Het was een mooie dag vandaag, We stonden vroeg op, vroeg ontbijt. Een rondje met Hond Max om het kasteel en de kerk (volgorde is hier net andersom) en daarna lekker lezen met nog een forse pot koffie met een stuk chocolade. Zo rond een uur kregen we trek in iets hartigs en ik besloot een lunch te maken met de kalfslever die ik gisteren kocht. Een kalf van onbesproken gedrag natuurlijk. Mooie fijne lapjes lever, keurig uitgebeend, alle ongerechtigheden verwijderd.

Ik zocht een recept in een van de kookboeken die ik meegesleept heb en vond iets moois bij Giorgio Locatelli. Natuurlijk waren net niet alle ingredienten in huis en werd het iets anders…maar wel lekker! Aan te bevelen voor een lunch op een mooie zomerse dag;

• Voor twee personen;
• twee mooi lapjes kalflever, even door wat bloem halen en overtollige bloem afschuddden
• wat geklaarde boter om in te bakken
• een ui in fijne ringen gesneden
• een handevol spekjes, fijngesneden
• 2 eetlepels balsamicoazijn
• een theelepel honing
• eventueel wat bouillon
• 6 blaadjes salie
• peper en zout

Verhit de boter en bak daarin de lever aan beide kanten goudbruin. Voeg de uien en de spekjes erbij en bak ze ook mooi bruin. Haal, afhankelijk van de dikte van het vlees, de lever na ongeveer vijf minuten uit de pan en houd ze warm onder folie.

Meng de balsamicoazijn met de uien en spekjes en laat even zachtjes pruttelen. Doe de salie erbij en voeg eventueel wat honing toe als je de saus wat zoeter wilt. Laat de saus nog even doorpruttelen, voeg dan de lever bij de saus en dien snel op. Serveren met een stuk vers stokbrood, schijfje citroen, wat peper en zout.

Stukje kaas toe en een kopje espresso!

(de discussies om mij heen zijn nu zo heftig dat ik maar snel een eind maak aan dit stukje. Bitte Mari, nog ein Champus!)

ellen.

We slenterden door een gigantisch koopcentrum op de grens van België en Frankrijk. Ellen schoot een kleine bazar binnen, ze zag het gietertje waar ze al zolang naar zocht. Ik sjouwde wat verveeld achter haar aan. Aardewerk in opzichtige kleuren, potten en pannen die na aanschaf weer snel op een vlooienmarkt zouden belanden. Enfin, de rommel die je dacht nodig te hebben, maar niet heus… Ik zag er geen been in.

Achter in de zaak hing het notoire rek met wenskaarten. Wenskaarten hebben ze namelijk altijd in dat soort zaakjes. Onder het mom van “gezellig en leuk” etaleert men massa’s flauwe prentjes, al dan niet in kleur. Ik mag graag de andere kant op kijken. Het was dan ook Ellen die deze foto ontdekte tussen al die goed bedoelde rommel.

De foto laat een beeld zien van een hardloopwedstijd voor kelners in Parijs. Ze stormen met z’n allen over de Place de la Madeleine. Het jaar is 1951.

Het plaatje komt uit de collectie van Keystone, een fotoarchief dat bestaat sinds 1927. Het bedrijf heeft vestigingen in een aantal grote plaatsen in de wereld, ook in Parijs. Ze beheren een collectie van een goede vijftien miljoen foto’s. Ze hebben werk van alle groten uit de fotowereld. Spijtig genoeg kon ik niet achterhalen van wie dít beeld is.

Die wedstrijd bestaat overigens nog steeds. Tegenwoordig heet het Course des Garcons de Café et des Serveuses. Vanaf het Hôtel de Ville in het 4e arrondissement wordt er een rondje gemaakt van zo’n acht kilkometer. De jongens en meisjes dragen een dienblad mee met daarop een fles water en drie glazen. De eerste prijs bedraagt zes honderd euro, alleen beroeps mogen deelnemen. De wedstrijd vindt dit jaar plaats op de laatste zondag van juni.

Ik kende het fenomeen niet, maar terug in Luxemburg zag ik in de lokale courant een artikel en plaatje van een zelfde fenomeen, maar dan met bladen Bofferdingbier. Ook op internet vind je de wedstrijden. Het blijkt dat Amerikanen er dol op zijn. Maar wordt iets populair, dan kan het niet anders of vervlakking steekt de kop op. Bij al die wedstrijden mag iedereen mee doen. Het wordt al snel weer volksjolijt.

Nee, dan die Omloop van het Cafévolk uit 1951. Alles écht, iedereen in uniform. Geweldig…

© paul

Ik sliep een gat in de dag. Ik heb niks gehoord van de drukte in het dorp. Wel droomde ik een ingewikkelde geschiedenis, ik weet het nog vaag. Ik kan die met geen mogelijkheid reproduceren, en dat is maar goed ook. Je moet niet alles willen onthouden…

Terwijl ik lag te slapen bezochten Ellen en het Kind de Aspergemarkt en de Historische Optocht. Ze keerden met enthousiaste verhalen thuis, het kwam er alleen niet meer van om er nog over te schrijven. Ik kan moeilijk inschatten of ik nu écht heel veel heb gemist, maar als ik één ding had willen zien, dan is het wel de bierwagen van de Bavaria brouwerij uit Liesthout. Dat is altijd weer een feest.

Een prachtige houten kar, naar Duits type, als ik het wel heb. En daarvoor zes van die bonken van paarden. Brabantse trekpaarden, feestelijk opgetuigd. Het geluid is ook uniek. Al het geroezemoes en andere omgevingsgeluiden vallen weg, en je hoort alleen nog het geklos van de zware hoeven en het getinkel van de belletjes.

© paul

De oplettende lezer vraagt zich misschien af wat dat toch allemaal voor foto’s zijn in het Flickr kalendertje hiernaast. Geen eten te zien op die foto’s!

De foto’s zijn gisteren gemaakt op de Pabo in Eindhoven waar ik werk. Alle studenten hadden deze week werkweek zoals wij dat noemen. Sommigen zijn in Maroko, anderen survivallen in de Ardennen, de eerstejaars studenten bleven gewoon in het gebouw, voor hen was er de jaarlijkse Kunstenweek. Zij hielden zich de hele week bezig met Kunst. Drama, muziek, dans, beeldende vorming, taal en beeld en audiovisueel waren de diciplines waarmee ze aan de slag gingen. Het hele gebouw gonsde een paar dagen van de activiteiten. Sommige studenten waren zelfs zo enthousiast dat ze een hele nacht doorwerkten.

Gisteren was de grote finale waarin iedereen liet zien waarmee hij of zij deze week bezig geweest was. Van elf uur s’morgens tot na vieren in de middag was het één groot feest met de meest schitterende presentaties. Natuurlijk moet er dan ook even pauze zijn met ook iets te eten daarbij. Traditie is inmiddels de rijdende frietkraam. In een mum van tijd voorziet de frietbakker zo’n dikke 200 mensen van een frietje met kroket, frikandel, of kaashapje. Een lekkere dikke klodder mayonaise erbij en iedereen is tevreden. Zo’n versgebakken frietje in het zonnetje is best lekker op zijn tijd! Verbeterpunt: volgende keer een lepel met een lange steel in de mayonaise! Deze zakten alle zes naar de bodem!!!

Een prachtige afsluiting van een mooie week, we hebben er allemaal van genoten.

© ellen.

Als je een leuk uitstapje wil maken naar Brabant kom dan zondag 19 april naar Gemert. Die zondag organiseren aspergetelers van de Vrije Heerlijckheid Asperges en horeca Gemert-Bakel weer een grote aspergemarkt in het centrum van Gemert. Je kunt er van alles leren over de asperge. Er is die dag op het gebied van asperges van alles te zien en te proeven. De markt wordt om 10.45 uur officieel geopend. Vanaf 11.00 tot 17.00 kun je genieten van allerlei aspergehapjes, klaargemaakt door restaurateurs uit Gemert-Bakel. Natuurlijk is ook voor een glas bijpassende wijn gezorgd.

Het Gemertse boerenbondsmuseum organiseert deze zondag ook weer de historische optocht door het centrum van Gemert.
De optocht loopt van het centrum, dwars over de aspergemarkt, tot aan het boerenbondsmuseum en wordt opgeluisterd door het plaatselijke muziekkorps en beide gildes. In de optocht worden oude, vergeten ambachten gedemonstreerd. De wethouder wandelt met zijn prachtige runderen de hele route. De speciale hond zal de hondenkar trekken. De smit houdt het vuur brandend en de kinderen spelen met hoepels. De gymnastiekvereniging uit De Mortel laat zien hoe er hier vroeger al aan fitness gedaan werd en de twee Gildes zwaaien de vendels. En natuurlijk tot slot de prachtige bierwagen van Bavaria, getrokken door maar liefst zes paarden.

Kortom een leuk dagje uit! De aspergemarkt wordt geopend om 10.45 uur en duurt tot 17.00 uur. En, meng je vooral tussen de wat oudere toeschouwers! Zij vertellen al kijkend de mooiste verhalen over vroeger!

© ellen.

Een impressie van vorige jaar kun je hier bekijken.

© ellen.

De wijnstokken zijn nog kaal, maar de eerste bladogen laten zich al zien. De rozen lopen overdadig uit en de lavendel heeft al teer groen. De selderie gaat gewoon verder waar hij ophield in december en tussen de stoeptegels ontspruiten de zaailingen van de rozemarijn. De blauwe druifjes in het stenen potje bloeien, zoals ze dat al jaren doen, ook deze lente.

Ik hoor er al dagen van, van het voorjaar. Ik voel ook wel dat het aangenaam is wanneer ik in de vroege avond mijn bed uit kom. Maar van het échte lenteweer krijg ik weinig mee, ik slaap overdag.

Ellen had een vrije dag. Naast wat klussen in en om huis bracht ze toch vooral de dag door in het zonnetje. Achter in de tuin, want daar is het het warmst. Met een kop espresso, een stuk appelgebak en het uitzicht op die bloeiende blauwe druifjes.

Als ik de foto bekijk word ik er grif jaloers van. Maar mijn tijd komt nog lezer… Volgende week, let maar op.

© paul

We waren dus in het Sauerland. En ondanks het pestweer gingen we toch even de deur uit, er moest geboodschapt worden.

Staan bij ons de winkels al vol met paasgedoe, bij onze Oosterburen swingt het pas echt de pan uit. Paaslammeren, paashazen, paaskuikens en paaskippen. Paasdrank en paaseten. Goed bedoelde rommel in pluche of plastic uitgevoerd, maar vooral toch als etenswaar. Je vindt ze terug in de vorm van broodfiguren en gebak, in vleeswaren en kaasjes (jaja), maar bovenal van chocolade. En dat dan in alle maten en verschijningsvormen die je je maar kunt bedenken. Allemaal valse romantiek, dat weet ik ook wel, maar op een of andere manier oefent het een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit.

Die chocoladen figuurtjes met een jasje van bedrukt zilverpapier vind ik het mooist. En hoe lulliger, hoe mooier. Ik heb dat ook met Pieten, Klazen en Kerstmannen. Ik sta er altijd bij stil, ik moet er altijd naar kijken.

Op onze terugreis kochten we nog snel wat drank in. En op de valreep ontdekte ik het After Eight- konijn. Nu heeft onze dochter zo haar eigen intense beleving met After Eight, dus lag het voor de hand om het Kind zo’n ding te schenken.

Hoe of het smaakt weet ik nog niet, het beestje wordt nog niet aangebroken. Zit de mint tussen laagjes chocolade? Of is de mint gewoon door de chocolade gemengd? Zodra het konijn geslacht is hoor je het…

En dan dit nog: Osterkaninchennasenbeutler is een prachtig Duits woord, het bestaat uit zesentwintig letters, en er is er niet één van gelogen!

© paul

Ik zat aan de keukentafel garnaaltjes te pellen. Ze gingen dienst doen als eiwitrijke aanvulling op de salade van die avond. Ik had ze eigenlijk iets te lang laten liggen. De schokken waren zacht geworden, daarom pelden ze uitermate slecht. En dat kwam mijn humeur niet ten goede.

Vanuit de keukenkast stond ze me aan te grijnzen, of eigenlijk was het meer een verwijtend blik die ze me toe wierp. Dit te overjarig chocoladen paaskuiken met die aanmatigende uitdrukking op haar facie. Ik had al meermaals gedreigd om haar te “koppen”, maar dat mocht niet.

Ellen had haar vorige week aangeschaft. Ze zou fungeren als onderwerp voor een nieuwe kop-foto voor dit web-log. De kip zou iets kunnen zeggen over het naderend Paasfeest. Het kwam er alleen even niet van om een plaatje te maken. Te druk, geen goed licht, geen zin…

Gisteren was ik het zat. Ik griste de kip uit de kast en verkocht haar een lel. Ze viel in brokken uit elkaar, maar veel helpen deed het uiteindelijk niet. Ellen schoot aardige plaatjes, dat wel. Maar toen ze de kop van het beest op mijn krantje met garnalenschokken zette was het alsof de verwijten gewoon doorgingen.

“Ja rot-kip, ik weet zelf heus wel dat ik die garnalen té lang in de koeler heb laten liggen, daar hoef jij me niet aan te herinneren…”

Na de foto-sessie heb ik de brokken chocolade samen met het Kind opgepeuzeld. Het was niet écht lekker.

Zojuist kocht ik voor een paar cent bij het Kruidvat drie paashaasjes. Ze zijn ook van chocolade, maar ze hebben een jasje van bedrukt zilverpapier aan. Ik heb ze in de kast gezet op de plaats van de kip. Het ziet er beroerd uit. De Bruinoogjes kijken net zo gemeen, nee gemener. Ze lachen me sardonisch toe. Die zijn geen lang leven beschoren, beslist niet…

© paul