Het artikel “What’s in a name…” maakte wél een en ander los.
Zoals je terug kunt zien is er volop gereageerd. We zijn onze lezers dankbaar
voor hun reacties, en met name ook voor de hartverwarmende
solidariteitsverklaringen, tips en aanverwanten. Ed Starren van de Wijnerij
zocht contact met de Haarlemse organisatie om zijn ongenoegen te uiten, en er
ontstond een kleine briefwisseling. Ik wilde die eerst gebruiken voor dit
artikel, maar intussen heeft één van de organisatoren uit Haarlem ook gereageerd
op dít web-log. Ik laat de correspondentie van Ed maar even voor wat het is,
want de strekking van de reactie op ons web-log komt er in grote lijnen mee
overeen. En die reactie was de volgende:

Via de mailbox werden we er al op attent gemaakt, en vandaag ook via een
reactie van Sandrina op het web-log. HET MINISTERIE VAN ETEN EN DRINKEN (niet
ons Ministerie!) organiseert een culinair publieksevenement in de Philharmonie
in Haarlem. Of iemand anders organiseert het en noemt het Ministerie van Eten en
Drinken… Het betreft een beurs waar producenten en leveranciers van bijzondere
culinaire producten zich direct kunnen presenteren aan publiek, en wel op 9
november a.s.

Wij weten van niks, wij hebben er niks mee van doen.

Wat ik kon achterhalen is dat het een nieuw evenement betreft. De organisatie
is ons verder onbekend. Hun internetadres verschilt een paar letters van het
onze, maar de namen zijn gelijk.

Gut, denk je dan, welke creatieve Haarlemse geest bedenkt zo’n leuke naam? En
wat een toeval, dezelfde als de onze… Of zou het misschien toch één van de
554.772 bezoekers zijn die de laatste jaren op ons Ministerie langs kwamen? En
dat die man/vrouw dan dacht: web-logje uit de provincie, leuke naam, kan ik goed
gebruiken, fluit geen boer naar…

En hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik neig naar dat laatste. Gewoon onze
naam gejat, gewoon gejat. Niet even het fatsoen hebben om te vragen of dat wel
kan, of dat wel mag. Misschien is de naam wel gejat door een buro, en dat de
culi-organisatie er dan ook nog een som gelds voor heeft moeten neertellen.
Heling heet zoiets… Ach lezer, je weet het niet, je weet het niet. (Heb ik
ongelijk, ik trek onmiddellijk het boetekleed aan en bestrooi mijn kop met as,
bestrijk mijn lendenen met pek en wentel me in veren! Het zal waarschijnlijk
niet nodig zijn…)

Natuurlijk is het zo dat onze naam niet ergens als onvervreemdbaar eigendom
staat geregistreerd, we zijn Philips niet. En wat we er verder mee aan moeten?
Niks. Het waait wel weer over. Bij Google staat dat andere ministerie op pagina
3, al het andere daarvóór zijn wij. En na a.s. zaterdag hoor je waarschijnlijk
weer een jaar niks van hullie en misschien wel helemaal nooit meer. Het zal wel
loslopen.

Overigens hangt het Ministerie ook als link aan allerlei startpagina’s en
web-site’s, meestal zonder onze toestemming. Ook daarvoor geldt dat we er weinig
aan kunnen doen. Je hebt er een dagtaak aan om alles in het gareel te houden.
Die tijd hebben we niet en willen we er ook niet aan besteden. Komt je echter
ter ore dat we grof worden geschonden in onze belangen en integriteit, dan horen
we dat graag van je.

Ons Ministerie blijft gewoon doen wat het al jaren doet. Wees gegroet lezer,
en blijf lezen…

© paul

Ik bladerde een beetje door mijn ochtendkrant, de koffie stond nog te
trekken. Janneke
Vreugdenhil schreef vandaag een
“ultiem” najaarsrecept. Risotto met paddestoelen en rode wijn. “Goed gedaan
Janneke,” dacht ik met een tikkeltje ironie, “Maar waar zullen jouw lezers die
paddestoelen vandaan halen…” Het was nog vroeg, en ik was nog niet écht
wakker.

Ellen liep al kwiek door het huis te stampen, op zoek naar een deugdelijk
T-shirt en de strippenkaart. Ze was klaarwakker en moest gaan werken. “Gelezen?”
vroeg ze, duidend op het eetartikel, “We eten vanavond risotto met paddestoelen,
VERSE paddestoelen!”  Ik had er weinig tegen in te brengen, daar ging mijn vrije
ochtend.

Dus stapte ik rond het middaguur op de fiets en peddelde naar mijn gratis
kweektuin in de vrije natuur. Het is goed paddestoelen zoeken in en om de Peel.
En de regen van de laatste dagen zorgt ervoor dat  de paddestoelen letterlijk
als paddestoelen uit de grond ploppen. Vooral boleten vind je met enige kennis
van zaken vrij gemakkelijk. Aangekomen bij mijn beste plukplaats schrok ik met
dood. De hele laan, kilometers lang en aan weerskanten van de weg was bewerkt
door ijverige gemeentewerkers. Er was een laag van tien tot twintig centimeter
diep afgeschaafd. Paddestoelen weg, maar veel erger, het myselium, de eigenlijke
plant onder de grond, vernietigd. Deze laan leverde elk jaar duizenden
paddestoelen, waarvan ik er dan een goede honderd plukte. Niets, nada, niente…
Een gigantisch biotoop vernietigd, kapot gemaakt, opgeschoond! En waarvoor? Ik
heb al eerder op de gemeentewerf navraag gedaan naar dat geschaaf. Tot nu toe
heeft niemand me een afdoende antwoord kunnen geven. Vooralsnog beschouw ik het
als een zinloze daad van agressie.

Mismoedig fietste ik dan maar naar een van mijn andere plekjes. Gelukkig was
daar de omgeving nog ongeschonden. Eekhoorntjesbrood stond er nog niet. Wel twee
andere boletensoorten, bijna net zo goed qua smaak, je moet ze alleen sneller
verwerken, je houdt anders niks over…

©paul

Er moet een verklaring voor zijn. Sterker nog, er is al veel grondig
wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Maar hoe het komt weet ik nog steeds
niet…

Hoe het ook zij: snacken, we doen het allemaal. Vermalen vleesresten, meel,
gelatine, smaakverstekers, soja en vet. Pseudo-knapperig korstje erom heen en
een nostalgische of exotische naam: vleeskroket, nasibal, lihanboutje, mexicano,
berenlul of Thais teefje (ik verzin het niet!). Daar gaat op de meest rare
tijden ons intense verlangen naar uit. En trek niet zo’n afkeurend gezicht
lezer, uit wel ingelichte kringen weet ik dat jij er ook zo eentje bent. Niemand
ontkomt eraan!

Nederland in reizend vanuit een ver buitenland zal ik niet nalaten om bij het
eerste-het-beste tankstation te stoppen om mij een “bami-blok”  te verschaffen.
Is dat dan zo lekker? Nee, maar dat doet er niet toe. Het zijn andere drijfveren
die me min of meer dwingen tot die kledderconsumptie. Het is een soort
lustbevrediging die ik niet helemaal kan verklaren.

Zo zijn Jan en Ellen échte FEBO-adepten. (Febo komt van Ferdinant Bolstraat te
A’dam, alwaar de eerste vestiging van het snack-concern zich bevond.) Ons
uitstapje, vorige week, naar de Grote Stad bood hen dan ook een keur aan
mogelijkheden om hún lusten te bevredigen. Ook Ans liet zich niet onbetuigd en
snackte vrolijk mee. En ach lezer, ik ben ook de beroerdste niet, ik mag graag
behulpzaam zijn bij het uitoefenen van iemands hobby. “Kijk Jan, daar op de hoek
zit een FEBO, willen jullie nog een kroketje?”

Voor het laatste deel van ons Amsterdam weekend lag het voor de hand om in de
ochtend de auto te stallen in het Transferium onder de Arena. Van daar af is het
slechts een goede honderd meter naar het Metrostation. En ik zag hem het eerst,
die FEBO-automaat. “Kroketje mensen?” “Ja hoor!” We wilden een kroketje. Bij de
automaat aangekomen bleek er echter geen spoor van etenswaar. Achter de luikjes
blonken ons mobiele telefoons tegemoet. Pre-paid mobieltjes. Muntjes in de
gleuf, mobieltje trekken en bellen maar. Een tientje kostten ze. Jan wist zich
een artikel uit de Volkskrant te herinneren over de naarstige zoektocht van
telefonie-aanbieders naar nieuwe verkooppunten. Maar dit vond ik toch wel
bizar.

Toen we rond half vijf terug kwamen bleken er inmiddels zeven mobieltjes
verdwenen uit de automaat (Jan wist dat, hij telt alles en dat de hele dag
door!) Het was niet druk op het plein, en er was die avond geen
voetbalwedstrijd. Wie, in godsnaam, koopt die dingen daar?

© paul

Precies één jaar geleden plaatste ik een wat verbolgen stukje op dit
web-log. Ik vertrok bij mijn oude baas en begon aan mijn (tweede) carrière in
Nijmegen. En nu, na dat ene jaar, maak ik weer zo’n stukje, maar dan zonder
verbolgen te zijn.

De bezuinigingen die het voor mij onmogelijk maakten om veilig en verantwoord
te kunnen werken bij mijn oude baas zijn voor een deel omgebogen en voor een
deel terug gedraaid. Mijn oude baas liet me weten dat hij het op prijs zou
stellen wanneer ik weer terug zou keren op mijn oude stek. De voorwaarden waren
goed, dus ik besloot om op zijn voorstel in te gaan.

Kijk ik terug op het afgelopen jaar dan kan ik tevreden zijn. Ik vond snel
mijn plaats in het team en de bewonersgroep lag me wel. Ik kreeg met de
regelmaat waardering terug. Ik heb het, denk ik, wel goed gedaan. Ik laat ook
hier weer een hoop achter, en dat stemt tot gemengde gevoelens. Natuurlijk
verheug ik me op de terugkeer naar mijn “oude” afdeling, hier weggaan valt me
evenwel niet zo licht als ik wel dacht.

Cees en Bo kwamen zojuist afscheid nemen. We dronken espresso. Cees had voor
de gelegenheid een geitenkaasje mee gebracht en ikzelf had nog een stuk Stilton.
We snoepten op ons gemak een uurtje van de nacht af.

Het is rustig op de afdeling, iedereen slaapt. Ik ga nu nog wat rommelen, een
rondje lopen, een laatste groet schrijven aan de collega’s, de pillen voor
morgen uitzetten en dan zal het alweer ochtend zijn. Misschien komt Carin nog
koffie drinken…

© paul