Ellen heeft nog een hoop te schrijven, zoveel is zeker. En dat allemaal over zaken die zij heeft klaargemaakt, dus ik waag me er niet aan. En ik voel op mijn klompen aan dat er weer een en ander zal blijven liggen, vergeten worden, verdwijnen in de afgrond van de vergetelheid. Laat ik dus, in de plaats van een recept, een prettige maaltijd beschrijven.

Kippenvleugeltjes, je koopt ze bij de kilo en ze kosten helemaal niks. Want fokbatterijkip kost ook nagenoeg niks. En de consument wil fileetjes, liefst ook voor een grijpstuiver. Of anders wel drumsticks. Wat overblijft zijn de vleugeltjes.

Maar je moet het niet willen, die armpjes van die plofkippen. Je moet so-wie-so niks van die plofkippen willen. Niet dat die kippen er iets aan kunnen doen. Zij hebben echt niet gekozen om met honderdduizenden in een eng hok te zitten, nauwelijks te kunnen bewegen en door de opgefokte maaltijden door hun pootjes te zakken. Dierenleed heet zoiets. Je moet het niet willen…

Vorige week zagen we kans om op de zaterdagmarkt in Helmond kippenvleugeltjes aan te schaffen van min of meer onbesproken gedrag. Ze kostten nauwelijks iets meer dan de plofvleugeltjes. Het idee was om ze ouderwets op Indonesische wijze te marineren en daarna te frituren. In lang vervlogen tijden deden we dat vaker. Het Kind was er dol op, en wij ook.

Ellen maakte een marinade van zoete ketjap, ui, knoflook en oosterse specerijen. Daarin lagen de vleugeltjes een hele middag te zwemmen. Het frituren gebeurde ruimschoots voordat de gasten kwamen. Ik deed het buiten, in de tuin. Een minuut of negen bij 180 graden, als ik me goed herinner. Intussen maakte Ellen een reuzenpan nasi. Toen de gasten later op de dag kwamen hoefden we allen het zaakje nog maar op te warmen. We zaten met zevenen aan tafel. Twee kilo vleugeltjes was ruim voldoende voor dit gezelschap.

Hond Max had de dag daarop last van obstipatie. Kwestie van té veel botjes eten, die hem heimelijk onder de tafel werden toegeschoven.

© paul

Het was pestweer, een heel weekend regen, regen en nog meer regen. Als je niets hoeft te doen eigenlijk best lekker. Je kruipt op de bank met een mooi boek en wie doet je wat! Helaas moest ik wél van alles buiten de deur zodat ik vier keer drijfnat van de regen thuiskwam. Brrrr…, dat vraagt om troostrijk eten. Een pannetje op het vuur dat langzaam heerlijke geuren begint te verspreiden…

Gelukkig had ik een Kemper hoen gekocht. (Hier in onze buurt te koop bij de Sligro en een poelier in Uden.) Een voortreffelijke kip van goede komaf. Je kunt haar grillen, bakken, stoven, het maakt niet uit. Ik wilde wel eens iets nieuws met deze kip en zocht wat rond op de diverse weblogs. Bij Klary Koopmans trof ik een recept voor kip met nootmuskaat; “Een oefening in zelfbeheersing” staat er boven haar artikel. Zelfbeheersing om niet hele lijsten ingrediënten te gebruiken.

Klary deed inspiratie op bij het weblog van Jules Clancy, the Stone soup. Een weblog over ‘Minimalist Home Cooking’. Jules Clancy zegt dat de meeste gerechten gewoon lekkerder smaken als je het simpel houd. Zij gebruikt, peper en zout niet meegerekend, in de meeste gerechten slechts vijf ingrediënten en dat zijn dan vaak ook nog gerechten die in een minuut of tien op tafel staan. Een inspiratiebron, beslist de moeite waard om zo af en toe eens door te lezen!

Ook het recept voor deze boterkip is simpel, heel simpel. En ook ik had de neiging om er toch maar wat aan toe te voegen; wat salie, witte wijn, een uitje (ik maak zelden een stoofpotje zonder ui). Ik besloot nu eens gewoon te doen wat er in het recept stond, er niets bij te verzinnen en af te wachten.

En het was de moeite waard; de licht gebruinde boter in combinatie met de versgeraspte nootmuskaat vulde de keuken met een heerlijke geur, de smaak was voortreffelijk, een uitstekend troostrijk gerecht voor regenachtige dagen!

Ik ga hier het recept niet kopiëren, lees het gewoon zelf bij Klary Koopmans!

© ellen.

Het blijven prima bijprodukten van de pan kippensoep die je trekt. Het teveel aan vlees verwerk je in een salade, in de kroketten en vooral in pasteivullingen. De foto dateert van vorige week zaterdag en Ellen was al lang niet meer van plan om er nog over te schrijven. Ik doe het dan maar, want ik vind de foto zo mooi…

Het recept hoef ik niet meer te beschrijven, zoek het maar via het archief. De pasteibakjes waren kant-en-klaar gekocht. Het lijkt een heel gedoe, maar in feite is het niet moeilijk om de vulling te maken, en heel veel tijd kost het niet. En het resultaat stelt nooit teleur.

Wij aten de kippenpasteitjes vorige week zaterdagavond. Ook de Keizer van Monera schoof aan. Hij was zeer onder de indruk.

Een glas witte wijn, in dit geval een Rivaner, paste er prima bij. En natuurlijk een kopje espresso toe.

© paul

Al vanaf de eerste presentatie van ons nieuwe keukengereedschap worden we bestookt met obscene praatjes van toeschouwers, óók uit de meest onverdachte hoek. En toegegeven, de braadschotel nodigt ook wel uit tot wilde beschouwingen. Zeker wanneer je hem ziet in de hoedanigheid waarvoor hij bedoeld is.

Intussen hebben we het ding dan daadwerkelijk gebruikt en het resultaat overtrof onze verwachtingen. Het gaat als volgt: steek de kip op de braadschotel. Bestrijk haar met olijfolie en zet de schotel in een voorverwarmde oven bij 200 graden. Na een kwartiertje breng je de temperatuur terug naar 180 graden. Je ziet het vet uit de kip druipen in het onderste gedeelte van de schotel, de lekbak. Elke twintig minuten haal je de schotel even uit de oven om de kip te bedruipen met haar eigen vet. We hielden een braadtijd aan van één uur en twintig minuten. De kip was door-en-door gaar, maar het vlees bleef lekker sappig, ook het borstvlees. Ellen had een tak rozemarijn in het binnenste van de kip gestopt en ook wat schijven citroen. Dat gaf een heerlijke geur en aromatiseerde het braadvet.

Wij gebruikten natuurlijk een kip van onbesproken gedrag. Of je zoiets ook klaar krijgt met een plof-kip is de vraag. Maar dat zou je niet eens moeten willen…

© paul