Ellen kreeg van een collega een grote zak espresso-koffiebonen ten geschenke. Italiaans merk, goed gebrand, rook heerlijk. Onze koffiemolen hangt wel prominent in de keuken, maar is niet geschikt voor het fijne werk (log 12 okt. 2005). De truck met de hamer en het stoffen zakje leverde te veel practische problemen op. Vrienden boden echter uitkomst. In de nalatenschap van Oma Geerts bevond zich een elektrische koffiemolen, die mochten we lenen. Het oudje kweet zich prima van haar taak en voor het eerst sinds lange tijd hoorden we weer dat typische geluid: zoemend, rammelend, schurend en ook een beetje jankend… Een geluid dat je onmiddellijk terug brengt in een wereld van lang gelee. In een oprisping van nostalgie betrapte ik me er even op het Oernederlandse woord “gezellig” toepasbaar te achten. Twee maanden hebben we elke maaltijd thuis afgesloten met het ritueel van molen en boon. Nu is de zak leeg, de koffie op. Jan en Ans hebben het molentje weer mee naar huis genomen, terug naar de kelder waar het al jaren verbleef.
Ik was er vast van overtuigd dat deze koffiemolen van het merk Philips in vroeger dagen verworven kon worden door knippen en plakken van Douwe Egberts koffie- en theebonnen. Daarover is echter bij voornoemde koffiebrander niets terug te vinden. Ook over de molen zelf vond ik geen informatie. Slechts één afbeelding op het internet laat hetzelfde type zien, maar dan in fel oranje kleur. Dat is op een foto van een vitrinekast in het Philipsmuseum in Eindhoven. Wie weet meer over dit apparaat? Op de bodem staan wat gegevens: Type EHM 3210, no. 128, 220 V, 160 W. Helemaal onderaan is als gebruiksaanwijzing toegevoegd: MAX 1 MIN.
© paul
