In zeven haasten fladderde Herman op mijn afdeling binnen, zo rond half drie des nachts. Hij plaatste drie potjes honing op mijn buro, lindenbloesemhoning. Hij kon heel even van zijn afdeling weg omdat de hoofdwacht op zijn winkeltje wilde passen. Maar het was druk, dus hij moest meteen weer terug. De honing had hij zelf geslingerd. Herman houdt namelijk bijen. (En daarnaast houdt en doet hij teveel om op te noemen. Herman laat mij iedere keer weer versteld staan.) Herman leverde ook een boek af. Het beste boek over honing dat hij kende.

En of we eens iets over honing wilden schrijven, en of we eventueel eens iets met honing wilden koken of bakken? Herman voelt zich ambassadeur van honing en bijenvolken, vandaar… En hup, weg was Herman, terug naar zijn eigen stek.

Ik heb Herman daarna niet meer gesproken, wij werken in een verschillend schema. Hij is nu vrij, ik bijna. Het ontbreekt me nu aan tijd, maar ik zal de komende dagen beslist nog over honing schrijven. En gisteren avond maakte Ellen een varkensgebraad met een korst van honing en kruiden. Ze beschrijft het recept straks. En oh ja lezer, help me onthouden dat ik ook nog schrijf over de honing van de broer van Marleen.

Het boek heet: Het vloeibaar goud dat HONING heet ( A Taste of Honey van Charlton en Newdick. Culinaire Uitgeverij/Kosmos).

© paul