Augurken met dille…

9 september 010

Vanmorgen op de markt verkocht de groentehandelaar verse augurken. Er was ook mooie dille dus ik besloot wat augurken in te maken. Ik heb vroeger dit recept al eens gebruikt, we hadden toen een grote tuin met bessenstruiken. Die hebben we nu niet meer maar je kunt het blad van de bessenstruiken ook vervangen door het blad van wijnrank of blad van een kersenboom.

Nodig: ongeveer 10 grote augurken
een bosje verse dilletakjes
een paar wijnrank- zwarte bessen- of kersenbladeren
1 liter water
1 1/4 liter witte wijnazijn
75 gram grof zeezout
1 theelepel witte peperkorrels
2 teentjes knoflook
Stop de augurken in een pot van 2 liter inhoud. Stop er hier en daar een blad tussen en de dilletakjes.
Breng water, azijn, zout, peperkorrels en knoflook aan de kook. Laat het mengsel een paar minuten sudderen en laat het dan afkoelen.
Giet de koude marinade over de augurken, ze moeten helemaal onder staan.
Zet de pot zo twee ádrie weken op een koele plaats voor je ze opdient.
Na openen van de pot zijn ze nog ongeveer twee weken houdbaar.

Gerookte knoflook 2…

7 sep 002

In mijn artikeltje van 26 augustus 2006 schreef ik over de gemiste kans om gerookte knoflook aan te schaffen. Per ommegaande werd er gereageerd door een bedrijf genaamd “Smokey Al Garlic”. Ze zitten in IJselstein, onder de rook van Utrecht, en ze bieden de knoflook tegen heel schappelijke prijs aan. Ellen hoefde er niet lang over te denken en schafte een streng aan.

Vandaag kwam onze bestelling per koerierdienst binnen. Een grote doos, gevuld met stro, en daarin netjes de streng knoflook (12 bollen) gedrappeerd. Een begeleidend briefje erbij met bewaar- en gebruikstips. Kortom, keurig verzorgd.

We hebben de streng opgehangen op een prominente plaats in de keuken. Telkens wanneer je erlangs loopt snuif je lichtjes de geur op van gebrande turf. Het is de geur van een ver verleden, toen mijn ouders de keukenkachel nog met turf stookten. Romantische nostalgie en lang niet onprettig.

Op Google vind je nogal wat hits onder Gerookte knoflook, Ail fumé, Smoked Garlic. Maar op de keper beschouwd heeft het weinig om het lijf. We zullen het zelf uit moeten zoeken. We houden je op de hoogte. Morgen zal ik meer op de inhoudelijke kant van de zaak in gaan.

Het Ministerie is en blijft onafhankelijk, en van commercie gevrijwaard. Maar er zijn zaken die bij naam en toenaam genoemd dienen te worden, om de dood eenvoudige reden dat ze belangwekkend zijn voor ons, onze lezers en het culinair gedoe in het algemeen. En dit lijkt er een.

En daarom: het bedrijf heet Smokey Al Garlic. Ze zijn te vinden in de Timmermanstraat 3, 3401 XS IJsselstein.knof3

De prijs van de geboden waar is goed (vergelijk met de kleine bolletjes uit de superemarkt!). De prijs per streng van 10 grote bollen bedraagt 12,99 euro, een streng van 20 grote bollen komt op 16,99 euro. Houd er rekening mee dat er verzendkosten bij komen (ongeveer 6 euro). Bij 3 of meer strengen van welke aard dan ook zijn de verzendkosten voor het bedrijf.

© paul

 

Gerookte knoflook 1…

vakantie augustus 2006 059

De foto maakte Ellen op de markt van Avallon in de Bourgogne. Het was bij één van de vele stalletjes met knoflook, de nieuwe oogst werd namelijk overal aangeboden. Opvallend was de middenpartij, de bruine. Geen ander ras of andere soort, nee, het betrof gerookte knoflook. We hadden er nooit van gehoord, we hadden het nooit gezien.

Enig onderzoek leerde me dat het een manier van conserveren is die in vroeger dagen vaak werd toegepast in Frankrijk (elders ook?), maar tegenwoordig alleen nog wordt gebezigd in de Noordwesthoek. De knoflook wordt 10 dagen lang gerookt in afgesloten schuurtjes. 8 uur per dag wordt er een getemperd vuur gestookt van turf, zaagsel en houtstrooisel. Het resultaat is een knoflook die langer houdbaar is en ook nog eens een extra smaakdimensie heeft. Met name geschikt bij wild en gevogelte.

De mevrouw van de kraam raadde ons aanschaf af, volgens haar was het niks. En wij trapten daar in. We hadden beter moeten weten. Zij kwam uit Bourgondië en de knof uit Frans Vlaanderen. Kennelijk hadden die twee het niet met elkaar. Jammer voor ons, gemiste kans.

De “gewone” knoflook die we bij haar kochten was overigens van sublieme kwaliteit.

© paul

GEROOKTE SPROT…

salade 003

Loop je de vis- en groentemarkt van Helmond op vanaf het postkantoor dan is het de eerste kraam aan de linkerkant. Ze komen uit Westbrabant en hebben alleen haring, garnalen, krukelen en een keur aan gerookte vis. Dat is de plaats waar je je (peperdure) paling koopt, je makreel, je bokking. Het Ministerie kan niet aan de kraam voorbij gaan zonder een maaltje Noordzeegarnalen in te slaan. Altijd mooi, altijd vers. En soms liggen er bosjes sprot. Goudgeel, licht gerookt. En soms kan het Ministerie ook die kostelijkheid niet weerstaan. Afgelopen zaterdag was het weer zo ver…

De visjes zijn in z’n geheel gerookt, maar het schoonmaken is heel simpel. Sneetje in de buik, ingewanden eruit. Kop eraf en dan voorzichtig het velletje afstropen. Het visvlees is dan heel gemakkelijk van de graat te halen. Het lijkt heel wat werk, maar dat valt reuze mee. En dat wat je over houdt is zo verschrikkelijk lekker… De smaak heeft wel wat weg van sardines, maar ik vind sprotjes delicater. Zeker wanneer ze zo mooi lichtjes zijn gerookt.

Het lekkerst zijn ze op een sneetje goed roggebrood met boter. (Ellen roept: wittebrood… Het was de enige reden voor moeder Bouckaert om wittebrood in huis te halen.) Je drinkt er een borrel jenever bij.

© paul

SOLEIER 2…

Vorige week heeft Ellen eieren “ingelegd” (zie log 7 april 2006). Vanmiddag heb ik ze geproefd: voortreffelijk. Het gaat als volgt: Neem een ei uit de pot en pel het. De schil is een beetje leerachtig geworden, zo stel ik me schildpaddeneieren voor. Halveer het ei vervolgens en haal de dooierhelften er voorzichtig uit. In het vrijgekomen kuiltje giet je een beetje olijfolie, een scheutje goede azijn en een kwakje mosterd. Zet de halve dooier er omgekeerd op en maak het af met wat peper. Zouten hoeft niet, want de eieren hebben tijdens het rijpingsproces al voldoende zout opgenomen. Het is de bedoeling dat je het halve ei in één keer naar binnen slokt. In je mond komen dan alle smaken vrij, een waarlijke verrassing. De eieren smaken zilt, en de andere smaken voegen zich daar mooi omheen. Je drinkt er een borreltje jenever of wodka bij. Aangezien het een echte caféversnapering is zou je alle handelingen met één hand moeten doen, want in de andere heb je je bier of borrel. Het schijnt in en om Berlijn nog steeds een aardige sport te zijn. Mij lukte het niet.

© paul

SOLEIER 1, OFWEL GEZOUTEN EIEREN…

Paul schreef vanochtend een stukje over de paaseieren. Hier het recept voor Soleier ofwel gezouten eieren; 8 eieren 10 minuten koken en af laten koelen. In een pannentje; ½ liter water, ½ liter wijnazijn, de schil van twee uien, 2 sjalotten, 2 teentjes knoflook, 2 gedroogde pepertjes, rozemarijn, tijm, laurierblad, 5 eetlepels zout. Even doorkoken en af laten koelen. De eierschalen voorzichtig kapot tikken, zodat de vloeistof erdoor kan dringen. Schik de eieren in een schone glazen pot en giet de afgekoelde vloeistof erover. Sluit de pot en laat de eieren zo minstens 24 uur staan. Langer kan ook. De eieren zijn zo minstens 5 dagen houdbaar. Serveer de eieren als volgt; De eieren pellen, doorsnijden en de dooier voorzichtig uitnemen. Giet een paar drupjes olijfolie in het halve ei. Schep er een beetje mosterd in en strooi er wat peper over. Leg de dooier omgekeerd, dus met de bolle kant boven, op de mosterd. Oude recepten vermelden dat je voor Paaszondag de eieren moet gebruiken die de donderdag vóór Pasen zijn gelegd (Witte Donderdag). Dat brengt vruchtbaarheid en geluk!

Zie voor het resultaat: Soleier 2.

SURSTRÖMMING, DE ONTPLOFTE HARING…

Ik mag me (ook op dit web-log) graag beklagen over het Eindhovens Dagblad. Je hebt al een tweede krant, of in ieder geval dan toch het Radio Eén Journaal nodig om aan je dagelijkse portie nieuws te komen. Maar ja, de Baas van het Ministerie en de Jongste Bediende zijn fan, vandaar… Waar de krant wel goed in is is berichtgeving als deze: ZWEEDSE HARING ONTPLOFT IN DE LUCHT. Wat wil het geval: In Zweden heeft men (zoals overal in de noordse landen) een conserveringsmethode ontwikkeld om buiten het haringseizoen de vis te kunnen bewaren. Het principe komt er op neer dat de melksuikers in de vis vernietigd worden door de melkzuurbacterie, een fermentatieproces dus. Hiertoe worden de oostzeeharingen licht gezouten en dan opgeslagen in open tonnen. Na achtdagen worden de tonnen omgekeerd zodat de onderste boven komen. Vroeger vond het proces overigens plaats in speciaal daarvoor gegraven kuilen in de grond. Ten gevolge van de omzetting komt er een helse stank vrij, die ten eeuwigen dage aan het product blijft kleven. Tegenwoordig wordt de haring in blik aangeboden. Gaat het blik bol staan dan is de fermentatie voltooid en kan de vis worden geconsumeerd. Zelfs liefhebbers raden aan de blikjes onder water te openen en de vis bij voorkeur in de open lucht te consumeren. Slechts door de echte liefhebber gewaardeerd, waarschuwt ons Zweeds kookboek. Verschillende luchtvaartmaatschappijen (waaronder de KLM) hebben de lekkernij op dezelfde zwarte lijst geplaatst als messen, schietwapens en springstoffen. De afgelopen tijd hebben er wat ongelukjes plaats gevonden met de haring. Passagiers dachten een lekker en onschuldig Zweeds souvenier in hun tas te hebben, maar het tegendeel bleek waar. De cabinedruk in een vliegtuig kan er voor zorgen dat de bolstaande blikjes gistende vis uit elkaar knallen. Onbehaaglijk voor de reizigers, en de vliegtuigmaatschappij moet het vliegtuig desinfecteren. Natuurlijk komen er onmiddellijk tegenkrachten aan het werk. De Zweedse Haringacademie (Surströmming Academie, het bestaat ècht!) laat weten dat er simpele methoden zijn te nemen tegen de mogelijke overlast. Ze noemt de vliegtuigmaatschappijen dan ook “onwetende culinaire analfabeten”. Je eet de haring overigens met brood, ui, zure room en kaas. De traditie wil dat de vis met name in de Bartholomeusnacht (24 augustus) wordt geconsumeerd. Is die haring ook in ons land te koop?

© paul

Laatste kersen op sap…

kersen
Een echt dessert maak ik niet zo vaak maar als er kinderen op bezoek zijn moet er toch wel een toetje zijn. Julia kun je geen groter plezier doen dan met een bordje vol kersen. En zeker die heerlijke kersen, op sap. Uit de boomgaard van de moeder van Marleen. We hebben ook nog roomijs. De beslissing is snel gevallen, Julia ruilt haar ijs in voor nog een portie kersen. Iedereen tevreden. Lotte wil wel twee porties ijs. Paul een stukje kaas. Espresso vandaag wat later. Paul heeft de keuken opgeruimd en ik heb met de kinderen Grease gekeken! Iedereen is nu in diepe slaap, ook Max, maar die moet nog even een rondje om de kerk.

© ellen

INPETTO; CONFETTURA RADICCHIO ROSSO…

De hazenfilets van vanavond leken me goed passen bij één van de producten uit het Inpetto pakket. “Confettura di Radicchio Rosso”. Radicchio ken ik als wat bitter, confettura een toets zoet, bij de haas, dat leek me wel wat. De confettura smaakte zoals me had voorgesteld; bitter, met een zweem sinaasappel en zoet. Naar onze mening té zoet bij de haas en ook té nadrukkelijk. Het verdringt de fijne smaak van het wild. Wat wél een hele goede combinatie bleek, de worst met de radicchio confettura! Deze confettura dus van harte aanbevolen bij varkensvlees of een mooie plak boerenpaté. Er zijn ongetwijfeld nog een heleboel mooie combinaties te bedenken, maar dit was alvast een goede; Radicchio confettura met boerenworst of paté!

© ellen

SJEM VAN DUN EDAH, PLÈK PLÈK…

Het Ministerien bezoekt binnenkort het EDAH museum in Helmond. Daar zit dan ongetwijfeld een artikel in, we houden je op de hoogte. De regel in de titel van dit artikeltje moet onze streekgenoten als muziek in de oren klinken. Want dat deed je, je zong ‘m. Ieder kind kende het, ieder kind zong het, wij ook. Waar het vandaan kwam, géén idee! De oplossing van het raadsel werd door een oud medewerker verteld in een interview in het Eindhovens Dagblad. Wat wil het geval: Tot na de oorlog werd de jam van de EDAH (arme-mensen-beleg) aangevoerd in kistjes, bekleed met vetvrij papier. De klant bracht z’n eigen potje mee en in de winkel werd dat afgevuld. Een sympathieke manier van recikleren, maar het ontaardde natuurlijk regelmatig in een smeerboel. In ieder geval kwam je met plakhanden thuis. Raadsel opgelost…

© paul