Mijn eerste vrije dag na een lange werk-sessie begint doorgaans met uitslapen. Ik heb nog gehoord hoe Ellen en de jongste bediende rond zevenen het huis verlieten, maar ik zakte moeiteloos weer weg in een droomloze slaap. Als altijd moet ik bij ontwaken mijn schuldgevoel over het lange slapen afkopen met een stevige wandeling. De hond is er goed mee en ik krijg weer een klare kop. Via de Hoef naar de Pandelaarse kampen en dan binnendoor over twee “nieuwe” paden, door de Kleikampen, terug naar de Haag. Koud, beetje nevelig, maar de zon brak door en verschafte een zeldzaam mooie blik op het oude dorp. Onderweg liep ik te denken over een artikel voor het log, maar er schoot me niks te binnen. De enige culinaire revelatie was het koppel fazanten dat, door Max opgeschrikt, het luchtruim koos. Iets geheel anders dan maar. De opmerkzame lezer zal het al wel zijn opgevallen. Er pronkt een nieuw “klikbordje” op het log. Of het er lang zal staan is maar de vraag, want Ellen vind het, geloof ik, niet zo’n succes. Ik wel! Het bordje is onderdeel van een setje. Er hoort een vergiet bij en het is bedoeld als fruitschaal voor bessen of andersoortige vruchtjes die vóór gebruik gespoeld dienen te worden. Het bordje fungeert daarbij als lekschaal. Het setje is van Tsjechische makelij en stamt van rond of net na de tweede wereldoorlog. De motieven zijn er met de hand op geschilderd in een techniek die “opglazuur” heet. Dat is slecht gedaan, zodat, door veelvuldig afwassen, schade is ontstaan aan de afbeeldingen. Mijn ouders kregen het setje als huwelijksgeschenk, begin 1952. De identiteit van de gulle gever is verzonken in de mist van de tijd, en er is niemand meer om er navraag over te doen. Mijn moeder vond het, geloof ik, niet zo mooi en het belandde dan ook al in mijn kindheid op een schap in de kelder. Een goede dertig jaar geleden heeft ze het ons geschonken, ik hoefde er niet eens om te zeuren. Sinds dien koester ik het setje, we gebruiken het regelmatig. We zullen overigens spaghetti eten en tomatensalade.

© paul

 

© paul

© paul

Wat is een waterkoker? Een ding met een stekker. Je kunt er water in doen en wanneer je dan de stekker op de juiste plaats in de muur plugt en op de knop boven op het apparaat drukt krijg je gekookt water. Je hoort eerst licht gezoem, het zwelt aan en ten langen leste maakt het water een bubbelend geluid. En dan een lichte klik. Dat was het. Behalve de klik zijn de geluiden geen exclusieve verdienste van de waterkoker. Vloeistoffen, naar het kookpunt gebracht, doen dat altijd zo. Het Ministerie doet niet aan waterkokers. Het Ministerie gebruikt altijd en overal een ouderwets fluitketeltje. Wat is er mooier dan gewaarschuwd te worden door de schelle fluit van het keteltje. Het is een duidelijk signaal en het noopt tot snelle actie (“Zet dat gas uit!”) anders bederf je je gehoorgang voor altijd. Het geluid is tevens een waarschuwing voor eenieder in huis dat thee, koffie, drinkbouillon of het afwaswater klaar is. Kom daar maar eens om bij een waterkoker (“Klik”).

De Blokkers, Hema’s en andere keuken- en ijzerwarenwinkels bieden ze nog volop te koop aan. Topontwerpers geven ook vandaag-de-dag proeve van hun kunnen in ontwerp en uitvoering van de fluitketel. Je zou zeggen dat ons landje nog vergeven is van die dingen, maar waarom horen wij ze dan nooit meer?

© paul

Ik was er vast van overtuigd dat deze koffiemolen van het merk Philips in vroeger dagen verworven kon worden door knippen en plakken van Douwe Egberts koffie- en theebonnen. Daarover is echter bij voornoemde koffiebrander niets terug te vinden. Ook over de molen zelf vond ik geen informatie. Slechts één afbeelding op het internet laat hetzelfde type zien, maar dan in fel oranje kleur. Dat is op een foto van een vitrinekast in het Philipsmuseum in Eindhoven. Wie weet meer over dit apparaat? Op de bodem staan wat gegevens: Type EHM 3210, no. 128, 220 V, 160 W. Helemaal onderaan is als gebruiksaanwijzing toegevoegd: MAX 1 MIN.