Het verhaal stamt uit een tijd dat een vertegenwoordiger nog “reiziger” heette. De reiziger in kwestie bezocht voor een Eindhovense groothandel in tabaksartikelen de nering van mijn ouders, die zij dreven in het voorhuis van onze huidige stee. “Sigarenmagazijn Verhees.” Trouw had mijn moeder op dinsdag haar lijstje met aan te vullen rookwaar klaar liggen. Rode Ster pijptabak, Chief Whip sigaretten en Miss Blanche. Roxy met het stijgerend paard en Washingtonsigaren met de prachtige bandjes die de geschiedenis van Amerika uitbeeldden. Zo’n lijstje dus. En nog wat luxe snoepgoed stond erop, dat hoorde er vanzelfsprekend bij.

De reiziger in kwestie gebruikte zijn middag-boterhammetje bij ons thuis, mijn moeder zorgde voor de koffie. En daar was de reiziger altijd hard aan toe. Het scheen mijn moeder toe dat de man niet helemaal in orde was. Hij gedroeg zich wat lacherig joviaal, met licht spastische bewegingen. De lunch deed de man echter goed, en na een klein middagdutje verliet hij ons huis immer vaster ter been dan bij aankomst. Mijn moeder weet een en ander aan de tol die een drukke baan van mensen kan eisen. En dat ging zo jaren achtereen.

Op een dag kwam de man niet opdagen. In zijn plaats verscheen er een jong mens met een vlinderdasje en dons op zijn kin, suede schoenen en een parka. Overduidelijk een representant van de beat-genaration. En nee, waar onze eigen reiziger was gebleven kon, mocht en wilde hij niet zeggen.

Later kwamen we het dan toch aan de weet. Onze eigen reiziger deed naast tabakswaar ook in snoepgoed. Hij leurde onder andere met rumbonen. En zoals dat een slechte kastelein kan overkomen, zwichtte ook de reiziger voor de verlokkingen van zijn handel. In de ochtend at hij anderhalve doos rumbonen leeg en in de middag nog eens zo’n kwantum. Dag in, dag uit. Op enig moment raakte hij betrokken bij een verkeersongeval in de buurt van Geldrop, de politie konstateerde een mate van dronkenschap, en de reiziger ging voor schut. De dagelijkse rumbonenconsumptie had zijn tol geëist. Toen ook nog eens bleek dat de jarenlange snoeperij onvrijwillig bekostigd was door de Eindhovense groothandel, kreeg de reiziger de zak. Op staande voet…

Net zulke rumbonen als deze waren het. Van Dungen’s Jamaica Rumbonen. Ik wist verdorie niet dat ze nog bestonden, maar het is heus. Ik vond ze bij het plaatselijk Kruitvat. Ze smaken nog eender ook. Een dun laagje chocolade, daaronder een harde container van suiker en binnenin de bruinige vloeistof. Negen procent alcohol, is te lezen bij de productinformatie. De rumbonen worden tegenwoordig gemaakt bij de firma Donkers B.V. in Dieren. De oorspronkelijke fabriek van Van Dungen in Nijmegen (waar ook de Mekka-repen vandaan kwamen) bestaat al langere tijd niet meer.

Met de “nieuwe” reiziger overigens, kwam het uiteindelijk allemaal goed. Het bleek een vrolijke babbelaar te zijn. Ook hij gebruikte zijn lunch bij ons thuis, en mijn moeder schonk koffie. Dat beatnick-uiterlijk nam ze op de koop toe…

© paul