We waren vóór het weekend even in het Duitse grensstadje Kleve. Kwestie van onszelf een beetje verwennen. We kochten wat wijn uit Frankenland, bier uit Beieren en worsten uit Westphalen. Een flesje Asbach en twee Weckmannen, één voor Jan en Ans, en één voor het Kind. En het prachtige gebak van de foto: maanzaadkoek. Voor Ellen een Krimi van Berndorf en voor mij een boekje met propagandaplaatjes uit Wereldoorlog Eén.

We verdienden dat uitstapje, vonden we. De wandkasten in de huiskamer hadden we geheel opnieuw ingericht. En en passant alles een grote poetsbeurt gegeven. Het kostte dágen, maar dan had je ook wat. Vanaf de bank hebben we na gedane arbeid nog een uurtje naar het resultaat zitten kijken, we waren tevreden. En door al het gedoe kwamen we schandelijk op achterstand wat betreft het “beschrijven van het web-log”.

Intussen belandde ik in de lappenmand. Heel Nederland lijkt er vanuit te gaan dat die Mexicanse Griep wel overwaait, maar ik heb hem te pakken. Reglementair niet gaan werken, geen huisartsenpost of ziekenhuis bezoeken, so-wie-so grote groepen mensen mijden. Niet dat ik het ook maar in mijn hoofd zou halen om iets dergelijks te ondernemen. Ik hoef niks, en ik wil nog minder.

Het kroost van Eupotours kwam hier vandeweek nog wat kroelen. En nu denken ze wel dat ze slechts een Hollandse Verkoudheid onder de leden hebben, ik heb zo mijn twijfels. Volgen mij zijn hullie de bron van mijn huidige ellende…

Enfin, ik heb nog wat oude artikelen liggen die alsnog voor publiceren in aanmerking komen. En Ellen heeft nog een en ander te schrijven over de afgelopen dagen. Het komt allemaal wel weer goed.

Ik ga in een heet bad liggen lezer, en daarna kruip ik in bed. Zomaar midden op de dag, zonder enige scrupule…

© paul

In zeven haasten fladderde Herman op mijn afdeling binnen, zo rond half drie des nachts. Hij plaatste drie potjes honing op mijn buro, lindenbloesemhoning. Hij kon heel even van zijn afdeling weg omdat de hoofdwacht op zijn winkeltje wilde passen. Maar het was druk, dus hij moest meteen weer terug. De honing had hij zelf geslingerd. Herman houdt namelijk bijen. (En daarnaast houdt en doet hij teveel om op te noemen. Herman laat mij iedere keer weer versteld staan.) Herman leverde ook een boek af. Het beste boek over honing dat hij kende.

En of we eens iets over honing wilden schrijven, en of we eventueel eens iets met honing wilden koken of bakken? Herman voelt zich ambassadeur van honing en bijenvolken, vandaar… En hup, weg was Herman, terug naar zijn eigen stek.

Ik heb Herman daarna niet meer gesproken, wij werken in een verschillend schema. Hij is nu vrij, ik bijna. Het ontbreekt me nu aan tijd, maar ik zal de komende dagen beslist nog over honing schrijven. En gisteren avond maakte Ellen een varkensgebraad met een korst van honing en kruiden. Ze beschrijft het recept straks. En oh ja lezer, help me onthouden dat ik ook nog schrijf over de honing van de broer van Marleen.

Het boek heet: Het vloeibaar goud dat HONING heet ( A Taste of Honey van Charlton en Newdick. Culinaire Uitgeverij/Kosmos).

© paul

Mijn eerste vrije dag, en van uitslapen kwam niks terecht. Ik ben dan maar in alle vroegte met hond Max naar het bos getogen. Al dagen probeer ik in een aangename herfstsfeer te komen, maar het weer werkt niet mee, het blijft maar nazomeren. Iedereen is daarvan gecharmeerd, maar ik vind er niets aan. Gelukkig was het rond 08.00 uur fris in het bos, en rook het er naar paddenstoelen. Een en ander kleurde ook al aan, zodat ik toch een beetje de illusie van een najaar kon opsnuiven

Zondag was dat verlangen naar de herfst ook heel sterk. Toen ik ‘s ochtends rond een uur of zeven van mijn werk thuis kwam en nog even een rondje door de Gemeentetuin maakte met hond Max trof ik er een overdaad aan kastanjes. Natuurlijk moest ik mijn broekzakken volproppen met de nutteloze vruchten. Wat waren ze mooi…

De druiven komen uit onze tuin. De vruchtjes zijn klein, maar heerlijk zoet. De oogst is overvloedig. Het is onze grootste oogst ooit. We delen ze uit en eten ze op. Maar niét gaan wij er wijn van maken. Dat kunnen anderen veel beter.

© paul

Ik had het me gemakkelijk gemaakt. Halscarbonade, eenvoudig gestoofd in witte wijn en wat bouillon. Uitje en knoflook erbij en een takje tijm, dat was eigenlijk alles. Flagolettes uit een potje als groente en aardappeltjes, gebakken in ganzevet, om de maaltijd compleet te maken. Géén mooie wijn erbij, géén kaasje toe. Wél een kopje koffie, maar toen zaten we al voor de televisie. Hadden die Amerikanen weer geen rekening met dit Ministerie gehouden en hun feestje op een ons onmogelijke tijd gepland. Vandaar ons gehaast met dit eenvoudige maal.

Maar enfin, we hebben het gezien, we waren getuige. Barak Obama is dan toch écht tot President van de Verenigde Staten benoemd. Even had ik ongelofelijke aandrang om het toestel meteen weer uit te schakelen, ik werd beroerd van die ronkende retoriek van die Beroepschristen aan het begin van de show. Maar Obama maakte het even later weer goed door ook de Ongelovige Medemens te vernoemen als volwaardig lid van hun maatschappij.

Wij hier op het Ministerie begepen altijd al weinig van Amerika, maar de laatste acht jaren raakten we het spoor helemaal bijster. En dat voor een land dat schrijvers voortbracht als Proulx en Poe, schilders als Pollock en Rothko, vrijdenkers als Gould en Zappa en ga zo maar door. Mensen die allemaal vinden of vonden dat de USA de beste plaats ter wereld is om in te leven. Laten we hopen dat Obama ook ons kan overtuigen van de grootsheid van die natie. Misschien wordt de wereld dan toch weer een stukje beter.

© paul

In alle vroegte bracht ik Ellen naar Eindhoven. Daarna pikte ik hond Max op voor een fikse wandeling in het buitengebied. Het zou warm worden, dus je kon er beter maar vroeg bij zijn.

In de buurt van de Sparrenweg, aan een knooppunt van fietspaden stond een houten groentekist tegen de bewegwijzering geplaatst. Er zat een groot plakaat op geplakt. PAK MEE stond daar met balpoint-hanepoten op geschreven. In de kist lagenTurkse mutsen, kalebassen en sierpompoenen gestapeld. En op een ander papier in de kist stond geschreven: Bedankt, Bas en Marloes! En zo nog een paar namen van dankbare passanten.

Ik zocht dit klein langwerpig pompoentje uit. Het mag tot een eind in de winter pronken in onze vensterbank thuis. Je kunt er verder niks mee, maar het is en blijft een hartverwarmende actie van de anonieme teler…

© paul

Ik nam de foto begin juli. We hadden net een warme en droge periode achter de rug. De regen was hoogst welkom.

Ellen zit achter in de tuin, ze plukt peterselie. Peterselie staat er ook vlak bij de achterdeur, maar daar was op dat moment even niet te oogsten.

Het plaatje van “vrouwtje in tuin, gehurkt onder papaplu” trof me. Ik herkende er een antieke Japanse photograpie in terug, het beeld stond ergens in een verloren hoekje van mijn hersenen geparkeerd.

Aangezien rond etenstijd de fotocamera altijd gebruiksklaar op tafel ligt kon ik meteen mijn snap-shot nemen. Gewoon een aardigheidje, ik zocht er de antieke Japanse foto later wel bij…

Ach lezer, sinds dien heb ik uren op het internet verkeerd, en ook mijn bescheiden kunstbibliotheek heb ik uitgeplozen. Niks van dien aard vond ik.

En toch weet ik zeker….

© paul

Ik ben van-de-week naar Ellen in Luxemburg geweest. Het gaat haar goed, ze laat je groeten…

Het was er overigens aardig druk: Ellen schreef al over het bezoek van Eva en Hennie. En afgelopen donderdag arriveerden Ans en Hijn, de dag daarop Alex en Ans, en ook Marleen en de Jongste Bediende.

Intussen is iedereen afgereisd richting uiteindelijke vakantiebestemming. Marleen en J.B. houden Ellen nog een dag gezelschap.

Ellen doet haar best een en ander te verslaan op dit web-log, ze wil heus wel. Maar falende verbindingen en ander digitaal zeer vormen een ernstige beperking. Gisteren bij voorbeeld, duurde het opladen van enkele foto’s nagenoeg een vol uur. Dat soort gedoe lezer, dat soort gedoe… Enfin, laat ik dan mijn best doen op dit log een en ander gaande te houden.

Ik hoorde van de plannen van Marleen, Ellen en J.B. om bij Zheng te gaan eten. Mijn keuze was minder indrukwekkend. Ik haalde een maaltijd bij het “Kleine Chineesje” in de Kapelaanstraat. Kippenvlees in een deegjasje en zoet-zure saus. Mie erbij en een zelf gemaakte pepersaus. Het smaakte me best hoor…

© paul