op pure alcolhol, op wijn, op azijn). Dit in tegenstelling tot Nederland en de rest van de wereld, waar een Crème zo kan heten zonder dat er ook maar één vrucht aan te pas is gekomen. Vandaar ook dat de Franse cassis geurt naar bessen. Verder leerden we dat Crème de cassis wordt aangeboden in sterktes van 16 en 20 % alcolhol. De cassis met het alcolholpercentage van 20 % bevat twee maal zoveel bessen als een crème met 16 %, maar slechts een achtste deel meer suiker. Vandaar de rijkere, vollere en fruitigere smaak. Een belangrijk deel van de Crème de cassis wordt nog door kleine producenten gemaakt en je kunt ze overal krijgen.

Traditioneel werd Crème de cassis altijd al met wijn gedronken, niet in de laatste plaats om de slecht wijn van een bepaald jaar toch drinkbaar te maken. Men noemde het gewoon blanc-cassis. De oudburgemeester van Dijon, Félix Kir, heeft in grote mate bijgedragen aan het weer populair maken van dat drankje, kort na de oorlog. Tegenwoordig heet de wijn-cassis mix dan ook Kir. En doe je het met Champagne dan heet het Kir Royal.

Op het Ministerie gebruikten we een lichte witte Portugese landwijn. Dat gaf met de cassis een voortreffelijk resultaat. Verder schonken we Kir Royal met behulp van Crèmant de Luxemburg en werd er geëxperimenteerd met diverse bieren. De uitkomsten waren meer dan bevredigend.

We schaften de Cassis van de foto aan in Beaune. Het is de beste die je kunt krijgen, en hij is ook nog eens van biologische oorsprong. Hij blijkt op een paar plaatsen in Nederland te krijgen (Amsterdam en Maastricht), en ook in Vlaanderen (o.a. Antwerpen.) En dat is goed te weten, want we zijn zo door onze flessen heen.

© paul

 

Paté…

vakantie augustus 2006 171

Volgens onze zegsman kon je in dit winkeltje in Beaune de beste Jambon persillé bekomen van heel Bourgondië. En dat wil wat zeggen, de ham in peterselieaspic is samen met de wijngaardslakken een van ‘slands meest befaamde delicatessen. Er was geen woord van gelogen.

Een uitgelezen assortiment had de winkel. Worst, ham, koud vlees en een keur aan paté’s. En alles uit eigen keuken. We kwamen voor de Peterselieham en die kochten we dan ook. De verleiding om nog veel meer aan te schaffen was haast ondraaglijk, maar het kleine koelkastje van onze BIOD Bambi puilde al uit van de bederfelijke waar. We zagen er dus vanaf en zouden op een gepast moment terug komen. En dat kwam er natuurlijk niet meer van. Doodzonde!

Het gebeurt zelden dat huisgemaakte paté’s worden aangeboden, en ze zijn in niets te vergelijken met die uit de grote vleesfabrieken. Er zit niks anders op dan zelf weer aan de slag te gaan. In het verleden zijn er al prachtexemplaren uit de oven van het Ministerie gekomen. Over de grondstoffen hebben we afspraken gemaakt met de biologische varkensboer.

In de tachtiger jaren kochten we regelmatig paté bij een slager in Amsterdam. Da Costa heette die als ik me het goed herinner. De slagerij bestaat niet meer. Beste lezer, weet je een ambachtelijke slager die zijn paté’s zelf maakt (en ook echt goed), laat het ons weten.

© paul

Gerookte knoflook 2…

7 sep 002

In mijn artikeltje van 26 augustus 2006 schreef ik over de gemiste kans om gerookte knoflook aan te schaffen. Per ommegaande werd er gereageerd door een bedrijf genaamd “Smokey Al Garlic”. Ze zitten in IJselstein, onder de rook van Utrecht, en ze bieden de knoflook tegen heel schappelijke prijs aan. Ellen hoefde er niet lang over te denken en schafte een streng aan.

Vandaag kwam onze bestelling per koerierdienst binnen. Een grote doos, gevuld met stro, en daarin netjes de streng knoflook (12 bollen) gedrappeerd. Een begeleidend briefje erbij met bewaar- en gebruikstips. Kortom, keurig verzorgd.

We hebben de streng opgehangen op een prominente plaats in de keuken. Telkens wanneer je erlangs loopt snuif je lichtjes de geur op van gebrande turf. Het is de geur van een ver verleden, toen mijn ouders de keukenkachel nog met turf stookten. Romantische nostalgie en lang niet onprettig.

Op Google vind je nogal wat hits onder Gerookte knoflook, Ail fumé, Smoked Garlic. Maar op de keper beschouwd heeft het weinig om het lijf. We zullen het zelf uit moeten zoeken. We houden je op de hoogte. Morgen zal ik meer op de inhoudelijke kant van de zaak in gaan.

Het Ministerie is en blijft onafhankelijk, en van commercie gevrijwaard. Maar er zijn zaken die bij naam en toenaam genoemd dienen te worden, om de dood eenvoudige reden dat ze belangwekkend zijn voor ons, onze lezers en het culinair gedoe in het algemeen. En dit lijkt er een.

En daarom: het bedrijf heet Smokey Al Garlic. Ze zijn te vinden in de Timmermanstraat 3, 3401 XS IJsselstein.knof3

De prijs van de geboden waar is goed (vergelijk met de kleine bolletjes uit de superemarkt!). De prijs per streng van 10 grote bollen bedraagt 12,99 euro, een streng van 20 grote bollen komt op 16,99 euro. Houd er rekening mee dat er verzendkosten bij komen (ongeveer 6 euro). Bij 3 of meer strengen van welke aard dan ook zijn de verzendkosten voor het bedrijf.

© paul

 

Paddestoelen…

6 008
Er zijn nu volop paddestoelen. Natuurlijk is niet alles eetbaar, en het beste komt nog zo leert ons de ervaring van jaren. Maar toch al genoeg voor een lekker stoofpotje. Paul en hond Max vonden ze vandaag tijdens de ochtendwandeling. Het waren voornamelijk fluweelboleten, een bijzonder smakelijke soort boleet.
Ik heb ze schoongeborsteld (nooit wassen in water) en bij het grootste exemplaar de buisjes eraf gesneden. Bij de kleinere exemplaren laat ik de buisjes gewoon zitten en bak ze mee, van grotere exemplaren wordt de saus wat kleverig als je alles meebakt.
Daarna heb ik een stukje gerookt spek in kleine stukjes even zachtjes uitgebakken, een fijngesneden uitje erbij en een teentje knoflook. Een paar minuten smoren en toen de boleten, in stukjes gesneden, erbij gedaan. Ik laat ze dan heel zachtjes bakken tot alles lichtbruin is en voeg er 1/4 liter room bij. Ik laat dan alles even binden en de room inkoken. Wat peper en zout erbij en fijngehakte platte peterselie. Wij eten dit overheerlijk stoofsel bij het vlees of alleen rijst. Als lunch gewoon op toast is ook lekker.

In bijna alle, ons omringende landen, is het plukken van paddestoelen een familieuitje in het weekend. Kinderen leren zo spelenderwijs de goede soorten te herkennen. Wij staan kennelijk wat verder van de natuur af.
Ga met een deskundige mee (als die je mee wil nemen). Experimenteer niet zomaar!
Bij de geringste twijfel mooi laten staan! Nooit plukken in natuurgebieden. Niet zo zeer omdat je het paddestoelenbestand zou schaden, dat is namelijk niet zo. De ervaring leert echter dat wanneer mensen paddestoelen gaan plukken ze hele ecosysthemen overhoop halen, alleen om aan het begeerde maaltje paddestoelen te geraken.
Pluk alleen volkomen gave exemplaren, laar de rest aan de natuur.

© ellen

…en de groeten van de varkens!

26 augustus 007
Vandaag hebben we eindelijk de voorraad hier in huis eens degelijk aangevuld. Na de vakantie was alles op en we hebben de hele week gewerkt. Zo af en toe een boodschapje dat haalt hier in huis niet echt uit. Naar de markt in Helmond dus. Ik koop daar altijd voor een aantal dagen groenten, fruit en wat vis. Bij de Turkse slager, pal naast de markt, koop ik lamsvlees. Gelukkig is ook hij weer terug van vakantie, zes weken is lang! Onze voorraad lamsvlees in de diepvries was allang uitgeput. We behelpen ons dan maar met wat de plaatselijke slager aan lamsvlees te bieden heeft (lamskarbonaadjes) maar een mooie stuk om te stoven of te bakken is hier nergens te koop.
Na de boodschappen in Helmond zijn we ook nog even naar Heusden gereden om vlees te kopen. Ik schreef al eerder over de Sumiran boerderij. Wij kopen er bijna al ons varkens- rund- en kippenvlees. Omdat het diervriendelijker is, maar vooral ook omdat het veel lekkerder is dan het vlees van de gewone slager. Als je de varkens door de modder ziet sjouwen snap je wel waarom! Deze dieren hebben een heerlijk terrein met modder, gras, kruiden,schaduw, zon. Ze krijgen optimaal uitgebalanceerd voer, belasten het millieu minder en hebben een goed leven met genoeg beweging en vermaak. Onze diepvries is weer goed gevuld.

Paul lag vandaag als gevolg van al dat boodschappen doen veel te laat op bed, dus vanavond een hele simpele maaltijd voor ons; ossenstaartsoep met brood en bessentaart toe. En espresso.

© ellen

Big Mac als Europese standaard?..

hemelvaart 2006

In het Lëtzebuerger Tageblatt van 16 augustus 2006 lees ik dat van alle EU landen de koopkracht in Luxemburg het grootst is. Dat is op zich geen nieuws, hullie bruto nationaal product per hoofd van de bevolking neemt al tijden de eerste plaats in beslag binnen de Europese Gemeenschap.
Maar goed, economen hebben hun huiswerk nog eens over gedaan en tonen aan dat je het kortst hoeft te werken in Luxemburg om jezelf te kunnen trakteren op een Big Mac, namelijk 14 minuten.
Nu weet ik wel dat elk vergelijk opgaat, als je maar gelijke munt hanteert, maar het blijft me vreemd aandoen.
Niet gaat het over het over het uitstekende Luxemburgse rundvlees, beter dan in de omringende landen. Niet over hun accijnsvriendelijkheid voor de consument betreffende bier, wijn en spiritualiën. En ook niet over de schappelijke prijzen die de restaurants aldaar in rekening brengen voor hun (doorgaans uitstekende) diensten.
Nee, het gaat over Big Mac. Over dat ding dus dat er nu juist voor de consument niet toe zou moeten doen. Koopkracht is een zaak van centen, niet van goede smaak. Rare jongens, die economen.
Overigens kost een Big Mac in Nederland 16 minuten werken en in België 18.

© paul

Charolais…

vakantie augustus 2006 086
Uit onze kelder komen zachte tinkelende geluiden; Paul probeert de gekochte wijn overzichtelijk op te bergen. Intussen zal ik vast wat vakantierecepten en plaatjes hier op het log zetten. Het is moeilijk om te kiezen waarmee te beginnen maar deze koeien vond ik wel een mooi plaatje. Het zijn Charolais, ook wel de ster onder de Franse runderen genoemd. Ze komen uit de Bourgogne. Het is één van de beste vleesrassen. Het vlees is erg smakelijk en vetarm. Sinds 1983 krijgen deze runderen uit het oorspronkelijke herkomstgebied een “label rouge”. Dit label met de naam Charolais terroir garandeert een hoge kwaliteit. We aten op verschillende plaatsen vlees van deze runderen en het was heerlijk.
Ik wilde één keer zelf zo’n enorme biefstuk van Charolais klaarmaken. We kochten bij een goede slager een côte de boeuf, netjes opgebonden en natuurlijk véél te groot voor ons twee. Een côte de boeuf weegt ongeveer 800 gram!

vakantie augustus 2006 078

Haal het vlees ruim één uur voor het bereiden uit de koelkast. Ik heb de côte de boeuf gewoon in een grote koekenpan gebakken. Eén lepel boter en één lepel olie goed heet laten worden en het vlees daarin aan weerszijden snel dichtschroeien. Bij het keren wat zeezout op de bovenkant strooien. Daarna aan elke kant nog ongeveer 8 minuten bakken. Laat het vlees vóór het aansnijden nog even rusten. Ik had er wat kruidenboter bij gemaakt en een salade. Een stuk Frans brood erbij en je hebt een perfecte maaltijd. Prima te bereiden in een piepklein carravannetje.

vakantie augustus 2006 073

Laat ik vooral de wijn niet vergeten; we dronken er natuurlijk een Bourgogne bij; 2004 Bourgogne de Vezelay van Les Faverelles, Asquins. Nog wat jong, maar toch al een mooie volle smaak. We kochten de wijn in het plaatsje waar we kampeerden bij een kleine wijnboer.

© ellen

Dobrado com Feijão branco (instant)…

salieworst 002

“Pens in witte bonen”, zo luidt de letterlijke vertaling van de titel van dit stukje. Zo nu en dan wil ik nog wel eens een blik geconserveerd voedsel inslaan. Het betreft dan meestal zaken die zo een-twee-drie niet voor handen zijn in de winkel van alle dag.

In Luxemburg wonen veel Portugezen. Zo’n 20 % van de bevolking komt van het westelijk deel van het Iberisch schiereiland. Elk jaar rond 1 augustus vindt er een massale uittocht plaats uit het Groothertogdom, dan gaan alle Portugezen op vacantie naar het moederland en Luxemburg stroomt een beetje leeg. Je merkt daar weinig van in toeristenplaatsen als Clerveaux of Vianden, maar de industriesteden in het zuiden raken in die dagen aardig ontvolkt.

Het is niet verwonderlijk dat je in Luxemburg overal Portugese waar kunt kopen. Ik maak daar dankbaar gebruik van. Wijnen, worsten en witvis. Bacalhou, bonen en bikas. Een enorme diversiteit aan etenswaar van Portugese oorsprong wordt op een of andere manier aangeboden. En natuurlijk ook dat prachtige boerse aardewerk!

Vanavond at ik dan Dobrado com Feijão branca, Pens met witte bonen. Uit blik.

De werkwijze was als volgt: ik verwarmde het (geopende) blik “au bain Marie” gedurende 20 minuten. Daarna stotte ik de inhoud uit op een bord. Klaar!

Ik had deze schotel wel eens in een restaurant gegeten, ik vond het heerlijk. Als “instant” kon het natuurlijk alleen maar tegenvallen. Over de inhoud en smaak: witte bonen vormden de hoofdmoot, gestoofd in ui en tomaten. Er was redelijk wat vlees terug te vinden. De gerookte varkensworst en de schijfjes bloedworst waren zelfs lekker. De pens minder, maar smaakte in ieder geval nog naar pens. Verder zat er nog wat spek in. Al met al niet echt voor herhaling vatbaar.

Ik at er brood bij en een frisse salade vooraf. Kopje koffie toe.

© paul

De Marans kip…

27 juli 002

Het werd gisteren te laat om mijn artikeltje helemaal af te schrijven, vandaag dus maar verder. De Marans kip is een bijzondere mooie kip, maar wat vooral opvalt is de kleur van de eieren; donkerbruin. Heer Skukhorzel bracht 10 eieren mee, de twee mooie donkerbruine in het doosje zijn van de Marans kip. De schaal van de eieren is ook harder en dikker dan bij een gewoon ei. Franse keuringsdiensten gaan ervan uit dat deze eieren gegarandeerd samonellavrij zijn. Dat zou ook de reden zijn dat James Bond alleen eieren eet van Marans kippen!

© ellen