“>

We zouden een archeologisch themapark bezoeken. In Bourgondië. We hadden er over gelezen, en onze gedetailleerde landkaart gaf de plek haarfijn aan. De geschiedenis van de streek ten tijde van de Romeinse overheersing, uitgebeeld in inheemse boerderijen, vestingskamp en nog een en ander. Het lag in een bosrijk gebied, ingeklemd tussen de snelweg en een ruig gebied, nauwelijks geschikt voor agrarische activiteit. Het park was te bereiken via de Peage, maar ook in de buurt van een of andere negorij kon je erin. We cirkelden om de bewuste plek, in almaar kleinere kringetjes, en dat viel niet mee. Voortdurend zat de Peage in de weg, en anders wel een meertje, een boerderij, een koestal. Of de weg liep gewoon dood. Uiteindelijk wist een bewoner van dit “einde der wereld” te vertellen dat het archeopark al een jaartje dicht was. Men had alleen verzuimd dat ook kenbaar te maken aan deze en gene (bijvoorbeeld de VVV in Beaune).

We zijn toen maar uit de auto gestapt om een ommetje te maken. We wandelden om het dichte bos waarin het park was gesitueerd. Daar stonden de resten van Bourgondië’s vroege geschiedenis in de grond te zakken, en wij konden er niet bij.

Na een onoverzichtelijke bocht van een zandweggetje doemde plots het felle groen op van een gewas. We konden onze ogen niet geloven: wiet… En niet zomaar een beetje, wel een halve hectare (ik heb het uitgepast). Nog even dacht ik aan de hennepkweek voor de touwindustrie, zoals je nog wel eens in Zeeland zag. Maar zulke zware toppen, de hars schitterde in de zon. En die geur, die geur…

Niks touw dus, dit was pure Bourgogne Gold. We hebben een paar foto’s genomen en zijn toen maar snel doorgewandeld.

© paul

Nu leek het even alsof er gisteren niets geschreven is op dit weblog, maar Paul had een heel aardig stukje geschreven over “andere genoegens” op onze vakantie. Helaas door een stomme fout veegde ik het stukje per abuis weg. Sorry Paul, ik hoop dat je op kunt brengen nog één keer over die geweldige vonst te schrijven?
Ik was gisteren op stap met het personeel van onze Pabo, ons jaarlijkse schoolreisje zoals wij dat noemen. Wij beginnen het jaar altijd meteen met een feestje. Telkens georganiseerd door een andere groep collega’s. Het is dan tot het laatste moment een verrassing waar we uitkomen en wat we gaan doen. Dit jaar vertrokken we in de stromende regen uit Eindhoven en kwamen aan op de plaats van bestemming, het strand van Hoek van Holland, onder een stralend zonnetje. Er waren allerlei activiteiten; vliegeren, een strandwandeling, volleybalwedstrijden, zandkastelen bouwen enzovoorts.
Een van de hoogtpunten was voor velen het raften (schrijf ik dat goed?) met een rubberboot tegen de golven in roeien.

Na al deze min of meer vermoeiende activiteiten zouden we gaan barbequen. Helaas sloeg op dat moment het weer om en werd gewoon koken of roosteren niet meer mogelijk. Alleen de kok bleef op zijn post. Ondanks een vreselijke onweersbui met stortregen kregen we een smakelijk buffet voorgezet.
Een gezellige dag, we hebben allemaal fijn bijgekletst.
Een goed voorbeeld voor anderen om zo het schooljaar te beginnen?!
Vanmorgen begon de eerste dag met een welkomswoord van de directeur en een indrukwekkend, ontroerend, verslag van de reis naar een Japanse school, van collega Marcel van Herpen.
Fijn om zo weer te kunnen gaan werken na deze lange vakantie.
© ellen