En andere genoegens…

ZusAns en zusNeel

Eén enkel telefoontje was voldoende om ons op zondagmiddag naar Helmond te doen spoeden. Zus Ans en Zus Neel verzorgden een huiskamervoorstelling in het kader van de Rijpelenberg Kunstroute, een wijkfenomeen dat alweer zijn derde jaargang kende. Je kon op allerlei plaatsen in de wijk, bij allerlei mensen thuis, kennis maken met d’rlui Kunsten en Kunstjes. Kunst met een grote K, kunst met een kleine. Op ieder nivo en voor elk wat wils. Zo dus ook ten huize van Ans-Hijn-Titus aan het Drentehof. (Het kon niet missen, de grijsgeschilderde gevel wees de weg…)

De Zussen hadden in een breder ensemble een forse staat van dienst op de kleine podia in de regio, we hadden hen al vaak zien optreden. Maar nu hun carrière een andere wending nam en zij zich uitdrukkelijk als duo presenteerden wilden wij er als eersten bij zijn. Tussen de schuifdeuren, zogezegd…

Liefst vier keer die middag pakten zij uit met hun nieuwe programma. Er was slechts materiaal beschikbaar voor een vol kwartier, maar wij waren onder de indruk. Dat belooft wat voor de toekomst, wanneer het programma helemaal af is en twee maal drie kwartier zal omvatten. Een titel of naam voor de voorstelling én voor het duo is er nog niet.

Zang, dans, sketch. Een komische musical voor Twee Dames. Vol overtuiging en overgave gebracht, met de vloermat als speelvlak. In moordend tempo werkten de Zussen zich door het repertoir.

Niet elke voorstelling was het volle bak, maar bij de laatse, die van vijf uur, dreigde de huiskamer te klein te worden. Het publiek vermaakte zich kostelijk, was verbaasd en enthousiast. Luid applaus na afloop…

© paul

Hoera, ‘t is herfst…

herfst 2010

Ik heb er mijn eerste werknacht opzitten. Eigenlijk zou ik nu allang op bed moeten liggen, maar ik heb geen zin. Ik wandelde met hond Max door de dreven aan de rand van ons dorpje en ik zag fluweelboleten staan, en inktzwammen, parelstuifzwammetjes en russula’s. Het waaide stevig en mijn (te) lange haar fladderde aangenaam om mijn hoofd. Ik kocht op de terugweg verse broodjes en proefde en-passant van een drie jaar oude Goudse kaas. Thuis ontkurkte ik een goede fles wijn, La Chasse du Pape. Ik had geen enkele reden om naar bed te gaan, de vermoeidheid stroomde langzaam uit mijn lijf, ik zou nog een hele tijd aan onze keukentafel verpozen.

Ellen intussen besteedde haar vrije ochtend aan een najaarsgerecht. De herfst had haar kennelijk ook te pakken. Geprikkeld door het Foodblogevent, dat deze maand gaat over eten en kunst, en geprikkeld door de grijze weelde van een zonloze dag besloot ze een hertenschotel te maken. Herfstiger kan toch bijna niet?

Alle ingrediënten voorgesneden en in volgorde opgesteld. De keuken geurde binnen de kortste keren overweldigend. Als dit geen herfst is?…

© paul

Digitale snelweg blijkt zandpad…

Wegkruis Septfontaines, regio Guttland, Luxembourg.

Het is heus niet zo dat er niks te schrijven valt, het tegendeel is zelfs het geval… Ook rusten we aangaande dit dagboek niet vrijwillig op onze lauweren, maar eerder noodgedwongen. Het zit zo: Ellen verblijft op haar vaste stek in Luxemburg. Er zou daar gewoon geïnternet moeten kunnen worden, ware het niet dat er ergens in de toegangsweg naar onze lap-top een blokkade is opgeworpen. Al dagen probeert men deze te vernietigen of ongedaan te maken, het is vooralsnog niet gelukt. En ik zit thuis met een kapotte computer. Kwestie van zichzelf opgeblazen. Ik ben dus noodgedwongen afhankelijk van andere plaatsen waar ik mijn berichtjes achter kan laten. Ook dat wil niet echt werken. In het laatste geval ligt dan overduidelijk aan mij, ik ben en blijf een digibeet. En met Ellen buiten mijn directe omgeving wil ik nogal eens dingen fout laten gaan (stukken kwijt, krijg foto’s niet geplaatst, enzoverder enzovoorts).

Enfin…, je bent voor even bijgepraat. We gaan met man-en-macht verder met het plavuizen van ons digitale zandpad. Binnenkort lukt alles weer, je zult het zien…

© paul

En oesters op zondag…

Er zijn van die dagen dat het leven lijkt voort te kabbelen, dat de dingen gebeuren zoals ze gebeuren en dat dat eigenlijk heel gewoon is.

Kijk je op enig moment terug naar het verstreken deel van de dag dan blijkt dat alles op wonderbaarlijke op zijn plaats is gevallen. En ineens is zo’n dag niet meer gewoon. Vandaag was zo’n dag…

luxemburg

Ik stond niet al te vroeg op, Ellen zat al lang en breed in de tuin te lezen. We ontbeten met sterke koffie en gegrild stokbrood. Ik maakte mijn ochtendwandeling met de hond en belandde op het terras van Marleen en de Jongste Bediende. Ik dronk er een kopje koffie en vervolgde mijn tocht door de ommelanden van ons dorp. Langs de bio-preivelden van Eykelenburg, langs de ecologische tuinen van VELT en langs de woonst van de Keizer van Monera. Bij Zjak bezorgde ik de zaterdagkrant en spoedde me toen naar huis. Om klokke twaalf werd de eerste manche verreden van de Grote Prijs van Zweden, Motocross, en die wilde ik niet missen. Rechstreeks te volgen op t.v. En Herlings, mijn dorpsgenoot en favoriet eindigde op een schitterende tweede plaats. Ik maakte daarna telefonisch afspraken in verband met hoog bezoek uit de Oekraine, later deze maand. En we lunchten tussendoor met oesters… Het ging allemaal vanzelf, ik hoefde nergens moeite voor te doen. Zo’n schijnbaar heel gewone zondag, alles klopte…

Ellen is gek op oesters, ik vind ze wel lekker. Tot vandaag. Vandaag ontdekte ik mijn persoonlijke ultieme oesterbeleving. Stom dat ik er niet eerder op ben gekomen.

Oesters worden bij ons eigenlijk altijd klassiek gegeten. Met een paar druppels citroensap en een flinke draai van de pepermolen. Ik heb ze het liefst gegratineerd uit de oven met broodkruim en een snufje kaas, maar dat komt er meestal niet van. Tsja, pech…

Ik meende me vaag iets te herinneren, onlangs gelezen in een boek over de Oost-Aziatische keuken en ik probeerde dan maar eens wat uit. Een schot in de roos, lezer, een schot in de roos. Nog nooit hadden oesters me zo lekker gesmaakt.

Meng drie druppels gefermenteerde vissaus (Nuoc Man) en twee druppels tabasco door het schelpvochtvan één oester. Wals de oester door het nat en laat hem door je keel glibberen. Goddelijk…

Ik weet waar ik de komende tijd wat extra zakcentjes aan ga spenderen lezer, reken maar!

We wandelen zo meteen naar Eupotours, alwaar Neel haar verjaardag viert. Met alle vrienden en vriendinnen. Dat wordt een groot feest.

Zo’n zondag lezer, zo’n zondag…

© paul

Eetfilms

video test camera

Ik moet voor mijn werk experimenteren met een nieuw type videocamera. Studenten kunnen in onze mediatheek deze camera’s binnenkort lenen en dan moeten wij als medewerkers toch een beetje weten hoe die dingen werken en wat je er allemaal mee kunt doen. Even testen dus. Meestal maken we dan een proeffilmpje ergens in de mediatheek en bewerken dat om even te kijken hoe het apparaat werkt. Ik heb de laatste weken weinig tijd gehad op mijn werk om me met dit soort dingen bezig te houden, dus dacht ik thuis maar eens het nuttige met het aangename te verenigen; ik ga dit weekend een kookvideo maken! Zo, nu staat het voor heel de wereld (!) te lezen! Nu moet ik wel. Kan ik het ook niet meer vergeten! Maar wat zal ik gaan filmen??? Beste lezer en/of fan van ons web-log; kijk jij wel eens op You Tube? Zoek jij nog net dát kook- eet- instructiefilmpje en kun je het nooit vinden? Heeft iemand de Gouden Tip voor een te maken kookvideo, of ben je misschien gewoon nieuwsgierig naar het reilen en zeilen in onze keuken? De beste tip wordt beloond met een mooie (hoop ik) video hier op dit web-log en natuurlijk eeuwige roem! © ellen.

Het gaat goed…

toy soldiers

 

Er zitten ook aardige kanten aan “ziek” zijn. Je krijgt bloemen en allerhartelijkste kaartjes met lieve wensen. Je krijgt extra bezoek en iedereen leeft met je mee.

Ans en Hijn vonden op een Marché-au-Puce, ergens in de Walen, deze twee tinnen soldaten. Ze schonken ze mij met de vurige wens dat het me snel weer goed zou gaan.

Die met dat Tiroler hoedje stelt een Italiaanse Alpenjager uit 1940 voor. En die Rooie is Joachim Murat, zwager van Napoleon Bonaparte Hij bekleedde de functie van Generaal en later die van Maarschalk in de Grande Armee. Hertog van Kleve-Berg en Koning van Napels was hij ook nog. De man ontwierp zijn eigen uniformen, het een nog extravaganter dan het andere.

Ik heb je nooit deelachtig gemaakt van mijn passie voor uniformen, en met name dan die uit de Napoleontische tijd. En van mijn verzameldrift aangaande tinnen soldaten. (Ooit, jaren geleden, maakte ik eens een toespeling toen ik een artikeltje schreef over Ëten in 1812″, en dan eigenlijk alleen nog maar door het gebruik van een afbeelding van wat platte tinnen mannetjes die het stervenskoud hadden.)

Mijn collectie bestaat voornamelijk uit “figurines”, zeg maar, de meer levensechte tinnen soldaten. Ik giet niet zelf, dat laat ik anderen doen. Mijn passie is het beschilderen van de figuurtjes. En alles historisch juist! Ik ben daar goed in, nagenoeg al mijn werk kan zo in een museale collectie. Ellen is passifistisch van aard. Ze laat me aanklungelen, maar bekijkt een en ander met de nodige scepsis.

Wat betreft de “toy-soldiers”, zoals op de foto, daar blijf ik af. Die worden niet gerestaureerd, die blijven zoals ze binnen komen. Mét blutsen en beschadegingen op de lak. Het verhoogd hun charme, het was per slot speelgoed.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken en te vertellen wat ik eigenlijk wilde schrijven: met mij gaat het goed, ik ben beter, ik voel me beter, eigenlijk kan het niet beter…

© paul

Alweer een mooi Gemerts café minder…

alleman 2007 het laatste 235

Al bijna drie jaar is het gesloten, het café tegenover ons huis. Wij zagen het langzaam verkommeren…Deze week begon men met de sloop van Café Alleman.

Waar eens een mooi café stond ligt nu een berg puin. Het is al bijna niet meer te herkennen. Recht vooruit was het podium waarop ontelbare nationale en internationale sterren muziek hebben gemaakt.Links, nog even beschermt door een klein stukje muur was de bar en daarachter de keuken waar Suzan de scepter zwaaide…

Drie jaar geleden vierden we het afscheid van dit mooie café. Honderden mensen kwamen een laatste glas drinken, het werd een feest om nooit meer te vergeten.

alleman 2007 het laatste 013

Daarna bleef het Café nog een paar maanden open tot Mat en Suzan Bijnen eind 2007 definitief de deur sloten. Het pand, of liever gezegd de grond is verkocht. Er zullen appartementen gebouwd worden.

alleman 021

Ik zie de afgelopen dagen allerlei mensen een beetje triest rond de puinhopen lopen. En dan hoor ik steeds weer: “Het is toch jammer”, “We hebben hier zoveel plezier gehad”, “Ik weet nog steeds niet waar ik nu een pilske zal gaan vatten”.

Café Alleman; het was een begrip tot ver buiten Gemert, hier werd gegeten en gedronken. Muziek gemaakt, gezongen, gekletst en gezwetst en soms ook een traantje weggepinkt…

Wie nog één keer naar de foto’s van dat laatste feest wil kijken klik hier.

© ellen.

Voetballen?!

Postel 001

Vanochtend las ik een aardige Twitter in mijn ochtendkrant. Hij is van ene Annet de Jong. Ze schrijft: “Teringtoetertip: prop de vuvuzela van je kinderen vol met beesies”.

Ach lezer, het zijn harde tijden voor iemand als ik, die niet van voetbal houd.
Op de eerste plaats is onze Dorpsclub hard op weg om Nederlands Kampioen van het Zaterdag- en Zondagamateurvoetbal te worden. Ze moeten daarvoor alleen nog IJselmeervogels uit Spakenburg met twee-nul verslaan a.s. zaterdag. Intussen wordt ik in het dorp met de nek aangekeken omdat ik niet langs de lijn verschijn bij de kampioenswedstrijden. Getooid in wit-zwart T-shirt, en met zo’n mal petje op. En daarna bier slempen in de kantine zeker. Ik kan dat niet eens…
En zo meteen begint De Wedstrijd waar iedereen al dagen op wacht. Intussen zijn allerlei winkels voortijdig gesloten, en naar de broodnodige zaken die ik dien aan te schaffen op de markt kan ik wel fluiten. De marktkooplui zitten voor de buis. Verder doen mijn ogen pijn van al die goedbedoelde rotzooi in de kleur van Het Koningshuis. (Oranje alaaf!) Wat een ellende.
Enfin, ik heb een heerlijk groetensoepje gemaakt. Dat slobber ik zo meteen lekker weg. En dan ga ik wandelen met de hond. Uit ervaring weet ik dat het tijdens Grote Wedstrijden de straten leeg blijven. Hoeft de hond niet aan de lijn.
Dit gezegd hebbend ga ik je maar iets aardigs vertellen.
Gisteren vond de jaarlijkse vlooienmarkt plaats in een uithoek van ons dorp: De Haag Op Stelten.
Dat is elk jaar weer een klein feestje. Het aanbod is altijd goed. Relatief weinig handelaren, en des te meer dorpsvolk achter de kramen. Dat is leuk voor het aanbod en prima voor de prijs. Zo vonden we een bonsaischaaltje voor 10 cent, een gemberpotje voor één euro en een geweldige vijzel voor vijf piek.
Bij een van de kramen stond bovenstaand keukengerei. Een machine om allerhande groenten te snijden. Handig misschien, maar van waar die naam?
(Verdorie, ik hoor de vuilnisman langs komen en ik heb mijn bak nog niet buiten staan. Die kerel is veel te vroeg. Hij moet zeker ook snel naar het voetballen…)
© paul

Een mooie zonnige dag in ons Brabant…

aspergemarkt 037Wat wil een herstellende zieke nog meer; mooi weer, feest van de Skût en een prachtige optocht! Vanmorgen trokken 850 kinderen van de alle basisscholen uit Gemert en de kerkdorpen door het centrum van ons dorp, een optocht ter ere van het Kringgildefeest van de Skût. Alle basisscholen van de Gemeente Gemert waren door de Skut uitgenodigd om mee te doen aan deze optocht. De Rooi Skût is dit keer de gastheer van het feest. Ze hebben een grote feesttent geplaatst in de wei naast het kasteel. (Pal tegenover het huis van de familie Grûn Skût. Die zijn nu natuurlijk al uren bezig om Grûn ballonnen op te blazen om hun erf te versieren…De Jongste Bediende blaast ijverig mee, lucht genoeg tegenwoordig…) Het zal een heftig feest worden de komende dagen. Alle Schuttersgilden uit de verre omstreken zullen present zijn op het feest. De opening vandaag met alle basisschoolkinderen was in ieder geval fantastisch. Alle scholen hebben keihard gewerkt om er iets moois van te maken. Er zijn de meest prachtige vendels gemaakt, frietsausemmertjes werden getransformeerd tot goudbeklede Skûtstrommels en verlegen jongentjes ontpopten zich opeens als echte vendeliers. En zo trokken ze door de straten van ons dorp, als Grûn, Rooi, Oranje, Paars, Geel, Blauw Gildes…Allemaal even mooi, allemaal veel plezier… historische optocht en een borreltje voor de schut

Wij zaten op een terrasje met Meester Jan en Ans. We genoten van de kleurrijke optocht.

Zo gaat dat in ons dorp!

© ellen.

En de groeten van de Sumiran-varkens…

sumiran

Een drukke dag vandaag. Na de prachtige optocht reden we naar Heusden, naar de Sumiran boerderij. We dronken koffie op het erf en ‘buurten’ over varkens, boeren en buitenlui en wat ons zo verder nog bezighoud. In de koelbox ging een kleine, maar mooie voorraad biologisch vlees mee naar huis. Recepten volgen…

De groeten van de varkens, zij hebben het goed!

© ellen.