Het zit zo: vorige week zondag kwamen we even terug van vakantie. Ellen moest een paar daagjes werken, op woensdagavond zouden we weer afreizen naar Luxemburg. Het mocht niet zo zijn.

Op maandag kreeg ik een telefoontje van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Er viel een gaatje in hun operatieschema en ze konden mij inplannen voor twee dagen later, woensdag. Ik stond al geruime tijd op een wachtlijst en het had er steeds naar uit gezien dat ik daar nog wel een tijdje zou staan. Na kort overleg in de huiselijke sfeer besloten Ellen en ik dat we het aanbod van het ziekenhuis moesten accepteren. Op woensdag onderging ik dan ook een operatie aan mijn maag. De dagen ervoor en de dagen erna was ik niet bij machte om wat dan ook te doen, laat staan een web-log bij te houden. En Ellen had er geen zin in. Té druk met werken, dan naar het ziekenhuis jakkeren en daarna alsnog hond, huis en haard onderhouden. En ondertussen zich zorgen maken over haar patiënt…

Intussen ben ik dan weer thuis. De operatie is naar ieders tevredenheid verlopen, het resultaat is als “uit het schoolboek”. Ik voel me intussen al weer een hele Heer, maar dat ben ik beslist nog lang niet!

Culinair valt er nog niet zo heel veel te melden, maar dat komt spoedig weer. Ik breng nu mijn dagen ledig met slappe thee, geraspte appel en geprakte aardbeien. En verder gepureerde broccoli en gemalen spinazie. “Olvarit voor Gevorderden…”

Ach, ik moet niet zeuren. De eerste prakjes die Ellen voor me maakte waren gewoon lekker, zo niet exquiese. Zo pureerde ze gekookte broccoli met een halve aardappel. Dan ging er een scheutje van de beste kippenbouillon bij, een lepeltje olijfolie en een handje geraspte goudse. Het was veel te veel voor mij, maar het ziekenbezoek at met graagte de restanten. Met hun vingers…

Ellen is qua eten en drinken niks tekort gekomen. Ze kan goed voor zichzelf zorgen. Zo at ze tijdens mijn afwezigheid een entrecôte met gebakken aardappeltjes, en ook een keer lam, en een beefachtig stukje van een kalf. En dat alles besproeid met een van de Jubelwijnen uit onze kelder, een Chateau Tour Fonrazade Saint-Emilion 2005. Nee, laat haar maar schuiven… En ze had het ook verdiend, voor al die goede zorgen aan een lastige patiënt.

Enfin, de komende tijd zul je het voornamelijk met mij moeten doen, ik heb per slot alle tijd van de wereld nu. Het recupereren gaat nog wel even duren. Veel kan ik voorlopig niet, maar een stukje tikken moet lukken.

© paul

Een druk weekend, dat was het… Een deel van die drukte zal nog beschreven worden in afzonderlijke artikeltjes, maar nu even de grote lijn.

Op vrijdag was er natuurlijk het huwelijk van Eupotours. Het leverde, nog afgezien van een gelukkig bruidspaar met kinderen, een hele hoop meer dan tevreden feestgangers op. Rijkelijk vloeide de drank en een schitterende Turkse maaltijd completeerde het eet- en drinkgedeelte. En verder was het ook een reusachtig feest.

De zaterdag was er de wekelijkse markt in Helmond, het belachelijk volle tuincentrum in Beek en Donk, en de tuin op onze eigen achteruit. En daarna een hoop volk.

De zondag bracht mij de droomwedstrijd waar ik al zo lang naar uit heb gekeken. Na twintig jaar van relatieve rust en middelmatig Nederlands vertier zag ik Jeffry Herlings de Nederlandse Grand Prix winnen. Ik was ervoor met de vrienden naar Valkenswaard getrokken. Wat is Motorcross toch mooi. Wat een dag, wat een wedstrijd, en wat een tovenaar, dat kleine menneke uit mijn geboortedorp.

Ellen had vorig jaar al een “blind-date” op de Aspergemarkt met een van onze lezers. En die mislukte toen jammerlijk. Dit jaar had ze dan maar bij ons thuis afgesproken, dat werkte beter. De gasten verrasten haar met een Broederkoek, een Tilburgse lekkernij. Verder brachten ze samen de dag op heuglijke wijze door in het centrum van ons dorp.

In de avond stond er nog een afspraak met Eupotours, een kleine afther-party. Bekaf waren we dan ook toen we om een uur of tien in bed rolden

Vanochtend sloegen we onze ochtendbladen open, schonken ons een kop koffie en sneden de Broeder aan. Een gedroomde start van de week. Zelfs mijn kwaliteitskrant schreef over Herlings. Het is geloof ik de eerste keer dat ik er iets lees over zoiets volks als motorcross…

© paul

Paul probeerde in het vorige stukje ons weekend snel samen te vatten ik wil er toch nog wel een en ander aan toevoegen. Ik maak zelden reclame maar in dit geval kan ik het niet laten te schrijven over het Mediterrane buffet op het feest. Een echte verrassing dit eten. Zeer gevarieerd, smakelijk en dan ook nog eens bijzonder charmant gepresenteerd door Tijon, de maakster van al dit lekkers. Het buffet bestond uit een aantal verschillende pasteitjes, een drietal warme gerechten; aubergines met lamsgehakt, warme rode rijst, en een stoofschotel van lamsvlees. Daarna salades, een aantal tapenades, verschillende soorten gemarineerde olijven, couscous, grote garnalen en mooi Turks brood. Ik zal beslist wel iets vergeten zijn. Het was in ieder geval allemaal erg lekker. Alles gemaakt met verse ingredienten en voor ieder wat wils. Tijon geeft ook kookworkshops en in hun kleine restaurantje “eFFe ‘n Broodje” aan de Mierloseweg in Helmond kun je van donderdag tot en met zondag terecht. Meer informatie op de website van eFFe Turks Genieten

Tijon, het was heerlijk!

© ellen.

”

We waren er even niet, maar dat had je al wel gemerkt. We waren in Luxemburg en niet in de gelegenheid om het web-log te onderhouden. Terwijl er toch van alles te schrijven viel. En nu we dan eindelijk tijd hebben rommelt het weer op een geheel ander front.

Enfin lezer, we doen ons best, heb vertrouwen…

Voor alle vrienden, kennissen en andere trouwe Luxemburg belangstellenden, toch maar even een klein berichtje over de windhoos-orkaan `Xynthia´ die op 28 februari in ´ons´ mooie dalletje rondspookte.

Xynthia verwoeste een mooi bos, nam en passant een caravan, wat campingspul, een speeltuintje…

een autootje…

en veel, heel veel oude beukenbomen…

In het bos mag even niet gewandeld worden; Danger de mort! Er hangt nog van alles los…De grote opruiming duurt nog wel even…

Gelukkig is er niemand ernstig gewond geraakt.

@ ellen.

In NRC Next las ik vanmorgen een stukje over Joann Bruso. Zij schreef een boek over hoe je kinderen aan gezond eten krijgt en houdt daarnaast een blog bij.

Een jaar geleden kocht Joann Bruso een Happy Meal, niet om op te eten maar als studieobject. Een jaar lang bewaarde Joann de ‘feestmaaltijd’ en wat blijkt: na een jaar ziet een Happy Meal er nog precies hetzelfde uit als op de dag van aankoop!!!

In de hamburger en frietjes zitten zo veel conserveringsmiddelen verwerkt dat Joann vermoedde dat ze dus ook wel heel lang goed zouden blijven. Natuurlijk voedsel verpietert, kunstmatig voedsel niet. Tot mijn schrik blijkt ze gelijk te hebben. Lees het verslag op haar blog en je geeft je kinderen nooit meer een ‘Happy’ Meal!

En bekijk, om er de schrik nog maar even goed in te houden, ook even het filmpje van de indrukwekkende TED award speech van Jamie Oliver:

Uitklappen

Hé, hé, eindelijk gelukt om zo’n filmpje te plaatsen! En wat voor één!

© ellen.

Sinds een paar weken is mijn werkrooster gewijzigd. Ik werk nu op dinsdag niet meer van 9.00 tot 17.00 uur, maar van 13.00 tot 21.00 uur. Een soort avonddienst dus. Allemaal niet zo erg maar hoe doe ik dat met eten? Net iets te laat om bij thuiskomst nog een warme maaltijd klaar te maken. Iets te eten meenemen zou dus een optie zijn, ware het niet dat ik niet goed weet wat. Collega’s die ook de avonden werken lossen het op verschillende manieren op; favoriet zijn de kant-en-klaar maaltijden van de diverse grootgrutters, maar er zijn ook collega’s die een restmaaltijd inpakken en opwarmen. Dat opwarmen kan alleen in een grote magnetron, een andere mogelijkheid om iets klaar te maken is er niet. Sterker nog, er zijn meestal ook geen borden (die worden opgeborgen in de, afgesloten, kantine. Scheelt afwas!) Iedereen eet dus uit plastic bakjes! Super ongezellig! Tot nu toe verkies ik het dan ook maar om mijn pauze over te slaan en tussendoor een broodje te eten, maar na een paar weken begint me dit toch op te breken. Eten meenemen dus, maar wat?

Kant-en-klaar maaltijden vind ik meestal niet te eten. Ik heb weinig of geen ervaring met magnetrons. Ik zou bijvoorbeeld een schoteltje thuis kunnen klaarmaken zoals hierboven;broccoli en penne met gorgonzola, maar wat gebeurt er in de magnetron als ik dat warm maak? Wordt de penne hard, of supergaar? Valt de kaas in rare deeltjes uit elkaar?

Wie geeft mij goede raad? Wie kan me recepten geven voor een eenvoudige, smakelijke, gezonde, in de magnetron op te warmen maaltijd? Oja, ik reis met openbaar vervoer, dus het moet ook nog een beetje simpel in te pakken en te vervoeren zijn!

Ik ben heel benieuwd beste lezers hoe jullie dit soort zaken oplossen.

© ellen.