Ik had het me gemakkelijk gemaakt. Halscarbonade, eenvoudig gestoofd in witte wijn en wat bouillon. Uitje en knoflook erbij en een takje tijm, dat was eigenlijk alles. Flagolettes uit een potje als groente en aardappeltjes, gebakken in ganzevet, om de maaltijd compleet te maken. Géén mooie wijn erbij, géén kaasje toe. Wél een kopje koffie, maar toen zaten we al voor de televisie. Hadden die Amerikanen weer geen rekening met dit Ministerie gehouden en hun feestje op een ons onmogelijke tijd gepland. Vandaar ons gehaast met dit eenvoudige maal.

Maar enfin, we hebben het gezien, we waren getuige. Barak Obama is dan toch écht tot President van de Verenigde Staten benoemd. Even had ik ongelofelijke aandrang om het toestel meteen weer uit te schakelen, ik werd beroerd van die ronkende retoriek van die Beroepschristen aan het begin van de show. Maar Obama maakte het even later weer goed door ook de Ongelovige Medemens te vernoemen als volwaardig lid van hun maatschappij.

Wij hier op het Ministerie begepen altijd al weinig van Amerika, maar de laatste acht jaren raakten we het spoor helemaal bijster. En dat voor een land dat schrijvers voortbracht als Proulx en Poe, schilders als Pollock en Rothko, vrijdenkers als Gould en Zappa en ga zo maar door. Mensen die allemaal vinden of vonden dat de USA de beste plaats ter wereld is om in te leven. Laten we hopen dat Obama ook ons kan overtuigen van de grootsheid van die natie. Misschien wordt de wereld dan toch weer een stukje beter.

© paul